Tíminn - 22.11.1919, Blaðsíða 3

TIMINN
351
Mýrasýsla:
Pétur PórOarson 204- atkv.
Davíð Þorsteinsson fékk 168 atkv.
Hafði kosningin verið mun betur
sótt í vesturhluta sýslunnar, þar
sem aðalfylgi Péturs er.
Dalasýsla:
Bjarni Jónsson 255 atkv.
Benedikt Magnússon fékk 138 atkv.
Y estur-í 8afj arðarsýsla:
Óla/ur Proppé 391 atkv.
Kristinn Guðlaugsson fékk 254 at-
kvæði. Er til þess tekið hve kosn-
ingahríðin hafi farið drengilega og
kurteislega fram á báða bóga.
ísafjörður:
Jón Auðunn Jónsson 277 atkv.
Magnús Torfason félck 261 atkv.
Húnavatnssýsla:
Guðmundur Ólafsson 459 atkv.
Pórarinn Jónssön 405 atkv.
Jakob Lindal fékk 337 atkv. og
Eggert Leví 279 atkv. Þórarinn var
áður fyrsti þingmaður sýslunnar.
Skagalj arðarsýsla:
Magnús Guðmundsson 606 atkv.
Jón Sigurðsson 511 atkv.
Jósef Björnsson fékk 366 atkv. og
síra Arnór Árnason 131 alkv.
Akureyri:
Magnús Kristjánsson 365 atkv.
Sigurður E. Hlíðar fékk 209 atkv.
Rangárvallasýsla:
Gunnar Sigurðsson 455 atkv.
Guðmundur Guðflnnsson 382 atkv.
Eggert Pálsson fékk 252 atkvæði,
Einar Jónsson 165 atkv., Skúli
Thórarensen 107 atkv. og Guð-
mundur Erlendsson 69 atkv.
«
Árnessý8la:
Eiríkur Einarsson 1032 atkv.
»Sté niöur i stjórnarráð
stólaði á herrans1) náð.
Á priðja degi pó
paðan á burtu smjó.
Ei grœnan egri grœdd ’annv.
I*að er álitið að bragur þessi sé
eftir skólabróður Einars, og mann
nákunnugan honum. Því einkenni-
legri eru niðurlagsorðin.meðaumkv-
un yfir því að Einar skyldi ekki
fá grœnan eyri fyrir þessa þrjá
daga á »hærri stöðum«. Atvikin
hafa hagað því svo, að fósturland-
ið hefir síðar yfirborgað alla vinnu
Einars á þessum stað, og mun því
nú orðið fult skarð í vör Skiða.
En skáldið heíir gert sér í hugar-
lund ástand Einars er hann fór
kauplaus úr þriggja daga vistinni.
Æfiferill Einars síðan ber glögglega
vitni þess, að skáldið hefir skilið
manninn rétt.
V.
Bragur sá sem hér hafa verið
tilfærðar nokkrar hendingar úr
1) P. e. ráðlierrans. Ekki vantaði
pjónslundina. J. J.
Porleifur Guðmundsson 517 atkv.
Sigurður Sigurðsson fékk 336 atkv.
og Þorsteinn Pórarinsson 317 atkv.
Kosningin hafði verið gríðarlega
vel sótt á Eyrarbakka og Stokks-
eyri.
Með hinum landkjörnu og þeim
er sjálfkjörnir urðu í kjördæmum,
er nú að eins ófrétt um átta þing-
menn. Fallið hafa af þeim gömln
þingmönnum, er gáfu kost á sér,
fjórir heimastjórnarmenn (J. M.,
E. P., E. J., S. S.) og einn þvers-
uramaður (M. Torf.).
t
Frú Jðsefína Bjarnadottir
frá Ármúla,
Hún dó 6. nóvember síðastl.
eftir að eins 2 daga legu. Fult
nafn hennar var Hólmfríður Jóse-
fína Helga. Var hún fædd á Ár-
múla við ísafjarðardjúp á kyndil-
messu, 2. febr. 1881. Hún ólst þar
upp hjá foreldrum sínum Bjarna
hreppstjóra Gíslasyni og konu hans
Jónínu Guðrúnu Jónsdóttur.
Jósefína naut góðrar undirbún-
ingskenslu í heimahúsum, gekk
síðan á kvennaskóla Reykjavíkur
í 2 vetur og lauk þaðan ágætis-
prófi. Eftir það var hún yfirkenn-
ari við barnaskólann í Hnífsdal í
2 vetur. Þar kyntist hún eftirlif-
andi manni sínum Oddi Guð-
mundssyni frá Hafrafelli, nú póst-
afgreiðslumanni á ísafirði. Giftust
þau vorið 1908 og fluttu þá til
Bolungarvíkur. Pau eignuðust 3
börn, sem öll eru á unga aldri,
Ragnheiði, Guðmund og Pétur.
Frú Jósefína var gáfukona. Hún
var með afbrigðum vel að sér í
íslenskum skáldskap bundnum og
kemst svo að orði um Einar að
hann sé hin þekkasta von þjóð-
rœðismanna. Pó að ummælin séu
tómt háð, þá eru þau þó sönnun
þess að Einar hefir verið talinn
Sjálfstæðismaður, því að ísafoldar-
liðið kallaði sig þá því nafni. En
þegar uppkastið kemur 1908, er
Einar ekki lengur í þeim flokki,
enda hefir hann orðið fyrir »herr-
ans náð« (þ- e. H. H.) og fengið
embætti við lagaskólann. Líða svo
nokkur ár, að ekki bar á Einari í
landsmálum. Hann virðist hafa
sætt sig við vægari kröfurnar í
deilumálunum við Dani fyrst eftir
að hann fékk embæltið. Pað bólar
ekki á Einari í landsmálabarátt-
unni fyr en kosningar hófust um
»fyrirvara«-stjórnarskrána sem gert
heíir Sig. Eggerz nafnkendan fyrir
framkomu sína í konungsgarði.
Pá var uppi framkvæmdarsamur
Árnesingur, er hafði mikinn hug á
að skifta um þingmenn fj'rir kjör-
dæmið. Hann mun hafa falast eftir
frambjóðendum úr Rvík, en eigi
fengið þá er hann helst vildi. Hitt-
ir hann loks að máli Einar og
óbundnum og var kunnug mörg-
um útlendum skálda-rithöfundum.
Andi hennar var yfirleitt svo mót-
tækilegur fyrir alt fagurt og gott.
Hún var stilt kona og hugljúfi
allra þeirra, sem þektu hana vel.
Er því sár harmur lcveðinn af
eiginmanni hennar, ættingjum og
vinum, sérstaklega aldurhniginni
móður hennar, er hjá henni hefir
að mestu dvalið hin síðari árin
og nú í annað sinn með stuttu
millibili á á bak að sjá elskuðu
barni á besta aldri. Vinur.
BSrn jrá ^istmríkí.
Jón Magnússon forsætisráðherra
hefir, 18. þ. m., sent stjórnarráð-
inu svohljóðandi símskeyti, frá
Kaupmannahöfn:
y>Austurriskur prófessor, Bong,
hefir komið til min af hendi rikis-
stjórnar og sveitarstjórnar i Vínar-
borg, með beiðni um að íslendingar,
eins og aðrar hlutlausar þfóðir,
tœkju börn frá Vinarborg, alt að
100, til þess að forða þeim frá
liungurdauða<.(.
Pað þarf engar getur áð því að
leiða hvernig allur almenningur
hér á landi mun vilja láta taka
undir þetta erindi. Hann mun vilja
láta svara því játandi, skjótt og
afdráttarlaust. Parf engum orðum
að því að eyða, hversu margt ber
til um að svara á þá lund.
Landstjórninni mun og ekki
blandast hugur um, að svara svo.
En þá er aðal-atriðið, að sjá um,
að ráðstafa börnunum fljótt og vel
og til þess þyrfti að skipa nefnd
manna og kvenna, sem gætu á
sem skemstum tíma gert allan
nauðsynlegan undirbúning.
kemur flugunni í munn honum.
Er það skemst af að segja að Ein-
ar gleypir fluguna »fyrirvaralaust«.
Eftir hálfa stund var ákvörðun
tekin, framboðið skrifað, og komið
af stað áleiðis austur í Árnessýslu.
»Andinn« hafði ltomið utan frá,
og sest að í skoðanatóma bulstrinu.
Einar hafði um þetta leyti feng-
ist allmikið við að sanna rétt
landsins til sjálfstæðis með tilvitn-
unum í gömul skjöl og skræður,
og fengið peninga fyrir af almanna-
fé. En ekki var þetta nýja sjálf-
stæði runnið honum meir í merg
og bein en svo, að hann aðgætir
ekki fyr en á útmánuðum um
vorið, að Heimastjórnin sé að ofur-
selja rétt landsins í hendur Dön-
um, þó að margir mánuðir væri
liðnir frá því að þingið hafði sam-
þykt »afsalið«. En þegar Einar
þurfti að fara að skapa sér kjör-
fylgi uppgötvaði hann af lærdómi
sínum, að föðurlandið sé i bráðri
hættu, nema hann komist á þing
og geti með kunnáttu sinni bjarg-
að því frá glötun. Þyrlar hann nú
upp í ísafold hinu mesta mold-
Þakkarorð.
■í V
I fyrra vetur varð eg fyrir þeirri
sorg, að missa manninn minn,
Einar Jónsson bónda að Laugum,
i spönsku pestinni. Dauðinn fékk
mér þá skarðan hlut, sem öðrum
fleirum, um þær mundir. Og held-
ur var dapurt yfir dögunum þeim,
þar sem eg var ein eftirskilin með
börnin okkar 5 ung og ósjálfbjarga.
En eg fékk að reyna það, að sorgin
á sér góðan förunaut: samúð ann-
ara manna. Margir góðir menn
léltu mér einstæðingsskap minn, af
óskiftum huga. Og þótt eg viti að
góðverk þeirra ætluðust ekki til
endurgjalds, finst mér naumast of
launað, þótt eg tjái þeim þakkir
mínar. Aldrei, er nema maklegt að
geta þess, sem gert er. En hjálp-
armenn mínir voru fleiri en svo,
að eg fái nefnt hér nöfn þeirra
allra. Eg vil að eins geta hér hinnar
kærleiksríku hjálpar hjúkrunar-
nefndar, læknis og hjúkrunarkonu
að Stórólfshvoli, er önnuðust dóttur
mína veika, af alhi þeirri alúð,
sem unt var að veita henni, og
gáfu henni að lokum alla sína
fyrirhöfn. — Eins þakka eg Ung-
mennafélagi Hrunainannahrepps
rausnargjöf sína til min. Eg nefni
ekki aðra hér. Guð veit nöfn þeirra.
Hans blessunar bið eg þeim öll-
um. Hún ein geldur þeim að mak-
leikum.
Laugnm 1. nóv. 1919.
Guðrún Einarsdóttir.
Einar og Mamraon.
Einar Arnórsson lýsir því í Morg-
unbl. i dag, hver áhrif Mammon
hafi á menn og niðja þeirra, og
hversu þeir menn séu illa farnir,
sem ofurselji sig Mammoni. Yfir-
skrift greinarinnar ber það þó ekki
með sér, að þetta sé þáttur úr æfi-
sögu — væntanlega ekki annað en
brot úr dagbók síðustu daganna.
viðri um »fyrirvarann« sæla, og
varð furðu vel ágengt. Heima-
stjórnin lét sér fátt um finnast,
enda var það hún, sem að dómi
Einais, var að afhenda Dönum
rétt landsins — vist í tuttugasta
sinni, frá því um aldamótin! Þenn-
an mikla ágreining Einars við
Heimastjórnina þurfa lesendurnir
að geyina í minni.
Sjálfstæðispólitíkin sigraði. Sá
flokkur vann mikinn kosningasig-
ur, og mátti að nokkru leyti rekja
það til fyrirvara-þrætunnar. Einar
var kosinn á þing, svo og Sveinn
Björnsson, Sig. Eggerz o. fl. ungir
Sjálfstæðismenn. Pví að nú var
Einar aftur kominn í þær her-
búðir. Pegar kom lil ráðherraút-
nefningar bárust böndin að Einari,
því að honum bar stjórnskipulega
að leysa þrautina, úr því að stefna
hans hafði sigrað. En er á átti að
herða, brast Einar kjark. Hann
hafði vakið upp þann draug, sem
hann treysti sér ekki að kveða
niður, enn síður að »præsentera«
fyrir konungi. Varð það úr að
Eggerz tók við stjórninni. Hann