Stjarnan - 01.11.1946, Qupperneq 3

STJARNAN
83
við gamla manninn, sem hafði verið í
stjórnarþjónustu og var í góðu áliti hjá öll-
um sem þektu hann, en ákefð unga fólks-
ins var svo rniki'l í þessu efni, að hann
loksins lofaði að hlutast til um þetta.
Þegar gamli maðurinn heyrði um ósk
unga fólksins, kvaðst hann með ánægju
lláta að tilmælum þeirra, en hann óskaði
eftir að ihafa eina máltíð ennþá við borðið
með þeim.
Næst morgun sagði hann unga fólkinu
að það hrygði sig að hann hefði gjört þeirn
óþægindi með nærveru sinni með örið á
kinninni, en hann hefði beðið um leyfi til
að vera með þeim við eina máltíð enn;þá,
því hann hefði stutta sögu að segja þeim,
svo skyldi hann ekki gjöra þeim neitt
ónæði framar. Hann sagði að þegar hann
var drengur, þá hefði eldur kviknað í
heimili foreldra hans. Fólkið komst út í
tíma til að -bjarga lífi sínu. En allt 1 einu
æpti móðir hans í skelfingu að litla systir
hefði gleymzt inni. Slökkviliðs foringinn
bannaði að nokkur færi inn, því þakið
gæti fallið inn ihvenær sem væri. Svo bætti
gamli maðurinn við: “En þegar slökkvi-
Uðsforinginn sneri sér við, skauzt eg inn
um dyrnar, fór þangað sem litla systir var
og skreið með ihana eftir igóifinu út að dyr-
unurn, og til þess hún meiddist ékki, huldi
eg andlit hennar með andliti mínu, en
loganum skaut niður og skildi eftir þetta
ljóta ör á kinninni. Það er ein sál í heim-
inum, systir mín, sem þykir þetta ör ósköp
falegt.”
Þegar unga fólkið hafði hlustað á sögu
gamla mannsins, bað það hann um að vera
kyrran hjá sér. “Fyrirgefðu okkur að við
beiddum þig að fara frá borðinu. Við viss-
um ekki, að þetta ör vitnaði um svo mik-
inn kærleika. Ó, vertu með okkur. Gjörðu
oklkur þá ánægju að vera kyr.”
Jesús stendur hjá hverjum einasta okk-
ar og biður um að hann megi koma inn í
hjörtu vor og ihafa kvöldverð með okkur.
Hann ibendir á örin á ihöndum sínum, fót-
um og síðu, örin sem hann fékk á Golgata,
þegar hann var særður fyrir mig og þig,
ti'l að frelsa oss frá eilífum dauða. Hverju
eigum vér að svara; eigum vér að hafna
honum og fórn hans? Eigum vér að vísa
honum á burt? Eða eigum vér að falla
á kné og biðja hann um fyrirgefningu á
því að við höfum látið hann bíða svo
lengi?
Kom inn, ó Jesús, blessaði vinur minn
og Frelsari. Kom inn, og vertu hjá mér
eilíflega.
C. T. Everson.
+ + +
XXII.-Pílatus dæmir Jesúm
Jesús var því leiddur frá Heródesi og
komu þeir aftur með hann til Fílatusar,
hann varð mjög óánægður og spurði, hvað
þeir vildu að hann skyidi gjöra. Hann
minti iþá á, að hann ihefði yfirheyrt Jesúm,
en ekki fundið neina sök hjá honum. Hann
sagði að þeir gætu ekki sannað neitt af
því, sem þeir höfðu ákært hann fyrir.
Og þar að auki, hefðu þeir nú farið með
hann til Heródesar, sem væri Gyðingur
eins og þeir, og hann hefði heldur ekki
fundið neina sök hjá honum, sem gæti
verðskuldað dauða. En til þess að sefa ofs-
ann í Gyðingunum sagði hann:
“Eg ætla því að refsa honum og láta
hann lausan.” Lúk. 23: 16.
Hér kom í ljós breiskleiki Pílatusar.
Hann var búinn að viðurkenna að Jesús
væri saklaus; hversvegna átti þá að refsa
honum? Þessu gleymdu gyðingar ekki
undir allri yfirheyrslunni. Nú voru þeir
búnir að fá hinn Rómverska landshöfð-
ingja tili þess að hrasa, og nú höfðu þeir
mikið meiri von um að geta fengið hann
til að dæma Jesúm til dauða.
Lýðurinn heimtaði nú með miklum á-
kafa að fanginn skyldi deyja.
Meðan Pílatus beið hikandi og vissi
naumast hvað hann átti að gjöra, fékk
hann bréf frá konu sinni, er hljóðaði
þannig:
“Eig |þú ekkert við þenna réttláta mann;
því að margt hefi eg þolað í dag hans vegna
í draumi.” Matt. 27: 19.
Pílatus fölnaði við þessi tíðindi; en
lýðurinn æstist enn meir, er hann sá ráð-
leysi hans.
Pílatus sá að eitthvað varð að gjörast.
Á páskahátíðinni var það venja að lands-
höfðinginn gæfi lýðnum lausan einn band-
ingja, þann er hann óskaði. Hinn róm-
verski ber ihafði fyrir skömmu -handsamað