Stjarnan - 01.12.1938, Blaðsíða 6

102
STJARNAN
ennþá gengju í myrkri syndanna. Vesalings
gamli maÖurinn fór nú aS gráta, því minningar
liðinna tíma komu ripp í huga hans. Hann
mintist indæla heimilisins sem hann átti þar
sem hann heyrÖi unga, elskulega konu sína
syngja þessa sörnu sálma. Nú fór presturinn
að prédika, en Tim heyrði ekkert af því hann
var svo niðursokkinn í hugsunina um liðna
tíma. Hann sá roðann hverfa af kinnum konu
sinnar eftir því sem hann féll dýpra og dýpra
í drykkjuskapinn; hann sá öll fallegu húsgögnin
og húsið fara fyrir drykk. Hann sá hvernig
heilsa og kraftar ungu konunnar biluðu smám-
saman er hún stóð yfir þvottabalanum til þess
að vinna sér inn svolítið til þess að reyna að
halda lífinu í sjálfri sér, litla drengnum og
drukknum manni. Iiann heyrði bænir hennar,
og sá hana gráta og að síðustu sá hann hana
jarðaða í einfaldri trékistu og drengurinn var
tekinn á munaðarleysingjaheimili. Svo sá hann
sjálfan sig, fyrirlitlegan drukkinn ræfil flækj-
ast út um heiminn án þess að bera nokkra virð-
ingu fyrir sjálfum sér né öðrum, og snikja
sér mat í öll þessi tuttugu ár.
“Ó, Guð, hvers vegna dó eg ekki á undan
henni,” andvarpaði hann . “Eg hefi ekkert til
að lifa fyrir. Eg er ekki þess verður að um-
gangast heiðarlegt fólk, og Guð veit eg er ekki
viðbúinn að deyja.”
“Drykkjumenn munu ekki Guðs ríki erfa.”
I. Kor. 6:10.
Guðsþjónustunni var lokið og hann heyrði
prestinn auglýsa að kvöklmessan ætti að byrja
klukkan hálf átta. Nú stóð gamli maðurinn
upp og gekk imeð hægð í burtu svo að vel
klædda fólkið skyldi ekki sjá hann.
Stóra klukkan í turninum á næstu byggingu
við kirkjuna var rétt orðin sjö þegar gamli
Tim settist á tröppurnar aftur sem lágu upp að
lestrarherbergi prestsins.
“Eg rná til að heyra þennan indæla söng
attur þó ekki sé annað,” sagði gamli maðurinn
við sjálfan’ sig, “og eg ætla að vera hér nógu
snemma svo eg missi ekkert af honum.”
Hann ásetti sér fastlega að fara burtu þegar
söngurinn væri búinn og presturinn færi að
prédika. En áður en söngúrinn byrjaði kom
elskuleg lítil stúlka upp að tröppunum, hún hélt
það væri eftirlitsmaður kirkjunnar, sem sat þar
og sagði:
“Viltu gjöra svo vel að opna lestrarherbergis
dyrnar fyrir mig, Mr. Johnson, eg þarf að ná
í bók fyrir pabba áður en guðsþjónustan byrj-
ar.”
“Fyrirgefið mér, fröken,” sagði gamli Tim
og lyfti rifna hattinum sínum, “eg er ekki Mr.
Johnson, heldur—”
“Ó, fyrirgefðu, eg hélt það væri kirkju-
þjónninn.”
“Eg kom bara til að hlusta á sönginn,”
sagði gamli maðurinn afsakandi og bjó sig til
að færa sig.
“Viltu ekki koma inn, þar getur þú fengið
gott sæti, þar getur þú heyrt svo miklu betur.
Það verður rétt strax farið að byrja,” sagði
litla stúlkan.
“Eg get ekki farið inn í svo fallegt hús,
enda mundi enginn vilja hafa mig þar,” svaraði
gamli maðurinn.
‘‘Jú, vissulega. Pabbi minn er prédikarinn
og honum þykir ætíð vænt um að gamalt fólk
komi til að hlusta á hann.”
“Það er ekki af því eg sé svo gamall, heldur
af því eg er óhæfur innan um siðað fólk. Eg
er rifinn og skítugur, og eg er hræddur um að
eg sé ekki góður rnaður.”
Um leið og gamli maðurinn sagði þetta sá
litla stúlkan að tár runnu niður hrukkóttu
kinnarnar hans, svo hún gekk til hans, tók í
hönd honum og sagði um leið og hún horfði
á andlit hans:
“Jesús elskar þig og hann getur hjálpað þér
til að verða góður maður eins og pabbi, ef þú
vilt lofa honurn það. Komdu með mér til að
heyra sönginn og hlusta á pabba prédika, eg
veit það mun gjöra þér gott.
Það var eins og í draúmi að hann leyfði litlu
stúlkunni að leiða sig inn í kirkjuna, þar settist
hann aftarlega úti í horni. Brátt varð húsfyllir
•og fólkið fór að syngja. Aldrei hafði hann
heyrt slíkan söng, og bænirnar sem fram voru
bornar voru svo hjartnæmar svo kærleiksríkar,
það var alveg eins og það væri verið að biðja
fyrir honum'. •
Presturinn stóð upp og las textann: “Eg
vil taka mig upp og fara til föður míns og segja
við hann: Faðir, eg hefi syndgað móti himn-
inum og fyrir þér, eg er ekki framar verður að
heita sþnur þinn. Lát mig vera eins og einn af
daglaunamönnum þínum. Og hann tók sig upp
og fór til föður síns. En er hann var enn langt
í burtu, sá faðir hans hann og kendi í brjósti
urn hann, hljóp og féll um háls houm og kysti
hann.” ,
Svo útmálaði presturinn kærleika Guðs til
fc
4
)
1