Morgunblaðið - 30.10.2021, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 30. OKTÓBER 2021
✝
Vignir Einar
Thoroddsen
fæddist 18. júlí
1948 á Bíldudal.
Hann lést á Land-
spítalanum 20.
október 2021.
Hann var sonur
hjónanna Erlu
Thoroddsen, f.
1923, og Stefáns
Thoroddsen, úti-
bússtjóra Vestur-
bæjarútibús Búnaðarbankans, f.
1922, d. 1997. Systkini Vignis
eru Sigríður, Freyja og Björn
en Vignir var þeirra næstelstur.
Vignir kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni Kristínu Guð-
mundsdóttur enskukennara, f.
1948, árið 1979. Dóttir þeirra er
Hanna Kristín Thoroddsen við-
skiptafræðingur, f. 1980. Unn-
usti hennar er Brynjar Darri
Jónasson.
Vignir var ungur að árum
þegar fjölskyldan flutti frá
Bíldudal og suður í
Hafnarfjörð. Hann
var þó öll sumur í
sveit á Gjögri, uns
hann hafði aldur til
þess að vinna brú-
arvinnu á Vest-
fjörðum á sumrin.
Hann lauk stúd-
entsprófi frá
Menntaskólanum í
Reykjavík 1968 og
vann fyrst hjá JL-
húsinu og síðar Skrifstofu
Rannsóknastofnana atvinnu-
veganna til ársins 1984 þegar
hann var hann ráðinn til Haf-
rannsóknastofnunar, þar sem
hann sinnti starfi aðstoðarfor-
stjóra til starfsloka. Síðustu ár-
in naut Vignir ferðalaga með
eiginkonu sinni, lék golf,
skíðaði og sinnti ýmsum trún-
aðarstörfum fyrir Oddfellow-
stúkuna Ingólf.
Útför Vignis fór fram 28.
október 2021.
Vignir bróðir okkar er látinn.
Hann er okkur öllum harm-
dauði og okkur finnst tími hans
hér hafa verið of stuttur fyrir
mann sem hafði eins gaman af líf-
inu og hann. Vignir var samt já-
kvæður fram á síðustu stundu og
bjó yfir mikilli sálarró þrátt fyrir
erfið veikindi. Við erum fjögur
systkinin og Vignir líklega líkast-
ur pabba okkar í fasi og gjörn-
ingum, báðir hávaxnir og mynd-
arlegir. Það hefur alltaf verið
mjög gott á milli okkar systkina
og gott samband þrátt fyrir að
systurnar hafi búið í Svíþjóð og á
Austfjörðum.
Við þrjú elstu erum fædd á
Bíldudal og á sá staður alltaf
stóran sess í hjartanu. Minningar
úr bernsku um ævintýri og enda-
laust sólskin í þorpinu okkar þar
sem frænkur og frændur bjuggu í
hverju húsi. Seinna fæddist svo
litli bróðir Björn í Hafnarfirðin-
um og átti hann eftir að verða
þekktastur af okkur öllum.
Vignir bróðir hafði góða söng-
rödd og stofnaði sönghóp ásamt
félögum sínum úr MR. Áhugi
hans á ættfræði jókst með árun-
um og beið hann spenntur eftir
því að lesa bók Ólínu frænku okk-
ar um föðurættina. Bókina auðn-
aðist honum að lesa áður en yfir
lauk og hafði gaman af.
Þar kom að við systkinin stofn-
uðum fjölskyldur og Vignir bróð-
ir eignaðist yndislega konu og
dóttur, Kristínu og Hönnu Krist-
ínu, og Kristín eiginkona hans er
búin að vera kletturinn hans í öll-
um veikindunum. Minningabrot
koma upp í hugann eins og þegar
við systkinin mættum öll á Bíldu-
dals grænar 2015. Þá var nú glatt
á hjalla.
Svo kemur ein saga frá mót-
unarárum þeirra bræðranna. Á
þeim árum þegar pabbi og
mamma bjuggu á Njálsgötunni
voru bræðurnir með herbergi í
annarri álmu íbúðarinnar með
sérinngangi. Þannig var Vignir
með stórt herbergi og Bjössi með
lítið herbergi sem hafði áður ver-
ið eldhús.
Sambúðin gekk ágætlega en
mikill munur var á lífsstíl þeirra
bræðra í skemmtanalífinu. Annar
hlustaði á Black Sabbath og fékk
vini til þess að kaupa ákavíti í
Ríkinu en hinn hlustaði á klass-
íska músík og drakk rauðvín. Átti
sá eldri rauðvínsbelgi í herberg-
inu sem sá yngri leit hýru auga og
læddist til að tappa af við og við.
Það kom sér vel fyrir skólaball í
Flensborg og hugðist Bjössi nýta
birgðirnar þar en hann varaði sig
ekki á því að rauðvínið hafði
smám saman gerjast í heitu eld-
húsinu. Gleðin endaði svo með því
að Bjössi varð fárveikur og kast-
aði upp. Ekki fer sögum af nein-
um eftirmálum af stuldinum enda
Vignir umburðarlyndur maður.
Þetta eru fátækleg minningar-
orð um þann mannkostamann
sem Vignir bróðir var en við segj-
um: Hvíl í friði, elsku bróðir.
Sigríður Thoroddsen,
Freyja Thoroddsen Åkesson
og Björn Thoroddsen.
Stórfrændi og æskuvinur er
látinn úr óvægnum sjúkdómi rétt
rúmlega sjötugur. Hann lést í
æsku sinni eins og sagt var ein-
hvern tíma um annan mann, enda
er þetta enginn aldur nú á dög-
um. Dauðinn er hins vegar stund-
vís þegar sá gállinn er á honum.
Við vorum í sama mennta-
skólaárgangi, en leiðir okkar lágu
saman í brúarvinnuflokki Sigfús-
ar Kristjánssonar á Vesturlandi
og Vestfjörðum. Þar bjuggum við
í tjöldum og síðar í skúrum sum-
arlangt, lærðum að vinna, kynnt-
umst landinu og fólki af öllum
manngerðum. Við gerðum líka
mikið úr frændseminni, enda af
sterkum meiði komnir. Við nut-
um þess m.a. í heimboðum til ætt-
menna, einkum á Bíldudal, þar
sem okkur var tekið sem stór-
höfðingjum, menntaskólastrák-
lingum að sunnan. Á brúnni unn-
um við okkur fljótt upp í
merkilegan starfstitil, við vorum
gervismiðir, og ég veit ekki betur
en að við höldum honum enn,
enda ansi lunknir við smíðar.
Þarna tóku ungir menn út þroska
sem sjálfsagt var annar en ef við
hefðum verið öll þessi sumur „í
bænum“. Vignir var hæglátur en
sterkur karakter og úrræðagóð-
ur. Hann var hlýr og hafði góða
nærveru, stóð á sínu þegar
heimsmálin voru krufin til mergj-
ar út á brúardekki eða í matar-
skúrnum á kvöldin. Hann var
góður félagi.
Eftir menntaskólavetur og
brúarvinnusumur skildi leiðir
eins og gengur, fórum hvor í sína
áttina. Alltaf var hins vegar
strengur á milli okkar, fagnaðar-
fundir þegar við hittumst, stund-
um á förnum vegi, eða á tónleik-
um Bjössa litla bróður.
Undanfarna mánuði var samt
ljóst í hvað stefndi. Honum var
samt tamara að tala um gamla og
góða tíma en sjúkdóm sinn í þeim
símtölum sem við áttum, var
æðrulaus, yfirvegaður og kannski
tilbúinn.
Ég votta Kristínu, Hönnu
Kristínu og öllum aðstandendum
djúpa samúð. Við sjáum á eftir
góðum dreng.
Sigurður Guðmundsson.
Morgunbirta haustsólarinnar
umvafði Kópavoginn og byggðina
umhverfis þegar mágur okkar og
svili, Vignir Einar Thoroddsen,
andaðist þar á sínu 74. aldursári.
Hann hafði þá lengi glímt við ill-
vígan sjúkdóm og mátt sæta þeim
dómi í byrjun sumars, að við hann
yrði ekki ráðið. Hann tók þessum
tíðindum af mikilli stillingu og
æðruleysi, naut þess sem notið
varð og undirbjó sig og sína fyrir
það sem beið.
Viðbrögð hans komu ekki á
óvart. Það var enda ekki margt
sem Vignir lét raska ró sinni.
Hann var jafnlyndur, fastur fyrir
og ákveðinn þegar hann hafði
mótað sér afstöðu en dagfars-
prúður og ljúfur í viðkynningu.
Hann var reglumaður og gekk
skipulega að hverju verki, hvort
heldur það voru umsvifamikil
verkefni í starfi eða ákvörðun um
næstu utanlandsferð. Hann lét af
störfum eftir sextugt og skipu-
lagði eftirlaunaárin af sömu for-
sjálni og annað. Allt var það und-
irbúið af stakri kostgæfni.
Vignir átti farsælan starfsferil,
lengst af hjá Hafrannsóknastofn-
un, þar sem hann gegndi ábyrgð-
armiklu starfi aðstoðarforstjóra
og naut trausts um áratuga skeið.
Hann var í senn áhugasamur um
hlutverk og viðföng stofnunar-
innar og stoltur af það vera hluti
af þeirri heild sem þar lagði hönd
á plóg.
Vignir var fjölskyldumaður
sem bjó í gæfuríku hjónabandi á
fimmta áratug, elskur að Krist-
ínu konu sinni og Hönnu Kristínu
dóttur þeirra sem hann bar mjög
fyrir brjósti og var jafnframt
stoltur af. En hann var líka stolt-
ur af ættum sínum og uppruna,
Vestfirðingur, fæddur á Bíldudal
og tengdi við rætur sem liggja
einkum þar um héruð og suður af
og hann þekkti vel til, svo og ætt-
ingja sem af þessum stofnum eru
sprottnir. Hann sýndi eldri kyn-
slóðinni í fjölskyldunni mikla um-
hyggju og ræktarsemi.
Vignir var ljós yfirlitum, hár-
vaxinn og sterklegur en bar jafn-
framt með sér mýkt og lipurð.
Allt mun þetta hafa komið að
góðu gagni í golfi, sem var honum
og Kristínu mikið áhugamál
mörg síðari árin. Þau voru sam-
hent í golfinu og samtaka í því að
búa sér gott og innihaldsríkt líf.
Hann las mikið og var áhugamað-
ur um tónlist. Ferðalög, hreyfing,
matur og vín, allt í passlegum
hlutföllum, var með öðru upp-
skrift að vel heppnuðu lífi að
loknu starfi og átti að endast
miklu lengur. Þá sótti hann fé-
lagsskap og viðfangsefni í Odd-
fellowregluna, sem hann mat
mikils og rækti vel.
Við nutum þess að eiga náin
fjölskyldutengsl við Vigni í yfir 40
ár og minnumst með ánægju
margra gleði- og hátíðastunda
m.a. um jól og áramót, þar sem
þau Kristín tóku á móti fjölskyld-
unni með rausn og gleði. Það er
með miklum trega sem við kveðj-
um góðan dreng sem sárt er
saknað.
Ásdís Guðmundsdóttir,
Þórarinn V. Þórarinsson.
Góður samstarfsmaður til
margra ára er fallinn frá. Ég
kynntist Vigni fyrst haustið 1984
er hann var ráðinn aðstoðarfor-
stjóri fjármála á Hafrannsókna-
stofnun en þar hafði ég hafði
sjálfur hafið störf nokkrum árum
áður. Fljótlega varð mér ljóst hví-
líkur öðlingur og öndvegisstarfs-
maður Vignir var. Þegar ég var
orðinn einn af yfirmönnum stofn-
unarinnar gerðist Vignir einn
minn nánasti samstarfsmaður í
um 25 ár eða þar til hann lét af
störfum árið 2013. Í löngu sam-
starfi man ég ekki eftir að okkur
hafi orðið sundurorða og þar bar
aldrei skugga á. Vignir var hvers
manns hugljúfi og þá sjaldan að
hann skipti skapi voru ríkar
ástæður til.
Sem fjármálastjóri kom Vignir
m.a. að útgerð rannsóknaskipa
stofnunarinnar, starfsmanna- og
ráðningarmálum, kjarasamning-
um og húsnæðismálum. Öllum
þessum verkefnum sinnti hann af
dugnaði, samvisku og sanngirni.
Hann bar alla tíð hag stofnunar-
innar fyrir brjósti og var vakinn
og sofinn yfir rekstrinum og vildi
tryggja að endar næðu saman við
uppgjör um áramót. Frá árinu
1990 var Vignir gjaldkeri Surts-
eyjarfélagsins allt fram á þetta ár
og hafði góða reiðu á reiknings-
haldi félagsins.
Í frístundum stundaði Vignir
skíði og golf með Kristínu sinni
og bridge spilaði hann með góð-
um vinum. Þá kunni hann að
njóta góðs matar og tilheyrandi
víns og aldrei sló hann hendinni á
móti góðum 12 ára einmöltungi.
Fyrir um fimm árum veiktist
Vignir af illvígum sjúkdómi og
síðan kom annað reiðarslag af
svipuðum toga en sýnu alvarlegra
í byrjun þessa árs. Ljóst var að
framundan væri erfið barátta
sem hann háði af miklu æðru-
leysi.
Vignir var traustur, hógvær og
prúðmenni á allan hátt. Hann var
greiðvikinn við alla sem til hans
leituðu, samviskusamur, fjölhæf-
ur og vandvirkur. Það var Haf-
rannsóknastofnun mikið lán að
Vignir réðst þar til starfa og ég
veit að ég mæli fyrir munn allra
samstarfsmanna þegar ég þakka
honum ævistarfið og vináttuna.
Kristínu og Hönnu sendi ég inni-
legar samúðarkveðjur á sorgar-
stundu.
Ólafur S. Ástþórsson.
Ég man að við systurnar
skríktum af æsingi þegar hann
gekk inn um dyrnar hjá ömmu og
afa.
Kristín móðursystir okkar
hafði sagt okkur að þegar Vignir
kæmi úr löngum siglingum með
rannsóknarskipum Hafrann-
sóknastofnunar væri hann fúl-
skeggjaður við heimkomuna. Og
ekki nóg með það – skeggið væri
rautt! Þetta var of spennandi til
þess að geta ímyndað sér. Gat
Vignir, bara einu sinni, sleppt því
að raka sig þar til við hefðum séð
hann í þessu framandi ástandi?
Auðvitað hefur Vigni langað til
þess að raka sig eftir langt og
heitt bað þegar hann kom heim
úr sjóferðinni. En í eitt skipti,
seint á síðustu öld, lét hann rakst-
urinn bíða til þess að gleðja tvær
litlar stúlkur.
Það er merkilegt að þekkja
fólk frá bernsku og kynnast því
svo á jafningjagrundvelli þegar
maður fullorðnast. Ég vissi í
bernsku að Vignir hélt með FH,
hann hafði metnað þegar kom að
flugeldum á gamlárskvöld og
hann kunni að meta góðan mat og
drykk – en þegar ég eltist skynj-
aði ég betur þann mann sem hann
hafði að geyma.
Það er dálítið ævintýri að
kynnast fólki þannig í annað sinn
– næstum eins og að sjá gamal-
kunnugt andlit umbreytast með
rauðu skeggi.
Vignir hafði áhuga á öllum
hlutum og hafði gaman af að fá
innsýn í viðfangsefni annarra.
Hann talaði tæpitungulaust um
málefni líðandi stundar, þó án alls
hávaða. Hann var skipulagður og
vandvirkur en kunni þó að meta
hið óvænta og spaugilega, eins og
þegar hann var orðinn aukaleik-
ari í Stellu Blómkvist ásamt Odd-
fellow-bræðrum sínum. Hann
lagði sig fram um að greiða götu
annarra og létta þeim sem næst
honum stóðu lífið. Nú að leiðar-
lokum kemur upp í hugann hans
sérstaki bygggrautur sem hann
færði tengdaföður sínum í morg-
unmat í áravís. Það var látlaus
kærleikur, umfram það sem
nokkur hefði getað farið fram á,
en hugulsamur gjörningur og
þakklátur.
En þegar ég hugsa um Vigni
birtist í hugskotinu mynd af því
þegar einhver sagði eitthvað
spaugilegt. Þá kviknaði fyrst ljós
í augunum og andartaki síðar
kipptist annað munnvikið upp á
við, eins og ósjálfrátt. Hann hafði
þægilega nærveru og hans verð-
ur sárt saknað við veisluborð
framtíðarinnar. Yngsta kynslóð
fjölskyldunnar mun sömuleiðis
sakna grillmatsins sem enginn
gat matreitt eins og Vignir.
Kristín og Vignir gengu í takt í
rúm fjörutíu ár. Sumpart svo ólík,
sumpart svo lík, þá féllu persónu-
leikar þeirra saman þannig að
bæði höfðu pláss til þess að njóta
sín í hjónabandinu. Umhyggja
þeirra hvort fyrir öðru var áþreif-
anleg og birtist mjög fallega síð-
ustu ár, þegar á móti blés. Einka-
dóttirin frænka mín var svo
augasteinn föður síns, uppspretta
stolts og gleði. Vignir bar þær
mæðgur á höndum sér og miss-
irinn er sár.
Þegar ég var barn fannst mér
ergilegt að geta ekki talað um
Vigni sem frænda minn. Hann
var kvæntur frænku minni, hann
var pabbi frænku minnar, var
virkilega engin leið til þess að
vísa til mannsins nema sem eig-
inmanns móðursystur?
Á síðari árum hef ég komist að
þeirri niðurstöðu að fjölskyldu-
bönd verði til með ýmsum hætti
og þakka Vigni samfylgdina og
frændskap í tæp fjörutíu ár.
Arndís Þórarinsdóttir.
Í dag er kvaddur hinstu kveðju
Vignir Einar Thoroddsen, fyrr-
verandi aðstoðarforstjóri Haf-
rannsóknastofnunar, 73 ára að
aldri. Þegar ný lög tóku gildi um
Hafrannsóknastofnunina árið
1984 voru ákvæði um að á stofn-
uninni skyldu vera tveir aðstoð-
arforstjórar; annar á fræðasviði
stofnunarinnar, hinn á sviði
rekstrar og fjárhalds. Var Vignir
ráðinn í síðarnefnda starfið, m.a.
vegna þekkingar og reynslu sem
hann hafði áunnið sér í sínu fyrra
starfi á Skrifstofu rannsókna-
stofnana atvinnuveganna.
Það var mikill happafengur að
fá þennan unga mann til starfa á
þessum tímamótum stofnunar-
innar. Þegar undirritaður tók við
starfi forstjóra Hafrannsókna-
stofnunarinnar árið 1998, var
Vignir þar fyrir, reynslumikill og
bjó yfir þekkingu á minnstu smá-
atriðum sem að rekstri og fjárhag
stofnunarinnar lutu. Fimmtán
næstu árin var Vignir einn af
mínum nánustu samstarfsmönn-
um. Hann var einstaklega traust-
ur félagi, þægilegur í öllum sam-
skiptum, áreiðanlegur og
úrræðagóður þegar með þurfti.
Hann var sérlega talnaglöggur
og þekkti vel til allra þátta
rekstrar Hafrannsóknastofnunar
og því lykilmaður yfirstjórnar
stofnunarinnar allan þann tíma
sem hann gegndi þessu mikil-
væga hlutverki.
Í starfi aðstoðarforstjóra var í
mörg horn að líta, en undir
starfssvið Vignis heyrði lengst af
mannhald, kjarasamningar við
starfsfólk og allt utanumhald
fjármála, þar með talin útgerð
nokkurra rannsóknaskipa með
öllu sem því fylgir, útvegun að-
fanga og viðhald. Fyrir forstjór-
ann sem þurfti einnig að hafa at-
hygli á innri starfsemi
stofnunarinnar og samskiptum út
á við var ómetanlegt að hafa sér
við hönd mann sem kunni til
verka og mátti treysta fullkom-
lega að ekkert færi úrskeiðis. Oft
hefi ég hugsað til þessa og hve
starf mitt hefði getað orðið erf-
iðara viðfangs ef Vignis hefði ekki
notið við.
Vignir var hvers manns hug-
ljúfi og góður félagi, vel að sér og
fylgdist með dægurmálum á
hverjum tíma. Hann var tónelsk-
ur og söng vel, naut bókmennta
og lista. Fyrir utan að vera Hafn-
firðingur og síðar Kópavogsbúi
var hann sennilega þó mestur
Vestfirðingur. Við áttum stund-
um saman spjall um Vestfirðina.
Séra Sigurjón Einarsson prófast-
ur á Kirkjubæjarklaustri sem nú
er nýlátinn, var kvæntur föður-
systur Helgu konu minnar, en
Sigurjón var uppeldisbróðir Stef-
áns föður Vignis og ólust þeir
saman upp í Arnarfirði vestra.
Við Vignir vorum sammála um að
ævisaga Sigurjóns, Undir ham-
rastáli, sem út kom árið 2006,
væri ein magnaðasta lýsing á lífi
fólks til sveita á Vestfjörðum á
fyrri hluta 20. aldar, sem rituð
hefur verið. Oft spurði Sigurjón
mig um hann Vigni, sem hann bar
hlýjan hug til, og var alltaf jafn
glaður við þegar ég staðfesti að
þar færi sérstakt prúðmenni, sem
alltaf væri hægt að reiða sig á.
Þannig veit ég að margir fyrr-
verandi samstarfsmenn Vignis
munu minnast hans. Við Helga
viljum votta samúð okkar þeim
mæðgum Kristínu og Hönnu
Kristínu og öðrum aðstandend-
um. Megi góðar vættir vernda
minningu Vignis Einars Thor-
oddsen.
Jóhann Sigurjónsson.
Vignir Einar
Thoroddsen
Í dag kveðjum
við með trega
kæra söngsystur
okkar, hana elsku
Dúnu. Dúna hefur
sungið með Kór Akraneskirkju
í tæp tuttugu ár og verið ein-
staklega góður félagi. Dúna
lífgaði upp á umhverfi sitt með
skemmtilegum tilsvörum,
prakkaraskap og einstökum
húmor. Alltaf glöð og hress.
Hrókur alls fagnaðar, sem
gustaði af, hvar sem hún fór.
Dúna var fagurkeri, smekkleg
Guðrún
Garðarsdóttir
✝
Guðrún Garð-
arsdóttir fædd-
ist 29. júní 1956.
Hún lést 16. októ-
ber 2021.
Útförin fór fram
25. október 2021.
með afbrigðum,
ávallt glæsilega til
fara og mesta pæj-
an í hópnum. Dúna
var þó fyrst og
fremst mikil fjöl-
skyldukona og átti
einstaklega gott
samband við börn
og barnabörn
þeirra Kalla – og
ekki má gleyma
dýrunum, sem
skipuðu stóran sess í hennar
daglega lífi. Við eigum margar
góðar minningar um Dúnu
okkar, bæði hér heima sem og
úr ferðum kórsins á erlendri
grundu. Hennar mun verða
sárt saknað úr hópnum. Við
minnumst Dúnu með þakklæti
og hlýju.
Elsku Kalla okkar, Rakel,
Styrmi og fjölskyldunni allri
sendum við hjartans samúðar-
kveðjur, ljós og kærleika á
þessum erfiðu tímum.
Hinsta kveðja
Jarðvist á enda,
lífsgöngu lokið,
ljósið þitt slokknað
fölnuð brá.
Hljóðnuð er röddin,
hæglátur blærinn
helguð þín brottför
Drottins náð.
Syrgjendur kveðja,
söknuðinn finna,
sárasta harminn,
tregans tár.
Faðmi þig ljósið,
friðarins engill
fylgi þér nú
á æðra stig.
Virðing og þökk,
vegferðin öll
vel í huga geymd.
(Aðalsteinn Ásberg Sigurðsson)
Fyrir hönd félaga í Kór
Akraneskirkju,
Bjarnheiður, Erla, Jensína,
Rún og Þórgunnur.