Stjarnan - 01.11.1946, Side 2

82
STJARNAN
manninn og slengdi honum í sjóinn. Skip-
stjóri ttét setja út björgunarbátana, en íþeir
fundu hann ekki í myrkrinnu, svo hann
fann gröf sína í hafinu.
Hann var aðeins einn af þeim miljónum
manna sem vanrækja að meðtaka Jesúm
þegar þeir eru knúðir til þess. Ef þú van-
rækir að koma til Jesú og meðtaka hann
sem frelsara þinn, þá getur hent að þú
deyir og mætir að lokum þeirri hræðiiegu
spurningu: “Hvernig fáum vér þá undan
komist ef vér vanrækjum slíkt hjálpræði?”
Það ætti að vera vor æðsta gleði í heim-
inum, að koma til Jesú, meðtaka hjálp-
ræði hans og viðurkenna 'hann fyrir mönn-
um. Hann en sannur vinur og bezti félagi.
Hann vill þú sért hinn hamingjusamasti
maður sem til er. Hann óskar að veita þér
allt það bezta, att, sem getur orðið þér til
verulegrar blessunar. Hann vill ekski þú
farir á mis við neitt í heiminum sem getur
orðið þér til sannarlegrar gleði. Það ætti
ekki að vera erfitt að þiggja slíkan félag-
skap og vináttu sem Jesús býður þér.
Ung Ikona var farþegi á gufuskipi yfir
Atlantshafið. Á gangi sínum um þilfarið
tók hún eftir manni er sat við fætur konu
einnar sem hallaði sér aftur á bak í hvílu-
stól. Hún hafði séð þau þarna fleiri skifti.
Nú sagði hún með fyrirlitningu: “Hugsa
sér það að vera konu þræli.” Það var ekki
tilgangur hennar að láta manninn heyra
þetta, sem sat þarna og horfði ástaraugum
á konuna sem sat í hvílustólnum. En hann
heyrði orð hennar.
Nokkru seinna mætti hann imgu kon-
unni einsamalli á þilfarinu. Hann sagði
henni að hann hefði heyrt athugasemd
hennar, og langaði hann nú til að segja
henni frá kringumstæðunum. Þetta var
sagan sem hann sagði henni. Konan í
stólnum á þilfarinu var eiginkona hans.
Fyrir mörgum árum síðan höfðu þau farið
til Afríku. Þar veiktist hann af ákafri
hitaveiki. f fullar þrjár vilkur stundaði
konan hann dag og nótt, þar til að lokum
hann komst á fætur. En svo veiktist hún
af sömu veiki og var ekki ætlað líf. Hún
komst þó á fætur um síðir. Þau fóru til
Ameríku og hann gekk í verzlunarfélag
með manni sem reyndist óvandaður; á-
rangurinn varð sá að hann tapaði öllu fé
sínu og einnig því sem vinir hans höfðu
lánað honum. Kunningjar hans ásökuðu
hann fyrir ófarirnar og vildu ekkert við
hann eiga lengur. Svo bætti hann við:
“En konan mín, ihún stóð með mér og
sagði: “Joihn, eg ber fullkomið traust til
þín og skal gjöra mitt til að þú komist í
gegn.” Hún fór að vinna, tók inn þvott til
að hafa fyrir fjölslkyldunni. Þau unnu
bæði seint og snemma og komust smám
saman í góð efni, en 26 ár af mótlæti og
erfiðri vinnu veikti hana svo að hún misti
hei&una. SVo bætti hann við: “Þegar eg
hugsa um kærleika hennar, trúmensku, og
hvernig hún hefir fómað mér lífi sínu í
óeigingjarnri þjónustu, þá get eg sagt þér,
unga frú, að það er mér gleðiefni að vera
þræll og þjónn slíkrar konu.”
Jesús yfirgaf sitt dýrðlega himneska
heimili með allri þess fegurð og yndi og
kom hingað til jarðarinnar, þar sem
hann dvaldi fátækur og heimilislaus,
til að hjálpa þér og mér. Það var
ekki einungis þjáningar krossfestingarinn-
ar sem hann leið oss til frelsunar, heldur
var hann undirorpinn harmkvælum og
sorg afla æfi sína, því syndir vorar voru
lagðar á hann. Hans hreina líf í spiltum
heimi var fylt af sorg yfir að sjá ménn,
sem skapaðir voru í Guðs mynd, breyta
verr en skynlausar skepnur.
Jesús fórnaði sjálfum sér fyrir þig og
mig. Getum vér ekki frá hjartans insta
grunni sagt: “Ó, Jesús minn, það er gleði-
efni að vera þræll og þjónn slíks elskandi
frelsara.”
Fyrir nokkrum árum síðaiT fór hópur
af háskólanemendum skemtiferð til Evr-
ópu í skólafríinu, ibæði menn og konur.
Fyrsta daginn sat gamall, tígulegur maður
með þeim við morgunborðið. Hann átti
að hafa pláss með þeim við máltíðarnar
á sjóferðinni. Það' sem allir veittu strax
eftirtekt var stórt ljótt ör, sem gamli mað-
urdnn hafði á annari kinninni, og þeim
mislíkaði öllum að hafa hann við borðið.
Eftir máltíðina fóru þeir strax til skip-
stjóra og beiddu hann að sjá um að gamli
maðurinn fengi annað pláss, því það eyði-
legði aHla skemtun þeirra á ferðinni, ef
þeir þyrftu að horfa á hann, með ljóta
örið, við hverja máltíð. Þeir sögðust ekki
mundu líða það.
Skipstjóri var ófús að tala lun þetta