Føringatíðindi - 16.06.1898, Blaðsíða 1

FØRINGATÍÐINDI
Nr. 12.
16. JUNI 1898.
g. Ár.
Latið smáfuglar og heiðafuglar hava frið!
Føringar, sum fara til framsíningina,
kunnu fáa innivist í Bergen firi i kr. uppá
mannin í samdøgnið. »Indkvarterings-
bureauet« átti helst seinast 8 dagar framman
undan at fingið boð um, kvussu nógvir
íð taka við hesum tilboðinum.
Avhaldssakin.
»Dúgvan« og »Fuglaframi« hava orð
saman, nú um stund, um teir nógvu pen-
ingar, sum í Førjum verða útgivnir firi rús-
drekka um árið. Eg vil ikki leggja orð
uppí tað orðstríð, sum er ímiđlum tey
nevndu bløðini, men eg má tó geva
»Dúgvan« rætt í. at tað er beint og neyðugt
at halda fram firi fólkið, kvat ólukku og
peningaspedl, đrekkaríið voldur Førjum og
Førjafólki, tí gongur rúsdrekkaríið soleiðis
fram herettir, sum tað hevur gjørt hegartil,
so eri eg bangin firi, at tað verður okkara
fosturlanđi at bana. At eg komi til »Før-
ingatíðindi« og ikki til »Dúgvan« við nøkrum
reglum um hetta málið. kemur av at eg
havi ørindi til Føringafelag. Føringafelags
endamál er midlum annað at fáa Føringar
til at ganga fram í ødlum lutum, so teir
mugu verða sjálvbjargnir. Firi at tað kann
koma nakað út av kjá Føringum í henđan
mátan, ræður tað first og fremst um, at vit
eru sparingasamir, umhugsnir, driftigir,
heilsugóðir og fosturlandskærir. Hesar
dygđur hevur ein ikki, sum ger ov nógv
av ti váta slaginum. Tí meini eg, at Før-
ingafelag first og fremst má taka sær av
avhaldssakini. Tað er gott, at menn tosa
um avhaldsarbeiðið sum eitt gott verk, íð
eingin eigur at leggja bein firi, men tað
er ikki nokk. Avhaldsarbeiðið má takast
upp av kvørjum fosturlandsvini, mann og
kvinnu, tað má berast fram sum ein tann
størsta og viktugasta sakin firi samfundið,
annars kemur hon ikki til sín rætt og
annars kemur arbeiðið ikki at gera so nógv
gagn, sum nítist. Avhaldssakin eigur at
vera á odda eisini kjá Føringafelag, tí so
leingi okkara lítla fosturland gevur 100,000
tals krónur um árið út firi rúsdrekka og
litið verður gjørt firi at fora slíkum, er tað
orðskvaldur, at tosa um sjálvbjargni kjá
Føringum. Gongur drekkaríið fram, ganga
Føringar ivir høvur attur, og tað í vanlukku
máta. Her kann ikki bara tosast um teir
peningar, sum verða útgivnir firi rúsdrekka.
Ødl eiga at vita, kvat ilt í adlar mátar
landið líður av hesum vanlukkuskapi, sum
setur fót firi okkara fólk, firi okkara evna-
góðu ungu menn í imsum lívsstillingum.
Tað er her, tann størsta vanlukkan við
rúsdrekkaríinum liggur. Enn ikki avhalds-
menn hava fingið eyguni heilt upp firi,
kvussu stóran tídning avhaldssakin hevur;
tað sæst ofta við valg og annað, kvar minni
verður ansað ettir, um maðurin er avhalds-
sakini góður, enn ettir ørðum. Slíkt rná
ikki finnast. um sakin skal njóta frama. í
kommunustíri, á løgtingi og í ríksdegi,
adla staðnis mugu vit ansa ettir, at vit hava
menn, sum vilja fremja avhald midlum
Føringar við ødlum lógligum ráðum og
uppá adlar mátar, og eitt enn, í okkara
barna- og ungdómsskúlum má sakin berast
fram sum ein sak, íð hevur stuðul í Guds
orði og sum ein vælferðssak firi tann ein-
staka mannin í hansara jarðalívi og firi
landið ivirhøvur. Um slíkt verður gjørt
og annað attrat, sum gerast kann, so er tað
næstan vist, at peningurin, sum útgivin
verður firi rúsdrekka, fer at minka, og so
kunnu vit Føringar hava betri vónur um
at verða sjálvbjargnir í sannari meining.
A.
í »Dimm.« nr. 23 hevur tað høga stíri
firi Førja sparukassa sett eina lísing við-
víkjandi einum spurningi 1 seinasta »Føringa-
tíðindi* frá einum »bigdarmanni«. Kvarav
teir høgu harrar ætla, at lísingin í »Dimm.«
kann koma »bigđarmanni« firi eyga, er
óklárt firi okkum, og vit leggja heldur
einki í tað. Eitt mugu vit finnast at, tað
er, at teir høgu harrar hava verið so ófólka-
ligir, at seta nakað í »Dimm.« kvarav les-
arirnir mugu ætla, at nakað ringt hevur
staðið í »Føringat.« um sparukassan. Vit
skjóta okkum inn undir lesarirnars dóm, at
einki iđlavorðið hevur staðið í okkara blaði
um sparukassan edla sparukassastírið.
Ettir sum teir høgu barrar eru so smá-
sárir, skal umnevnast, at tað ikki hevur
verið sjálđsamt at síggja skúlapiltar og
óvitadreingir ferðast attur og fram við sparu-