Stjarnan - 01.07.1956, Qupperneq 7

STJARNAN
55
sem höfðu gjört þetta skyldu bor'ga Jóel
háa peninga upphæð. En fólk þetta er
fátækt. Næsta sunnudag fór Jóel til
kennarans og fólksins, sem hafði eyðilagt
kirkjuna, og sagðist fyrirgefa þeim og þeir
þyrftu ekki að borga honum. Þetta kom
svo flatt upp á fólkið og var svo óvænt,
að honum var boðið að halda næstu ræðu
í þeirra kirkju. Hann tók þessu boði, sýndi
myndir og talaði bæði um endurkomu
Krists og hvíldardaginn. Þetta hafði svo
mikil áhrif að eftir samkomuna sagði
kennarinn, sem áður hafði ofsótt hann, að
honum fyndist að sitt fólk ætti líka að
halda Guðs hvíldardag. Síðan þetta kom
fyrir hefir Jóel bygt aðra kirkju, og þegar
hún var vígð voru 300 manns utan vors
safnaðar viðstaddir. Jóel hefir starfað trú-
lega og hjá honum eru 6 manns að búa sig
undir skírn.
Önnur smásaga kemur frá eyjunni
Ambrim. Nýlega báðu foreldrar, sem til-
heyra öðru trúboði um leyfi til að senda
börn sín á vorn skóla. Alt gekk vel þangað
til yfirkennari þess trúboðs sagði evróp-
iska trúboðanum 'Jrá þessu. Mótmæli hans
leiddu til þess að einn af vorum mönnum,
Símon að nafni, heimsótti trúboðann. Þeir
áttu samræður meðal annars um hvíldar-
daginn. Trúboði sunnudagaskólans gat
ekki staðist þetta, svo hann reiddist við
Símon, lagði hendur á hann og ætlaði að
kasta honum út úlr trúboðsstöð sinni.
Símon bar sig ekkert á móti, en sagði að-
eins, að ef trúboðinn væri kristinn maður
þá mundi hann ekki reiðast. Maðurinn
fyrirvarð sig og bað afsökunar. Símon
greip hönd hans og kvaddi vingjarnlega.
Seinna fann þessi sami trúboði að eina
kenslubókin, sem notuð var í einum af
skólum hans, var hvíldardagaskólalexí-
urnar, sem Símon hafði útvegað þeim.
Seinna fréttist að yfirkennarinn á þessu
trúboði hefði hvatt fólk sitt til að vinna
sér inn peninga til að hjálpa Aðventistum
til að býggja sjúkrahús. Vér biðjum og
vonum að góður árangur verði af starfinu
í þessu héraði.
Guði er ant um að frelsa þetta fólk.
Hinir trúuðu gjöra alt sem þeir geta fyrir
sáluhjálp bræðra sinna. Ég gleymi aldrei
konu ,sem kom á samkomur vorar. Andlit
hennar hafði ótal ör og var afmyndað, en
hún bað um að sungið væri: „Ég er á ferð
hér. Himininn er heimili mitt.“ Bros lék
um varir hennar, er hún söng: „ Þar verð
ég með frelsara mínum. Himininn er
heimili mitt.“
—B. L. CRABTREE
----------☆------------
Hlýðni og hugrekki
Þetta var á herskipi. Ungur drengur
skemmti sér við að klifra upp og niður
reiðann. Einn dag hepnaðist honum að
klifra upp á pall, sem bygður hafði verið
kring um mastrið, en hann var ekki fær
um að komast niður aftur. Skipið ruggaði
til beggja hliða og það var erfitt fyrir
drenginn að halda sér föstum þar sem
hann var. Hættan var að hann félli niður
á þilfarið og rotaðist. Faðirinn sá hættuna
og kallaði til drengsins að kasta sér í sjó-
inn. Þegar drengurinn hlýddi ekki strax,
heimtaði faðir hans byssu, miðaði henni á
drenginn og sagðist mundi skjóta, ef hann
kastaði sér ekki í sjóinn. Faðirinn var
yfirmaður í hernum og drengurinn vissi
að menn urðu að hlýða skipunum hans,
svo þegar skipið hallaðist á hliðina, þá
stökk drengurinn út í sjóinn og skips-
mennirnir björguðu honum.
Enn meira hugrekki þurfti maður, sem
hafði sigið niður fyrir björg til að ná í
eitthvað sem hann sá á klettastalli. Hann
komst þangað niður á færi, en það fór
einhvern veginn svo að hann misti af
kaðlinum, sem sveiflaðist burt frá honum.
Nú þurfti hann að vera fljótur að hugsa.
Hann vissi að kaðallinn mundi ekki sveifl-
ast alveg til hans aftur, þegar hann sveifl-
aðist til baka, en hann vissi líka, að líf
hans væri að líkindum undir því komið,
að hann næði í kaðalinn. En ef það mis-
heppnaðist var dauðinn vís á klettunum
fyrir neðan. Hann réð af að eiga þetta á
hættu og beið aðeins þar til kaðallinn
sveiflaðist í áttina til hans þá stökk hann,
náði í kaðalinn og var dreginn upp.
Þessu líkt' á sér stað hjá fjölda af fólki.
Þegar það á í miklum erfiðleikum, þá er
erfitt að sýna frelsandi trú á Guði og
hans fyrirheitum. Þeim virðist það só
eins og að kasta sér út í myrkrið. En trúin