Føringatíðindi - 15.02.1894, Qupperneq 3

24. Sigriað so verði hvort viðasprek
og so hvor boltur og nagli;
góðlukka hendi teg, »Vaagen« ol},
við tínum togum og takli,
25. Takka yit »Vaagen* tí góða skipi,
sum okkum bar millum landa;
takka vit »Vaagen« tí Norsku skútu,
sum okkum har burtur úr vapda.
Men fram rann »Vaagen«, yv{r hay,
hon mangan vip fór(Ji.
„De mortuis nil nisi bene“, segði ein
prestur (ikki Anders Sprensen Vedel) i
líktaluni y vir einum manni, sum hevði verið
so vátur í seinra parti av ævu síni, at
hann tók sær deyðamein har av. Tey
fyrsti orðini vóru sjálvsagt sum »annað
].atín« fyri fólkinum, tí ojl yóru ólærd;
men seinri bað ein maður prestin siga sapr,
hvat tey myrku firðini hoydu at týða.
Presturin so gjordi, og útlegði tey nakað !
soleiðis: »Um tey deyðu gkalf tú ikki siga
annað enn gott«.
Hesi orðini rupnu mær ’ tankar, tá ið
eg i nr. 5 av »Djm.« bar eyga við, at ein j
maður, ið nevnur seg Boeg, greiður frá, at
fyrr verandi doktari í Norðoyum, Johan
Chr. Federspiel er deyður.
At takka fyri at ein so nógv avhildin
maður, sum fJ, sigur, er deyður, tað ber
ikki væl tjl — tað sær lvjartaleyst út; tí
vil eg sum B. ypska, at friður skal hvíla
yvir hansara mipni, hopandi, at harrans
miskunn má hava fylgt hppum til hitt góða
heimið. Merj har í liggur ikki, ut eg yil
undirskriya skoðsmálið, B. gevur tí deyða
manninum- Bg1 gkal siga B. tað — so
logið tað er —, at friður betri hvíldi yvir
mannms minni, um hann ikki hevði gjórt
sær ómak til meiri pnn at sagt okkum, at
maðurip ef deyfóur. Hvussu Norðíngum
dámdi hann, skuldi B. latið teir sjálvar
svara fyri, tí gruni eg rmtt, er B. ikki
nakar Norðingur. So mikið er vist, at B.
ikki heyur spurgt seg væl fyri hjá fólkinum
í Norðoyum og eystari srðu av Eysturoy.
Hann kann gjarna, um hppp yil, fpra frá
manni til jpanp fýrj nqrðap og spyrja ein
og ein ella allar í felag: »Góðir mf'nn! er j
ikki satt, sum eg sigi, at hann (doktarin F.)
var góðsligur, beinasamur og góðlíðandi?«
So vilđi ivalpyst fjoldin, um menn vóru
ærligir, svarað hfinmn (B.): »Vit kunna tí
verri ikki geva nakaá játtandi svar her uppá.«
Spurdi B. so yíðarj, um F. ikki var góður
doktari, ófortrotin til at fara, har hann var
kallaður, og ikki strangur eftir peningi frá
tí fátæka. Aftur vildi hann fingið tað svar,
ateingin av fullum hjarta kunđi játta. Har
aftur ímóti kundi einhvór við góðari sam- |
vitsku sagt: »í harrans hendur farið hann,
her var hann íkki skikkaður til at vera.«
Nú er tað ein góð bót, at vit Norð-
ingar fáa at vita, at maðurin hevði ein
stóran mein — ein hjartafeil. Tað er eitt
stórt mishapp, at so mangir góðir menn nú
á dógum hava feil í hjartanum, tí eftir
gamlari sógn er tað har, tað góða goymist.
Hóvdu vit vitað hetta, meðan F. var her
hjá okknm, at tað var har, skógvurin
klemmaði, so skuldu vit ikki verið ilskir,
um vit ikki fingu hann við okkum, hvussu
neyðugt tað var; tað svar, vit fingu, var
sum oftast tað, at doktarip ikki var, sum
hann skuldi vera, ella hamt var sjúkur.
Nú sigur B. okkum, hvat í vegin var.
Eg skal nú tiga urn F„ doktarin, í tí
eg meini, at har, ið nógv gott er at bera
fram um ein, ið farin er, har skal tað ikki
dyljast; men har, sum lítið ella einki er,
har er best at tiga, men tað heldur onkur
kannske at vera, sum tað sómur seg fyri
Filistarjr,
Má tað nú loyvast mær at siga nókur
orð um tann mannin, ið var okkara doktari,
áðrenn F. kom, og skal eg royna át gera
tað so, at eg ongum geri órætt, hvórki
fólkinum ella honum, hvat hann so er liv-
andi ella deyður. Eg hugsi, at flest óll, ið
kendu mannin, vilja halda yið mger,
Tað noktast ikki, at hann ofta vpr
óndur og pfólkaligur, so tað hóskaði illa
fyri ein »dannaðan« mann, sum tey eru von
at siga. Mangur kann tó haldá, at slíkt
vita Norðingar einki um, hvat hóskar ella
ikki; men tað er tó ikki at gloyma, at
?natúrbórn« pg smágrýtur eisini haya oyrur.
Nú skulu yit heldur ikki gloymp, at hann
skjótt var blíður aftur og var fúsur at fara,
har hanp yar heintaður, antin ferðin gekk
til fjalls ella fjóru. Og var hann hartil
góður lgkjari, sum fáur, og jkki var hann
grammur eftir peningi frá tí, ið lítið hevði
at lata aftur fyri hjálpina. Medicin og
heilsuhjálp frá honum' var 2—3 ferðir fiíligari
enn tað, ið fekkst frá tí seinra. Hetta
tyktu mong fólk vera lógið. Rokningar
vóru sendar, sum best bar til, ta ið sýslu-
maðurip gjórdi sípar umreisur — snrp hinir
doktarirnir eisini vóru vanir —-, og fá vóru
tey, sum ikki tá sðgdu: »Eg væntaði haná
at fara at vera stórri epn so!« Mangur
fekk tí sum vátan vótt framman á, tá ið
eftirmaðurin F. bæði við munn og penn
lovaði, at hann ikki fór av fetinum ella
seldi nakrar medikamentur, fekk hann ikki
peningin frammanundan. Men sjálvsagt.
vit máttu vera haryið. Og so skal ikki
gloymast at siga ffá, at tá ið hin fyrri
maðurin fór, átti hann nógv av peningi
útistanđandi. Nú er at spyrja: »Hvussu
mangar rokningar komu út?« — Ikki ein
tann einasta! »Eingin skuldi siga, at
han var nakar Gýðingur (Jóti),« segði hann.