Norðurslóð - 24.05.1989, Qupperneq 1

Svarfdælsk byggð & bær
13. árgangur
Miðvikudagur 24. maí
5. tölublað
Á Bjarkarhraut.
Ljósmynd: TÞ
„Komið grænum skógi skrýðau
Frá Garðyrkjufélagi Dalvíkur
Aðþrengdir fugiar
á hörðu vori
Nú á þessu ári eru tuttugu ár
liðin frá því fyrstu hús á Dalvík
tengdust Hitaveitu Dalvíkur.
Af þessu tilefni saniþvkkti bæj-
arstjórn Dalvíkur þann 7. apríl
1989, að fenginni tillögu veitu-
nefndar, að verja 1.000.000 kr.
af tekjum Hitaveitu Dalvíkur
til trjáræktar í landi Dalvíkur-
bæjar, jafnframt skal næstu 5
ár verja 1% af brúttótekjum
veitunnar í þetta sama verk-
efni.
Veitunefnd fór fram á að
Garðyrkjufélag Dalvíkur hefði
yfirumsjón með þessari fram-
kvæmd. Þeirri beiðni var vel tek-
ið og er undirbúningur kominn í
gang.
Svo hægt sé að átta sig á hvað
um er að ræða, þá er miðað við
að gróðursetja 10 plöntur á hvern
íbúa bæjarins, þ.e. yfir 14 þús.
plöntur samtals.
Til að þetta megi takast vel,
þarf margt fólk til starfa, því hef-
ur stjórn Garðyrkjufélagsins
skrifað til félagasamtaka og
klúbba í bænum og kynnt þetta
verkefni og óskað eftir sjálfboða-
liðum, til þess að tryggja góðan
árangur.
Aætlaður útplöntunartími er
frá 23. júní-9. júlí. Einnig kemur
til greina haustútplöntun þ.e. í
sept.-okt.
Og nú er beðið eftir að snjóa
leysi svo hægt sé að undirbúa
jarðveginn fyrir gróðursetningu.
Þegar þetta er skrifað 20. maí,
sér hvergi á dökkan díl á opnum
svæðum í bænum, en bjartsýni
ríkir um að brátt komi betri tíð
með blóm í haga. A.B.Hj.
Nú að aflokinni hvítasunnu, sem
að þessu sinni bar upp á vinnu-
hjúaskildægur 14. maí eru
norðurslóðir ennþá undir þykk--
um fannabreiðum og þykjast nú
elstu menn ekki muna slíkt og
þvíumlíkt háttarlag náttúrunnar.
Og nú kemur upp í hugann vísan
gamla, sem einhver Tjarnarprest-
ur, líklega sr. Magnús Einarsson
sá frægi hagyrðingur og galdra-
maður á að hafa kveðið undir lík-
um kringumstæðum fyrir svo sem
200 áruni síðan. Hann var að fara
til messu á útkirkju sinni, Urðum
á hvítasunnu. Skarpahjarn var á
jörðu og gangfæri hið besta.
Sveinstauli sem fylgdi presti fram-
eftir sveitinni fór að hrósa því
hve heppnir þeir væru að fá
svona gott færi.
Prestur leit á dreng nteð vand-
lætingarsvip og mælti fram vísu
þessa:
Talaðu ekki að tarna, barn
tifaðu veginn hraður.
Hvítasunnuhjarn er skarn,
hæli því enginn maður.
Hver gæti ort svona góða vísu
um ótíðina nú til dags? En þrátt
fyrir allt og allt eru vorfuglarnir
komnir, flestir og eru nteira að
segja meira áberandi en oftast
áður. Hver tekur ekki eftir vellu-
spóa sitjandi á snjóskafli eða öll-
um gæsunum, sem raða sér upp
meðfram veginum af því að þar
eru gjarnan auðar rendur og eitt-
hvert gras að hafa í svangan
maga. En hvar allir þessir fuglar
eiga að geta komið fyrir hreiðr-
um sínum ef ekki breytir um hið
bráðasta er aldeilis hulin ráðgáta.
Reyndar eru ekki allar þessar
gæsir komnar hingað til að verpa.
Ekki heiðagæsin, sem er hér nú
hópum saman innan um grágæs-
ina. Heiðagæsin er auðþekkt frá
frænku sinni af brúna hausnum
sínum og hálsi og einnig af því
hún er greinilega ntinni þegar
hægt er að bera þær saman. Með
réttu ætti hciðagæsin að vera
komin upp í hálendið, upp með
Skjálfandafljóti eða alla leið upp
á Sprengisand svo ekki sé minnst
á Pjórsárver þar sem varpstöðvar
þeirra og sumarlönd eru. Ekki
heldur helsinginn, sem hvílir sig
hér og er að safna kröftum og
bíða eftir góðum veðurfregnum
frá Austur-Grænlandi, þar sem
varpstöðvarnar eru. En hér eru
þessir fuglar sem sé enn, 20. maí,
og virðast finna á sér að of
snemmt er að vitja varpland-
anna.
Endur eru líka margar með-
fram þjóðveginum og gaman að
stúdera þær út um bílgluggann.
Það eru stokkendur (grænhöfð-
ar), rauðhöfðaendur, urtendur
og grafendur allt mjög algengar
tegundir hér um slóðir. Svo eru
skúfendur og einstaka duggönd
og kannske hávella á þeim fáu
tjörnum, sem eru orðnar íslaus-
ar.
Vargar í véum
Hreint er það með ólíkindum,
hvað sumir menn eru óskamm-
feilnir og villimannlegir í tiltekt-
um sínum. Þann 17. maí heyrð-
ust skothvellir frá bæjum í mið-
sveitinni. Við athugun kom í Ijós,
að þarna voru einhver bílmenni á
fuglaskytteríi. Bóndi nokkur brá
við og hafði hendur í hári kauða.
Þá voru þeir komnir með 10
fugla, 8 grágæsir og 2 helsingja í
bílskottið og hugðust halda áfram
mataröflun sinni. Þetta voru
utansveitarmenn, eins og vel sást
af bílnúmerinu, komnir heim að
bæjum í miðjum þéttbyggðum
Svarfaðardal um hábjartan dag
og farnir að skjóta á báða bóga
fugkt, sem auðvitað eru algjör-
lega friðaðir á þessum árstíma
eins og hvert mannsbarn veit.
Bóndinn tók þá 4 fugla, sem
höfðu verið skotnir í hans landi,
en sleppti þrjótunum með
skrekkinn plús 6 illa fengna
fugla. Það var óþarflega vel
Framhald á b/s. 4
tekist með ágætum, fjölbreyttur
og fágaður söngur, og alveg
óhætt að láta hann heyrast hvar
sem er bæði innanlands- og utan.
Sýnir það sig enn og aftur, að
hægt er að koma saman fram-
bærilegum sönghópi, blönduðum
eða óblönduðum nánast hvar
sem er EF - og hér kemur þetta
stóra EF - áhugi er fyrir hendi
hjá mannskapnum á staðnum og
EF til staðar er maður sem vill og
getur safnað saman kröftunum
og búið til nýtilegt „hljóðfæri“ úr
efniviðnum. Þetta hvortveggja
hafa Þingeyingarnir nú, og mega
margir öfunda þá.
Það má segja Dalvíkingum og
Svarfdælum til sóma að þeir tóku
vel við sér að þessu sinni og fylltu
samkomusalinn í Víkurröst, sem
rúmar marga en fer hins vegar
ekki nógu vel með söng, svo lág-
ur og borulegur sem salurinn er.
Það er fyllsta ástæða til að
þakka Hreim komuna og jafn-
framt Lionsklúbbnum fyrir að
hafa stofnað til þessa menningar-
viðburðar mitt í vorharðindun-
um.
Þess skal getið, að auk þess,
sem að ofan greinir stóðu Lions-
menn fyrir allfjölskrúðugri sýn-
ingu í Gamla barnaskóla á iðnað-
ar- og listmunum gerðum af
nokkrum heimamönnum: Kristni
Guðlaugssyni, Lenu Zakariasen,
Sigurði Ólafssyni og Sigtryggi
Jóhannessyni. Ennfremur voru á
sýningunni grafik og pastelmynd-
ir eftir Guðbjörgu Ringsted og
málverk eftir Garðar Loftsson.
Vorkoman á Dalvík
Þingeysk sönggleði með meiru
sem voru þó ekki allir mættir
sumpart vegna kvefs en sumpart
vegna sauðburðar. Þetta eru
nefnilega sveitamenn að mestum
hluta. Kórstjórinn er hins vegar
Englendingur, Robert Faulkner
að nafni, tónlistarkennari við
Hafralækjarskóla. Undirleikar-
inn er kona hans Juliet
Faulkner að nafni. Einsöngvarar
Kórsins eru bræðurnir Baldvin og
Baldur Baldvins- og Sigrúnarsyn-
ir á Rangá (Ófeigsstöðum) í Kinn
og punta þeir ansi mikið upp á
kórinn.
Kórinn er í góðri þjálfun, og
.konsertinn á Dalvík sögðu þeir
vera nokkurskonar prufukeyrslu
fyrir Lundúnaför, sem farin verð-
ur um miðjan næsta mánuð. Þar
er m.a. á áætlun að syngja fyrir
íslendingafélagið í borginni á 17.
júní. Þar ætlar kórinn m.a. að
Syngja hið vinsæla, nýja ættjarð-
arljóð, ísland er land þitt/og
ávallt þú geymir . . . eftir Magnús
Þór Sigmundsson. Annars er
söngskráin fjölbreytt og eru
bresk sönglög töluvert ríkjandi
t.d. syrpa af Velsneskum söng-
lögum, allt hin fegurstu lög eins
og vænta má úr þeirri átt.
Það er víst að óhætt að segja,
að þessi samsöngur þeirra ná-
granna okkar austan heiða hafi
í kuldanum og krapinu á annan í
hvítasunnu var haldinn konsert í
Víkurröst, Dalvík á vegum
Lionsklúbbsins. Þetta var liður í
hinni árlegu Vorkomu, sem
klúbburinn hefur staðið fyrir í
herrans mörg ár. Það var karla-
kórinn Hreimur í S.-Þingeyjar-
sýslu, sem kominn var austan yfir
heiðar til að skemmta okkur
köldum og karlakórslausum
Úteyfirðingum í vorharðindun-
um. Þetta er hinn myndarlegasti
kór upp á rúmlega 40 söngmenn,
Baldur og Baldvin Baldvinssynir.