Fuglaframi - 11.12.1900, Síða 2

moldini, nevnđi hann einki um) — so er
tað einasta íð dettur niður á Føroyingar
tað, at teir eru — blíðir at koma til!
Vit misunna ikki íslendingum. Tað
er ikki tí.
Men heldur lítið munnu Danir hirða
um Føroyingar, tá teir ikki høvdu annað
gott at siga um okkum enn at vit vóru
blíðir at koma til!
Hesi orðini um teir blíðu Føroyingar
er sum tann sukurmolin, ið smábarnið fær
at ugga seg við fyri at tað skal vera friða-
ligt og ikki forstýra tey vaksnu.
»Lítil er barnsins uggi», halda teir.
Og hví skulu teir ikki halda tað?
Hava vit ikkí í heilum gjøgnum alt okkara
almannastarv, allan okkaraatburð, altokkara
tingstarv lagt dent uppá at elva fram ein
slíkan hugsan hjá Danum? Vit hava for-
bronglað okkara framtiðsarbeiði bara fyri
tann skulđ.
Jól.
„Tykkum er ídag ein frelsari
føddur“, Luk. 2. II.
Alt frá avfornum tíðum longdist heim-
sins fólk eftir einum frelsara og hjálpar-
manni; sum í feburhita tráaði heimurin fram
móti teirri sælu tíð, tá hann skuldi koma
og hjálpa teimum sorgarbundni og ólukku-
ligu, grøða tey sáru sinn og tey sjúku
hjørtur.
Tað var ikki bert Israls ættin, sum
hevði spádómur um, at einaferð kom tann
tíðin, tá tað guddomliga sendiboðið skuldi
ferðast her á foldini. Eisini aðrar fólka
ættir bæði Persarar, Grikkarar og Kina-
menn veit man um, sum høvdu longsil og
fyrisøgnir um eina góða komandi tíð, tá
hin neyðstaddi heimurin skuldi fáa bæta
og sálarhjálp frá einum sterkum og heilagum
menniskja úr himinum.
Vit vita nú hvør hesin sterki og heilagi
er. Mann aftaná mann í 1900 ár er hansara
navn nevnt.
Og nú ídag minnast. vit aftur serliga
á at hann er komin, sum heimurin frá
avfornum tíðum longdist eftir. ídag ljóðar
aftur boðið: »Tykkum er i dag ein frelsari
føđdur!«
Tað ljóðar til tað sterku sál, sum hevur
strítt fyri í gerningi at vinna Harrans góð-
heit, inntil hon lúgvaðist og lá hjálparleys
og vónleys. Til hana ljóðarboðið: »Verð
ikki rødd; tí tær er ein frelsari føddur
í dag!«
Tað ljóðar til tað køldu sál, sum er
sveipað í gler og kulda. »Tær er ein
frelsari føddur íđag,« ljóðar boðið í jdjandi
kærleika. Kærleikin kann brána glerið,
sum liggur um hjarta, hann kann vekja
hin đólska og bloyta hin forstokkaða.
Til hini fátæku og einsamallu, sum
stynja i neyð og sorg og vónloysi ljóðar
boðið: »Tit eru ikki einsamøll, Harrin
hevur ei gloymt tykkum um syskin tykkara
hava gloymt tykkum; óttist ikki, tykkum
er ein frelsari føddur í dag.«
Til tey sorgarbundnu og tey sum gremja
seg unđan lívinum Ijóðar bóðið: »Grátið
ikki; ti hyggið, ídag er tykkum ein frelsari
føddur!*
Til øll, til øll Ijóðar gleðisboðið. Tað
fer tónandi sum ein mjúkur harpusláttur
um allan hin stóra mannaheimin: »ídag
er frelsarin føddur!« Vermandi, yljandi,
altfevnandi flýgur tað úr kroysu í borg, úr
borg í smáttu, úr bygd í bygd, úr einum
landi í annað, og altíð ljóðar tað líka lynt
og mjukt og uggandi, altíd líka gleðisfult
og kærleiksfult.
Harrin gávi at vit vera ment at taka
væl móti hesum boðnum í đag. Væl fyri
hann, íð tað kann. Væl fyri hann sum er
mentur at fagna boðnum og siga kann av
hjarta: »Okkum er ein frelsari føddirL
Posthús og postkassar.
I Dimmalætting fyri 17. novbr. stendur
nakað um postkassan í Havn, og blaðið
gremur seg eisini um, at vit landsbygda-
menn ikki kunnu finna á posthúsið, um vit
koma til Havnar. Blaðið eigir tøkk hvørja
ferð, tað vil gera nakað fyri okkum lands-
bygdafólk; men hesa ferð hugsi eg, tað
kunđi haft spart sær ómakin. Teir av
okkum, sum sjaldan koma til Havnar. mugu
ofta spyrja um eitt og annað; men tá íð
vit fáa at vita, at posthúsið er »úti í Havn«,
so finna vit tað líka væl, sum um tað var
í »Villistovuc, »Boyastovu«, Borgarstovuc
ella eini hvørjari aðrari gamlari »stovu«, og
nógv betur enn tað var »hjá Jens Hansen»,
»Peter Jensen« ella hvussu tey nýggju
húsini í Havn nú verða skírd. Fyri okkum
er nú eisini komin tann framburður, at
tá íð vit koma til Havnar, so er posthúsið
opið, um sólin er farin um midđag, og
fólk eru beinasom við okkum, meðan tað
fyrr var stongt so skjótt, middagur var
farin. Væl minnast vit at Múller sál.
plagdi vera so beinasamur at taka postin
frá okkum í stovu síni; men tá ið ein
maður hevur fasta »kantórtíð«, smæðist
ein fyri ov ofta at gera honum ónáðir til
aðrar tíðir, og so kann han vera úti ella
sjúkur.'og hvar eru so hjálparnir?
Um tað hevði verðið hent fyri Havnar-
fólk at fáa fleiri postkassar, dugi eg ikki