Skólabjallan - 15.12.1934, Blaðsíða 3

-3-
nýddist á lítilmagnanum og Þeim, sem j
a einhvern hátt höf'öu oröiö afskiptirj
við hiö mikla n«gtat)orö tilverunntir,
Kann heindi skeytum sínum aö Þeim,
sem lögöu smjörfjórðunga, jaröarhundr-
uö eöo f isita, sem roælikvaröa til grund.
vallor fyrir manngildi náungans. Þess
vegns gat hann kveöiö svo vel um betl:n
kerlinguna, sem einu sinni var gim-
steinn greyptur í baug haming.junnar,
en var nú orðin aðeins einskisvert
glerbrot á haug mannfélagsins. Þetta
kvatði er ofið tveim sterkum Þáttum
úr sólarlífi höfundorins sjálfs ;skiln-
ingi cg samúð.
Sjálfur var Gestur ekki sólarmeginj
í lífinu, en hann var atíð reiöubúinn!
málsvari Þeirra, sem minna mattu sín j
í barattunni við kaldlyndi tilverunn-j
ar. Hann fékk aldrei notið gafna sinné
og ..hfitfileika til fulls, vegna ýmis- j
konar öröugleika, aldrei notiö Þeirra•
elda til fulls, sem Þá loguöu á hans
eigin arni„ og sannaðist á honum,eins
og fleirum, aö Þaö er annaö g;tfa en
gjörfuleiki.
Meö Þessum tveimur mönnum, sem ég
hér hefi nefnt, hafa vaxið úr grasi
Þeir tveir beinvaxnir og limaríkir
hlynnir isl. skáldskapar, sem náö haf^
aö breiða l.auf sín og lim, uro. öll hér-
uö Þesso lands. Cg Það ar víst, að
ngfn Þessara manno gleymast ekki með-'
un Islendingar kunna að meto góðan
skáxdskép,og sóiin gyllir íslenzka j
náttúrufegurð og l%tur grös vaxa úr ;
íslenzkri mold.
S. -J. i
AUGKABLIK ÁSTARINiSiAR.
Yinur minn, sem Þessi saga^er of,
sagði mér hana fyrir tveimur^árum,
Þegar við áttum bóöir heima í sama
kaupstaðnum norðanlands. Af Þvi að
mér fannst sagan sérstaklega merkileg
og lýsa svo innilegri en jafnframt
óskiljanlegri ást, Þá fékk ég leyfi^
vinar míns til Þess oð birta hana her
með Því skilyrði að ég breytti henni
Þannig, oð engin gftti sogt um af hver j
um hún vani. Kg segi aö sagan lýsi
óskiijanlegri ast, og m.á Þaö vel verej
rétt. En hver hefir skiliö ástina?
Vinur minn var nýgiftur elsku-
legri konu, sem elskaði hann og treysti
oð Þvi er virtist takmarkaloust, ends
var Það ekki undarlegt, Því vinur
m.inn er f allegasti, karlmannlega sti,
•^afaðasti og skemmtilegasti maðurinn
1 koupstaðnum, Þar sem hann á heima,
■og auk Þess hafði honum verið trúað
fyrir vandosömum störfum í héraðinu,
og honurn hafði tekist að leysa Þau af
hendi Þannig, oð honum var mikill heið-
ur oð, og hsfði hann hlotiö oö launum
traust og ólit,
Sitt sinn vorum við að tola um ham-
ingju hans í hjónabandinu og giftingar
yfirleitt, og var Það ekki aö undra
Því ég var trúlofaður ungri stúlku.
sem ég elskaði, og atlaði að giftast
skömmu síðar. Þetta vissi vinur minn,
end.8 leyndum við hvorn annan engu, og
gekk okkur Því greiðlega að r*ða um
Þetta mikilsverðond.i mál.
Vinur minn var sem oð vana gagn-
oröur og skemmtllegur og svo hrífondi
Þegar hann lýsti hamingju sinni 1 sam-
lífinu við konu síno , að ég gleymdi
öllUj nema Því og Þeirri hamingju,
sem eg átti 1 vftndum: Að lifa með
konunni, sem ég elskaði jafn óskiljan-
lego he.itt og astin sjálft er óskiljan-
leg. Eg vissi að hún elskaði mig ekki
minna , og ég var sannfærður um, oð
aldrei mund.i hún reynast m.ér ótrú eða
valda mér vonbrigðum á nokkurn hátt.
Allt í einu hætti vinur minn að
tala og ég vaknoði úr Þessum draumi.
Mér varð litiö á hann, Því síðasta
orðið, sem hann talaði var með Þeim
hreim, sem ég alls ekki skildi, og
hvergi var í samrajni viö hamingjuna,
sem aöur lýsti sér í málrómi hons.
Vinur minn staröi Þungbrýndur fram
fyrir sig, en Þó virtist hann ekki
sjá neitt, og falllega, karlmannlego
andlitinu hans vor vonbrigöis- jafnvel
örvantingasvipur. Þannig storöi hann
lengi. Iskalt og ægilegt royrkur var
i svip hans. Eg Þoröi ekki aö ávsrpa
hann, en loks eftir longa Þögn ávarp-
ar hann mig með meö lágri samúðsr-
leitandi rödd.. "Vinur minn, Þú veiczt
ég^hefi aldrei leynt Þig neinu. Eftir
Því sé ég ekki. Því Þú hefur jofnan
reynzt mer trúr, og skilið tilfinn-
-ingar mínar. Það hefur hjslpað mér
meir en axlt annaö, til Þess oð af-
kasta Því, sem. ég hingaö til hefi unn-
ið, Eg ætla Því ekk.i heldur i Þetta