Bjarki - 18.12.1897, Page 4

204
Lífsábyrgðarfjelagið
jpgp** „SKANDIA“
í Stokkhólmi,
stofnað 1855.
Innstœða fjelags þessa, sem cr
hið elsta og auðtgasta lifábyrgðarfjelag á
Norðurlöndum,
er y fir 38 milljnir króna.
Fjelagið tekur að sjer lífsábyrgð á Islandi fyrir lágt og fastá-
kveðið ábyrgðargjald; tekur aunga sjerstaka borgun fyrir Iífsábyrgðar-
skjöl, nje nokkurt stimpilgjald. Þeir, er tryggja líf sitt í fjelaginu, fá
í uppbót (Bónus) 75 prct. af árshagnaðinum. Hinn líftryggði fær upp-
bótina borgaða 5ta bvert ár, eða hvert ár, hvort sem hann heldur viil kjósa.
Hjer á landi hafa menn þegar á fám árum tekið svo alment lífsá-
byrgð í fjelaginu að það nemur nú meir en þrem fjórðu hlutum milljónar.
Fjelagið er háð umsjón og eftirliti hinnar sænsku ríkisstjórnar, og er
hinn sænski ráðherra formaður fjelagsins. Sje mál hafið gegn fjelaginu,
skuldbindur það sig til að hafa varnarþíng sitt á Islandi, og að hlíta
úrslitum hinna fslensku dómstóla, og skal þá aðalumboðsmanni fjelags-
ins stcfnt fyrir hönd þess.
Aðalumboðsmaður á Islandi er, lyfsali á Seyðisfirði, vice-
konsúl H. I. Ernst.
Umboðsmaður á Seyðisfirði er : kaupm. S t. T h. J ó n s s o n.
f Hjaltastaðaþínghá: sjera G c i r S æ m u n d s s o n.
---- á Vopnafirði: verslunarstjóri O. Davíðsson.
— — - þórsh: verslunarstj. Snæbjörn Arnl jótsson.
---- - Húsavík: kaupm. J ó n A. J a k o b s s o n.
—•— - Akureyri: verslunarstjóri H. ■ Gunnlaugsso n.
---- - Sauðárkrók: kaupmað'ur P o p p.
- Reyðar- og Eskif.: bókhaldari J. F inn bogason.
----- - Fáskrúðsf.: verslunarstj. O 1 g e i r F r i ð g e i r s s.
-------- - Alftafirði: sjera J ó n F i n n s s o n.
---- - Papós: cand. phil. Knúdsen
og gcfa þeir lysthafendum allar nauðsynlegar upplýsíngar um lífsábyrgð og
afhenda hverjum sem vill ókeypis prentaðar skýrslur og áætlanir fjelagsins
Hjcrumbil 1500 pd. af góðri tólg eru til sölu í
verslun Sig'. Johansens á móti peníngum fyrir
— 30 aura pundið —■
JÓLAGJ AFIR
ýmiskonar og allar aðrar vörur hjá
undirskrifuðum scljast frá í dag til
jóla nneð 10% afslætti gegn
brogun út í hönd cf keyft er fyrir
meira en I krónu í einu.
Til þess að verða ekki í vand-
ræðum þegar jólin koma, cr best
að kaupa gjafirnar sem fyrst.
Seyðisfirði 28 Nóv. 1897.
St. Th. Jónsson.
Takið eftir!
Pið bæarbúar sem ætlið að fá
saumuð fót hjá mjer fyrir Jólin, og
enn ekki hafið pantað það, gerið
svo vel að láta mig vita um það
hið fyrsta því nú þegar eru komn-
ir margir.
Alt fóður geíið þíð feingið
hjá mjer
Alt afgreitt á þeim tima sem
lofað verður.
Erlendur Sveinsson
Bókband.
Undirskrifaður tekur að sjer að
binda bækur fyrir fólkið í vctur.
Bókbandsverkstofan er í húsi
Jóns Kristjánssonar á Fjarðaröldu.
Seyðisfirði 2. Nóv. 1897.
Jóhannes Sigurðsson.
Eimreiðin III. 3. h. . . 1,00
Grettisljóð eftir M. Joch.. 1,75
Draupnir 4. ár. T. Holm. . 0,75
Biblíuljóð sjera V. Br. II. b. 4,00
Búnaðarrit XI. ár . . . 1,50
V (snakver Páls lögm. Vídalíns 4,00
fást í bókverslan
L. S. Tómassonar.
Brunaábyrgðarfjelagið
>Nye danske Brandforsikr-
ing Sclskab*
Stormgade 2 Kjiibenhavn. >
Stofnað 1864 (Aktiekapital
4,000,000 og Reservefond 800,000).
Tekur að sjer brunaábyrgð á
húsum, bæjum, gripum, verslunar-
vörum, innanhúsmunum o. fl. fyrir
fastákveðna litla borgun (premie)
án þess að reikna nokkra borgun
fyrir brunaábyrgðarskjöl (^olice)
eða stimpilgjald.
Menn snúi sjcr til umboðsmanns
fjelagsins á Seyðisfirði.
ST. TH. JÓNSSONAR.
Eigandi: Prentfjel. Austfirðínga.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Þorsteinn Erlingsson.
Prentsmiðja Bjarka.
14
hafa farið fram eftir, Hans, til að merkja handa preitinum —
því það eruð þið Eyvindur, sem eruð tilncfndir?
»Ojá, og báðir vorum við þar, — og það held jeg;« sagði
annar af þeim er í skóginn komu.
Og rjett á eftir sagði hinn: »Og það held jeg að við vær-
um þar báðir, — það held jeg.«
»Og þið hafið þá líklega skorað trjen sem presturir.n átti að
höggvaH spurði sama friðsemdarröddin.
En nú greip prestur aftur fram í hálf óþoliamóður: »það er
til einskis að vera að orðleingja um þetta, blessaðir verið þið;
það er svo sem nóg af trjánum; og þetta lítilræði, sem til við-
gerðarinnar þurfti, hcf jcg tekið þar sem hægast var að nálg-
ast það.«
»En, já en, — ætli það hcfði ekki átt að vera höggvið
eftir tilvísun?*
»Ja, það getur auðvitað vel verið, jeg þekki ckki á alla smá-
muni hjer í sveitinni, cnn sem komið er. En mjer finnst ekki
taka því, að vera að gera neina rekagátt út úr þessu og öðru
eins. ♦
»En úr því nú svo vildi til,« sagði cinn þeirra enn þá, »að
þeir voru á staðnum, umsjónarmennirnir, til að merkja handa
prestinum — og það, þó þeir væru ekki látnir vita.« -—
»Merkja! — merkja?« — sagði prestur gramur; »það talaði
einginn ncitt um að hann ætti að merkja. Jeg talaði nokkur
orð við þá Hans og Eyvind, — jeg man það núna; cn þeir
mintust ekki á það með einu orði, að jeg mætti ekki höggva
þar sem jeg vildi.«
»Já, þá kemur nú það,« — sagði Ilans seint og dálítið
skjálfraddaður, — »en þá kemur það, að við höfum tvo votta
að því, fyrir utan mig og Eyvind.«
. »Votta! — votta? -— að hverju?« sagði sjcra Dan'el hastur.
»Tvo fullgilda votta,« sagði Eyvincur.
Nú sátu allir á nálum, og horfóu niður fyrir sig. Skyldi þá
nýi presturinn ætla að fara svo lángt: að neita ofan f'tvo full-
gilda votta?
»l’að er nú það«, sagði Ilans cnnfrcmur, »að bæði Asláku
15
gamli og sonur hans, scm viðuðu fyrir prcstinn, þeir hafa báð-
ir boðið eið upp á það, að presturinn afsagði að fara austur í
brekkuna, þar sem Staðurinn hefur átt högg frá alda öðli.« ,
»Já það afsagði hann; það er nú áreiðanlega víst,« sagði
Eyvindur.
»Herra trúr! Hvað stendur til? Nú veit jcg ckki hvort
jeg á að hlægja eða gráta yfir ykkur. Er það af þcim ástæð-
um, að þió viljið ekki aka timrbinu hcim? Einga hugmynd
hafði jeg um það daginn sem við vorum að höggva, að Hans
og Iiyvindur væru umsjónarmenn, og ekki nefndu þeir með
einu orði, að þe;r væru komnir í þeirn erindum að tiltaka hvar
jcg ætti að höggva. Og þessi lauslegu orðaskifti um að fara
austur eftir, — jeg man vcl eftir því, að það var minnst á
l>að, — það skyldi jeg scm vinsamlega bendíngu og ekki ann-
að; og að jeg fylgdi henni ekki, það var einúngis af hlífð við
sóknarmennina, scm áttu að aka viðnum; á sama mátti mjer
standa.«
Af þcim smá hornaugum, sem hver skotraði til annars, heföi
fyrir kunnugan verið hægt að sjá, hversu sárauðvirðilegt þeim
þótti öllum þetta undanbragð ])rests. Og maðurinn með frið-
pemdarraustina talaði eitthvað um það út í bláinn, að altaf
væri vissara að spyrjast fyrir; »þá lendir maður sfður í
ógaungum,« sagði hann.
»Mjer finnst lítil ástæða til að tala hjer um ógaungr,« sagði
]>restur, nokkuð stutt; honum var ekki um friðsemdarraustina;
»í annað sinn skal jcg giaður viða eftir tilvísun; cn úr því búið
cr að höggva, og timbrið liggur tilbúið, þá verðið þið nú að
sjá um, að því verði ekið heim, og það strax í stað, því nú
er færið bráðum á cnda og nú má ekki leingur rciða sig á
snjóinn úr þessu.«
Nú varð aftur þögn. Loks sagði einn: »Og jeg hugsa nú
það verði alt það knappasta, að það verði tími til að höggva
fvrir vorið.«
»Höggva? höggva aftur? — A jcg að trúa því, að þið
æltið mjer að höggva á ný?« sagði sjera Daníel nokkuð ákaít;
J