Stjarnan - 01.10.1952, Page 6

78
STJARNAN
eilífs lífs. Eðli dauðans er í blóðstraum
hans. Aðeins himnesk innsprauting getur
frelsað hann. Hið himneska eðli verður
innleitt í blóðstraum hans, þegar hann í
trú meðtekur Jesúm Krist, Guðs son sem
frelsara sinn, og dauða hans sem forlíkun
fyrir sínar syndir.
Hvílíkt lausnargjald sem borgað var á
Golgata til að frelsa oss frá hyldýpi syndar-
innar. Rithöfundur einn segir: „Þegar
þessi ómetanlega fórn var færð urðu allir
íbúar himinsins hrifnir og undruðust Guðs
ómælanlega kærleika, þeir reyndu að
vekja þakklæti í hjörtum manna samboðið
þessari kærleiksfórn.“ Það er erfitt fyrir
englana að skilja þann kærleika, sem
tengdi Drottinn þeirra við verur þær sem
hann hafði skapað. Þeir undruðust er þeir
sáu að hann var fús til að yfirgefa himin-
inn til að líða spott og misþyrmingar
vondra manna. Þetta er málefni sem er
þess vert að veita nákvæma xhugun.
„Líttu á særða höfuðið, gegn um
stungnu síðuna, og hendur og fætur gegn
um stungnar. Minnist þess að Jesús lagði
alt í sölurnar oss til frelsunar, jafnvel
himnaríki var sett í hættu.“ (C.O.L.)
„Það var tilfinning syndaþungans og
reiði föðursins er hann varð að líða sem
staðgöngumaður syndarans, sem gjörði
bikar hans svo beiskan og lagðist svo þungt
á hann að hjarta hans brast.“ (D.A.)
Ó, hvað hann vildi leggja mikið á sig
til að frelsa mig.
Jóhannes postuli segir: „Þetta er ritað
til þess að þér skulið trúa að Jesús er
Kristur, Guðs sonurinn, og til þess að þér
með því að trúa öðlist lífið í hans nafni.“
Jóh. 20:31.
„Og ekki er hjálpræðið í neinum öðrum,
því að eigi er íieldur annað nafn undir
himninum, er menn kunna að nefna, er
oss sé ætlað fyrir hólpnum að verða.“
Post. 4:12.
Aðal þörf mannsins er Jesús Kristur.
Menn geta ekki frelsast fyrir góðverk sín,
ekki fyrir það að hafa nafn sitt innritað
í kirkjubókina, eða nokkuð annað sem
menn geta upphugsað. Enginn maður get-
ur frelsað sjálfan sig. Neyð vor er svo á-
kaflega mikil að ekkert nema dauði Guðs
elskulega sonar getur frelsað oss.
Jesús er hin eina frelsunarvon fyrir
heiðingjana. Hann er eina vonin fyrir þann
sem ber kristið nafn. Jesús er eina von
heimsins. Fórnarblóð Krists tengir oss
saman eins og eina stóra fjölskyldu um-
hverfis hásæti Guðs.
Það væri vel þess vert fyrir oss að nota
eina klukkustund á hverjum degi til að
hugleiða líf Krists. Vér ættum að athuga
hverja einstaka frásögn um hann, sérstak-
lega hin síðustu atvik í lífi hans. Ef vér
hugsum um og horfum á Jesúm þar sem
hann hneigði höfuð sitt og gaf upp andann
á krossinum, þá mun líf vort umbreytast
þegar vér minnumst þess að það voru
syndir vorar sem sendu hann þangað.
„En allir vér sem með óhjúpuðu andliti
sjáum endurskinið af dýrð Drottins um-
myndumst til hinnar sömu myndar frá
dýrð til dýrðar með því að það kemur frá
Drotni andanum.“ 2. Kor. 3:18.
Vér þurfum allir að heimfæra til vor
orð spámannsins: „En hann var særður
vegna minna synda, og kraminn vegna
minna misgjörða. Hegningin sem ég hafði
tilunnið kom niður á honum, og fyrir hans
benjar varð ég heilbrigður.“ Jes. 53:5.
—R. H. PIERSON
---------☆----------
^Sigur yfir dauðanum
Dauðinn er óvinur, grimmur, vægðar-
laus óvinur, sem orsakar mönnum sorg og
sársauka. Einhvern tíma, einhvers staðar
verða menn að mæta þessum óvini þangað
til Jesús kemur. Mr. W. Mitford sagði einu
sinni: „Menn hræðast dauðann eins og
hinn versta óvin.“ Hvernig vér mætum
honum- er alt komið undir persónulegu
sambandi voru við Jesúm Krist.
Jesús sjálfur gekk gegn um dyr dauðans
og grafarinnar og kom aftur til að segja
oss hvernig vér getum mætt þessum óvini.
Vér þurfum ekki að hræðast hann.
Ritningin talar um hinn fyrsta og ann-
an dauða. Sá fyrsti er náttúrlegur og kem-
ur til allra sem afleiðing syndarinnar.
„Mönnum er fyrirsett eitt sinn að deyja.“
Vér getum ekki umflúið þennan dauða
nema Jesús komi meðan vér lifum og vér
séum reiðubúnir til að mæta honum. Ríkir
og fátækir, lærðir og fáfróðir, háir og lágir
verða að ganga gegn um dyr grafarinnar.
Þessi náttúrlegi dauði er ekki byrjun
annars lífs annars staðar og undir öðrum