Bjarki - 28.07.1900, Blaðsíða 4

120
Aalgaards ullarverksmiðjur
vefa margbreyttari, fastari og falíegri dúka úr ísienskri ul
en nokkrar aðrar verksmiðjur í Norvegi.
AALGAARDS ullarverksmiðjur feíngu hæstUi verðlaun (gullmedalíu)
á sýningunni ( Björgvin í Noregi 1898 (hinar verksmiðjurnar
aðeins silfurmedaliu).
NORÐMENN sjálfir álíta því Aalgaards ullarverksmiðjur standa láng
fremstar af öllum sínum verksmiðjum.
Á ÍSLANDI eru Aalgaards ullarverksmiðjur orðnar láng-útbreiddastar
AALGAARDS ULLARVERKSMIÐJUR hafa síðastliðið ár látið byggja
sjerstakt vefnaðarhús fyrir ísleuska ull og afgreiða þvf hjer
eftir alla vefnaðarvöru lángtum fljótara en nokkrar
aðrar verksmiðjur hafa gjört hingað til.
VERÐLISTAR sendast ókeypis.
SYNISHORN af vefnarvörunura er hægt að skoða hjá umboðsmönnum
verksmiðjunnar sem eru:
herra
á Borðeyri
á Sauðárkrók
- Akureyri —
- Þói shöfn —
- Vopnafirði -—
- Eskifirði —
- Fáskrúðsfirði -—
- Djúpavogi •—
- Hornafirði —
- Reykjhvík •—
Nýir umboðsmenn
versiunarmaður Guðm. Theódórsson.
verslunarmaður Pjetur Pjetursson,
verslunarmaður M. B. B 1 ö n d a 1,
verslunarmaður Jón Jónsson,
skraddari Jakob Jónsson,
úrsmiður Jón Hermannsson,
ljósmyndari Asgr. Vigfússon, Búðum,
verslunarmaður P á 11 H. Gíslason,
hreppstjóri Þorb Jónsson, Hólum.
kaupmaður B. S. í’órarinsson.
á fjarliggjandi stöðvum verða teknir.
Seyðisfirði 1900.
Eyj Jónsson.
Aðalumboðsmaður Aalgaards-ullarverksmiðju.
Kaupendur Bjarka eru vin-
samlegast beðnir að greiða and-
virði hans nú á kauptíðinni allir
sem því geta mögulega við komið.
Borgunina má skrifa inn í hverja
þá versiun sem innskrift viil taka.
Eigandi: Prentfjel. Austfirðínga.
þorsteinn Eriíngsson,
Þorsteinn Gislason.
Ritstj.:
Ábyrgðarm. Þorsteinn Erlingsson.
Prentsmiðja Bjarka.
Munið eftir að ullarvinnuhúsið
„HILLEVAAG FABRIKKER“
við Stafángur í Noregi vinnur besta, fallegasta, og ódýrasta fataefnið,
sem hægt er að fá úr íslenskri ull, einnig sjöl, gólf- og rúmteppi; því
ættu allir sem ætla að senda ull til tóskapar, að koma henni sem allra
fyrst til einhvers af umboðsmönnum verksmiðjunnar.
Umboðsmennirnir eru:
f Reykjavík herra bókhaldari Ólafur Runólfsson.
- Stykkishólmi — verslunarstjóri Armann Bjarnarson.
- Eyjafirði — verslunarm. Jón Stefánsson á Svalbarðseyri.
- Vopnafirði — kaupmaður Pjetur Guðjohnsen.
- Breiðdai — verslunarstj. Bjarni Siggeirsson.
Aðalumboðsmaður SigT- kaupm. Johansen, á Seyðisfirði.
Brunaábyrgðarfjelagið
»Nye danske Brandforsikr-
ing s Selskabt
Stormgade 2 Kjöbenhavn.
Stofnað 1864 (Aktiekapital
4,000,000 og Reservefond 800,000).
Tekur að sjer brunaábyrgð á
húsum, bæjum, gripum, verslunar-
vörum, innanhúsmunum o. fi. fyrir
fastákveðna iitla borgun (premie),
án þess að reikna nokkra borgun
fyrir brunaábyrgðarskjöl (police)
eða stimpiigjald.
Menn snúi sjer til umboðsmans
fjelagsins á Seyðisfirði
ST. TH. JÓNSSONAR.
UIl og fiskur
verður hvergi betur borgaður í
sumar í lausakaupum og í reikn-
ínga en við Wathnes verslun.
SUNDMAGAR lángbest borgaðir
við Wathnes verslun.
SELSKINN hert, vel verkuð eru
vel borguð við Wathnes verslan.
Seyðisfirði 23. Júní 1900.
Jóh. Vigfússon.
Mjóikurskiívindan
„Alexandra*4
er ómissandi
á hverju búi.
50 skilvindur
stórar ogsmá-
ar komu með
Vestu. 3?eir,
sem þcgar
hafa pantað
skilvindur hjá
mjer eru því
beðnir að vitja
þeirra, og hitium, sem æ 11 a að
kaupa, er best að koma sem fyrst.
St. Th. Jónsson,
Seyðisfirði.
54
hoppaði á fætur og byrjaði dansinn á ný— menn höfðu aldrei
sjeð svo fjörugan dans, áhorfendurnir voru hrifnir. Aftast í
salnum skutu bændurnir borðum og stólum hiiðar og fóru líka
að dansa; svo byrðjuðu menn að dansa úti fyrir dyrunum og
loks færðist dansinn og gleðilætin iángt út torg. Götudreing-
irnir og betlararnir hoppuðu og dönsuðu, stjórnieysfngjarnir,
sem staðið höfðu með ýlgdar brýr úti fyrir og óskað sjer pen-
(nga til þess að kaupa fyrir tundurhettur tii þess Æð spreingja
leikhúsið í loft upp, þeir *gieymdu allri ergi og hefndarhug og
kiöppuðu saman lófunum, súngu og dönsuðu einsog hinir.
Inni í salnum kváðu við aðdáunarópin, en rósum og nellik-
um rigndi yfir Carmen og leiksviðið. María, Jósef, nú var hún
glöð, og nú var skemtilegt að lifa.
Svo var forheingið dregið fyrir og hún scttist niður í her-
bergi þar innar af til þ'ess að hvíla sig um stund eftir dansinn.
Leikhússtjórinn bauð hennr Iimonaðc, klappaði henni á herð-
arnar og jós yfir hana hrósi, sagði að hún gæti orðið flugrík
og reiknaði jafnframt út með sjálfum sjer, að hann hefði ekki
skaðast á því, þó hann hefði boðið henni hundrað peseta um
kvöldið í stað fimm, en hann huggaði sig við það, að hún og
hennar líkar hefðu ekkert gott af því að fá alt í einu svo mikla
penínga f hendur.
I þvf bili komu tveir menn inn í herbergió. Leikhússtjórí
feis á fætur og hneigði sig djúpt, en þeir virtust einga eftir-
tckt veita honum. Annar var lágur vexti en feitur, skrautlega
klæddur; það var yfirkonsúllinn. Hinn var Marqis de Cadilla,
lautinani., grannvaxinn maður og fríður sýnum í einkennisbún-
íngr. Yfirkonsúl'.inn hjclt á nelliku knippi og var að laga blóm-
55
in til í hendi sinni, en lautinantinn gekk beint til Carmen.
Hún starði undrandi á hann.
»Senoríta«, sagði hann, »þjer eruð listakona, sem ekki
eigið marga yðar líka; leyfið mjer að þakka yður einlægiega
fyrir dansinn«. Carmen blóðroðnaði, reiðin ýskraði í konsúln-
um, en leikhússtjóriun brosti ánægjulega. »t’essi blóm eru
vottur um þakklæti mitt, jeg fleygi mjer fyrir fætur yðar*!«
sagði konsú.Ilinn.
Carmen virti þennan lágfætta ýstrubelg fyrir sjer, fór í
fyrstu að hlægja, svo að skein í tennurnar, en sá óðara eftir
því og hætti. Hljóðfæraflokkurinn byrjaði aftur frammi og
Carmen varð að fara fram á leiksviðið í annað sinn. Nú þurfti
ieikhússtjórinn ekki að ota henni fram, hún greip kastaniettana
og nellikuknippi konsúisins, skaut forheinginu frá og kom hlægj-
andi fram á leiksviðið og dansinn byrjaði aftur.
Yfirkonsúilinn og lautinantinn sátu kyrrir íyrir innan leik-
tjöldin. Yfirkonsúllinn var mjög ánægður og spriklaði fótun-
um eftir hljóðfalliiiu; hann hafði gleymt hlátrinum, en gladdi sig
yfir þvf, að hún hefði þegið af sjer nellikurnar. Lautinantinn lá
afturábak á stól, blístraði valsinn hægt og sneri sjer vindlíng.
Konsúllinn gaut augunum glettnislega til hans. »Töfrandi,
marquis, finst yður ekki?« sagði hann. »Ja-—« — svaraði mar-
quisinn hægt; >hún er ekki sem verst« —. Leikfcússtjóri var
þar inni lika. Ilann dró í púng augað sem vissi að marquis-
inum og tók sjer um leið lejTi til að brosa til hans dálítið
kunnuglega.
Dansinn var á enda. Carmen kom inn aftur með fángið fult
') Aimenuur taisháltur á Spáni.