Bjarki - 21.09.1903, Side 3

B J A R K I.
____-_____________B__
3
skulu fram fara. þfngið hefur ekkert fje veitt
til þessa, því nefndin, sem þar fjallaði um
málið, taldi sjálfsagt að sýslurnar, eða hrepp-
arnir, kostuðu það af eigin fje.
Með virðíngu
O. Myklestad.c-
t Ólafur Davíðsson
— o-
Það slys vildi til 7. þ. m. að Olafur Davíðs-
son cand. phil. á Hofi í Hörgárdal drukknaði
í Hörgá. Hann kom neðau frá sjó og var á
leið heim til sín úr grasaskoðunarfór, en við
þær rannsóknir fjekkst hann mikið; hann var
ríðandi og reiddi grasakassann á bakinu. Hann
hafði verið vanur að ríða ána á vaði nokkru
neðar en brúin er, en fara aldrei brúna, og
eins mun han.i hafa gjört í þetta sinn. Hvern-
ig siysið hafi viljað til, vita menn ekki, því j
Óiafur var einn á ferð. En hestunnn fannst i
með reiðtígjunum á árbökkunum og líkið þar
skammt frá. Ólafur var sundmaður góður og
er slysið því ósiiiljanlegra. En nokkur vöxt-
ur hafði verið í ánni.
Ólafur var Iiðlega t'ertugur, fæddur 1862.
Hann var gáfaður maður, víðlesinn og íjöl-
fróður, lagði franranaf stund á náttúruvísindi
við háskólann í Kaupmannahöfn, en síðar ís-
lensk fræði, og var hann flestum mönnum
fróðari um íslensk handritasöfn, eins og rit-
gerðir Iians margar bera með sjer. Aðalrit-
verk hans er safnritið »íslenskar gátur, þulur
og skemtanir,« sem Bókmenntafelagið gaf út,
en auk þess skrifaði hann fjölda ritgerða í tíma-
rit og blöð, tímarit Bókmenntafjelagsins, Sunn-
anfara o. rn. fl.
Ólafur dvaldi í Kaupmannahöfn leingstum
eftir að hann varð stúdent, 1882, enflutti heim
til föður síus, síra Davíðs á Hofi, 1897, og var
síðan ýmist þar eða á Möðruvöllum, því þar.
gengdi hann kennarastörfum öðru hvoru þess
síðustu ár í fjarveru annara kennara skólans.
Boris Sarafoí.
Svo heitir maðurinn, sem stjórnar uppreist-
inni í Makadontu. Hann er Bulgari og hefur
áður verið offiseri. Hann er 33 ára. Tyrkir
hafa nú Iofað 16000 kr. fyrir hötuð hans.
Ætlun Sarafofs er að sameina Makadonfu Bulg-
anu og mynda úr þeim báðum eitt konúngs-
ríki.
Stríð?
3. þ. m. var sú fregn send út frá Konstanti-
nópel, að búist væri við að tyrkneskt herlið
mundi næsta dag halda inn í Bulgaríu, her-
foríngjar Tyrkja hafi þegar feingið skipanir að
brjótast yfir landamærin.
Ferdinant Bulgaraíursti er í vanda staddur.
Hann fær hvert hótunarbrjefið á fætur öðru
frá foríngjum uppreistarinnar í Makeconíu og
er þar heimtað af honum, að skipa sjer í
brodd uppreistarfylkíngarinnar, eða þá að vikja
úr völdum, en stórveldin skipa honum aftur á
móti að sefa uppreistina.
Eldsvoöar.
Aðfaranótt 7. þ. m. kom eldur upp í húsi
einu í Bergen og fórst þar stúlka, kafnaði í
reiknum. Eldurinn breiddist ekki út.
Aðfaranótt 3. þ. m. brunnu til ösku 500 hús
í bænum Trawnik í Bosníu, þar á meðal 7
kirkjur. 3000 manna urðu húsviiltir, en nokkrir
fórust í eldinum.
I Kaupmannahöfn kom upp eldur, á Kristjáns-
höfn, fyrst í þessum mánuði og varð tölu-
vert tjón að.
Þrumuveður
ákatt fór yfir Norðurjótland 5. þ. m. Margir
bæjir brunnu og stúlka ein beið bana. Tjónið
er mikið.
Kosníngar í Noregi
til stórþíngsins eru nýgeingnar um garð og
hafa vinstrimenn, sem nú í mörg ár hafa setið
þar að völdum, beðið ósigur, og taka nú
hægri menn þar við stjórnartaumunum. At-
kvæðamunur er þó ekki mikill; hægrimenn
hafa 60, en vinstri 57. Kosníngakeppnin var
áköf. Björnstjerne Björnson var einn þeirra
sem ákafast geingu fram móti hinni ríkjandi
stjórn.
D r am m - A n to n.
Eftir Guy de Maupassant.
II.
Loks fór svo að Anton fjekk slag og varð
eftir það aflaus. Ferlikið var borið til sæng-
ur í litlu herbergi bakvið veitíngastofuna og
var aðeins þunnt þil á milli. Þar var búið
um Anton gamla til þess að hann gæti heyrt
allt sem skrafað var í drykkjustofunni og mas-
að við vini sína. Hann gat hreyft höfuðið, en
skrokkurinn var svo þúngur, að hann gat ekk-
ert byit sjer til og varð því að liggja eins og
hann var Iagður. í fyrstu væntu menn að
hann mundi aftur fá afl í fæturna, en sú von
brást, og Dramm-Anton varð að halda við
rfimið frá morgni til kvölds. Um rúmið var
aðeins búið einusinni á viku og þá hjálpuðu
til þess fjórir nábúar Antons; þeir lyftu veit-
íngamanninum upp, voru tveir við herðarnar
og tveir við fæturna, meðan hálmdýnunni var
snúið undir honum.
Hann var kátur cins og áður, en nokkuð
á annan hátt; hann var bljúgari en áður og
auðmjúkari en áður og svo hræddur við kon-
una sína ems og hann hefði verið fimm ára
barn, en hún gekk enn um með urgur og
var eingu geðbetri en áður.
»Þarna liggur hann, stóra svínið, letínginn,
landeyðan, drykkjurúturinn. Það er lagicgt að
sjá hann, eða hitt þó heldurU
liann var hættur að svara. Hann lyngdi
augunurn og velti sjer við í ruminu þegar hún
fór út. Það var eina hreifíngin sem hann gat
gert. Hann kallaði þetta að »venda« til
norðurs og að »venda« til suðurs.
Mesta skemtun hans var nú að hlusta eftir
því sem sagt var frammi í drykkjustofunni og
að kalla framfyrir þegar hann heyrði þar til
einhvers af vinum sínum.
»Hæ, teyngdasonur, ert það þú, Célestín?*
Og Célestín svaraði: »Já, það er jeg, Anton
minn! Ferðu nú ekki að ná þjer bráðum, ístru-
belgur?«
»Nei, ekki enn þá. En jeg legg ekki af
heldur!«
Stundum ljet hann nánustu vini sína koma
inn í herbergið til sín, en hann gat varla þol-
að að sjá þá drekka og geta ekki verið með
sjájfur. Hann sagði þá:
»Það kvelur mig teyngdasonur, að geta ekki
feingið mjer dramm. Jeg get jetið, en það er
sárgrætilegt að geta ekki drukkið.«
Kattugluandlit kerlíngarinnar gægðist inn úr
gáttinni.
»Lítið þíð á hann«, sagði hún, »sjáið þið
digru landeyðuna. Það verður nú, að mata
hann, þvo hann og hirða alveg eins og grís!«
Þegar garnla konan var horfinn, hoppaði
rauður hani upp í gluggann, skimaði allt í
kríng og rak svo upp hátt gól. Stundum komu
hænsnin alla leið inn að rúminu og pikkuðu
gólfið með nefjunum.
Vinir Dramm-Antons tóku brátt upp á þcim
vana að koma á hverju kvöldi inn úr drykkju-
stofunni og setjast kríngum rúmið hans. Þó
hann lægi veikur í rúminu, höfðu þeir gaman
af honurn. Hann gat enn feingið menn til að
hlægja. Þeir voru þrír sem komu inn ui hans
reglulega á hverju kvöldi; Célestín Maloisel,
hár og magur maður með bogið, skakkt nef,
Prosper Horstaviile, iítiil maður með hreysi-
kattarnef, skuggalegur á svip og slægur eins og
refur, og svo Césare Poinmelle, sem aldrei
sagði orð, en skemti sjer samt sem áður.
í’eir höfðu náð i plánka útifyrir, lögðu hann
á rúmstokkinn og spiluðu þar dómínó, stund-
um allt frá kl. 2 til 6.
En þegar þessu hafði farið fram um tíma
varð eingu tauti komið við kerlínguna. Hún
get ekki þolað að erkiletinginn hjeldi áfram að
skemta sér við spil 1 rúminu. Og í hvert
sinn sem hún sá, að þeir höfðu lagt
plánkann upp á rúmstokkinn, rauk .hún
til, reif hann og dómínóstokkinn og flejgði
öllu saman fram í drykkjustofuna. Henni
fanst nóg r.ð þurfa að ala möruxann aðgjörða-
lausan, þó hún þyrfti ekki þar ofan í kaupið
að horfa á hann leika sjer, alveg eins og til
þess að hæða þá sem neyddust til að strita
allan daginn fyrir lífinu.
Célestin og Césare horfðu í gaupnir sjer,
en Prosper Horstaville hafði gaman af að erta
kerlínguna og fá hana til að reiðast.
Einn dag var hún óvenjulega skapíll. Hann
sagði þá við’ hana: »Heyröu, kelli mín, veistu
hvað jeg gerði, ef jeg væri í þínum sporum?«
Hún Ieit hvast til hans og beið eftir, að
hann talaði ákveónara.
»Maðurinn yðar hitar í kríng um sig eins
og bakaraofn,« sagði hann, »jeg mundi nota
hann til þess að únga út eggjum.«
Það datt alveg ofan yfir hana. Hún hjelt
að hann væri að spila með sig og starði 'þegj-
andi á hann.
»Jeg mundi leggja sín fimm eggin í hvorn
handarkrika hans, og sama dag Ijeti jeg hænu
leggjast á egg. OUum eggjunum yrði jafn-
snemma úngað út. Og þá tæki eg úngana úr
eggjum mannsins yðar, flytti þá til hænunnar
og hún mundi passa þá eins og þá únga sem
hún hefði sjálf úngað út. Með þessu móti
gætuð þér fingað út hænsnum í *fcórum stíl,
kelli mín.«
Kerlíngin stóð þar steinhissa. *Er það hægt?«
sagði hún.