Stjarnan - 01.07.1956, Síða 6

54
STJARNAN
Mér kemur í hug einn af nemendum
vorum, Mica, á skólanum í Aore. Hann
hafði tæringu. Vér gátum ekkert fyrir
hann gjört. Hann fór heim til að deyja.
Þegar báturinn, sem hann fór á var úr
augsýn datt mér í hug, hvort vér mund-
um ekki hafa getað bjargað honum,
hefðum vér haft hús og áhöld sem til
þess þurfti.
Alls konar sjúkdómar þjá fólkið á Nýju
Hebridaeyjunum, en þar skortir alla
læknishjálp. Það er lífs nauðsyn að byggja
þar sjúkrahús og fá þangað læknir og
hjúkrunarfólk.
Árið sem leið fór ég með ýmsum fleiri
mönnum til að hjálpa fólki í borginni
Maitland, þar sem flóð hafði geysað yfir.
Þegar við fórum til baka sagði einn þess-
ara manna við mig: „Þegar þú kemur
þangað finst þér þú getir aldrei gjört nógu
mikið til að hjálpa fólkinu.“ Samskonar
tilfinningar mundu hreyfa sér hjá þér, ef
þú sæir með eigin augum þörf og neyð
fólksins á Nýju Hebrida eyjunum.
—M. P. COZENS
------------☆-----------
Sönn mikilmenska
Meðal mikilmenna fornaldarinnar stend-
ur nafn Alexanders mikla. Hann lagði
heiminn undir sig og sagt er að hann hafi
grátið þegar ekki voru fleiri lönd til að
sigra.
Þremur öldum eftir að Alexander dó af
ofdrykkju fæddist Jesús frá Nazaret í
þorpinu Betlehem á Gyðmgalandi. Jesús
er heimsfrægur. Hans nafn er ógleyman-
legt. En hvílíkur mismunur er á lífi þess-
ara tveggja manna. Jesús fæddist og lifði
meðal almúgans. Þegar hann náði þroska-
aldri varð hann umferða prédikari, og
kendi mönnum það sem tilheyrir Guðs ríki.
Alexander var hershöfðingi yfir fjöl-
mennum her. Jesús hafði aðeins 12 menn,
sem fylgdu honum stöðugt. Konungsríki
skelfdust fyrir Alexander. Jesús sagði:
„Leyfið börunum til mín að koma“, hann
laðaði þau að sér.
Jesús var fyrirlitinn af hinum leiðandi
mönnum í Júdeu. Enginn þekti hann í
höfuðborg heimsins, Róm. Flestir sam-
tíðamenn hans hefðu hlegið ef einhver
hefði sagt, að Jesús yrði miðpunktur
mannkynssögunnar. Jafnvel lærisveinar
hans hefðu ef til vill hugsað að það gengi
of langt að vænta þess. Þegar Jesús fótr
gangandi ferðaðist úr einum stað í annan
hafði hann hvergi höfði sínu að að halla.
Hann var heimilislaus. Að lokum var hann
krossfestur milli tveggja glæpamanna.
Aldur Jesú og Alexanders mikla í
þessum heimi var 33 ár. Báðir voru mikil-
menni, en hvor á sinn hátt. Nú er Alex-
ander lítt kunnur nema í bókum veraldar-
sögunnar. Aftur á móti eru fáir, sem ekki
hafa heyrt um Jesúm.
Bæði Jesús og Alexander voru framúr-
skarandi menn. En hvílíkur mismunur á
lífi þeirra. Alexander hugsaði aðeins um
sjálfan sig, að vinna sér fr’ægð. Jesús lifði
aðeins fyrir aðra. Áhugamál hans var
sáluhjálp þeirra.
Æfisaga Alexanders sýnist lítils virði ef
hún er borin saman við líf Krists. Þegar
Alexander dó var starfi hans lokið. En
þegar Jesús var krossfestur og reis upp
aftur frá duaðum, þá gjörðist hann frelsari
og vinur miljóna manna gegn um alla
eilífð.
Ef vér viljum keppa eftir mikilmennsku
þá fetum í fótspor göfuga, hógværa
mannsins frá Nazaret.
—AURELIA D. SMITH
-----------☆-----------
Launið ilt með góðu
Fyrir fleiri árum síðan fékk innlendur
höfðingi á \ eyjunni Pentecost vitrun frá
Guði um að trúboði mundi koma þangað
frá kirkjufélagi, sem stofnað hefði verið í
Ameríku, hann mundi kenna fólkinu sann-
leikann. Þessi höfðingi, Daniel að nafni,
undirbjó fólk sitt; svo þegar trúboðar
vorir komu nokkrum árum seinna þá tók
það með fögnuði móti boðskapnum.
Síðan Daniel dó hefir fólkið mætt mikilli
mótspyrnu frá sunnudagatrúboði, sem
vinnur í nágrenninu. Starfsmaður vor
Jóel að nafni, þar innlendur maður, bygði
kirkju, en kennari frá nágranna trúboðinu
kom með fólk sitt að nóttu til og reif
niður kirkjuna. Stjórnin heimtaði, að þeir