Stjarnan - 01.09.1945, Síða 5

STJARNAN
69
þótti það bera vott um vöntun á gestrisni
og var álitið hin mesta skömm.
Kristur var látinn vita, hvað komið hafði
fyrir, og hann bað þjónana að fylla sex
stór vatnsker með vatni. Síðan sagði hann:
“Ausið nú upp og færið kæmeistaranum”
(Jóh. 2, 8).
í stað vatns var það vín, sem þeir jusu
upp. Þetta vín var mikið betra en það, sem
þeir höfðu borið á borð fyrst, og það var
nóg handa öllum.
Eftir að Jesús hafði gjört þetta krafta-
verk, fór hann burt í kyrþey. Það var ekki
fyr en eftir að hann var farinn burt, að
gestirnir fengu að vita að hann hafði gjört
þetta.
Gjöf Krists í brúðkaupinu var táknmynd.
Vatnið táknaði skírnina, en vínið blóð hans,
sem hann átti að úthella fyrir heiminn.
Þetta vín, sem Jesús framleiddi, var ekki
áfengur drykkur, ekki þesskonar vín, sem
orsakar ölæði og svo marga og mikla ógæfu
og guð hefir bannað að neyta. Hann segir:
“Vínið er spottari, sterkur drykkur
glaumsamur, og hver sá, er drukkinn reik-
ar, er óvitur”. “Að síðustu bítur það sem
höggormur, og spýtir eitri sem naðra”.
(Orðskv. 20, 1; 23, 32).
Það vín, sem var notað í veizlunni, var
hreinn og ósúr vínberjavökvi. Hann er lík-
ur því, sem Esajas spámaður nefnir “lög
í vínberinu”, og hann segir: “Blessun er
í því”. (Es. 65, 8).
Með því að fara í brúðkaupsveizluna
sýndi Kristur, að það er rétt að koma sam-
an á siðsamlegan og ánægjulegan hátt.
Honum þótti vænt um að sjá fólkið gleðja
sig. Oft kom hann heim á heimili þess,
og reyndi að fá það til að gleyma þraut-
um og erfiðleikum lífsins, og hugsa um
gæzku og kærleika guðs. Hvar sem Kristur
var, reyndi hann ætíð að gjöra þetta.
Hvar, sem nokkur vildi hugsa um hinn
guðdómlega boðskap, þar sýndi hann mönn-
um veg hjálpræðisins.
Einu sinni, þegar Jesús var á leið um
Samaríu, settist hann niður við brunn til
að hvíla sig. Þá kom þangað kona til þess
að sækja vatn, hann bað hana að gefa sér
að drekka.
Konan undraðist þetta, því hún vissi
hvernig Gyðingar hötuðu Samverja. En
Kristur sagði henni, að ef hún bæði hann
að gefa sér að drekka, þá mundi hann gefa
henni lifandi vatn. Á þessu furðaði hana
enn meir. Þá sagði Jesús við hana:
“Hver, sem drekkur af þessu vatni, hann
mun þyrsta ,aftur, en hver sem drekkur
af því vatni, sem eg mun gefa honum,
hann mun að eilífu ekki þyrsta, heldur
mun það vatn, sem eg mun gefa honum,
verða í honum að lind, er sprettur upp til
eilífs lífs”. (Jóh. 4, 13. 14). Hið lifandi
vatn, er hann gefur, táknar heilagan anda.
Eins og hinn vegmóði þarfnast vatns til
drykkjar, eins þörfnumst vér og guðs anda
í hjörtu vor.
Hver, sem drekkur af þessu vatni, hann
mun aldrei þyrsta.
Heilagur andi úthellir kærleika guðs í
hjörtu vor. Hann uppfyllir þrá vora, svo
að auðæfi, heiður og skemtanir heimsins
laða oss ekki né ginna.
Og hann veitir oss slíka gleði og ánægju,
að vér óskum að aðrir einnig fái hlutdeild
í henni. Hann mun verða oss eins og vatns-
lind, sem sprettur upp til blessunar þeim,
sem í kringum oss eru. Og sérhver, sem
Krists andi býr í, mun að eilífu lifa með
Kristi í ríki hans. Það er byrjun hins eilífa
lífs þegar vér fyrir trúna meðtökum and-
ann í hjörtu vor. Jesús sagði konunni, að
hann mundi veita henni þessa dýrmætu
gjöf, ef hún bæði hann um það; þannig
mun hann einnig gefa oss hana.
Þessi kona hafði brotið boðorð guðs, og
Kristur sýndi henni, að hann þekti hið
synduga líf hennar.
En hann sýndi henni einnig, að hann
var vinur hennar, og að hann elskaði og
aumkvaðist yfir hana, og að guð mundi
verða henni náðugur og taka hana að sér
sem sitt barn, ef hún væri fús til að iðr-
ast synda sinna og forðast þær.
Mikill var fögnuður hennar er hún
heyrði þetta. Hún flýtti sér af stað til næstu
borgar og bað fólkið að koma og sjá
Jesúm.
Það kom til brunnsins og bað Jesúm að
vera hjá sér. Hann var þar í tvo daga og
kendi því, og margir hlustuðu á orð hans,
iðruðust synda sinna og trúðu á hann sem
frelsara sinn.
Á þeim árum, sem Jesús kendi, kom
hann tvisvar á hið gamla heimili sitt í
Nazaret. Hið fyrra sinn er hann kom þang-