Føringatíðindi - 01.04.1893, Blaðsíða 2

Hegani, sum flestur hava nógf mikið j
við at bjarga sær og sínum, er ikki stórur
styrkur væntandi til at hjálpa ólukkudýrum
i fremmandum londum; tó kundi tað verið
onkur, sum hevði so mikið til avlops, at
hann kundi víst sítt góða hjartalag fyri
fólki, sum livur undir somu korum, sum
vit, og tað var ikki av leiðini, umForingar
nú vildu hugsa um at styðja frænđar okkara,
sum eru staddir í sorg og neyð.
Gávur til einkjunar kunna sendast til
B. A. Samuelsen í Havn,
Tann broytingin, sum framsettist í
>Føringatíðindi« í december, er síðani bott
og framsett á felagsstevnu fastulavns sunnu-
dag. Viðtikið bleiv fyri fyrst at verða við
Hammershaimbs stavingarlag. Nógvir felags-
menn eru imóti hesu avgerð og nevndin
ætlar at lata hetta koma til avgerðar aftur
á Olavsoku. Fyri at fólk skal kunna gera
seg kunnugt við tað nýggja skrivingarlagið,
verðursogu'r og annað prentað í »Foringa-
tíðindi« við hesum skrivingarlagnum, sum
hendan sðgan um »Skrðggarin«.
Bóndin og húskallurin,
Óreint í tað, hugsar bónđin við sær
sjálvum og kláðar sær í vanga, so illa tað
gongst mær og ollum mínum líkum at halda
húskallar longur: eingin vil tæna, allir vilja j
ráða sær sjálvum; men handa norðmannin,
eg festi mær á sinni, má eg tó royna ikki
at verða av við, skamm í hattar, hattar er
so fitt, og so er tað eitt sovorið góðdýr,
ger alt, hvat tað verður biðið.
Skeggi, so æt hesin húskallurín, vásað-
ist frá morgun til myrkurs. Manga týggjan
hevði hann so ringa bæði á sjógvi og landi,
at fáur visti um strævnari lív at sig'a.
Burtur í haga mátti hann hvonn kavadag
at slóða seyðin út úr brattlendi og undan
skalvunum í homrinum, Tað stóð um lívið
við hvort at koma framm, men tó fekk
hann ofta illar nasar frá bóndanum, at hann
ikki roktaði seyðin betur. Neytadrongur
skuldi hann eisini vera, men bónđans fjós
vóru so út av lagi ring — lág og mjá,
ikki gluggi á —, at tað skuldi meiri enn
menniskjalig evnir til í slíkum húsum at
halda rokjuskap k kúnum, og tó fekk
hann »glósur« frá bónđanum at neytaskrotl-
anir um várið sóu út, sum snerktar nævur-
skrukkur. Til útiróðrar fór Skeggi livónp-
dag so frætt veður var, ja ofta vóru ólík- t
indir at fara. tá hann legði frá landi, tað )
var ikki sjáldan, tað stóð um, antin hann
skuldi bera boðini heim ella ikki. Til
bjargar mátti hann fara, annars varð hann j
happaður fyri at bergini lóu ósókt, og miklar
inntókur av bóndans búg\Ti harav lótist
ónýttar. Kringur var hann um uppsa-
stráðini og inn fyri skortar, tað sigst ikki
annað, og manga dýrtkeypta veiði beindi
hann til húsar, men tó lat bónđin hann
hoyra, at hann fekk ólítið av sínum bjðrgum
og parturin, ið klerkur skuldi hava, ofta
varð svikin.
Bóndin hevði haft sær aðrar húskallar,
eín nevndu teir Floka. Hann var nógv,
nógv meiri harðvunnin og frísinnaður, enn
Skeggi, so hann hevði mest sum sagt seg
úr tænastuni. Bóndin hevði gáað eftir, at
í seinri tíðini var ymist skotið upp í hjarta
á Skeggja, sum minti hann um atburðin á
Floka i forðum tíðum, og visti hann ikki
væl, hvussu hann skuldi fáa kðvt hesar
nýggju neistar aftur.
Skeggi var sum sagt innlógumaður.
Um langar tíðír hevði hann veitt bóndanum
so mangan gloypubita av hasum og hinum,
at væl hevði fylt uppí pepingakistilin: tó
hevði lónin, helst í gamla dagar, verið lítil,
nóg illa kostin og kanska ikki so frætt.
Kornið var ringt, ofta fekst einki, ikki at
tala um, at tað var hvónndagsligt at tubbaks-
neyð gekk á. Nú var lónin farin at verða
eitt syndur betur, men hettar gamla góð-
lyndi í Skeggja var farið at víkja eitt
syndur fyrí frísinni, sum kyknaði upp í
honum av slíkum, sum hann hoyrdi aðrar
gamla húskarlar hjá sama bónda tosa, sum
nú vóru sínir egnu, ella næstan sínir egnu
rnenn.
Bóndin sigist tí hálva vegna at vera
komin í vanda. Húskarlin vil hann ikki
missa, sum hettar er so at siga tann einasti,
hann hevur eftir, ið líkíst fólki. Vil hann
ikki eftirlika honum og lata hann hava
vilja sín. veit hann. at Skeggi fer at illskast,
og tá fær hann hann minni til at gera;
og ger hann sum Skeggí biður, so míssur
hann kanska meiri og meiri húsbónda-
veldið yvir honum, og tað gongur hansara
æru væl nær.
Har yerður tí ikki gott at gera við hjá
bóndanum, men tað er vist, at Skeggi
kemur ikki at gevast við at krevja, alt meir
og meir. Tað einasta, eg ikki veit, er,
hvussu gyldiga. Skeggi er festur og fyri
hvussu langa tíð hanp hevur fest seg,
F. s.
Eg hoyrí at teir, bóndin og húskallurin,
skulu hava nókur viðurskiftur at greiða
millum sín, so tað frættist kanska skjótt
frá teipmm aftpr,
K-ið.