Lindin - 01.02.1963, Blaðsíða 20

Hann setti höndina á húninn og ætlaSi'aS fara a5 opna en,
æ, svaka raaSur. Hann hafSi gleymt sjálfu atSalatriöinu;
snærinu. Þá var aS ná í þaíS. Þa’5 var gott a5 hann haf5i ekki
opna5 þá heföu þeir kannske vaknaö og hann hefSi oröiS a5
út
fífli me5 handklædi £ höndunum um há nott, og allt runni5/í
sandinn, svo hef5i Þorir skamma5 hann. Áki gaf Ella bendingu
um a5 fara ni5ur stigann. Elli hlýddi. Þegar þeir voru
komnir ni6ur stigann sag5i Áki: nElli, bú stendur her vi5
stiganrJfxagS±xák± me5an eg fer inn í geymslu og leita a5
snæri og stendur vör6.n
nÉg,n segir Elli, njá, en ég þori ekki ég er svo myrk-
fælinn,n
nÞÚ manst, hva6 ég hef sagt.n
nJán.
Svo fér Aki a5 leita a5 snærinu, eftir dálitla stund
kom hann me6 snæri í höndunum.
nÆn hropaöi Elli og hrökk í kút.
nErtu vitlaus ma6ur, legi6u, þú vekur alla.n
nJá, en ég hélt aS þú værir draugur,n
nÞu ert nú meiri auminginn, komdu upp hljóSlega á tánum
Elli hlýddi. NÚ var6 s£5a.sta áfanginn. Þeir stóSu viS .dyrnar
og hlustuSu, ekkert hljóS, nema smá stunur. NÚ opnaSi Áki
ofur varlega og leit á Ella me5 puttann fyrir munninum og
sagSi nUssn og . . . nei hann trúSi ekki sínum eigin augum.
Hann stirSnaSi upp, titraSi svo í hnjáliSunum, missti takiS
á húninum svo hann skall upp, svitinn spratt fram á enniS
og stóS í bogum í allar attir, hann fékk verki maganna og
svimaSi, hjartaS hætti a5 slá augnablik en byrjaSi svo aftur
a5 slá me6 fjórföldum hraSa, hann sjtlaði a5 segja eitthvaS
en orSin köfnuSu í hálsinum og mynduSu kökk sem ómögulegt