Ungu Föroyar - 01.03.1908, Blaðsíða 1

Ungu Foroyar
* II " .. ’ ’ ’ í ,
M 3. | Marts 1908. ? 2. arg.
r 11 */*/*/*/*i*/ti* 'tt */t * /•/*/*. tt øitttttltitttttltittlllttttttt't
Kongsdóttirin í Nolsoy.
Áður í fyrndini er ein kongsdóttir
søgd at hava búð í Nólsoy og tað bar
soleiðis til:
Tað sigst, at í Skotlandi hava rátt
sex kongar, sum havn itið Jákup; ein
teirra (nú veit eingin longur at siga
hvør) var faðir til hasa áðurnevndu
kongsdóttur.
Tá vóru eisini mong smáríkir har
í nánd, og hvørt teirra hevði sín egna
kong, ið kallaðir vóru nesakongar. Ein
av hesum nesakongunum vildi hava
kóngsdótturina, og hon hann. Men
Jákup kongur vildi hetta ikki; tí hann
helt tað vera ov vánaliga giftu fyri
dóttur sína. Tó lótu tey seg víga í
loyndum, og síðani máttu tey flýggja
burtur fyri at krógva seg; tí Jákup
kongur ætlaði at drepa mannin. Komu
tey so til Nólsoyar og búsettust í Korn-
dali. Tá búði einki fólk í Nólsoy; tí
alt var útdeytt av sv rta deyða, sum
hevði gingið stutt frammanundan.
Kongsdótturin og maður hennara
búði í einum veggjarhúsi, og av tí er
toftin enn til skjals. Innan fyri dyrnar
/*/*/*/*/t/*/*iii*/*/ii*i*/ii*iii*i*ii/iir/ii*/ii*i*i*i*iiiiiii*/*i*/*i*i*i*i*i*iiii'*/*/*i*i*i
var ein kelda, sum hon tók vatn úr;
j henda kelda rennur enn og nevnist
j Prinsessukeldan.
So leið tíðin, og tey fingu ein lítlan
son; men altíð livdu tey í ótta fyri, at
Jákup kongur skuldi finna tey.
So ein dagin síggja tey ein stóran
skipaflota stýra inn á Nólsoyarvík. Tey
j kenna strax, at tað er pápi hennara,
Jákup kongur, sum í langa tíð hevði
leitað eftir teimum, ið nú kemur, og
hon gitar við tað sama, at hann er
komin at drepa mann sín. Hon bað
j hann tí fara burtur í hagan at krógva
seg, hon skuldi sjálv taka móti pápanum.
So fór hon við barni sínum oman í
Halgutoftir, har sum kongurin lendi,
og sum eru stutt niðan fyri Korndal.
Tá hon kom ímóti pápanum, koyrdi
hon klæðini burtur frá bringuni á sær,
og síðani bað hon pápan róliga um
fyrst at stinga seg og lítla barn sítt,
áðrenn hann gjørdi manni sínum nakað.
Meðan hon talaði var barnið farið at
fryða seg upp á kongin — abba sín — og
toygdi seg eftir gullgeirunum og øðrum
dýrgripum, sum kongurin bar uppi á
j sær. Tá blotnaði kongurin um hjartað,
■ og við tárum í eygum fevndi hann