Tíminn - 08.12.1938, Blaðsíða 2

298
TÍMEVIV, fimmtndagiim 8. des. 1938
75.1)1 nft
Skógrækt, sem atvínnuvegur
og íjárhagsmál
Nöngförin
til Ameríku
‘gítninn
Fimmtudaginn S. des.
Samstarf millí
flokka
Eins og pólitískri flokkaskipt-
ingu nú er háttað hér á landi,
hefir enginn einn stjórnmála-
flokkur nægilegt fylgi til þess
að geta farið með stjórn lands-
ins án þess að njóta til þess
fulltingis einhvers annaxs
flokks eða flokka. Undanfarin
ár hefir lausn þessa máls orðið
sú, að samstarf hefir átt sér
stað milli Framsóknarflokksins
og Alþýðuflokksins. Þessir
flokkar hafa átt og eiga mörg
sameiginleg áhugamál, og þess-
vegna hefir samvinna milli
þeirra verið eðlilegri en nokk-
urra annara tveggja flokka.
Nú er það hinsvegar svo, að
slík mál geta fyrir legið til úr-
lausnar á vissum tímum, að
eðlilegast sé að fleiri flokkar
og helzt sem mestur hluti þjóð-
arinnar standi saman og hafi
samráð um lausn þeirra. Slíkt
mál er t. d. sambandsmálið og
framtíðarlausn á fyrirkomulagi
utanríkismálanna, og þau við-
fangsefni eru nú skammt und-
an. Það væri ekki viðkunnan-
legt, ef þau mál þyrftu að
dragast inn í flokkabaráttuna.
Slíkt mál er líka fyrir hendi,
ef ófriður er yfirvofandi og gera
þarf óvenjulegar og róttækar
ráðstafanir fyrir þjóðarheild-
ina af þeim ástæðum.
Núverandi forsætisráðherra
hefir í tveim ræðum vakið at-
hygli þjóðarinnar á þessu sér-
staka viðhorfi, í fyrra sinn á
Alþingi sl. vetur, og í annað
sinn 1. desember síðastliðinn.
Og margir eru þess áreiðanlega
fýsandi að taka þetta viðhorf
til athugunar.
Ummæli forsætisráðherra um
þessi efni í ræðunni 1. des. hafa
ennþá ekki verið mikið rædd í
blöðum. Einar Olgeirsson hefir
að vísu á þau minnst, en af
takmarkaðri samúð eins og
vænta mátti úr þeirri átt.
Sömuleiðis hafa í aðalblaði
Sjálfstæðisflokksins, Morgun-
blaðinu, birzt um þetta efni
ummæli, sem vert er að taka til
athugunar, ekki þó vegna þess,
að þau lýsi miklum skilningi
eða samstarfsvilja, heldur
vegna þess, að þau eru glöggt
sýnishorn þess hugsunarháttar,
sem ekki má vera ráðandi, ef
nokkurt víðtækara samstarf
milli flokka en nú er, á að geta
átt sér stað.
í tilefni af ræðu forsætis-
ráðherra segir Morgunblaðið
þetta:
„Sé það nú meining ráða-
manna Framsóknarflokksins að
breyta til og taka upp stefnu
Sjálfstæðisflokksins*), fagnar
Sjálfstæðisflokkurinn þeim
straumhvörfum og myndi fús
til samstarfs".
En það mega vitanlega allir
gera sér ljóst, að ef Sjálfstæð-
isflokkurinn gæti ekki, ef til
kæmi, hugsað sér annan sam-
starfsgrundvöll en þann, að
Sjálfstæðisflokkurinn einn yrði
öllu ráðandi, þá er það vitan-
lega sama sem fullkomin neit-
un alls nánara samstarfs af
flokksins hálfu, og er þá hægt
að spara sér allar frekari við-
ræður við hann um þau mál.
Samstarf milli flokka um rík-
isstjórn eða lausn landsmála
byggist aldrei og getur aldrei
byggzt á því, að einn flokkur
ráði öllu. Þar þurfa jafnan
samningar að koma til greina.
Þar sem skoðanir fara ekki
saman, verður eftir því, sem
unnt er, að finna millivegi. —
Stj órnarstefnan í heild verður
þá samkomulagsstefna, en ekki
hrein flokksstefna.
Tökum það dæmi, að Fram-
sóknarflokkurinn, Alþýðuflokk-
urinn og Sjálfstæðisflokkúrinn
mynduðu það, sem af mörgum
myndi kallað „þjóðstjórn“.
Engin af stefnuskrám þessara
þriggja flokka gæti orðið
stefnuskrá slíkrar stjórnar.
Slík stjórn yrði að vinna eftir
alveg sérstakri starfsskrá, sem
miðuð væri við þau aðalverk-
efni, sem nauðsynlegt væri, að
*) Leturbr. Tímans.
Þrátt fyrir vel unnið út-
breiðslustarf áhugamanna um
skógrækt á íslandi, mun okk-
ur fæstum landsmönnum vera
Ijóst, hve mikla fjárhagslega
þýðingu það hlyti að hafa fyr-
ir ísland, ef skógur væri rækt-
aður hér að nýju, svo að um
munaði. Ég held, að flestir líti
á skógræktarstarfsemina sem
fegrunarstarf nær eingöngu, en
gefi minni gaum en skyldi að
því, hversu það myndi breyta
til batnaðar afkomumöguleik-
um þjóðarinnar, ef landið væri
vaxið skógi, — jafnvel þótt
smáskógur væri. —
Ef við lítum á þá fjárhags-
legu þýðingu, sem skógurinn
hefir fyrir ýmsar nágranna-
þjóðir okkar, þá komumst við
ekki hjá því að finna átakan-
lega til þess hver þjóðarógæfa
það hefir verið, að íslnezku
skógarnir skyldu svo gjöreydd-
ir, að um aldaraðir hefir þurft
að flytja inn hverja spýtu, sem
þjóðin þarf að nota.
Finnlendingar hafa Norður-
landaþjóða mest verðmæti úr
skógum sínum, eða hvorki
meira né minna en 82,9% af
heildarútflutningi landsins. —
Hefir útflutningur þessi farið
hraðvaxandi og aukið velgengni
þjóðarinnar.
Svíar koma næstir, og nema
skógarafurðir 42,2% af öllum
útflutningi þeirra, og er þó
Svíþjóð gagnauðugt land og
hefir mikla útflutningsverzlun.
Norðmenn eru þriðju í röð-
inni, og nema skógarafurðir
24,6% af útflutningi þeirra.
Rúmlega y3 af þessum skóg-
arafurðum er timbur, en allt að
því % hlutar er pappírsmassi,
trjákvoða o. fl. slíkar afurðir.
hún hefði með höndum. Vinnu-
aðferðir bæjarstjórnar Reykja-
víkur, þar sem tillögum minna-
hlutans er vísað frá með ó-
svífnum dagskrám eða felldar
frá atkvæðagreiðslu, geta aldrei
verið undirstaða „þjóðlegrar
einingar“. Og hinum gætnari
þingmönnum Sjálfstæðisflokks-
ins dettur væntanlega heldur
ekki í hug, að svo geti orðið.
Að lokum þetta: Framsóknar-
flokkurinn mun aldrei láta sitt
eftir liggja til að sameina þjóð-
ina til átaka, ef heildarhags-
munir krefjast og hinn nauð-
synlegi skilningur er fyrir
hendi hjá öðrum aðilum. En
hann mun heldur aldrei hika
við að leggja út í baráttu fyrir
góðum málstað, flokksmálstað
eða þjóðarmálstað, ef ekki er
annað fyrir hendi.
Höfundur þessarar greinar,
Ragnar Ólafsson lögfræðing-
ur, dvelur nú í New York og
var kominn þangað nokkru
áður en þingkosningarnar í
Bandaríkjunum fóru fram. í
greininni ræðir hann úrslit
kosninganna og áhrif þeirra.
Stjórnmálamenn Bandaríkj-
anna hafa undanfarnar vikur
reynt að hafa áhrif á almenn-
ingsálitið með útvarpsræðum,
fundahöldum, blaðaskrifum og
öðrum þeim margvíslegu tækj-
um, sem þeir hafa til umráða.
8. nóv. voru almennar þing-
kosningar til beggja deilda
sambandsþingsins og auk þess
voru kosnir ríkisstjórar í hin-
um einstöku ríkjum. Úrslitin
eru nú kunn. Republicanar
hafa unnið rúmlega 80 ný þing-
sæti í neðri deild og 8 í efri
deild og 15 ríkisstjóra, en tap-
að ríkisstjórakosningum í
þremur ríkjum, þar sem þeir
áður höfðu ríkisstjóra. En þrátt
fyrir þessi úrslit hafa demo-
cratar öruggan meirahluta í
báðum deildum þingsins og
ríkisstjóra í mörgum mikilvæg-
ustu ríkjunum.
Kosningarnar í New York ríki
drógu að sér mikla athygli.
Lehman, sem verið hefir ríkis-
stjóri 6 undanfarin ár og getið
Á síðari tímum hafa menn
lært að notfæra sér afurðir
skóganna með fjölbreyttara
móti en áður, og hefir það aukr
ið verðmæti þeirra geysilega.
í öllum þessum löndum og
annarsstaðar þar sem veruleg-
ur skógur vex, eru nú á síð-
ustu tímum gerðar öflugar
ráðstafanir til þess að tryggja
það, að skógur vaxi í stað þess,
sem höggvið er, og á allan hátt
með skógana farið eins og hina
dýrmætustu þjóðareign.
Nú kunna menn að vilja fá
að vita hvað þetta komi íslend-
ingum við, þar sem hér er lít-
ill sem enginn skógur og hefir
ekki verið um aldaraðir. En
þrátt fyrir það varðar okkur
mjög um þessi mál. Og það
vegna þess, að fullreynt er, að
birkiskógur getur vaxið upp
hér á landi á nokkrum áratug-
um og ennfremur að fura og
greni geta vaxið hér svo að til
nytja má teljast á 30—40 ár-
um, ef þau fá að vera í skjóli
birkisins.
Að vísu kynni að þurfa að
bíða lengur eftir því að svo stór-
vaxinn skógur fengist, að not-
aður yrði beint í venjulegan
borðvið. En skógurinn er verð-
mætur fyrir því og úr honum
getur fengizt hið bezta bygg-
ingarefni, þrátt fyrir það, ef
viðurinn er settur í verksmiðjur
til pressunar. Þá má nefna, að
pappír er unninn úr viði, gervi-
silki o. fl. vörur. Þær er hægt
að framleiða jafnt úr smáum
trjám sem stórum.
Það er engum vafa bundið,
að aukin skógrækt eykur stór-
kostlega þjóðarauðinn og jafn-
framt er það staðreynd, að hægt
er að koma hér upp verulegum
nytjaskógi á næstu hundrað
árum eða svo, ef ötullega er að
því unnið.
Til þess þarf að auka stór-
kostlega gróðursetningu trjáa
frá því sem nú er. Það er þó
ekki hægt að gera verulega stórt
átak í þessum efnum nema á-
hugi verði mikill og þátttaka sé
almenn undir forystu skóg-
ræktarstjóra ríkisins og þeirra
skógræktarfélaga, sem stofnuð"
hafa verið.
Það verður að koma þessum
málum þannig fyrir, að öll
vinna, sem að þessu lýtur verði
framkvæmd sem sjálfboðaliða-
vinna. — Skólarnir, ungmenna-
félögin og sérstök skógræktar-
félög verða að hafa forgöng-
una. Nú þegar hefir, að því er
virðist, töluverður áhugi verið
vakinn af forgöngumönnum
þessa máls og þarf að fylgja
sér gott orð, var í kjöri af hálfu
democrata. En af hálfu Repu-
blicana var í kjöri Dewey,
glæsilegur, ungur lögfræðingur,
sem er að góðu kunnur fyrir að
hreinsa til í glæpahverfum
New York borgar. Alþýðuflokk-
urinn studdi Lehmann og auk
þess fylgdi honum að málum
hinn vinsæli borgarstjóri, La
Guardia. Lehman sigraði með
tæplega 70 þús. atkvæða meira-
hluta. Hann hafði yfir 600 þús.
atkvæða meirahluta í New York
City, en í útborgunum og
bændahéruðum kringum borg-
ina, var Dewey í meirahluta.
Democratar unnu einnig sena-
torkosningarnar (til efri deild-
ar) í New York City. Þar var í
kjöri Wagner, áhrifamaður í
flokki Roosevelts og einn af
aðalhöfundum nýju vinnulög-
gjafarinnar. Hann var kosinn
með 450 þús. atkvæða meira-
hluta.
Þegar litið er á kosningaúr-
slitin sem heild, virðist sigur
Republicana mikill. En til að
skilja úrslitin, er nauðsynlegt
að þekkja kosningafyrirkomu-
lag Bandaríkjanna. Fjórða
hvert ár eru forsetakosningar.
En almennar þingkosningar eru
annað hvort ár, samhliða for-
setakosningunum og á miðju
forsetatímabilinu. Þegar þing-
kosningar fara fram um leið og
Kunnur maður í Reykjavík
ritar Tímanum á þessa leið:
„Árnaðaróskir allra góðra ís-
lendinga fylgdu Karlakór
Reykjavíkur, þegar kórinn með
miklu áræði afréð Evrópuför í
fyrrahaust, alla leið til Vínar-r
borgar, af því að honum hafði
skilizt, að sigur í slíkri ferð
væri meginskilyrði til þess að
ná samningum um Ameríkuför.
Enda fögnuðu allir góðir dreng-
ir, þegar K. R. náði sérstaklega
hagkvæmum samningi um
Ameríkuför við Columbia Con-
cert Corporation, einmitt sem
árangur af þessari Evrópuför.
Þess vegna hefir það líka vakið
almenna og megna gremju hér-
lendis, þegar almenningi urðu
heyrumkunn samningsrof C. C.
C. við K. R.
Þetta er líka eðlilegt. Öllum,
sem kynnzt hafa skýrslu K. R.,
hlýtur að vera fullkomið á-
hyggjuefni, að mál, sem jafn
miklu var búið að fórna fyrir
eins og söngför K. R. til Ame-
ríku og með jafn góðum og á-
nægjulegum árangri, skuli allt
í einu vera komið í það horf, að
íslenzka þjóðin hefir þegar
hlotið af nokkurt ógagn, og
mun hljóta af fyrirsj áanlega
vanvirðu, ef nokkuð yrði gert til
þess að létta þeim óheppnu
mönnum, sem þessum samn-
ingsrofum hafa valdið, gönguna
á þeirri óheillabraut, sem þeir
stefna eftir.
Það er fullkomið áhyggjuefni
frá sjónax-miði þjóðlegra menn-
ingarvina, að íslenzkur karla-
kór, sem ásamt K. R. er í Sam-
bandi íslenzkra karlakóra, skuli
ekki meta sig dýrara en það, að
fást til samninga á bak við
sambandsfélaga sína, til þess að
hjálpa Mr. Walters*) til þess að
bjóða þá niður á erlendum
markaði, að hann skuli fást til
*) Milligöngumaður C. C. C.,
sá er minnst var á í síðasta
blaði, en þá ekki nafngreindur.
fast eftir þeirri öldu, sem nú er
að rísa.
Þjóðin hefir gott af því að fá
verkefni, sem er þýðingarmik-
ið, þótt það skili ekki hagnaði
svo að Segja samdægurs.
Er ekki hægt að gera áætlun
um framkvæmdir í þessum mál-
um, sem væri miðuð við lang-
an tíma og rædd og athuguð í
þeim félögum, sem taka vildu
að sér forgöngu og settu síðan
metnað sinn í að ljúka sínum
hluta verksins á sem styztum
tíma?
Það er áreiðanlega töluvert á-
berandi einkenni á íslending-
forsetakosningar, dregur nafn
vinsæls forseta fjölda atkvæða
til frambjóðenda flokks hans.
Það er því venja, að andstöðu-
flokkur forsetans vinnur á í
þingkosningum á miðju for-
setatímabilinu. Þegar þetta, er
athugað, með tilliti til hins
mikla kosningasigurs Demo-
crata 1936, var það fyrirfram
vitað, að Republicanar myndu
vinna á í kosningunum í ár.
Hin rótgróna hræðsla Banda-
rikjamanna við of mikið vald
h j á f ramkvæmdarst j órninni,
átti og sinn þátt í að auka
fylgi Republicana, því að kosn-
ingarnar 1936 gáfu Roosevelt
vissulega mikið vald. Almennt
var þó ekki búist við, að Repu-
blicanar ynnu jafnmörg þing-
sæti og raun varð á. Kosning-
arnar eru þess vegna sigur fyrir
þá, þó að mikilvægi hans sé
ekki í hlutfalli við hina auknu
þingsætatölu þeirra.
En hvaða áhrif hafa kosn-
ingarnar á stjórnarstefnu
Bandaríkjanna næstu ár?
Milli 1920 og 1930 voru Re-
publicanar við völd. íhaldssöm
klíka auðmanna réði stefnu
flokksins. — Stjórnartímabil
þeirra endaði með hinni miklu
kreppu 1929—’32. Sigur Roose-
velts 1932 var fyrst og fremst
uppreisn þjóðarinnar gegn valdi
fjármálaauðvaldsins. Kjörorð
Roosevelts var að maðurinn en
ekki peningar skyldi ráða. Og
þjóðin kaus hann með miklum
meirahluta. Stjórn Roosevelts
hefir verið róttæk í mörgu.
Hann hefir látið samþykkja
fjölda af lögum, sem komið
þess að láta nokkurs staðar er-
lendis sjást, að vel metið ís-
lenzkt lista- og menningarfé-
lag sé fáanlegt — hvað þá held-
ur fúst — til launráðasamn-
inga, sem eru sambandsfélög-
um þess til hnekkis.
Það er fullkomið áhyggju-
efni, að- Mr. Walters skuli hafa
getað orkað jafn miklum vand-
ræðiim fyrir fslendinga með
þeim vopnum,er hann hefir beitt
og að þurfa skuli að bendla
annan eins ötulleik og Mr.
Walters hefir hér af sér sýnt,
við íslenzkt þjóðerni. Sú teg-
und af ötulleik, er hvorki Vest-
ur-íslendingum né oss hér
heima til gagns eða sóma, og
það er ekki þess háttar amerísk
framtakssemi, sem vér óskum
að nema af Mr. Walters, og það
því síður, sem það er auðséð,
m. a. af bréfi hans til forsæt-
isráðherra, að Mr. Walters eru
jafn óljós takmörkin fyrir „dip-
lómatiskum“ sem viðskiptaleg-
um siðvenjum.
En hver leiðindi, sem oss
kunna enn að stafa af þessum
tilverknaði Mr. Walters og sam-
verkamanna hans, þá má þó af
þessum leiðindum læra. Það
verður nefnilega aldrei loku
fyrir það skotið, að ýmsir æfin-
týramenn beggja megin hafs-
ins vilji nota sér vináttusam-
bönd vor og Ameríkumanna sér
til hvers konar hagnaðar. Hvert
slíkt dæmi á að skerpa sjónir
vorar á verðinum gegn því
hvorutveggja, að slíkir menn
héðan að heiman geti notað
þjóðerni sitt sér til framdrátt-
ar meðal Vestur-íslendinga,
enda gínum vér þá heldur ekki
við hverri flugu, sem eitthvert
stórfélag vestanhafs sendir oss
með mönnum, sem kunna að
vera af íslenzku bergi brotnir,
þótt þeir fáist til slíkra erinda,
í því trausti, að vér séum svo
litlir karlar, að oss megi allt
bjóða.“ X.
um nú á dögum, hversu ótamt
þeim er að taka í ákvörðunum
sínum og framkvæmdum tillit
til þjóðarheildarinnar og þess,
hvað henni er fyrir beztu. Ein-
mitt þess vegna væri það þýð-
ingarmikið fyrir þjóðina, ef
menn sameinuðust um verulega
stórt átak í skógræktarmálum
og legðu á sig fyrirhöfn þeirra
vegna; ekki sízt fyrir þá sök, að
málið allt er þannig vaxið, að
um það getur ekki skapazt
flokkadráttur né við það orðið
tengdir þrengstu eiginhags-
munir.
hefir við kaun stóreignamanna
bæði í flokki Republicana og
hans eigin flokki. Það hefir þess
vegna staðið og stendur enn
styr um stjórnarstefnu hans.
Walt Street talar illa um Roose-
velt. En bjarminn í stefnu hans
hefir sigrað, ekki einasta meðal
fylgismanna hans, heldur og
meðal andstæðinga hans. Lög,
sem á fyrstu stjórnarárum
hans þóttu mjög róttæk, eru nú
talin jafn eðlileg og sjálfsögð
eins og hver önnur gömul lög.
Þegar Roosevelt hverfur úr
forsetastól 1940, skilar hann
öðrum Bandaríkjum, en hann
tók við 1932. En Roosevelt er
að hverfa inn í söguna og þjóð-
in óskar að hvíla sig eftir átak
hans. En hún óskar ekki að
breyta um stefnu. Forustumenn
Republicana flokksins hafa
skilið þetta. Gamla íhalds-
klíkan má sín ekki jafn mikið
og áöur. Yngri og frjálslyndari
menn hafa tekið við. Og þeir
krefjast ekki, að löggjöf Roose-
velts verði afnumin, en vilja
fara hægara í breytingarnar. Á
þennan hátt ætla þeir að reyna
að koma í veg fyrir, að þingið
samþykki hin nýju róttæku
lagafrumvörp, sem Roosevelt
ætlar sér að leggja fyrir það í
„Myrkrið er mannafjandi,
meiðir það líf og sál,“ og myrkr-
ið og kuldinn hafa um allar
aldir talizt verstu óvinir mann-
kynsins. Handan við haf og
Samgöngur
víð Borgarfjarðar-
hérað
Samgöngur í og við Borgar-
fjarðarhérað eru góðar. Lax-
foss er líftaugin svo að segja,
milli héraðsins og höfuðstaðar-
ins. Bifreiðaferðir um héraðið
eru nægar og fremur vel skipu-
lagðar. En frá og í héraðið eru
nokkur mistök á bifreiðaferð-
um, og hafa þar þeir, sem höfðu
meiri völd en skipulagsnefnd
fólksflutninga með bifreiðum,
tekið fram fyrir hendur nefhd-
arinnar af lítilli forsjá og
skapað óeðlilega samkeppni,
engum til gagns, en skipulagn-
ingu bifreiðaferða til tjóns og
vanvirðu. Á ég hér einkum við
ferðir Steindórs og B. S. A. sömu
dagana hlið við hlið milli Akur-
eyrar og Borgarfjarðarhéraðs,
og bifreiðaferðir fyrir Hvalfjörð
frá Borgarnesi á sama tíma og
Lexfoss fer frá bryggju í Borg-
arnesi og þá smalamennsku
þeii’ra bifreiða á bryggjunni
þar á farþegum, sem ætla að
fara með skipinu.
Laxfoss fær lítilfjörlegan
styrk af almannafé, sem varla
er meira en greiðsla fyrir póst-
flutning og Breiðafjarðarferð-
ir þær, sem hvíla sem allþung-
bær kvöð á skipinu. Það er
oi’ðin svo fjölfarin leið úr Borg-
arnesi með Laxfossi, að það er
varla fært að taka skipið út af
leiðinni nokkurntíma, svo dög-
um skipti. Og helzt þyrfti ferð-
um hans að fjölga frá því sem
nú er. Fyrir héraðsbúa og þá,
sem ferðast í héraðið og ná-
grannahéruðin, þyrftu að vera
a. m. k. tvær ferðir á viku allt
árið, og ættu þær að vera sem
fráskildastar ferðum, sem ætl-
aðar eru fyrir langferðafólk,
svo sem til Akureyrar og víðar.
Fargjöld og farmgjöld með
Laxfossi væri líka nauðsynlegt
að lækkuðu. Og það myndi
vera hægt að gera það með
bættu skipulagi. Nokkur sam-
keppni er að myndast á milli
Akraness og Borgarness um
ferðamennina. — Tel ég eðli-
legast að ferðir séu jöfnum
höndum frá báðum stöðum og
að farartæki þau, sem flyttu
vörur og farþega á þessum
leiðum, væru eign sama félags-
ins og þyrftu þá tvö skip jafn-
an að vera í förum a. m. k. á
sumi’um, annað aöallega fyrir
farþega en hitt flytti mest-
megnis vörur. Með þessu móti og
góðri skipulagningu á bifreiða-
ferðunum, má fá fleiri ferðir,
betri skip og lægri farþega- og
farmgjöld. Góðar samgöngur
við Borgarfjörð er ekki aðeins
hagur Borgfirðinga, heldur
meirahluta landsmanna. V. G.
ár. Hvort þeim tekst það, er
undir því komið, hve öruggt
fylgi Roosevelt er innan Demo-
crataflokksins.
Það er erfitt að álykta frá
kosningaúrslitunum hvernig
forsetakosningarnar 1940 muni
fara. Þrátt fyrir sigur Republic-
ana samanborið við kosning-
arnar 1936, hafa Democratar
enn öruggan meirahluta. En
kosningar benda til þess, að
hvort sem næsti forseti verður
democrat eða republicani,
muni hann ekki verða jafn af-
kastamikill og róttækur og
Roosevelt hefir verið, en þó
ekki langt til hægri. En eitt er
nokkurn veginn víst, að ein-
ræðisstefna í hvaða mynd, sem
hún birtist, á ekki vinsældum
að fagna í Bandaríkjunum á
næstu árum. Eftir hinn mikla
ósigur lýðræðisstefnunnar og
lýðræðisríkjanna í Evrópu und-
ir forustu Mr. Chamberlains,
virðast allir hér sammála um,
að Bandaríkin verði að taka að
sér f orustu lýðræðisrikj anna.
Og þau búa sig af kappi undir
að rækja þær skyldur, sem því
eru samfara.
New York 12. nóv. 1938.
Ragnar Ólafsson.
sanda hefir alltaf hillt undir
sólarlöndin í draumum skamm-
degisbúans. Þar var Gimlé
heiðinna forfeðra okkar og þar
var Ódáinsakur kristinna af-
Eysteinn Jónsson.
Ragfnar Ólafsson:
Hvert stefna Bandaríkín?
La n d n ámsdraumar