Stjarnan - 01.09.1945, Page 4

68
STJARNAN
Hin fyrsta opinbera
starfsemi Jesú
Til Jórdan, þess staðar, sem Jóhannes
skírari prédikaði, sneri Jesús aftur frá eyði-
mörkinni. Um þær mundir sendu Gyðingar
presta og Levíta til Jóhannesar, til þess
að spyrja hann að, hvaða rétt hann hefði
til þess að kenna fólkinu og skíra það.
Þeir spurðu hann, hvort hann væri
Messías eða Elías eða spámaður. Öllum
þessum spurningum svaraði hann þannig:
“Ekki er eg það”.
Þá spurðu þeir hann: “Hver ert þú? til
þess vér getum gefið þeim svar er oss
sendu”.
Hann sagði: “Eg er rödd manns, er hróp-
ar í óbygðinni. Gjörið beinan veg drottins
eins og Esajas spámaður hefir sagt”. (Jóh.
1, 22. 23).
í fornöld var það siður, þegar konungur
ferðaðist um landið, að senda menn á und-
an vagni hans, til þess að greiða veginn.
Þeir urðu að fella tré, ryðja burt grjóti
og jafna mishæðir, svo að vegurinn væri
fær fyrir konunginn.
Þegar Jesús, hinn himneski konungur átti
að koma, var Jóhannes skírari sendur til
þess að greiða honum veg með því að segja
fólkinu frá honum og áminna það um að
snúa sér frá syndinni.
Þá er Jóhannes var að svara sendimönn-
unum frá Jerúsalem, sá hann Jesúm standa
á árbakkanum, það kom gleðiblær á andlit
hans, og hann hóf hendur sínar og mælti:
“Mitt á meðal yðar stendur sá, sem þér
þekkið ekki, hann, sem kemur eftir mig,
og skóþvengi hans er eg ekki verður að
leysa”. (Jóh. 1, 26. 27).
Þetta vakti mikla undrun meðal fólksins.
Messías stóð mitt á meðal þess. Það leit
með ákafa í kringum sig, til þess að koma
auga á þann, sem Jóhannes talaði um. En
Jesús hafði horfið inn í mannþröngina og
sást ekki.
Daginn eftir, sá Jóhannes aftur Jesúm,
benti á hann og sagði: “Sjá, lambið guðs,
er ber synd heimsins!”
Síðan sagði hann frá táknum, er sáust,
þegar Jesús var skírður, og bætti svo við:
“Eg hefi séð það, og eg hefi vitnað, að
þessi er guðssonurinn”. (Jóh. 1, 29. 34).
Með undrun og lotningu horfðu áheyr-
endurnir á Jesúm og spurðu sín á milli:
“Er þetta Kristur?”
Þeir sáu, að Jesús bar ekki vott um ver-
aldleg auðæfi né völd. Klæði hans voru
óbrotin, eins og fátæka fólksins. En það
var eitthvað í svip þessa föla og þreytu-
lega andlits, sem hrærði hvert hjarta.
Þessi svipur lýsti staðfestu og mannúð,
og hvert tillit og hver dráttur í andliti
hans bar vott um guðdómlega meðaumkv-
un og ósegjanlegan kærleika.
En sendimennirnir frá Jerúsalem aðhylt-
ust ekki Jesúm. Jóhannes hafði ekki sagt
það, sem þeir vildu heyra. Þeir vonuðu
að Messías kæmi sem glæsilegur sigurveg-
ari; þeir sáu nú, að þetta var ekki köllun
Jesú, og með vonbrigðum sneru þeir sér
frá honum.
Daginn eftir sá Jóhannes Jesúm enn og
sagði: “Sjá lambið guðs!” Tveir af læri-
sveinum Jóhannesar voru þar viðstaddir
og þeir fylgdust með Jesú. Þeir hlustuðu á
kenningu hans og gjörðust lærisveinar
hans. Annar þeirra var Andrés, hinn Jó-
hannes.
Andrés kom skjótt með Símon bróður
sinn með sér; Jesús kallaði hann Pétur.
Daginn eftir, þegar Jesús var á ferðinni
til Galileu, valdi hann Filippus fyrir læri-
svein. Jafnskjótt og Filippus fann frelsar-
ann, kom hann með Nathanael vin sinn til
hans.
Á þennan hátt byrjaði hin mikla starf-
semi Jesú á jörðinni. Hann valdi þannig
einn og einn lærisvein í einu og sumir komu
með bræður sína með sér og aðrir með
vini sína. Þetta er það, sem sérhver læri-
sveinn Krists á að gjöra. Jafnskjótt og
hann sjálfur þekkir Jesúm, á hann að segja
öðrum frá því, hve dýrmætan vin hann
- hafi fundið.
Þetta er verk, sem allir geta gjört, hvort
sem þeir eru ungir eða gamlir.
Jesús var ásamt lærisveinum sínum boð-
inn til brúðkaups í Kana í Galíleu. Til
gleði fyrir þá, sem viðstaddir voru við þetta
tækifæri, opinberaðist hér almættiskraft-
ur Jesú.
Það var siður í landinu að nota vín við
slík tækifæri, en áður en veizlunni var
lokið, þraut vínið. Ef vín vantaði í veizlu,