Várskot - 01.08.1904, Blaðsíða 1

BLAÐ FØROYINGAFELAGS t KEYPMANNAHAVN.
Nr. 4. AUGUST. 1904.
® (§Uj ^-CO\ Fámenta fólk: y))) ) fylkist tú oxl móti axlum, f 'AAr AA/ J tá gerst taer stálkynt í jaxlum, 1 yAA sameinđa fólk! Jgg) 9
Sálmur.
ud, allur heimur, í høgum eins og
lágum,
er opin bók, ið um teg lærir meg;
ja, hvort eitt blað á jarðarblómum smáum
er bláð, sum mangt er skrivað á um teg.
Tá morgunsólin upp í eystri stígur,
á bjarta himins ljós hon visir mær;
og tá ið sólin lágt í vestri nígur,
til hvíld og frið hon leiðir meg hjá tær.
Tá fagrað várið alt til lív uppvekir,
tá vón til tín í barmi brennur mær;
og tá tað móti myrkurn vetri ekur,
tá læri eg at finna skjól hjá tær.
Tær ótals stjórnur, ið á himni ljóma,
á eyga títt, ið vakir, vísa mær;
og líti eg til lágan jarðar blóma,
tað minnir meg, at umframt smátt tú sær.
Tá vítt um landa stormur strúkur stríður,
við miklum rómi hann boðar almátt tínn;
og tá um flotur vindur leikar blíður,
hann boðar, tú ert mildur, faðir mínn.
Tá eldur klárt við bjortum loga brennur,
hann kunnger greitt, at heit er góðska
tín,
og keldan rein, ið altlð frammá rennur,
hon sýnir, at ei tvorrar miskunn tín.
Eg hoyri glaðar himmalfuglar syngja,
teir prísa tíni dýrd um allan heim;
um sorg og tregi tíðum hjartað tyngja,
tó takkarsong eg kvóði hátt við gleim.
0, veit mær, gud, at verk títt eg má
skoða,
tú veri altíð hjartans uggi mínn!
og um mín synd so ofta mær man baga,
mítt hjarta reinski aftur náðin tín.
Eftir íslenđskum af J. D.