Blik - 01.12.1941, Síða 14
B L I K
??
og kolareyks frá skipum og verk-
smiðjum. Þar skiptast á skin og
skuggar eins og í mannlífinu.
Á slíkum kvöldum hljómar skrölt
ið í ihjóiyindum skipanna eins og
‘4jassmúsik“ og eimblástur verk-
smiðjanna eins og einleikur á lúð-
ur í láginu. —
Það var á áliðnu sumri 1940 að
fréttisl af síid austur við Rauðu-
núpa og fór því allur flotinn þang-
að ’á veiðar. Þegar lagt var af
stað, var blæjalogn og brimlaus
sjór.
En þegar komið var að Mánár-
eyjum, Var komin talsverð aida
Og byrjað að kula af norð-austri.
Nú var aðeins stutt leið eftir í
alla síldina. En kulurinn jókst jafnt
og þétt.
Eftir stutta stund kom þetta al-
kunna: “klárir í bátana“, með full-
um raddstyrk vaktmannsins.
Það varð uppi fótur og fit í
“Iúkarnum“. jNú koma þeir upp
hver um annan þveran, sumir með
Btígvéliin í höndunUm á sokkaléist-
urrum, jaðrir komnir í þau, grút-
syfjaðir 'sumir, aðrir glaðvakandi
og ánægðir yfir því að hafa prett-
lað náungann um nokkrar krón-
ur í ný-afstöðnu peninga^pili.
Svo er farið í bátana og byrjað
að kasta. Allt hefir gengið vel;
síldin er “inni“, og það er byrjað
að háfa. En vindurinn hefir alltaf
aukist og nú veltist báturinn þarna
með nótina og nótabátana á síð-
unni.. Brotöldur hvítfyssa allsstað-
ar í kringum bátinn. Allt í einu
lyftist “móðurskipið“ upp undan
öldu og kastast til og síðan nóta-
bátarnir og nótin.. En þegar ald-
an riður undan samflotinu og allt
tckur dýfu ofan í næsta öldudal,
verður síldjin í nótinni svo þung í
dýfunni, að hún sprengir af sér
nótina og ajlt fer niður. En við
sitjum eftir með nótiria; í höndun-
um hengilrifna og tætta.
Við slík tækifæri sem þetta leyfa
allir sér að tína fram öll þau blóts-
yrði, sem finnanleg eru í málinu.
Nú er ekki annað að gera en fara
til Siglufjarðar og fá nótina við-
gerða.
Óveðrið færist í aukana, öld-
urnar eru orðnar fjallháar, hvít
fyssandi og hrykalegar.
“Matur,“ kallar matsveinninn.
Allir fara fram úr “kojunum“ tíl
að fá sér einhverja hressingu.
“Heyrðu kokki, þú ert alveg ó-
fær; nú hefir kjötið brunnið við
hjá þér, svo að það er ekki ét-
andi,“ segir einn hásetinn.
“Ég er nú á öðru mili,“ segir
annar, “þarna fáum við svið úr
nýju kjöti, ég hugsa, að þannig
kokkar séu ekki á hverju strái,
sem igeta búið til svið úr nýju
kjöti.“
Það er eitthvað undarlega létt
yfir mannskafmunj í tí!ag, þeir fjör-
ugustu fara að fljúga,st ;á sér tif
skemmtunar. Jafnvel þegar illa