Ármann - 05.08.1948, Side 3

ÁRMAN N
3
Fiwmtudagur 5. ágúst.
ÁRMANN
Útgefandi: 10. Landsmót skáta.
Ábyrgðarm.:
Guðmundur Ófeigsson.
RITNEFND:
Jón Tómasson, ritstjóri.
Örn Þór, fréttastjóri.
Óskar Guðlaugssson, blaðam.
Þorbjörg Sigurðardóttir, blaðam.
Ljósmyndari:
Hallgrímur Sigurðsson.
PRENTSM. ODDI H.F.
HREFNA TYNES:
Margt er
skátastarfið
Tillitssemi
sltátahreyfijiéarijinar
Einn af hinum mörgu kostum
skátahreyfingarinnar er hlutleysi
hennar i stjórnmálum, trúmálum
og öðrum peim málum, sem menn
skipa sér ákafast um í harðsnúna
flokka og félög. Réttara vœri þó ef
til vill ad segja, að tillitssemi henn-
ar í þessu mcetti teljast nœsta mikil-
vceg, tillitssemi hennar og virðing
fyrir skoðunum manna, að þcer eigi
allar noklturn rétt á sér, að minnsta
kosti að vissu marki. Hún opnar
einnig á þennan hátt leiðir fyrir
fólk úr öllum stéttum til að Itynn-
ast þegar á unga aldri og horfast
i augu við þá staðreynd, að þrátt
fyrir allt er nauðsynlegt fyrir það
að vinna saman að málefnum
heildarinnar.
Þetta má ekki skilja svo, að skát-
ar almennt geri slikum skoðunum
jafn hátt undir höfði. Það vceri
óeðlilegt. En þeir gera sér Ijóst, að
hvað sem öðru liður, er það ótrú-
lega margt, sem allir eiga sameig-
inlegt, og vissulega fleira en marg-
ir halda. Að líklega er enginn sá
flokkur og engin sú hreyfing, sem
höndlað hefur allan sannleikann,
en hjá flestum þeirra má finna
eitthvert gullkornið, ef vel er leit-
að. Þetta er sá víðsýnisfáni, sem
skátahreyfingin liefur siglt, undir
i rúmlega fjörutiu ár, það ein-
kenni, sem gert hefur lienni fcert
að sigla, sinn sjó án þess að eiga
nokkru sinni á hœttunni að lenda
i árekstrum við aðrar hreyfingar,
aðra menn, önnur málefni.
En það er annað, sem hún getur
ekki horft á hlutlaus, ekki horft á
aðgerðarlaus. Hún getur ekki lát-
ið það viðgangast, að unglingarnir
tærist upp af slœpingshætti, fánýt-
um skemmtunum og óhollum
tízkukenningum, sem að þeim er
haldið. Gegn slíkum meinsemdum
var hún stofnuð og gegn þeim hef-
ur liún unnið og mun vinna gnn
i dag — en þó sem áður i sínum
frjálsræðisanda. Hlutleysi, aðgerða-
leysi i slíkum málum er á engan
hátt byggt á viðsýni, það er mis-
skilningur á hœsta stigi, heimska
og hleypidómar, að viti allra hugs-
Eitt af því bezta við skátahreyf-
inguna er það, hve margþætt hún
er, og hve hún veitir meðlimum sín-
um rnörg tækifæri til þroska. Það
má segja, að þar sé eitthvað við
allra hæfi. Undirstaðan undir öllu
skátastarfi hlýtur alltaf að vera
skátaheitið og skátalögin. Það tvent
á að móta skátann og vera honum
leiðarljós á skátabrautinni. Það er
sá áttaviti, sem hann verður að stýra
eftir, eigi hann að kornast í rétta
höfn. Þessu mætti líkja við tré.
Stofninn er skátaheitið og lögin,
sem eiga að móta alt sálarlíf skát-
ans. Greinarnar eru hin ýmsu próf,
sem gerir hann hæfari til að upp-
fylla skátaskyldur sínar og hjálpa
honurn til að sigrast á einum hættu-
legasta óvin unglingsins — tóm-
stundaiðjuleysinu. Það er með
bör'nin eins og blómin. Það þarf að
hlúa að þeim, og reita burt alt það
illgresi, sem hætta getur stafað af,
hverju nafni, sem það nefnist. Það
þarf að plægja þann akur vel og
undirbúa svo þar vaxi upp sterkur
og góður stofn, sem getur staðið
af sér stórviðri lífsins. Alt eru þetta
verkefni skátahreyfingarinnar. Það
sýnir sig altaf betur og betur, að
baráttan stendur milli þess góða og
þess vonda í heiminum. Skátarnir
hafa valið að fylkja sér undir merki
þess góða — vera friðarpostular. —
Þar dugar engin hálfvelgja. Þeir
verða að vera viðbúnir og sýna það
í verki, að þeir vilji vera réttu megin
í lífinu. „En höfum við gengið til
-góðs, götuna fram eftir veg,“ það
er samviskuspurning hverjum skáta.
íþróttaiðkanir virðast vera mikið
að aukast, vera næstum orðin tízka.
Allir keppast við að setja sem flest
met. Það virðist, sem íþróttamenn-
irnir séu á góðri leið með að stinga
út leikarana, sem hingað til hafa
verið aðalhetjur unglinga, jafnvel
fullorðinna líka. Það er vel farið
— en ekki nóg.
„Maðurinn lifir ekki á brauði
andi manna í menningarþjóðfélagi
nútimans.
Skátahreyfingin á sér marga
bandamenn í baráttunni fyrir al-
liliða, heilbrigðu uppeldi æskunn-
ar, bandamenn, sem eru í höfuð-
atriðum sama sinnis og hún. Þeim
vill hún veita það lið, sem hún
má.
H..
einu saman.“ Það er gott og gagn-
legt — já, skylda hvers manns að
halda líkama sínum vel við, styrkja
hann og herða.
En maðurinn hefur líka sál, og
hún gleymist oft, þó hún sé aðal-
atriðið. Hinar andlegu íþróttir mega
ekki gleymast, því þær móta sálar-
lífið og persónuleikann, sem stjórn-
ar svo aftur öllum athöfnum manns-
ins. Skátalogin eru einmitt sú and-
lega íþrótt, sem við verðum að
leggja eins mikla rækt við og jafn-
vel meiri en nokkrar aðrar íþróttir.
Þó skátaprófið sé að miklu leyti
líkt fyrir stúlkur og drengi, þá verð-
ur að gera mun á því. Aðalmismun-
urinn er fólginn í prófunum, sem
hljóta að vera sniðin eftir aldri og
þroska hvers kyns fyrir sig.
Stúlkur eru t. d. yfirleitt ekki eins
duglegar til lengdar við útivinnu og
drengir, en flestar duglegar við hús-
verk, sérstaklega þykir þeim gam-
an að matreiðslu og að þvo af sér.
Flestar stúlkur eru gefnar fyrir að
læra hjúkrun og hjálp í viðlögum,
en margar eru klaufar við að læra
hnúta og fara með áttavita, og
landabréf. Það liggur í hlutarins
eðli, að svona hlýtur það að vera.
Hin ýmsu próf hjálpa skátastúlk-
unni að skilja hin ýmsu verkefni
húsmóðurinnar, öll skátapróf veita
holla og heilbrigða starfsgleði á
hvaða sviði, sem er. Stúlka, sem elzt
upp sem skáti fær í sig frá byrjun
þann frjóanga, sem gerir hana hæf-
ari, sem uppalanda nýrrar kynslóð-
ar seinna meir.
Þar, sem hinn rétti skátaandi ríkir,
eru beztu skilyrðin fyrir góðum
skátaþroska. Það er ekki alltaf að
mörg próf og mikil kunnátta geri
menn að góðurn skátum, ef skáta-
heitið og lögin hafa ekki haft þau
áhrif á andlegan þroska manns, að
hinn rétti skátaandi ríki. Þar gildir,
eins og svo víða annars staðar, jafn-
vægið er alltaf bezt og að skátinn
hafi hina réttu afstöðu til manna
og málefna.
Ég hef nú í tvö sumur starfað við
skátaskólann að Úlfljótsvatni. Þar
hef ég margt orðið að kenna, en
þar hef ég líka lært margt. Meðal
annars, að ekki gildir sama regk um
aðferð á uppeldi alls fjöldans. Ein-
staklingseðlið er svo mismunandi,
að maður verður að hafa ótal aðferð-
ir eigi maður að ná nokkrum
árangri. Hvergi betur en þar hef ég
séð skátaandann þroskast, stúlkur
sem virtust ekki hafa minnsta skiln-
ing á skátalífi, breytast svo að það
var varla hægt að þekkja þær fyrir
sömu börn. Sérstaklega hefur mér
fundizt það um telpur, sem hafa
verið þar lengri tíma, 1—2 sumur.
Árekstrarnir eru náttúrlega margir,
einkum hjá þeim yngstu, cn það,
sem þær allar verða að læra, er að
taka tillit til annarra og að hver ein-
stakur skáti er hlekkur í einni 'alls-
herjar keðju, sem rná ekki slitna.
Hver hefur sitt verk að vinna og
allir verða að gera skyldu sína.
Það verður oft misklíð á milli
systra þó þær séu ekki nema 2 eða 3,
hvað þá heldur, þegar þær eru orðn-
ar 35 á einu heimili og kannske
rnargar á sama aldri. Þá er oft spurt,
hvernig er ljósálfaheitið, hvernig er
skátaheitið? Þá verður skátaandinn
að koma fram. Það verður að jafna
allar deilur, sættast og binda bönd-
in á ný, allir hafa sarna rétt og allir
verða að hlýða sömu stjórn —■ lög-
um og reglum.
Ég álít að íslenzku skátarnir eigi
ekkert, sem getur jafnast á við Úlf-
ljótsvatn, þar sem þeir fá tækifæri
til að þroska sig í andá skátalaganna
— bræða sig sarnan í eina órjúfandi
keðju, sem á að vaxa og þroskast
til að verða sterkur þáttur í bræðra-
lagskeðju skáta um heim allann.
Úlfljótsvatni í júlí 1948.
ÝMISIEGT
HUGRAKKUR SKÁTI.
I fyrri heimssfyrjöldinni var
franskur skáti handsamaður og skot-
inn, af því að hann vildi ekki segja
til, hvort nokkrar franskar hersveit-
ir væru þar í nánd eða ekki.
í skýrslu þeirri, sem send var um
þetta, er sagt frá því, að honurn
hafi hvergi brugðið, er hann heyrði
dauðadóm sinn, og að hann hafi
hnígið til jarðar fyrir skotum óvin-
anna með hetjubros á vörum.
í skýrslunni jer svo að orði kom-
izt, að hörmulegt sé til að vita, að
slíkt hugrekki hafi að engu haldi
komið.
Baden-Povell lítur öðruvísi á;
hann kveður það vera til mestu
upphvatningar að heyra að skáti
hafi sýnt slíkt hugrekki, að hann
hafi heldur kosið að láta. lífið en
bregðast ættjörðinni.
En harm vekur það hjá góðum
drengjum, að heyra, að Þjóðverjar
skyldu sýna svo rnikla lítilmennsku
að skjóta drenginn.
★
Gerir þú það?
Lifðu fyrir það sem nytsamlegt er,
og reistu þér minnisvarða af góð-
verkum. Ritaðu nafn þitt með blíðu
og viðkvæmni á minnisspjöld þeirra
manna, sem þú ert samferða á lífs-
lciðinni.