Føringatíðindi - 20.09.1900, Blaðsíða 2

Ferðebúgvin.
Dagur í eystri
er at siggja,
sólin rísur
vokur at sjá.
Fuglar singja
morgunsálmar,
takkarsang
fyri náttahvíld.
Mansins synir
reisast á føtur,
brátt kemur lív í,
hvar fyrr var kvirt.
Hvør, sum er mentur,
dagsverk sítt byrjar,
summi við sangi,
summi við tøgn.
Síggja tit mannin,
ungur á árum,
vaksin sterkur,
íð stendur og skimast.
Stendur við dyrnar,
hond á klinku,
klæðsekk í hini,
tungur um hjarta.
Tvinni tíggju
ár eru runnin,
síðan hann fyrstu ferð
ljósið sá.
Sína ævi
hevur hann livað
í tí húsi,
hann stendur hjá.
Nú skal hann stýra
út í rúmið,
burtur frá heimið,
frá faðir og móður.
Hann hevur heilsað
øllum heima,
skilnarstundin
er honum tung.
Ut má hann fara
eydnina royna,
væl er hon lúnut,
men stundum slær til.
Burtur han leingist,
men heimið hann dregur,
heldur hann heftan
eina stund.
Hond hann tekur
burtur av klinku,
klæðsekk hann setur
niður við fót.
Eyguni renna,
hjartað tað bankar,
henđur hann leggur
saman í bøn.
Hvat hann biður,
hvat hjartað følur,
kennur hvør maður,
kennur hvør kvinna,
íð stóð sum hann.
Faðir og móður
fyri innan
biðja tað sama,
hann følur tað sjálvur.
Víða um heimin
mundi hann ferðast,
happ og óhapp
barst honum fyri.
Aldrin tó gloymdi
hann hina løtu,
tað var hans viti
til endamálið.
K. L. M.
Ein drongur mundi doyð nú ein dagin
úti í Vágsbotni. Hann datt á sjógvin og
lá har inntil hann sakk. Arbeiðsmaðurin
Gerhardt Vilhelmsen sprakk út eftir
honum og fekk hann uppá lanđ, hálvdeyðan,
boð mátti eftir doktara. Nú sýnist hann
at vera undansloppin.
Eina ferð fyrr íár var ein đrongur um
at drukna uppi í Hoydalshyli, hvar smá-
dreingir vóru við at svymja. Ein 12 ára
gamalur drongur leyp út í hylin, sum er
djúpur, og kavaði eftir hinum, fekk hann
upp frá botni og á land.
Tað fyrikemur mær løgið, at hvørki
hetta er komið í bløðini. Helst tað um
drongin, ið redđaði vinmann sín við fára fyri
sær sjávum. Slíkt er umtalu vert.
B. A. C.
»Tað er ov seint . . . .«
»Áarvegurin« og vegurin hini meðni
Havnará undir Liitzens garði er vandafuilur
at ferðast í tnyrkri, meðan einki rekverk
er. Tað man undra mangan, at ikki óhapp
er skett á hesu leið oftari enn tað er. Fyri
kortum mundi tó verið illa vorðið, og tað
má so aftur brúkast til at mana Havnar
kommunu til at taka sær av tí vakra áar-
vegnum soleiðis, at hann, umframt at vera
vakur, verður behagiligur. Tað er ikki
gamansleikur at detta í Havnará, ti ein
kann lætt beinbróta seg, og tað er altíð,
í hvussu er, ódámligt og kann vera skaði-
ligt at fáa karm og vera fyri øllum teimum
óbehagiligheitum, sum fylgja av at ganga
í vatnið. Eg haldi ti, at Havnar kommuna
hevði frygda mangan ein av sinum inn-
byggjarum, um tað bæði skjótt og brátt