Kennarablaðið - 01.03.1900, Síða 13

93
En einmitt það út af fyrir sig, að svo margar skýringar eru
nauðsynlegar, sýnir að bókin er ekki barnabók.
Um það af bundnu máii, sem tekið er upp í þetta fyrsta
bindi, er það að segja, að þrátt fyrir gagnorðar og glöggar
vísnaskýringar þeirra, sem búið hafa kverið undir prentun, mun
það reynast, að á mörgu heimili er enginn maður fær til að
skýra suma þessa kveðlinga fyrir börnum, svo að þau skilji.
Af því, sem hér er tekið fram, er ég svo hræddur um,
að hinn góði tilgangur: að glæða sögulesturinn, náist ekki.
Það er viðurkent, að það sé mikið vandaverk að tala við
börn, og þá ekki síður að skrifa fyrir börn. Þeir, sem skrifuðu
upp fornsögurnar, hafa ekki ætlað sér að skrifa barnabækur,
og þá var ekki von, að sögurnar yrðu það.
Það þarf ekki lítinn andlegan þroska til að lesa annan
eins texta og fornsögurnar sér til verulegs gagns, meiri þroska
en börn innan fermingar-aldurs alment hafa, og það þó að málið
væri eigi til fyrirstöðu.
En þó að „Þættirnir" verði aldrei barnabók — sem ég er
hræddur um, að þeir verði aldrei — þá hafa þeir menn, sem
hafa búið þá undir prentun og gefið þá út, unnið mjög þarft
verk — að vísu ekki börnunum, heldur fullorðna fólkinu.
Kennari.
C(nþ reifjniiigskenslu.
M6Ö lögum 9. jan. 1880 um uppfræðing barna í skrift og
reikningi var reikningskunnáttan gerð að einu aðalskilyrðinu
fyrir fermingu barna. Og óbætt mun að fullyrða, að áður en
sveitakennarar fóru að fá landssjóðsstyrk, þá hafi þeir lagt
einna mesta áherzlu á að kenna þá námsgrein.* Paðvarlíka
eðilegt, því fæst heimili voru þá fær um að kenna reikning;
þurftu þeir því ekki að eins að leiðbeina börnunum, heldur og
hinum fullorðnu, svo að þeir gætu hjálpað unglingunum, þegar
kennarinn væri farinn.
* Ætli þeir verji ekki enn þá mestum tímanum til hennar?
Utgef.