Skutull - 01.01.2009, Blaðsíða 3

Lísbet Harðardóttir, formaður
Ungra jafnaðarmanna á ísafirði:
Hvað á ég
að gera
Bænir mínar undanfarna mánuði hafa oftar en ekki
endað með þessum orðum. Ég held að mörgum
líði eins og mér. Millibilsástand er það versta sem
ég veit, og núna er búið að vera millibilsástand á
íslandi í hrikalega langan tíma. Margir eyða öllum
sínum frítíma (og vinntíma kannski líka) í að býsnast
yfir heimskum körlum og kerlingum sem skemmt
hafa góðærið og flestir virðast vita hvað væri best að
gera í stöðunni. Aðrir vilja helst ekki vita af þessari
umræðu, leiða þetta alltsaman hjá sér, leigja vídjó,
brosa og bíða eftir að ástandið lagist. Það er brjálað
að gera í því að „vera" og við erum öll þreytt.
Flækjustig lífsins hefur magnast hratt og engin leið
að sjá fyrir stöðuna eftir árið, því upplýsingar eru á
huldu og við maurumst um í þjóðfélaginu, reynum
að halda lífinu í skefjum, klóra í bakkann, (tökum
slátur) til að hafa eitthvað öruggt fyrir stafni á meðan
við sökkvum. Minnir mig óneitanlega á atriði íTitanic
myndinni, þegar skipstjórinn skipaði strengjasveit
sinni að leika Ijúfa tóna fyrir farþega á meðan þeir
biðu eftir dauðanum.
Skóli, vinna, börn, aukavinna, heimili,
önnur aukavinna, félagslíf, fjölskylda,
þriðja aukavinnan, hreyfing, nýjasta
aukavinnan...eru bara brot af því sem
við erum að sinna í daglegu lífi. Listann
má lengja og stytta að vild. Flestir eru
með flækjur og hrúgur af ókláruðum,
hálfkláruðum, illa sinntum eða hunsuðum
skyldum um allt, sama hvort það er
vinnan, börnin eða uppvaskið sem situr á
hakanum og eru fæstir að ná utan um líf
sitt um þessar mundir. Það vex okkur í
augum að finna tíma til að sitja aukalega
fundi, málstofur eða lesa okkur til um
raunverulegt ástand þjóðfélagsins ofan
í allt það sem við erum að gera fyrir og
við tökum þær útskýringar sem fjölmiðlar
mata okkur á góðar og gildar. Það er
skiljanlegt að fáfræðin, afskiptaleysið og
heimskan sé heillandi og enn skiljanlegra
að það sé notalegt að sitja og skrafa,
virða fyrir sér augu annarra og finna flísar
um allt.
Sjálf hef ég fundið fyrir mikilli heimskuþrá
undanfarið. Þægilegasta leiðin sem ég
kann í áreiti sem þessu er að skríða inn i
eigin nafla og kúra þar á meðan ósköpin
ganga yfir og koma svo út þegar aðrir
hafa „búið" mér í haginn og sagt mér
hvernig skuli lifa. Eftir margra mánaða
strit og baks er þessu hugsun tíðari. Hef
staðið mig að því að leiða hjá mér sögur
af spillingu ráðamanna í þjóðfélaginu,
opna ekki tölvupóstinn frá þeim sem
enn eru virkir í framkvæmd og gagnrýnni
hugsun, hafna boðinu um að segja mína
skoðun og hægt og rólega dregið saman
seglin mfn. Sorglega hef ég fundið mig
æ oftar í þeirri stöðu að sitja loftlaus á
hliðarlínunni. Vil helst ekkert af þessu
vita.
En svo, til allrar hamingju, var mér bent
á þetta. Vaknaði með það í kollinum
svo skýrt einn morguninn (kl 05, því þá
hefst fyrsta vinnan, áður en ég vek börn,
mæti í aðra vinnuna, skólann, fundinn í
hádeginu...). Er ég tilbúin að leyfa öðrum
að taka ákvarðanir fyrir mig í þeim málum
sem ég "nenni" ekki að spá í á meðan
ég berst á hæl og hnakka um við að
stjórna því sem skemmtilegt er? Hef
ég virkilega ekki lært neitt af reynslunni,
ætla ég í alvörunni að treysta aftur í
blindni? Hversu vel gekk það síðast (og
ég skamma mig upphátt, með tón sem
enginn nema mamma mín notar..).
Tími þessa munaðar er liðinn ( mínu
lífi. Aldrei skal ég, treysta í blindni
á stjórnvöld, kjósa án þess að vita
nákvæmlega hvað er verið að bjóða
mér- kíkja undir yfirborð loforða, hringja
símtöl og anskotinn hafi það, spurja
allra spurninganna sem eru óviðeigandi.
Héðan í frá mun ég ekki koma af fjöllum
með nein málefni sem varða hag minn
og púkanna minna, hag landsins sem ég
bý (eða hag þeirra sem ég deili landinu
með. Ábyrgðin er eingöngu mín.
Ábyrgðin er líka mín að sjá til þess að það
fólk sem ég treysti hverju sinni fái aðhald
þegar það situr í stjórn landsins. Það er
á mína ábyrgð að fræða þá sem yngri
eru svo þau finni sig einnig knúin til þess
að standa upp og láti í sér heyra þegar
ástandið er ekki að útskýra sig sjálft. Og
spurja þegar mér eru gefin loðin svör,
benda á þegar fólk talar í hringi eða gegn
sjálfu sér.
Elsku við!
Ég á þá ósk fyrir árið 2009 að við gefum
því tíma okkar. Að þegar koma upp mál
sem við skiljum ekki að við spurjum. Að
enginn fái að taka af okkur völdin ( málum
sem varða framtíð okkar. Minnum okkur
á að stjórnmálaflokkar starfa allt árið,
þó svo þeir séu okkur aðeins sýnilegir (
skamman tíma fyrir kosningar. Mætum
á fundi, tökum þátt og látum raddir
okkar heyrast. Það er skylda okkar að
tileinka okkur gagnrýna hugsun! Verum
tortryggin, sperrum okkur upp í vindinn
og látum ekki bjóða okkur hvað sem er.
Af hverju er ég jafnaðarmaður?
Arna Lára Jónsdóttir
Ég er jafnaðarmaður af því
að ég tel að allir eigi að hafa
jöfn tækifæri burtséð frá kyni,
efnhag eða búsetu fólks.
Hornsteinar jafnaðarstefnunnar
kvenfrelsi, alþjóðahyggja,
samábyrgð, velferðarkerfi
og lýðræði eru þau gildi
sem ég trúi að muni leggja grunninn að því
fyrirmyndarþjóðfélagi sem ég vil búa í. Þess
vegna er ég jafnaðarmaður.
Við höfum kynnst þvi síðustu 18 árin að sumir
í þjóðfélaginu hafa verið jafnari en aðrir og
afleiðingar þess endurspeglast í því mikla hruni
sem við stöndum frammi fyrir um þessar mundir.
Ég er þess fullviss að ef ráðamenn þessarar
þjóðar til síðustu tveggja áratuga hefðu haft
grunngildi jafnaðarstefnunar að leiðarjósi, frelsi,
jafnrétti og bræðralag, stæðum við ekki í þeim
sporum sem við stöndum í dag.
Halldór Smárason-
Ég hef í raun aldrei verið
almennilega viss um
pólitíska afstöðu mína, en (
L m®r bÝr r'^ réttlætiskennd
sem sannfærir mig um gildi
■ ' . jafnaðarstefnunnar.
Mér finnst stundum að það
séu tvær leiðir til að ákveða
hvað maður vill. Önnur er tilfinningaleg - maður
vill að fólki líði vel og að allir séu jafnir. Hin er
skynsemisleiðin - maður færir þá skynsamleg rök
fyrir skoðun sinni, svo sem að sýna fram á að
einhver stjórnmálastefna standist ekki. Tökum
ótakmarkað einkaeignarhald sem dæmi. Hver á
til dæmis vatnið í ánni? Á sá sem á vatnið í ánni
líka snjóinn sem fellur? Á hann þá að borga fyrir
snjómokstur?
Margir frjálshyggjumenn tala um að allir fæðist
í þennan heim með jöfn tækifæri og sitji við
sama borð - það er bull. Fátækt er staðreynd á
íslandi. Fátækt er ekki val fólks. Fólk elst upp
við mismunandi aðstæður og efnahag og þvf er
fjarstæða að allir hljóti sömu tækifæri og lífsgæði.
Maðurinn er ( eðli sínu félagsvera og leitast við
að lifa í sátt og samlyndi. Slíkt næst aldrei að fullu
á meðan ójöfnuður ríkir í samfélaginu. Ég trúi á
jafnræði; jafnræði til lífsskilyrða, náms, vinnu og
síðast en ekki síst milli kynja. Því lít ég á mig sem
jafnaðarmann.
Dagur Rafn Hákonarson
Ég trúi á tækifæri, jöfn tækifæri
fyrir alla. Ég vil að allir fái sitt
tækifæri til að mennta sig allt
frá leikskóla til framhaldsnánhs
í háskóla, ég vil að allir fái
sömu tækifæri til að vinna þá
vinnu sem þá dreymir um, ég
vil að allir geta notið góðrar
heilbrigðisþjónustu og ég vil ekki að fólk þurfi
að gjalda fyrir uppruna sinn,-stétt, trú, eða kyn
sitt. Ég trúi því að við getum upprætt óréttlæti
en það þarf sameiginlegt átak og ég held að
jafnaðarstefnan geti vísað okkur veginn.