Føringatíðindi - 01.03.1890, Blaðsíða 2

undan. Fleiri mánaðir gingu, áðrenn teir
fingu tað rætta lagið til at læra sjálvir;
síðani skuldu teir læra seg alt hettar nógva,
sum neyðugt var hjá teimum sjálvum at
kunna og vita; so var eftir atløera, hvussu
teir skuldu læra frá sær, hvussi teir skuldi
læra, upplýsa og uppfostra bðrnini, Hettar
sýntist lærutíðin ikki at kunna rokka til;
tí er hon nú longđ til 3 ár; og enn mann
einki loypa av. Tað má tó sigast, at tann
lærdómur, ið fæst i lærarskúlanum strekkir
nokurlunda væl tij, tá ið einki verður avtapt
í eftirtíðini, men lærarin heldri okir sín
kunskap so hvort, hann kann náa, Tí verri
er tað so vorið, at lærarin heldri má
væntast at fara aftur enn framm, Har,
sum forelđur eru mótvillig og borniní
óvargalig, er úhugnaligt at verða lærari.
Er tá lonin so lítil, at lærarin mánýtaalla
sína frítíð til at strevast og leggja inn til
húsið, tá má lærdómurin ivaleyst mipka.
Eingin kan verða fullgóður lærari, uttan
at hann hevur hug til at læra bðrn og
evnir til at fáa bðrnini til at vírða seg.
Tað er væntuligt, at lærarnir, tá, ið
teir taka sær embæti uppá, hava hug til
at fullfðra sín gerning uppá besta máta;
men hugurin kann í eftirtíðipi veksa ella
minka, eftir sum lærarin finnur styrk ella
ósemd hjá foreldripum, Lærarin má vara
seg fyri at hava hábrðgd ella undarligan
atburð i ofð og talu, so at bðrnini ikki
skullu finnast at honum og virða hapn
minni enn neyðugt. Her er tað fyri
neyðini, at foreldur, um eitt ella annað
kann vera rangt hjá lærarinum, royna at
bðta uppá tað, og ikki, sum nú alt for
tíðin verður gjðrt, læra bðrnini at fmnast
at lærarinum, um hann broytur uppá eitt
annað bygdamál el}a hevur okkurf smáyegjs
merkifigt í sinum atburði.
Skuldu skúlamir blíva til rætt gagn
fyri landið, tá mugu ðll minnast til, at
lærarin hevur meiri at svara til, enn
menniskjans evpir kunnu rðkka at útrætta
til fulnar. OIJ mugu royna at styðja og
styrkja hann til at hava eitt fast faðirveldi
yvir bðrninum. Um mapgar bygdir kunnu
vera óv fátækar til at geva lærarinum
stóra ]ðn, §0 gru fleiri vegir til at styðja
hann og lætta hansara umsorgan fyri fðði
ag klæðir; og í tað stykki eigur ein og
hvðr at gera, hvat ið hann kann, so at
lærarin hvðnn đag við gleði og góðari
troyst kann taka sær sín stóra geming
fyri, at æla upp í bðminum ðll góð evnir,
at tey, tá ið tey koma til skils ár og
alđur, kunnu verða til prýðu og gagn fyri
samfundið, (Niðurlagt.)
Var tað ikki tað, ið eg visti? Ein
prestur hevði eip húskarl, sum hæt Oli.
Han kemur ein dagin og sigur frá, at
peytini vóru rýmd og vóru ikki at finna.
«Hyar hevur tó leítað* , spyr prestur?
«Alla staðnis, hvar eg helt tey kunna
vera», sigur Ólí. sSkíttur í teg», sigur
prestur, sum var eitt gamalt tvðrball, tekur
pípuna úr munninum og smoygir glas-
eygumi upp á punmna; «havi eg ikkialtíð
sagt tær, at ein skal ikki leita, hvar ið
hann heldur at tað er, men nar, sum hann
heldur, at tað ikki kann vera? Tú hevur
leitað sum eitt neyt. Far nú og ger, sum
eg biði teg». Óli út; prestur aftan á.
Úti í túninum tekur Óli ein langan stiga
og setur upp at húsjnum «Hyat nú?»
SÍgur prestur. «Eg ætli mærupp á takið»,
svarar Óli. «Nú ert tú steinbýttur», sigur
prestur, «tú veitst, at neytini sleppa ikki
upp hagar». — «Tað veit eg væl; men
hann sjálvur bað meg leita har, sum eg
helt, at tey ikkj kundi vera, og har uppi
halđi eg fullvist, at tey ikki kunna vera.»
So fer hann tuskapdi upp ígjðgnum stigan.
Prestur stendur eftir í garðinum og mutlar:
«Nei, Óli, Óli, tú ert ein serur knokkur».
Nú Óli er komin upp á monína, rópar hann
í hægstu gleði: «Hygg, hvar ið tey eru,
ein tramans veg suður igjðgnum». — »Var
tað ikki tað, ið eg visti?» siggr tá prestur.
Hann ætlaðj sær i land, Smádreingir
i Fðrjum fáe tíðliga hug til at svamla í
ðllum vátum og til at spæla við skip og
bátar. Tá, ið teir ikki fáa rættar bátar,
stutleika tejr sær við einum hyorjum, sum
teir fáu hendur á, Spðnir, krakkar og
annað eru góðjr bátar hjá teimum.
J, vslt lítið mejri enn ársgamalur, fá ið
hann tók sær fyri at spæla vjð ein bát ella
jollu, sum goymjst á njðastu hyllu. Hesin
bátur var rundur framman, rundur aftan
og rundur um allar liðir, Pápjn ropti ofta
til konusína: «Mamma! nú siggi eg, at J.
ætlar sær í land; hann hevur longu set
jolluna út.»