Tíminn - 07.04.1917, Blaðsíða 4

16
TÍMINN
JF’réttir.
Tíðin hefir verið góð síðustu
dagana, hreinviðri með litlu frosti
á nóttum en sólbráð á daginn. Norð-
angarðinn sem gjörði fyrir helgina
smálægði er kom fram í vikuna.
Frú Solveig Eymuudssou, ekkja
Sigfúsar Ejrmundssonar bóksala,
andaðisl hér í Reykjavík 24. febr. s. 1.
í erfðarskrá sinni hefir hún gefið
5000 kr. i barnahælissjóð er verði
í sambandi við heilsuhælið á Vífil-
stöðum. Á sjóðurinn að ávaxtast i
20 ár áður en hann tekur til starfa
en síðan á að verja 4/s vaxtanna
til lækningar berklaveikum börn-
um. Sjóðurinn ber nafn þeirrar
hjóna, Sigfúsar og Solveigar.
Endurskoðun landsreikninganna
hefir Einar Gunnarsson cand. phil.
tekið að sér, í stað Guðm. Hann-
essonar, er sagði þeim starfa af sér.
Saltskip sem var á Ieið frá Eng-
landi til Aug. Flj'genrings kaup-
manns í Hafnafirði, var skotið i
kaf.
Þá hefir ekkert spurzt til brezka
botnvörpungsins ,Shakespeare‘, sem
lagði af stað héðan fyrir rúmum
mánuði. Á því skipi var íslenzkur
skipstjóri, Árni Byron.
Nauðsynjavörnsparnaður. Að til-
hlutun landstjórnarinnar er hér í
Reykjavík farið að úlhluta hveiti-
seðlum og geta menn fengið pund
handa hverjum lieimilismanni i
senn, og mun sá skamtur ætlaður
til þriggja vikna. Þá er einnig út-
hlutað smjörlíkisseðlum til verka-
manna gegn drengskaparvottorði
um að heimili þeirra sé viðbitis-
laust. Verð smjörlíkisins er 1 kr.
fyrir enskt pund (tæplega V2 kíló).
— Áður hefir sykri, kolum og slein-
oliu að eins verið úthlutað eftir
seðlum, og hefir það fyrirkomulag
óefað náð tilgangi sínum — að
spara.
Harðæri má það kalla sem Vest-
manneyingar eiga við að búa, þar
er tilfinnanlegur skortur á kolum,
salti og steinolíu, sykurlaust, rúg-
mjölslaust, hrísgrjónalaust, hafra-
mjölslaust, fisklítið — og síminn
slitinn. Svona er þetta í aprílbyrj-
un, en rætist nú vonandi úr ílestu
af þessu hvað af hverju.
Nýársnóttin hið vinsæla leikrit
Indriða Einarssonar, var leikið í
50. sinn, umsamda útgáfan, á
sunnudaginn var. Hátíðarblær var
á öllu í Jeikhúsinu þetta kvöld,
húsið sjálft skreytt, og áhorfendur
1 hátíðarklæðum. Mótuð mynd höf-
undar yfir leiksviði. t*á var hljóð-
færasveit til hátíðabrigða látin leika
sérstakt forspil, og var það keðja
gerð úr ’ögum þeim er sungin eru
í Nýársnótlinni og þótti takast vel.
Síðan var leikinn forleikur í Ijóð-
um eftir Bjarna Jónsson frá Vogi.
Ljóðlistin, Sagnaskáldlistin og Leik-
listin keppa um hylli skáldsins,
sem acf lokum tekur Leiklistina
fram yfir hinar. — Þá þólti leik-
endum Nýársnæturinnar takast sér-
staklega vel að þessu sinni. Að
lokum var skáldið kallað fram og
því vottað þakklæti áhorfendanna
með dynjandi lófataki og húrra-
hrópum, og munu aldrei hafa ver-
ið meiri gleðilæti í íslenzku leik-
húsi.
Skáldið þakkaði fyrir samúðina
og notaði tækifærið til þess að
minna á að íslenzk leiklist ætti
ekki þak yfir höfuðið.
Jarðarfor Geirs Zoéga fór fram
2. apríl, og var fjölmenn mjög.
Kistan hafði verið gerð úr stýri
og öðrum efniviði af skipum er
hann hafði sjálfur átt, og smíðað
af skipasmiðum er lengst af höfðu
verið í þjónustu hins látna.
Áfli. Fiskilítið kvað vera í Vest-
mannaeyjum og verstöðvunum hér
sunnanlands, en mjög góður afli á
Vestfjörðum.
Veiðifréttir botnvörpunganna eru
miðaðar við lifrina. Baldur ný-
kominn með 110 Iifrartunnur eftir
6 daga útivist, og er það sögð mesta
veiði botnvörpungs á jafn skömm-
um tíma. Bragi kom með 96 eftir
7 daga og Eggert Ólafsson með
90 tunnur eftir jafn langan tima.
Er þetta rokna veiði og ilt að yfir
voíir kolaskortur, svo að tvísýnt
er að skipin komist út aftur er þau
koma næst inn.
JBifreið var ekið ofan á unglings-
stúlku hér í Reykjavík fyrir
skemslu, svo að báðir fæturnir
urðu fyrir. Orsökin að viðvaningur
var við stýrið. Fyrir slysinu varð
halta stúlkan litla, sem lengi hefir
haft ofan af fyrir sér með blaða-
sölu hér á götunum. Muna margir
eftir henni.
I’rentarafélagið hélt hátíðlegt 20
ára afmæli sitt með samsæti í Iðnó
4. þ. m. Mun það vera fyrsta og
elzta stéttarfélagið í landinu, í
þröngri merkingu þess orðs. —
Barst félaginu 500 kr. gjöf frá
heiðursfélaga þess, Sigurði bóksala
Kristjánssyni við það tækifæri.
Samkvæmið var eitt hið veglegasta.
Skákþing ísiendinga er nýafstað-
ið hér í Reykjavik, og er það kapp-
leikur taflmanna um veglegt tafl-
borð. Varð Eggert Guðmundsson
píanóleikari hlutskarpastur, vann
alla nema tvo, en við þá varð jafn-
teíli. Áður hefir Pétur Zóphónías-
son borið hæstan hlut í þessum
kappleik. Næstir þlggert urðu þeir
Pétur, Stefán Ólafsson og Albert
Ingvarsson, Grímsejdngur; allir með
jafnmarga vinninga, tveimur færri
en Eggert.
Skipaferðir. í s I a n d lagði af
stað frá Höfn 2. þ. m., en Gull-
foss 5. Með íslandinu er fjöldi
farþega, en engir með Gullfossi,
hvernig sem á því stendur. Má bú-
ast við báðum skipunum snemma
í næstu víku. — Are kom úr Eng-
landsför á skírdag, og liafði póst-
fiutning meðferðis. Má telja Ara
happaskip, þar sem hann hefir
farið hverja ferðina af annari til
Englands eins og ekkert hafi í skor-
ist, síðan liafnbannið hófst. — ís-
land liggur nú í Færejjum og
kvað það taka þrjá daga að af-
ferma vörurnar sem þangað eiga
að fara. Farþegarnir 72.
Mannalát. Aðfaranótt 4. þ. mán.
andaðist A. Jörgensen bakari á
Seyðisfirði, liðlega sextugur að aldri.
Var hann einn af elztu borgurum
þar í bæ, fluttist þangað frá Dan-
mörku á unga aldri. Var einn þeirra
manna er lentu i snjóflóðinu 'mikla*
á Seyðisfirði 1883. Læturhann eftir
sig ekkju og 6 uppkomin börn, af
10 börnum er þau lijón eignuðust.
Bisknpsvígsla. 22. þ. mán. vígir
Valdimar Briem vígslubiskup Jón
'biskup Helgason hér í dómkirkj-
unni.
Ljósmæðraskólannni var sagt
upp 31. marz, og luku 15 stúlkur
prófi og hafa þær aldrei verið jafn
margar að sögn. Fengu 2 ágætis-
einkunn, 7 fyrstu einkunn og 6
aðra einkunn.
Amaryllis
skáldsaga
eftir
Georgios Drosinis.
»Það er dáfalleg ást atarna,
sem ærir upp i mönnum sult!«
»Þegar hjartað fastar hungrar
magann, lærdómur handa þér.
Þegar mér ieiðist, eða ef eg er i
slæmu skapi, þá hungrar mig. En
þegar eg finn til ánægju eða á
von á einhverju óvanalegu, þá
er matarlistin farin«.
»Þá ætti það að vera úti um
matarlistina mína að þessu sinni«.
»Og hvers vegna?«
»Nú á meðan eg þarf að bíða
eftir henni Amaryllis þinni?«
Við snæddum steinþegjandi.
Stefanos geymdi allan samtals-
þorstann æfintýrinu sínu í sveit-
inni. Eg reyndi hinsvegar að geta
mér til um það, hverskonar æfin-
týri þetta væri, sem vinur minn
væri að hylja í jafn dularflullnm
formála.
Eftir máltíðina varð eg tvisvar
eða þrisvar sinnum að skora á
Stefanos að standa við loforð sín,
en liann dró það á langinn
hverja mínútuna af annari.
Loksins, meðan bylgjur hafsins
eltu hver aðra að heita mátti að
fótum okkar, og uppleystust þar
í silfurhvita froðu og eins og
stundu við, en deyjandi ómarnir
af síðustu lögunum úr Svefngöng-
unni bárust til okkar frá Sumar-
leikhúsinu naumast hejrranlegir,
gat hinn ástfangni vinur minn
komið sér að því, að taka til
máls og bæta sinni eigin lágu og
íbjrgnu röddu við þetta einkenni-
lega samspil næturinnar. En til
þess að fá enn þá frest, þrengdi
hann mér til þess að lesa upp-
hátt við glætu frá götuljóskeri
bréf með minni utanáslcrift, sem
einmitt á þessu augnabliki barst
mér í hendur.
II.
Amaryllis.
Hörmungum ferðalagsins þarf
eg ekki að lýsa fyrir þér. Þú
veizt að eg er láðs en ekki lagar
dýr, og samstundis og eg kem á
sjó verð eg að meðvitundarlausri
sendingu, koíforti, — kallaðu það
hvað sem þú vilt; það væri mikið
ódýrara að senda mig sem farm-
flutning, og algjörlega rangt að
láta mig þui’fa að kaupa farbréf.
Auðvitað opnaði eg ekki augun
fyr en komið var til hafnar þeiiT-
ar, þar sem eg átti að fara í land.
Hið fyrsta sem eg rak augun í
var risastór maður fustanella-
búinn1), sem ávai’paði mig: Vel
kominn heiTa! Eg þóttist þegar
vita að þarna væii kominn ráðs-
maður föðurbróður míns, sem
hefði fengið fyrirskipun símleið-
ina um að taka á móti mér, og
eg þakkaði auðvitað fyrirhöfn þá
sem hann hefði haft mín vegna.
Eftir að vera kominn á land var
eg enn svo i’inglaður í höfðinu,
að eg veitti engu eftirtekt í þorp-
inu sem lent var við og við nú
riðum í gegnum. Enda hafði eg
nóg með að tolla á klárnum, því
að alt umhverfið virtist mér ganga
í bjdgjum. En þegar út úr þorp-
inu kom, fór moi'gunloftið að
hressa mig, svo að eg fór að
hafa yndi af útsýninu, á alla vegu
voru dásamleg skógivaxin fjöll,
en þó svo að á einum stað sá á
hafið eins og til tilbreytingai’.
Yið riðum um skrúðgiæna akra
þar eð kornið var óþroskað, þvi
næst komum við í dálítinn hlyn-
viðarlund, en þeystum síðan í
hálfrökkri ilmandi bai’rskóga og
komumst brátt heim á búgai’ð
frænda míns og fórum þar af
balci við bæjardyrnar. Þetta er
ekkert stórhýsi, einna áþekkast
hveitikvörn, og er innréttingin
ekki margbrotnai’i en svo, að hús-
ið er lxólfað í tvent. En bæjar-
stæðið er dásainlegt. Húsið stend-
ur við fallegan vog, en inni í
sveitinni rís fjallið fagurmyndað
upp mót himni þakið barrtrjám,
álnxi og gömlum eikum. Hér og
þar á stangli sér á litla hvíta
bóndabæina, og þreskivellina2),
sem bíða tilbúnir uppskerunnar.
1) F’ustanella eru nefndar hinar ein-
kennilegu grísku brækur, ná pær nið-
ur undir hnén og líkjast helzt feldu,
stífuðu stuttpilsi.
Ritstjóri:
Gnðhraudur Magmisson.
Hótcl ísland 27.
Sími 367.
Prentsmiðjan Gutenberg.