Bjarki - 13.04.1897, Síða 1

Eitt blað á viku minst. Árg.
3 kr. borgist fyir i. Júlí, (erlendis
4 kr. borgist fyrirfram).
Auglýsíngar 10 aur. línan; mikill
afsláttur ef oft er auglýst. Upp-
sögn skrifleg fyrir i. Okt,
II. ár. 15
Seyðisfirði, Þriðjudaginn 13. April
1897.
Erfðaskráin.
[’ví menníng nje fegurð ei með okkur deyr,
Og mann skyldi ei við þvt' hrylla,
Að þurfa ekki’ í gröfinni að muna það meir
Að mönnunum líður oft illa.
Er erfíngjahópinn minn horfi’ jeg á,
— I’að hcld jcg að einginn mjer lái —■
Með áhyggju reikna’ eg upp eignina þá,
Scm eftir mig dáinn hann fái.
Að fjársjóðum ýmsum til arfs get hann lcitt,
— En ekki’ cr það frægðin nje gróðinn;
Jeg hvortveggja því hef um æfina eytt
I útkjálkabúskap og — ljóðin.
Og þeir eru: reynslan að líf er ei ljett,
En leið til að sigra og þola;
Og heiminum út úr hvern heilagan rjett
Að heimta, en aldrei að vola.
Að reka’ ei sem uppslitið dufi gegn um drif
Hvern daginn með sofandi geði:
Að álíta’ ei sorgina ómeginslyf
Njc eitrun í lífshraustri gleði.
Að rýna’ ei svo fast á alt saurugt og svart
Að sjái ei ljós nema’ í móðu;
En gleðjast við sólskin og sumarið bjart
Og sálirnar háfleygu’ og góðu.
Að krossfesta’ ei einn fyrir lesti síns lans
Og leysa svo brotlega marga;
Að hata til eilífðar meiníng eins mans,
En manninum sjálfum að bjarga.
Með hverjum helst vinna’ að viðgángi lans,
— Ef viðreisn þess gagnlega segjum —
Og þó það sje eiðsvarinn óvinur mans
Og cinvíg á morgun við heyjum.
Að hirða’ ei hvað veröldin verðleggur mann.
IS’je vinna til himneskra gjafa,
En láta sjer fullnægja fögnuðinn þann
Sem fylgir {>ví: orkað að hafa.
Að láta ekki glysloforð ginna af sjer mál,
Nje gánga’ undir fordóma helsið;
I’ví rýmri’ eru fjötrar með sannfrjálsri sál
En sambúð við alþýðufrelsið.
Af viijanum leysa hvern hugleysis hnút,
Fyrir heimskunni meiníng ei beygja;
Með þrek til að líða og lcika sjer út
Og loks eiga þor til að deyja.
Og nú er ei vitund að vanbúnað mjer
það vetfáng sem æfin er hnituð,
I’ví ráðstafað gjörvallri eigninni er
Og erfðaskráin mín rituð.
Stephan G. Stephánsson.
Mannfjölgun.
Úr Þíngeysku sveitablaði,
II.
(Niðurl.)
Aldrei hafa stjórnendur landa verið fíngraleingri cn ein-
mitt nú. Það þarf að seilast lángt aftur í aldir, til þess
að finna fjegjarnari og rángeygari kristna siðmenníng en
þá, sem nú prjónar plöggin og vetlíngana handa land-
stjórnarpólitík stórveldanna: Neglur Rússakeisara eru
vaxnar frá Eystrasalti og alt austur að Eyrrahafi, Breta-
drottníng þeuur pilsfaldinn og »krinólínuna« yfir alla jörð.
Frakkar reka Suðurálfubúa þúsundum saman á blóðvöll,
Italir taka cinn milliarðinn að öðrum til láns — til þess
að geta drepið bræður sína, og Armenía flýtur f blóðí
ómáiga barna og svívirtra kvenna. Norðurálfan horfir
>egjandi á, þ. e. a. s., hver um sig horfir á sláturstörf hins,
’úsundir presta flytja millíónir af messum. Kristniboðar
stikkla yfir dreyradýin austur og suður með fulla vasa af
blóðpeníngum og ránsfje þessara gripdeilda þjóða, og þaw
með er samviskan fædd og klædd.
En hvað kemur þetta umræðuefninu við ?
Þctta kemur málefninu þannig við, að á þessari þjófa-
öld, þarf eingin þjóð að sitja við ísudrátt yfir kjötkötlum
sínum í þeirri von, að krásinni sje óhætt fyrir náúnganum.
Það eru þó sæmilegar líkur til, að vjer Íslendíngar fá-
um að sitja í friði að aurskriðunum og melunum okkar,
En fyrir framan fjörusteina lands vors er útjbúr, sem
Snúínbrók og þrælar hennar svífast eigi að ræna og rupla,
hvenær sem þau sjá sjer færi. En á meðan það verður
eígi, er þar svo mikil vist á borði, að allir Íslendíngar
gætu vel satt þar húngur sitt og geingið þó frá leyfðu.
Þó er eigi svo að skilja, að landið, eða þessir fáu
grasgeirar sem bygðir eru, sjeu eins setnir og þeir gætu
verið og ættu að vera. Meðan jarðir falla í auðn á sum-
um stöðum en sumar eru eigi nema hálfsetnar, á meðan
er það óvit, að segja að fólkið sje of margt í landinu.
Það er líka kynleg fjarstæða, að hamast á móti skift-
íngu jarða í tvíhýli eða fleiri býli meðan mykjuhaugar eru
í grasgrónum þyrpfngum umhverfis bæina — eins og mælt
er, að algeingt sje í sumum sveitum á Suður- og Vestur-
landi ■— og meðan sauðataðinU er brent, en svörðurinn
flatmagar sig óáreittur neðan við túnfótinn á öðrum hverj-
um bæ — vegna atorkuleysis og mannfæðar,
III,
Hvernig verður svo ráðin bót á þessu fólksleysi?
Fyrst er að reyna til að halda því fólki kyrru, sem til
er í landinu, Með lögum verður þetta als ekki gert og