Ylfingablaðið - 01.05.1937, Page 6

()
YLFINGABLAÐIÐ
svaraði aglan. „Bíddu þar til tunglið kemur
upp. Þá skaltu fara til árinnar, snúa þér þrisv-
ar í liring og kalla á álfinn. Líttu síðan í ána.
Þá sérðu hann“.
„Þakka þér fyrir“, svaraði Gvendur og fór.
Þegar tunglið kom upp, fór hann til árinnar og
gerði nákvæmlega það, sem uglan liafði sagt
lionum. En þegar hann leit í ána, sá hann þar
ekkert nema myndina af sjálfum sér.
Það voru sár vonbrigði. Hann flýtti sér aftur
til uglunnar, til að vita, hvort hann hefði að
einhverju leyti farið skakkt að.
„Sástu ekki búálfinn?“ spurði uglan.
„Nei, hreint ekki“, svaraði Gvendur.
„Hvað sástu þá?“
„Nú, ég sá ekkert nema sjálfan mig“.
„En heldurðu þá ekki, að þú sért liann?“
„Nei, ég er enginn búálfur“.
„Jæja“, sagði uglan. „En þú g'ætir orðið það.
Þú ert hraustur snáði. Þú g'ætir ósköp vel
þvegið g'ólfið. Þú ert ekki svo heimskur, að þú
getir ekki kveikt upp eldinn og látið vatn í
ketilinn. Þú gætir lika tekið til í stofunni, lag'L
á horðið, búið um rúmið þitt og hengt upp
fötin þín. Allt þetta og margt fleira gætir þú
gert fyrir fótaferð, svo að pabbi þinn og' amma
héldu, að búálfurinn liafi gert það.
Búálfar eru ekki í öllum húsum og ekki á
öllum bæjum. Sumstaðar eru aðeins litlir
óþægir strákar, sem æpa og orga. Það gera
þeir alltaf, þegar einhver sest við að lesa í bók
eða skrifa bréf. Eins láta þeir, þó fullorðna
fólkið sé þrevtt eða lasið. Þeir eru líka vísir
til að vaða inn í stofu, óhreinka gólfið og' setja
allt á annan endann, einmitt þegar nýbúið er
að þvo og taka til.
Það er algerður misskilningur að telja búálf-
ana yfirnáttúrlegar verur; það eru þeir alls
ekki. Þeir eru venjulegir drengir og stúlkur,
sem gera sig að búálfum, með því að fara
snemma á fætur og lijálpa til við heimilis-
störfin í staðinn fyrir að móka í rúminu. Þann-
ig hafa búálfar verið frá því sögur fóru af
þeim í fyrstu“.
Gvendur skikli livernig í þessu lá með hú-
álfana, eftir að hann hafði talað við ugluna.
Hann ræddi málið lengi við Jón, og loks kom
þeim saman um, að þeir skyldu verða búálfar.
En, eins og Jón sagði, þeir yrðu þá að vera
reglulegir búálfar. Fólkið mátti ekki fá
minnsta grun um, livað væri á seyði. Þeir
kærðu sig' ekki um neitt þakklæti eða þess-
konar. Það átti ekki við. — Svona taldi Jón,
að búálfar ættu að vera, og það er ekki fjarri
sanni.
Þetta har þann árangur, að næstu daga fóru
drengirnir á fætur fyrir allar aldir. Þeir gerðu
margt til gagns. En svo kom að því, að Jón
lýsti því yfir einn morgun, að hann vildi ekki
lengur vera búálfur. „Það er svo hræðilega
kalt að fara svona snemma á fætur“, sagði
Jón, „og mér þykir nú ekkert gaman að þessu
lengur“. Þá tók Gvendur í fæturna á honum
og' dró hann fram úr rúminu. Gvendur dró
Jón síðan sundur og' saman i liáði fvrir út-
lialdsleysið og sagði að lokum: „Það er ósköp
auðvelt að vera búálfur, meðan gaman er að
því. Það gaztu jafnvel, meðan þú kunnir tæp-
lega að klæða þig. En að halda áfram, þegar
það er ekki orðið skemmtilegt lengur, það er
ekki heiglum hent. En búálfar gefast aldrei
upp“.
Og svo héldu þeir áfram, og sáu að þetta
var í rauninni skemmtilegasti leikur, fullt eins
skemmtilegur og' sírákapörin, sem þeir höfðu
áður framið. En bestur var þessi leikur vegna
þess, að þeir höfðu sjálfir fundið hann upp.
Þetta, sem Gvendur og Jón gerðu, geta allir
ylfingar gert. Hver vlfingur á að vera búálfur
heima hjá sér. Getur vel verið, að liann þurfi
ekki að leggja í ofninn eða hita morgunkaffið.
Það getur verið að liann eigi að hafa dótið sitt
í röð og reglu; eða aðeins að vera alltaf dug-
legur, hlýðinn og í góðu skapi. Það er sama,
livað liann gerir, til þess að vera búálfur á
heimilinu. En livað sem það er, má hann auð-
vitað ekki ætlast til launa fyrir.
En ylfingurinn er víðar hjálpsamur en
lieima. Hann er það allsstaðar. Hann hjálpar
kennara sínum, félögum og fyrirliða. Hann er
hjálpsamur, livort sem liann er i sveit eða
kaupstað, á götu, í bil eða á skipi. Alls staðar
réttir liann brfosandi hjálparliönd, hverjum
sem á þarf að halda. Ilann er alltaf hinn glaði,
litli vinur allra manna og dýra.