Stjarnan - 01.12.1944, Qupperneq 7

95
íáTJARNAN
UPP háa stigann og barði að dyrum. Dyrn-
ar voru opnaðar og hann sá unga stúlku.
Hún haíði tár á kinnum sínum og leit nú
undrandi á hann. Presturinn sagði henm
nafn sitt og stöðu, þá brosti hún glaðlega
°g bauð honum inn. Hún sagði honum að
þögar hann barði að dyrum þá var hún á
knjánum í bæn og bað Guð að senda ein-
hvern af þjónum sínum heim til hennar.
Þessi unga stúlka meðtók gleðiboðskap-
lnn um endurkomu Krists og var skírð.
Nokkru seinna einn dag er hún stóð við
k^yggjuna sá hún föður sinn. Eftir dálítinn
tíma fór hann heim með henni til Noregs
aftur. Það var mikill fagnaðar fundur á
því heimili. Móðirin og dætur hennar, sem
úeima voru meðtóku boðskapinn innan
skams.
“Eins og þú sendir mig til heimsins, hefi
eg sent þá til heimsins.”
L. Halswick.
Vertu vingjarnlegur
Nú er gaman að renna sér á sleða. Snjór-
inn er svo harður og brekkan brött efst,
svo við getum komist á góða ferð. Flýttu
þér Tony, eg verð að reyna nýja sleðann
minn. Við getum rent víst hálfa mílu.
“Veðrið er indælt, sleðafæri hið bezta
og sleðinn er ágætur. Við skulum sjá
hvernig hann rennur. En Andy, eg held
það sé best fyrir okkur að fara hljóðlega,
annars heyrir Suthers gamli til okkar og
rekur okkur burt af plássinu sínu, og þetta
er eina brekkan sem vert er að renna sér
íiiður hér í nágrenninu.”
“Við ætlum ekki að skemma brekkuna.”
“Auðvitað ekki.”
“Þetta er bara beiitiland að sumrinu.”
“Það er satt Andy. En ef hann vissi við
værum hér að renna okkur þá mundi harm
strax koma út og reka okkur í burtu. 1
sumar sem leið var ósköp mikið af berjiuni
á landinu hans. Hatnn tíndi þau ekki og
kærði sig ekkert um þau, en Mrs. West
og Mrs. Olson fóru þangað að tína ber en
hann rak þær í burtu. Þær buðu honum
nokkuð af berjunum, en hann vildi þau
ekki, kvaðst ekki geta étið slíkt rusl. Dag-
inn eftir fékk hann mann til að höggva
upp berjarunnana.”
Það var ómannlega gjört. Eg held hanr.
eigi engan vin,” svaraði Andy.
“Pabbi segir hann hafi verið svo leng'
einsamall svo hann sé orðinn ómannblend-
inn og illa lyntur,” sagði Tony.
Víst er um það að hann er skrítinn hvort
sem nokkur ástæða er til þess eða ekki.”
Þeir fóru báðir á nýja sleðanum, skemtu
sér vel og staðnæmdust rétt, niður við
þorpið Sprague.
Tony ráðgjörði að biðja Suthers um
leyfi fyrir alla drengina að renna sér þar,
en vinir hans mótmæltu því ákveðið, vegna
þess þá mundu þeir sjálfir ekki einu sinni
fá leyfi til að renna sér þar. En Andy lét
.í ljós von sína um að karlinn sæi þá ekki.
Svo fóru þeir upp brekkuna með sleðan
á eftir sér. Þegar þeir voru nærri lcomnir
upp kallar Suthers til þeirra og skipar þeim
að fara burt af landi sínu. Þeim varð svo
hverft við að þeir sleptu haldi á sleðanum
svo hann rann niður brekkuna. En Suthers
kom á móti þeim, spurði hvað þeir væru að
glápa á, skipaði þeim að fara og bjó sig
til að kasta í þá stafnum sínum.
Tony greip gamla sleðann sinn og sagði
Andy að flý.ta sér, svo settust þeir báðir
á hann og rendu sér niður brekkuna. Á
augnabliki voru þeir komnir svo langt að
Suthers náði ekki til þeirra.
Gamli sleðinn reyndist vel. Þegar þeir
staðnæmdust og litu upp brekkuna sái?
þeir hvar gamli Suthers lá spriklandi í
snjónum.
“Það er honum mátulegt,” sagði Andy.
“Eg er hræddur um að hann hafi meitt
sig,” sagði Tony. “Við verðum að fara upp
brekkuna og vita hvort hann þarfnast
hjálpar.”
Andy hélt hann ætti það skilið þó hann
hefði meitt sig, en samþykti þó að fara
með Tony til að vitja um hann. Þeir tóku
báða sleðana með sér og voru brátt komnir
þangað sem Suthers iá í snjónum. Tony
spurði hvort hann hefði meitt sig, og kvaðst
hann hafa meitt sig í öklanum.
“Ó, það eruð þið drengir,” bætti hann
við.
“Já, við komum til að vita hvort þú
hefðir meitt þig og hvort við gætum nokk-
uz hjálpað þér.”
“Ef eg gæti komist til Sprague þá gæti
eg verið þar hjá vini mínum og látið lækn-
irinn laga fótinn.”