Ólavsøku-teiti - 29.07.1892, Blaðsíða 2

Niklas „mín“.
Niðurlag:
Úti í birginum strýkur tann skeiva tá,
Ola Hvass fekk ikki honína at lígja á,
Úti i birginum strýkur,
Piina ferð henđi tað Óla Hvass,
hann fekk íkkí honina at ligja tíl pass;
So sendi hann boð til Niklas mín,
at hann skuldi læra seg kunstin sín.
Tá ið Niklas tey boðini fekk,
hann morgunmataleysur av húsinum gekk.
Hálskragan hann í hondina tók
og tobakspungín og rúnarbók.
Tá ið hann kom har út á Skála,
tá fór hann um sín vísdóm at prála:
»Tann hóna er ikki í verðini til,
«g skal ikki legja sum eg vil«,
Tá íð hann kom at Hvanndalsá,
gita mær hvat hann gjórdi tá?
Hann fór sær í ein myrkan krók
og hónina hann við voldum tók.
Hónan á vaglinum fór at láta
og omman við grúgvuna fór at gráta.
Grát ikki, grát ikki, gamla kvinna!
eg skal hónina við rúnum binđa.
Nú kvórnin skramlaði, eldtræðið brast,
— hann var uttan dura i ein hast.
Tó roynđi Niklas sín kunst uppá ný,
hann kókaði fýra og steikti trý.
So legði hann hana við óllum í senn,
hon legðist í fjór og hon líggur har enn.
Eina ferð skeyt honum tramín tað inn,
at hann fór at mýkja rotískinn,
Skinnini mundí hann sundír ála,
og harvið hann spilti so mangan đála,
j Og varð hann settur til at kara,
j tindanar mundi hann sundir snæra.
Við rokkinum var hann ei meiri kringur:
tráðurin var út av lagi ringur.
Tá ið hann skulđi reka seyð,
tað var honum tann dýrasta neyð.
Hvórja ferð seyðurin herjaði á,
snúgvaði hann sær burtur har frá.
Tá ið tað kom til slátturtið,
tá fekk hann tað ringasta strið.