Fram - 12.01.1918, Blaðsíða 4

8
FRAM
Nr. 2
þá liggur ekki annað fyrir fó lki en
hreppurinn, þessi hjálparstofnun, er
sviftir þá réttindum sínum er hún
hjálpar, ef hún þá getur nokkuð
hjálpað, ef hún í tíma hefir gert
réttar áætlanir um hvað ske kynni
að hún þyrfti að gera.
Að því er snertir hjálp af hrepps-
ins hálfu nú, horfir hún nokkuð
öðruvísi við en áður hafir verið, þar
sem hreppum veitist heimild til að
taka lán úr landssjóði til hjálpar bág-
stöddum og er það fé rentu frítt
þar til tveim árum eftir lok heims-
ófriðarins, er svo að skilja á lögum
þeim er lán þetta heimila, að við
útbýtingu til mann skoðist það
ekki sem sveitarstyrkur, en ekki
meiga hrepparnir veita mönnum af
fé þessu, nema í ítrustu nauðsyn.
En hvernig sem skilyrðineru um
hjálp er það skylda allra þeirra er
hennar þurfa að leita, að gera það í
tíma stofna ekki heilsu og lífi í
voða, og hinna er hjálpina eiga að
veita, að inna hana af hendi strax
og hennar er leitað. En ber eng-
um skylda til að líta eftir því að
fólk líði ekki neyð? Reir sem hafa
á hendi stjórn héraðsmála vita sjálf-
sagt betur en eg um það hvað lands
lögin bjóða í þeim efnum, en mann-
úðin á sín eigin lög.
H. j.
«Willemos.«
Eins og getið var um í síðasta
blaði kom e. s. Willemoes hingað
með steinolíu og tók hér síldarmjöl
og fóðursíld, er fara átti til Blöndu-
óss og Sauðárkróks. En á sunnu-
daginn ,er hafísinn byrjaði að reka
inn, varð skipið að hörfa innfyrir
oddann, lagðist það við bryggju S.
Goos, og hefir legið þar síðan.
Pegar frétt kom um, að Húnaflói
væri fullur af ís og Skagafjörður
sömuleiðis var breitt um áætlun
skipsins, og ákveðið að það skyldi
taka hér 85 tons af síldarmjöli því
er stjórnarráðið hefir keypt af S.
Goos, átti skipið að fara með það
til austurlandsins, en hætta við ferð
ina vestur. Var byrjað á að ferma
með mjölinu á miðvikudag og því
haldið áfram á fimtudag, voru þá
komin í skipið 70 tons. Á föstu-
daginn var byrjað að flytja í land
vörur þær er fara áttu til vestur-
hafnanna, voru það 60 föt af sykri
og um 10 tons af rúgmjöli og hveiti.
Ennfremur eru í skipinu liðug 20
tons af kolum er áttu að tara til
Blönduóss, voru kol þau endurgjald
fyrir kolalán er Sterling hafði feng
ið á Blönduósi áður.
Komið hefir til orða innan hrepps-
nefndar, að fá kol þessi handa sveit-
inni, en líklega er erfitt um að fá
þau, og sá sem þetta ritar veit heldur
ekki hvort hreppsnefndinni hefir ver-
ið nokkur veruleg alvara er hún á
fundi sínum mintist á málið.
Full þörf hefði þó verið að fá
þessí kol, því nú er það augljóst,
að til mikilla vandræða horfir
með eldsneyti í sveitinni. Er von-
andi að hreppsnefndin geri alt sem
í hennar valdi stendur til þess að
fá yfirráð á þessum kolum.
Barnaskemtun.
Kvenfélagið »Von« hélt skemtun
fyrir börn seinni part daganna 7. og
8. þ. m. Fyrra kvöldið var skemt-
unin haldin fyrir börn á aldrinum
frá 3ja til 8 ára, síðara kvöldið frá 8
til 14 ára. Yngri börnin voru um
70 að tölu, en hin eldri hátt á ann-
að hundraö.
Börnunum var skemt með jólatré
og ýmsum leikjum við þeirra hæfi,
ennfremur söng Chr. Mölier nokkrar
gamanvísur og lék frk. Emilía Bjana-
dóttir undir á orgel. Pað má full-
yrða að börnin skemtu sér ágæt-
lega, var auðséð á öllu er fram fór,
að konur þær er veittu skemtun
þessari forstöðu, gerðu sér alt far
um að skemtunin færi sem best
fram, og að börnin nytu þessara
gleðistunda sem best. Börnunum
og mæðrum þeim er með þeim voru
var veitt súkkulaði og kökur.
Pað er sagt að lítið þurfi til að
gleðja börnin, og er það satt, en
að þessti sinni mun glaðningin ekki
hafa verið mjög ódýr. Er það mik-
ið sem hið nýstofnaða kvenfélag
hefir látið að mörkum við börn og
Sparíð eldsneytið!
Brennið ekki kaffi, kaupið
heldur brent kaffi i
verzlun
Jens Eyjólfssonar.
Gamla og nýja
LIFUR
kaupir hæsta verði.
O. Tynæs.
fátæklinga eftir svo stuttan starfs-
tíma. Að vísu hefir það notið góð-
rar hjálpar frá utanfélagsmönnum,
en þó mun hinn góði vilji vera aðal
starfandi aflið.
Haldi kvenfélagið »Von« áfiam
starfi sínu i sama anda og með
jafn miklum dugnaði á komandi ár-
um mun það verða vinsælt, þess er
víða minst með þakklæti nú, sérstak-
lega munu börnin og foreldrar þeirra
bera hlýan hug til þess, og þakka
því kærlega fyrir skemtunina.
H.
r
/ gær
var 22 stiga frost í Rvík og norð-
an stormur.
Lagarfoss
fór frá Rvík á mánudaginn, en
var ekki kominn til beyðisfjarðar í
morgun.
38
orðínn gamall, þá hefi eg ennþá gaman af að leika spor-
hund, og eg sagði við sjálfan mig: Mr. Pemberton er minn
besti vinur, mér þykir eins vænt um hann eins og sjálfan
mig, og eg verð að hjálpa honum.«
»Og hvað gerðuð þér svo gamli vinur?« sagði Mr.
Pemberton.
»Eg tók farseðil til Qveens Park stöðvar í Kilburn,«
svaraði gamli Dickson.
»Og hvað ætluðu þér að gera þar?« spurði Mr. Pem-
berton.
»Jú, sjáið þér til, þegar eg þóttist vissum að Stewen-
son væri að Ieita í Kentishtown og þar í nágrenninu, fór
eg til Kilburn til þess að leita ökumannsins þar.«'
»Funduð þér hann?« spurði Mr. Pemberton ákafur.
»Nei,« svaraði Dickson, og hristi höfuðið. Allan fyrri-
parts dagsins hentist eg um Kilburn, fram og aftur, og yfir-
heyrði hvern ökumann, en alt árangurslaust.*
Mr. Pemberton sat hljóður og starði á gólfið.
»Eg er farinn að álíta, að vagninn hafi verið sérstaks
manns eign,« sagði hann við sjálfan sig.
Gamli Dickson þurkaði skallann og hélt svo áfram:
»Eg lét samt ekki hugfallast. Eg var nú einusinni byr-
jaður, svo tók eg mér far með járnbrautinni til Paddington,
og þar fann eg manninnU
Stewenson hentist upp af stólnum, en Mr. Pemberton
hvesti augun á gamla Dickson og sagði:
»Svo þú hefir fundið hann gamli vinur, fundið öku-
manninn sem ók konunni til Carietonstrætis í nótt?«
Já auðvitað fann eg hann, það var ekki ofmikið eftir
alla fyrirhöfnina,« svaraði Dickson þurlega.
39
Mr. Pemberton lagði höndurnar aftur fyrir bakið og
gekk hratt um gólfið. Svo staðnæmdist hann frammi fyrir
gamla Dickson, lagði báðar hendur á axlir honum og sagði:
»Pú hefir gert mér greiða gamli vinur, sem eg er þéí
þakklátur fyrir, það skal eg launa þér.«
Gamli Dickson brosti vandræðalega.
»Tölum ekki um það, pilturinn hefði komið hingað sjálf-
ur í dag. Pó hafði hann ekki séð auglýsinguna í blöðunum.«
»Hafið þér sagt honum að koma tafarlaust hingað á
stöðina?«
»Auðvitað, eg ætlaði fyrst að taka hann með mér, en
hann vildi það ekki, hann sagðist eiga eftir að fara tvær
ferðir, en hann skyldi samt sem áður vera kominn hér fyr-
ir klukkan átta.«
Mr. Pemberton leit á klukkuna á veggnum. Hana vant-
aði ennþá átta mínútur.
»Minn góði Dickson,« hélt Mr. Pemberton áfram, og
lagaði sig til í stólnum um leið, »eg átti ekki von á þinn
hjálp. Pú kemur eins og engill af himnum sendur.«
»Pú veist, að eg fúslega rétti þér hjálparhönd þegar eg
get,« svaraði Dickson. »Eg hefir aldrei verið duglegur að
rekja slóðir, en eg hefi lært af þér að beita kappi og þol-
gæði, og það hjálpar mörgum yfir verstu erfiðleikana.«
Mr. Pemberton kinkaði kolli.
í þessu var barið að dyrum og lögreglumaður kom
inn.
»Hér úti er ökumaður, sem vill fá að tala við umsjónar-
manninn,« mælti hann og benti yfir öxl sér með þumal-
fingrinum.
»Loksins,« sagði Pemberton við sjálfan sig.