Bjarki - 18.12.1897, Page 2

202
í staðinn fyrir: »ada-dschio« (sjá
»Lexikon« gefin út af »Elberling
og Pullich 1880«.) En svo er ísl.
þýðíngin: »hægt, blítt«. — (barn,?
skap? veður?) — nei! það á hvergi
heima nema í saung!
Jeg var annars rjett búinn að
gleyma »Abort “= ófall; »En ef
þig ófall hendir, aftur í tíma vend-
ir, undan drag iðran síst«. Segir
Hallgr. Pjetursson. Annars er best
þær segi til um það stúlkurnar
okkar, hvort þær vilja byggja því
orði út eða ekki. En, »Ekki kann
j e g við það!<
rá dett jeg ofan á »Andesnadder«
Jú. Það er »endaguss« »en-dag-
uss«!? En hvað, jeg skil ekki.
»Centaur — mannhestur, kcntár«.
Him! »Er það ekki hestur fol-
inn hans Bjöss í Parti?« sagði
kallinn. »Chiffer = villuletur«.
Ekki »dulletur, dulrúuir eða dul-
skrift?!
»Diagonal =» hornalína«. Liggja
ekki fleiri línur að hornum en
Diagonal? »Injektion = hörunds-
dælíng«. Það er eklci vandasamt
að bera það fram orðið að tarna
og þýðíngin fremur Ijós!
»Kankan -= klámdans, ljettúð-
ardans*. Eins og allur dans sje
ekki ljettúðardans! Peim þætti það
víst fínyrði frönsku stúlkunum
»klámdans«!
'Þá er þar. «Gallon Gallóna«:
Klarinett = klarínetta. — »Hver
spilar á Verniku?« sagði kallinn,
hann kom inn í danssal þar sem
verið var að spila á Harmoniku.
Krokus = krókus; prior — priór;
pyt = putt, — pýtó fjandinn!. Musk-
et = Músketta; Lancier = langsér
Lavendel = lafendill. »Það þarf
nú ekki smjcr við því arna Dóri
minn»!!!
Að maður ekki nefni kindar —
nci kendarljóðin = Lýrik.
»Præri( = eyðigrassljetta. »(í
Ameríku?') »prærihöne« því ekki
sljettuhæna? »prærihund = (sljettu-
hundur) vantar. Kashmir = kasmír-
dúkur. »Þarna kom sætan!« En
hvað þýðir »Casimir,« »Kaschemir«,
eða »Kaschmir« og Kasimir? Sky-
light þiljuljóri. Elberlíng kallar
það líka »Tagvindue«. Ekki mjög
hætt við slæmum framburði!
Solvens = gjaldfærni. Ekki
gjaldþol! Sonate = Sónata =Jónata!
Sekund = Tvíund; terts = þrí-
und. »Einn tveirðu«, sagði strák-
urinn!
Suffiks = viðskeyti; ekki við-
auki?!
Tamarinde Tamarinda
Tomat tómat.
»Smárnsaman fer deingja mínum
fram; í fyrra sagði hann bandinn,
bandinn, nú scgir hann s k ý r t
fjandinn fjandinn!«
III.
Vilji maður nú bæta sjer f munni
eftir þessa matleysu, þá getur mað-
ur glefsað niður í landfræðinöfnin
aftast í bókinni; þau cru nú samt
öðruvísi á ísl.! T. d. Afríkansk =
-afrískur; Arabisk = arabskur, því
ekki líka así.skur!? Amerika hefur
gleymst af því vjer áttum full gott
nafn (Vesturhcimur) yfir hana. Ann-
ars cr það líkl. eftir sömu reglu
»amrískur«H?
Þar er og Sátíri; stóri og litli?
Grænhöfði. Man = Mön; Möen =
Mön. Knöskanes??? Stettin =
Stettín; Tartariet = Tattaraland!
Já þau eru öðruvísi á íslcnsku.
Og hjer koma þá Vesturhcims
eyar! Him! Þótt orðafjöldi bók-
arinnar sje mikill, sýnist þó ekki
betur en að það vanti í hana sum
algeing orð. T. d. Excelsior« og
»Home-rule«. Að vísu þykja þessi
og þvílík orð kannske ekki dönsk,
en slíku þarf ekki að svara, eða er
þetta danska: »Téte-a-téte«? Eins
eru þau orð til í henni að þau
hefðu mátt missa sig t. d. »Lort«.
Það virðist nægilegt »fúl«~meti í
bókinni þó það hefði vantað.
Arnarvatni n/n — '97
Jón Stefánsson.
Borgareyri 26. Nóv. 97.
Hafðu kærar þakkir, Bjarki sæll,
fyrir (árjettínguna), ritgjörðina um
leyndarlyfjasvívirðínguna. Það var
sannarlega orð í tíma talað og
mjer dylst það ekki, að þarfara
hefði verið fyrir þíng vort, að koma
með lagafrumvarp í þá átt að
hindra útbreiðslu slíks fargans, sem
þessi leyndarlyf eru hjer á landi,
eða þá að tolla þau duglega, held-
ur en að gera tilraun til að tolla
smjörlíki, sem margur verður feig-
inn að kaupa og nota sjer, jafnvel
eigi dæmalaust, að landbændur hafa
þurft að kaupa það til heimilis
þarfa. Slíkar meinlokur ná aungri
átt, því það er öllum ljóst, að
landbúnaður, nú sem stendur, fram-
leiðir eigi svo mikið feitmeti, að
þao nándar nærri dugi landsins
börnum.
En það var nú eiginlega ekki
þetta, er jeg ætlaði að gjöra að
umtalsefni, heldur ætlaði jeg að
minnast dálítið á haustfiutníng
sunnlcnska kaupafólksins hjeðan að
austan; eða rjettara sagt flutníngs-
vandræði. Oft hafa kaupafólksflutn-
íngar gcingið erviðlega hjeðan að
austan, þó ætlar nú þetta að kór-
óna öll hin og lángt fram yfir það.
Landsjóðsútgerðin byrjaði með fá-
heyrðu óhappi og endar með dæma-
fáu skeytíngarleysi, - að leigja, jeg
held mjer sje óhætt að segja, láng-
ljelegasta gufuskip, er til íslands
hcfur komið, til að fara hina síð-
ustu ferð kríng um landið, einmitt
rá ferð, er lángerviðust er og
íurfti á góðu gufuskipi að halda.
'að þarf sannarlega meira en lítt-
reynda únglínga til að standa fyrir
slíkum fyrirtækjum.
Sunnlenskt fólk, sem suður ætl-
aði með landssjóðsskipinu, best að
halda nafniuu, 4. þ. m. er nú bú-
ið að bíða atvinnulaust, og sumt
á öðrurn fjörðum en það hafði at-
vinnu á í sumar, t. d. úr Mjóafirði
þurfti kaupafólkið að flytjast til
Norðfjarðar, eða Seyðisfjarðar, því
svo er nú vísdómslcg tllhögunin
mcð ferðaáætlunina, að á Mjóafjörð
eiga skip þcss eigi að koma og
mun þó flcst sunnlcnskt fólk hafa
dvalið á Mjóafirði bæði í fyrra og
nú í sumar, af Austfjörðum, að
undanteknum Seyðisfirði.
Sumir sunnlendíngar er sagt að
búnir sjcu að súpa upp sumarkaup
sitt í brennivíni, þcir er freistíng
þessa geta eigi staðist, og ljettar
eru buddur margra orðnar þó eigi
sjc drykkjuskapur annars vegar, og
yfir höfuð er ástand sunnlendínga
hjer mjög bágborið, eins og allir
skynberandi menn hljóta að sjá, og
er lángt frá að útsjeð sje um allar
afleiðíngar enn eða þrautir aum-
íngja fólksins.
Sunnlendíngar eiga sannlega fulla
sanngirniskröfu til fullra skaðabóta,
ef eigi lagakröfu, fyrir alt hátta-
lag farstjórans í haust viðvíkjandi
þessari síðustu ferð umhverfis land-
ið. Honum var eingin vorkun að
vita, að skipið sem hann leigði til
þeirrar ferðar, var öldúngis óhaf-
andi eins og raun gefur nú vitni,
enda er mjer óhætt að scgja, að
það 'sló óhug á margan Sunnlend-
íng, er hann heyrði þess getið að
Hjálmar ætti að flytja. En hver
ætti svo að borga »brúsann«, borga
skaðabæturnar; hvort Iandsjóður eða
farstjóri. Sumir munu nú ef til
vill segja, að landsjóður sje mátu-
legur til þess, hann hafi nógu breitt
bakið til að bera og hann muni
eigi undan kvarta þó á hann sje
lagt miður sanngjarnt útsvar. En
jeg og líklega fleiri erum gagn-
stæðrar skoðunar — En farstjóri
er nú líklega ábyrgðarlaus gjörða
sinna gagnvart landsjóði, eins og
ráðgjafi okkar Íslendínga gagnvart
þjóð og þíngi. — Eina ráðið til
að hafa viðunandi haustferð hjeðan
að austan suður til Reykjavíkur,
er, að skipið beinlínis komi utan-
lands frá, komi við á Vopnafirði,
Borgarfirði, Seyðisfirði, Mjóafirði,
Norðfirði, Eskifirði, Reyðarfirði, Fá-
skrúðsfirði, Stöðvarfirði og Ðjúpa-
vogi. Með því eina móti kemur
ferðin að tilætluðum notum hjer
austanlands, því þegar skipið kem-
ur utanlands frá er hjer um bil víst
að bið eftir skipinu verður aldrei
laung En þegar skipið á fyrst að
fara frá Reykjavík umhverfis landið,
má vel viðra til þcss að skip gcti
haldið áætlun sinni.
Vinsamlcgast.
B. Sveinsson.
*
* *
Ath. Brjefið er skrifað sama dag
sem landsskipið kom híngað til Seyðis-
fjarðar og barst Bjarka ekki fyrri cn
Hjálmar var geinginn um garð og bú-
inn að taka Sunnlcndínga hjer eystra.
Það er að pvi leiti á eftir tímanum. En
á hina hliðina eru flutnínga vandræðin
hjer haust eftir haust svo mikið stór-
tjón bæði fyrir Austur- og Suðurland
að sjávarútvegur hjer er í voða ef því
fcr fram, og að því leiti úytur fjrjcfið
þarft erindi á rjcttum tíma. Um |>að
mál má ekki þegja fyrri cn það er
Ieiðrjett.
Hvort Hjálmar sje verri en ýms önn-
ur skip sem til íslands gánga, vcitjeg
ekki; jeg þekki ekki helmínginn af
þeim og leyfi mjer því ekki að scgja
neitt um það. Hitt veit jeg, að ferð
Hjálmars nú var aungu verri en síð-
asta ferð Vestu í fyrra. Lær voru báð-
ar óhæfar og sýna ljóslega, að það er
óðs mans æði að ætla fólksflutníngana
skipi sem kemur norðan um land, éins
og höf. segir.
Ritstj.
Vaagen komin í dag. Útlendar
frjettir í næsta blaði.
Nýkomnir menn af Vopnafirði og Eski-
firði segja alt tíðindalaust.
SKRÍTLUR.
— o—
Maðer nokkur var einu sinni svo
utan við sig, að hann spenti sjálfan sig
í misgripum fyrir slcðann, og tók ekki
eftir þessum misgáníngi fyrri en hann
átti að fara að hneggja.
Bóndi nokkur hafði orð á sjer fyrir
leti og var fram úr lagi morgunsvætur.
Einhverju sínni, litlu fyrir hádegi, kom
kona hans inn og bað hann að fara nú
að komast á fætur.
Æ, heillin mín, klæddu mig þá —
fyrst í annan sokkinn — og láttu svo
líða dálítið á milli.
B ó n o r ð.
Hann: »Ekki vænti jeg að þú vilj-
ir eiga mig?«
Hún: »Ónei, greyið mitt, jeg vil
þig ekki«.
Hann: »— Ja—, það nær þá ekki
leingra*.
M i s s k i 1 n í n g u r.
Schierbeck á að hafa verið spurður
að, úr hverju hann Jón hafi dáið.
»Og eiginlega held jeg að hann hafi
dáið úr misskilníngi. Hann átti sem
sje að drekka mjólk með Iitlu af konj-
akki í, en drakk konjakk með litlu af
mjólk í.
t Ágústa Vigfúsdóttir.
Ljúft er að líta að liðnum degi
Röðul rósfögrum roðatjöldum
Bregða að beði og blæju friðar
Vefja mjúklega um mar og fold.
Hljóðnar þá alt og himinn grætur
Svölum silfurtárum.
Grátperlur blika á blómi hverju,
Hnýpir sorgþögull saungfugl á grein.
Eins var er önd þín að unnum dauða,
Eftir skapaskeið,
Rann í rósfögrum roða trúar
Yfir sjónarhríng augans þraungan.
Eins var er önd þín, Eyglóu lík,
fór um ljósa leið lífs uppruna,
Geisla sendandi um geiminn víða.
Mannkostir lýsa lífs á vegi
Líf þitt og minníng ljúfa ástvini
Friðarfaðmi vefur.
Dregur það sviða úr sorgarundum.
Bládögg blómin sveipar.
Hverfist oft himinnsem hafsjórþúngur
yfir dauðans döf,
Þcim sem að líta lífsins endir
djúft í dimrnri gröf.
Syrgðu þig sárt, þú sálin góða,
Skyldmenni öll og ótal fieiri,
En þó öllum meir þinn cktamaki
Fórnaði þjer ástar eldheitum tárum.
Sárt þó syrgðu, þú sálin góða,
AlLir þig sem þektu;
Breytast í blónidögg við biíða minníng
Reiðiöfl refsinorna.
Leingi munuhijóma í hjðrtum ínanna
Lífs þfns minnisljóð.
Geymast þau vel í vinarbrjósti
Dyrsta og Ijesta er þjer drottinn gaf.
Einn af vinum hinnar látnu.