Stjarnan - 01.08.1955, Side 3

STJARNAN
59
Minstu þess hver sem þú ert og hvað sem
þú ert, að Guði er umhugað um þig.
I einni af sögum Thornton Wilders segir
hann frá systkinum, dreng og stúlku, sem
voru háskólanemendur og voru að tala
saman eitt kvöld um sumarið. „Ég sagði
þér aldrei frá bréfinu, sem Jane Crofut
fékk frá presti sínum meðan hún var veik,“
sagði Rebekka við bróður sinn. „Utan á
það var skrifað: Jane Crofut, Crofut Farm,
Grover Corners, Stutton County, New
Hampshire, U.S.A.“
„Ég sé ekkert einkennilegt við þetta,“
sagði bróðir hennar.
„Hlustaðu nú á, þetta var ekki alt,“ sagði
Rebekka. „Svo stóð: United States of
America, meginland Norður-Ameríku,
Vesturheimi. Sólkerfinu, alheiminum, í
meðvitund Guðs.“ Þetta stóð alt utan á
umslaginu.“
Iiugsaðu til þess, vinur minn, Guð
gleymir engum. Hann týnir aldrei neinni
utanáskrift. Hans alvizka, óumbreytanlegi
kærleikur, fyrir hyggja hans, réttlæti og
náð umkringir oss ávalt og alls staðar. Guð
hefir auga á okkur, alt frá vöggunni til
grafarinnar. Það er gott hann veit hvar
vér erum og alt oss viðvíkjandi, og í
hvaða sambandi vort líf er við hans vold-
uga líf og hjarta, Guðs eigið líf.
Vér höfum þegar athugað eðli Guðs og
eiginleika hans. Nú skulum vér lesa skip-
un Jesús Krists til vor í Mark. 11:22.
„Trúið á Guð.“ Það eru aðeins þrjú orð.
Og hví skyldum vér ekki trúa á hann og
treysta honum? Hann sem er miskunn-
samur, réttlátur, heilagur og kærleiks-
ríkur. Að trúa á hann meinar að treysta
honum, þegar vér skiljum ekki, sjáum ekki
og vitum ekki til fulls tilgang hans. Trú
er hvorki heimska né oftraust. Trú er
bygð á virkileika og reynslu. Ef trú þín
er veik þá minstu þess að hún getur orðið
sterkari, því trú kemur af heyrninni og
heyrnin fyrir Guðs orð. Sjá Róm. 10:17.
Trú á Guð meinar andlega sjón, að geta
séð Guðs hönd í sögu þjóðanna, í lífi ein-
staklingsins, í stjórn alheimsins, í heilagri
Ritningu. Vér þurfum andlega sjón, sjón
tr^arinnar.
Þegar stóra veitingahúsið La Salle í
Chicago brann, þá var blind kona uppi á
11. lofti. Hún fylgdi hundinum sínum,
Fawn, sem leiddi hana út úr hættunni,
þó margt fólk færist, sem hafði sína nátt-
úrulegu sjón.
Þannig er það með andlega sjón. Trúin
er það, sem bjargar þeim og hún kemur
við það að heyra Guðs orð, svo vér þurfum
ekki að sjá það, vér aðeins lesum það og
trúum því.
Fyrir mörgum árum var Dr. Grenfell
læknatrúboði á Labrador og norður við
heimskautsbauginn kallaður til að koma 60
mílur yfir ís til að hjálpa manni, sem hafði
orðið fyrir slysi.
Hann fór af stað seint um eftirmiðdag-
inn og fór á ís yfir mjóan fjörð, en er
hann kom út á miðjan fjörðinn féll hann
og hundarnir, sem gengu fyrir sleða hans,
niður í vatnið. Þegar hann loks komst upp
á ísjaka, sá hann að jakinn var að berast
út til hafs. Það meinti nær því vissan
dauða. Vindurinn hvesti og er kvöld var
komið var hann kominn 10 mílur út til
hafs, og ennþá hvesti.
Til að frelsa líf sitt, drap hann alla nema
stærsta hundinn og vafði skinnum þeirra
utan um sig, en hlóð upp skrokkunum til
að gjöra skýli fyrir vindinum, svo fór
hann úr fötunum til að vinda úr þeim
vatnið, hristi þau í vindinum til að þurka
þau og fór svo í þau aftur. Hann neyddi
stóra hundinn sinn til að leggjast niður,
hnipraði sig upp að honum, kastaði yfir
sig skinnunum og sofnaði. Sú hliðin, sem
sneri að hundinum var hlý, en hin köld.
Um miðnætti vaknaði hann skjálfandi.
Tunglið var rétt að koma upp, og vindur-
inn bar hann áfram út til hafs. Svo höfum
vér hans eigin vitnisburð:
„Trú mín á Guð var óhögguð. Það var
ekki nema náttúrlegt þó ég dæi á ísjakan-
um. Mér komu í hug orð úr gömlum sálmi,
sem ég hafði yfir með sjálfum mér: „Guð
og faðir minn, meðan ég flýt áfram langt
í burtu heiman að á grýttum vegi lífsins,
þá kendu mér að segja frá grunni hjartans:
Verði þinn vilji, verði þinn vilji.“
Vindstaðan breyttist, og með hjálp nokk-
mrra vina var honum bjargað frá því, sem
sýndist óhjákvæmilegur dauði. En hann
hafði lagt alt í Guðs hönd og sagt: „Verði
þinn vilji.“