Tíminn - 14.10.1939, Page 2

474
TÍMIM, langardagiim 14. okt. 1939
119. blað
Vantrú á málstaðinn
Eitir Skúla Guðmundsson alþíngísm.
Nkólarnir byrja
Eftir Jón Emil Guðjónsson
Luuqurdafíinn 14. oUt.
Farísear
ÞaS var háttalag fariseanna
að þykjast allra manna réttlát-
astir í breytni sinni.
Til að sanna heiðarleika sinn
beittu þeir m. a. þeirri aðferð,
að ásaka aðra menn harðlega
fyrir ýmiskonar óhæfuverk.
Með slíkum ásökunum og for-
dæmingu þessara afbrota þótt-
ust þeir geta talið almenningi
trú um, að þeir væru sjálfir
saklausir af því, að hafa fram-
ið þau.
Sannleikurinn var hinsvegar
sá, að þeir voru flestum mönn-
um sekari í þeim efnum.
Undanfarnar vikur hafa í-
haldsblöðin látizt vera fylgj-
andi miklum sparnaði á út-
gjöldum ríkissjóðs, einkum
launalækkunum. Jafpframt
hafa þau haldið því fram, að
flokkur þeirra hafi barizt fyrir
útgjaldalækkunum á undan-
förnum árum.
Þetta sparnaðarh j al íhalds-
blaðanna hefir þó alveg sér-
staklega verið fólgið í því, að
ásaka Framsóknarflokkinn
fyrir vítaverða eyðslu í launa-
greiðslum og mótstöðu gegn
sparnaðarráðstöfunum.
Um sannleiksgildi þessara á-
sakana er réttast að láta verk-
in sjálf tala.
Forvígismenn Sjálfstæðis-
flokksins hafa á undanförnum
þingum ekki bent á ein einustu
skynsamleg úrræði til sparnað-
ar á útgjöldum ríkissjóðs. í þess
stað hafa andstæðingar Sjálf-
stæðisflokksins orðið að fella
hverja útgjaldatillöguna frá
þeim á fætur annarri, eins og
t. d. þá tillögu núv. fjármála-
ráðherra, að framlagið til at-
vinnubóta skyldi vera 500 þús.
kr. hærra en það hefir verið.
Ef gerður er samanburður á
launagreiðslum ríkisstofnana og
ýmissa hálfopinberra stofnana,
sem stjórnað er af sumum for-
vígismönnum Sjálfstæðismanna
(Fisksölusamlaginu, Reykjavík-
urbæ, Eimskipafélaginu o.s.frv.)
verður niðurstaðan sú, að laun-
in hjá ríkisstofnunum eru
langtum lægri.
Sú mótstaða, sem íhaldsblöðin
telja að Framsóknarflokkurinn
hafi veitt tillögum um útgjalda-
lækkun hjá ríkissjóði, hefir ein-
göngu falizt í því, að koma i veg
fyrir ýmsar heimskulegar ráð-
stafanir, sem sumir forvígis-
menn Sjálfstæðisflokksins hafa
lagt til að gerðar yrðu, — ráð-
stafanir, sem hlutu ýmist að
auka útgjöld ríkissjóðs eða
minnka tekjur hans. Má þar
nefna niðurlagningu á einka-
sölum, Skipaútgerð ríkisins,
skrifstofu ríkisspítalanna o. fl.
Hins vegar hefir Framsóknar-
flokkurinn jafnan verið fús til
að styðja hverskonar hyggileg-
an sparnað á útgjöldum ríkis-
sjóðs, enda er auðvelt að rekja
það, að þær breytingar á ríkis-
rekstrinum, sem gerðar hafa
verið til sparnaðar, hafa í lang-
flestum tilfellum verið undan
rifjum flokksins runnar. Flokk-
urinn er fyrst og fremst studdur
af framleiðendum og engir gera
strangara tilkall til þess en þeir,
að öllum útgjöldum til launa-
stéttanna sé í hófi stillt. Flokk-
urinn mun líka á næstu þingum
gera tilraun til þess, að launa-
greiðslur ríkissjóðs miðist við
kjör framleiðslustéttanna.
Það, sem hér hefir veTið rakið,
sýnir greinilega, að með fram-
angreindum skrifum sínum um
fjármál ríkisins og launalækk-
anir, feta íhaldsblöðin dyggilega
í fótspor fariseanna. Launa-
greiðslur eru hæstar hjá þeim
stofnunum, sem flokksmenn
þeirra ráða yfir. Flokksmenn
þeirra hafa gengið lengra í því
en nokkrir aðrir, að gera tillögur
um útgjaldahækkanir hjá ríkis-
sjóði á undanförnum þingum.
Engin viðleitni hefir enn verið
sýnd til launalækkunar eða
annars sparnaðar hjá Reykja-
víkurbæ, Fisksölusamlaginu og
Eimskipafélaginu. Það er því
ekkert annað en sama sektartil-
finningin og hjá fariseum, er
knýr íhaldsblöðin til að deila á
aðra fyrir það, sem foringjar
þeirra eru sekari um en aðrir.
Það er sama viðleitnin og hjá
Stundum getur greindum
mönnum sézt yfir einfalda
hluti. Glöggt dæmi þess er
grein í dagblaðinu Vísi 9. þ. m.,
sem mun vera skrifuð af Árna
frá Múla. Tilefni þeirrar grein-
ar er það, sem ritað hefir verið
í Tímann um úthlutun inn-
flutningsleyfa fyrir erlendum
vörum, sem eru háðar inn-
flutningstakmörkunum. Sam-
vinnumenn halda því fram, að
meðan óhjákvæmilegt er að
takmarka innflutning á al-
gengum verzlunarvörum, sé
rétt að skipta þeim vöruinn-
flutningi á milli kaupmanna og
kaupfélaga eftir svonefndri
höfðatölureglu, þ. e. eftir því,
hve margir af landsmönnum
vilja hafa samvinnufélagsskap
um viðskiptin, og hve margir
kjósa að skipta við kaup-
mannaverzlanir. Af þessu dreg-
ur Árni þá ályktun, að nauð-
synjar til framleiðslunnar, sem
innflutningshöftin ná að engu
eða litlu leyti til, svo sem veið-
arfæri, salt, olía, landbúnaðar-
verkfæri o. fl., eigi að skiptast
jafnt milli allra landsmanna!
Blöð Sjálfstæðismanna hafa
ætíð flutt þjóðinni þann boð-
skap, að kaupmannaverzlun
væri landsmönnum hagstæðari
en samvinnuverzlun. Tímaritið
„Frjáls verzlun", sem kaup-
menn í Reykjavík halda úti,
virðist hafa það eina hlutverk
að boða þessa sönnu trú og
færa lesendum sínum heim
fariseum til að reyna að hylja
syndir sínar og látast vera sak-
lausir sjálfir.
Skýrari yfirlýsingu um þenn-
an fariseahátt er heldur ekki
hægt að hugsa sér en það, að
maðurinn, sem er látinn gala
hæst um nauðsyn launasparn-
aðar, hefir í mörg ár fengið há
laun hjá Fisksölusamlaginu,
þótt aðalstarf hans sé raunar að
skrifa svívirðingargreinar í
íhaldsblöðin.
Það kann vel að vera að ein-
hverjir glepjist á þessum fari-
seaháttum íhaldsblaðanna. En
hitt er þó líklegra, að þeir séu
langtum fleiri, sem sjá í gegnum
grímuna og vita af hverju þessu
læti stafa, Mönnum finnst það
líka yfirleitt, að nú sé meiri þörf
fyrir föst tök á málum en orða-
gjálfur. íhaldsblöðin mega því
vita vel, að stefna ihalds-
manna í fjármálum verður
dæmd eftir því, hvort þeir sýna
nokkra viðleitni til sparnaðar
hjá þeim fyrirtækjum, sem þeir
ráða yfir, og bera fram hyggi-
legar tillögur um sparnað ríkis-
útgjaldanna, en ekki eftir
þeirri stælingu af vinnubrögð-
um farisea, sem einkennt hefir
skrif íhaldsblaðanna undan-
farnar vikur.
Ágúst Steingrímsson:
U ni
Þeir, sem muna tíma vatns-
og skólpburðarins, gömlu þurr-
salernin eða jafnvel salernis-
leysið, kunna eflaust að meta
framfarir þær, sem fólgnar eru
í almennri notkun vatnssalerna
og vatnsleiðslna.
Hvað hreinlæti og heilbrigði
snertir, eru tæki þessi ómetan-
leg, og mörg sporin hefir og
vatnsleiðslan sparað húsfreyj -
unni.
En þrátt fyrir hina miklu kosti
hreinlætistækjanna, verður
vinningurinn samt vafasamur,
ef ekki er séð fyrir afveitu
skolpsins á viðunandi hátt.
Ljótir og óheilnæmir voru
skolpskurðimir i gamla daga,
þegar helt var úr skólpfötunni
við húshornið, og ekki er það
betra nú þegar salernisfrá-
rennslið bætist við. Því er ekki
nóg að draga skolpleiðsluna út
fyrir húsgrunninn og hleypa
straumnum þar út á völlinn, eða
í opinn eða illa byrgðan skurð.
Þetta getur gengið þegar jarð-
vegurinn er grófur sandur eða
gljúpt hraun, en þar sem um
moldarjarðveg er að ræða, er
slíkt með öllu ótækt. Þar sem
brunnar eru í grennd, er slíkt
sanninn um kosti kaupmanna-
verzlana. í nýútkomnu hefti
af þessu tímariti, er skráð, að
það muni ljóst verða, að kaup-
mannastéttin íslenzka hafi „til
að bera glöggskyggni, skjótleik
og úrræðasemi í framkvæmd-
um og heiðarleik, drenglyndi og
þegnskap í viðskiptum". Vel
myndi þjóð vorri farnast, ef
allir landsmenn hefðu þessa
góðu kosti í ríkum mæli.
Það skal ekki dregið í efa, að
í hópi íslenzkra kaupmanna
séu margir hæfileikamenn og
drengir góðir. Ekki verður held-
ur að því fundið, þó að þeir
noti blöð og tímarit til að færa
landsmönnum vitneskju um
kosti stéttarinnar. En af skrif-
um kaupmannanna og málsvara
þeirra um verzlunarmálin, virð-
ist þó svo sem þá skorti sjálfa
þá trú á eigin málstað, sem
kennimenn þurfa að hafa, til
þess að von sé um góðan á-
rangur af flutningi orðsins. Ef
þeir hefðu sjálfir bjargfasta
sannfæringu fyrir því, að kaup-
mannaverzlun væri betri en
kaupfélagsverzlun, myndu þeir
geta á það fallizt, að kaup-
endur erlendrar vöru mættu
ráða þvi, hvort þeir skipta við
kaupmenn eða kaupfélög, því
að sýnilegir yfirburðir kaup-
mannanna myndu vísa rétta
leið öllum þeim, sem vilja ná
hagkvæmum viðskiptum. Krafa
kaupmannastéttarinnar um að
verzluninni sé haldið í sömu
skorðum og fyrir 8—10 árum,
getur ekki verið sprottin af
öðru en ótta við það, að mikill
hluti þjóðarinnar óski ekki að
skipta við kaupmenn, þrátt
fyrir þeirra mörgu, góðu kosti.
Engir hafa talað og skrifað
meira um einstaklingsfrelsi í
þessu landi heldur en Sjálf-
stæðismenn, þ. á m. kaupmenn-
irnir. Við flest tækifæri hafa
þeir vitnað um ást sína á frels-
inu. O'g þegar kaupmennirnir
hefja útgáfu tímarits, þá gefa
þeir því heitið: „Frjáls verzl-
un“. Það er því mjög undarlegt,
að þessir ágætu unnendur frels-
isins berjast nú af öllum mætti
: gegn því, að fólkið í landinu
hafi frjálsræði til að ákveða
hvort það skiptir við kaupmenn
eða kaupfélög. Af hverju getur
þetta stafað? Hafa einhverjar
aðrar hvatir orðið frelsishug-
sjóninni yfirsterkari? Æskilegt
væri að Árni frá Múla, eða ein-
hver annar ritfær maður, gæfi
skýringar á þessu dularfulla
fyrirbrigði.
En að óreyndu verður því
ekki trúað, að Sjálfstæðismenn
leggi svo mikla áherzlu á að
svipta landsmenn öllu frelsi í
viðskiptaefnum, að þeir neiti að
öðrum kosti áframhaldandi
þátttöku í stjórn landsins.
Skúli Guðmundsson.
rotþró
stórhættulegt heilbrigði manna.
Þar sem ekki er skólpveitu-
kerfi eins og í bæjum, eða
vatnsmikið straumvatn til að
fleyta skolpinu frá híbýlunum,
eru því aðrar aðgerðir um af-
veitu skolpsins nauðsynlegar, og
skal leitast við að gera grein
fyrir þeim hér.
í stærri bæjum hérlendis eru
víðast skolpveitukerfi, og þar
sem öll kauptún okkar liggja við
sjó, er skolpinu veitt á haf út.
Þar sem veitur þessar eru í lagi,
eru þær fullviðunanlegar hvað
heilbrigði snertir. Ókosturinn er,
hversu mikil áburðarverðmæti
fara á þann hátt til spillis. í
smærri þorpum og í landsbyggð-
inni er aftur erfiðara um af-
veitu skólpsins.
Þar sem skolpið óhreinsað
inniheldur ýmis skaðleg efni,
eyðileggur það vatnslitla læki og
lítil stöðuvötn, þannig, að fisk-
ur þrífst þar ekki, og menn og
skepnur, sem drekka af slíku
vatni, geta beðið tjón á heilsu
sinni. Auk þess spillir það loft-
inu, einkum í hitum.
Alvarlega ætti að varast að
veita skolpi nálægt brunni, og
útrennsli skolppípunnar verður
Framhaldsskólarnir hefja yf-
irleitt starfsemi sína í þessum
mánuði eða í byrjun hins næsta.
Sumarannirnar eru liðnar.
Náms- og skólatíminn fer í hönd.
Unga fólkið hópast saman á
menntasetrunum víðsvegar um
landið. Allir skólar munu vera
fullsóttir, og sumir verða að vísa
mörgum umsækjendum frá.
Til hvers sækir þetta unga
fólk skólana? Og hvers virði er
því dvölin þar? Mörgum kann að
þykja fyrri spurningin óþörf.
Henni má þó svara að minnsta
kosti á þrjá vegu. Sumt æskufólk
sækir skólana fyrst og fremst til
að njóta lífsins í hinum glaða
jafnaldrahópi samskólans. Nám-
ið er aðeins aukaatriöi. Aðrir
nemendur koma eingöngu í skól-
ann til að geta tekið þar próf.
Námið er þeim áhugaefni, af
því að það veitir þeim stimpil
skólamennskunnar og jafn-
framt sérstaka atvinnumögu-
leika. — Loks eru þeir nemend-
ur, sem í skólunum dvelja vegna
raunverulegrar menntaþrár. Þeir
eru fróðleiksfúsir og ötulir.
Skólavistin er þeim ekki neitt
lokatakmark á námsbrautinni.
Hún er fyrst og fremst öflun
nauðsynlegrar færni til að geta
numið af sjálfdáðum og verið
jafnframt betur búnir í baráttu
hins daglega lífs. Það er hlut-
verk skólanna að haga svo starfi
sínu, að viðhorf sem flestra
nemendanna sé eitthvað á þessa
leið. Og þess ber að vænta, að
slíkir nemendur séu langfjöl-
mennastir í hópi íslenzkra náms-
manna. Við þá á skólastarfsem-
in almennt að miðast. Ef hún
fullnægir þeim ekki, þá er eitt-
hvað athugavert við námshætti
og vinnubrögð.
Við íslendingar höfum varið
miklu fé og orðið að heyja ötula
baráttu til að reisa menntastofn-
anir okkar og vekja skilning al-
þjóðar á gildi þeirra og nauðsyn.
Nú munu flestir sammála um að
meta þá baráttu mikils. Unga
kynslóðin er fús til skólavistar.
Allir hljóta að fagna því, hversu
vel hefir tekizt að bæta henni
aðstööuna. Fremur er deilt um,
hvernig skólarnir geti orðið
æskunni að sem mestu liði. Allt
skólastarf ber fyrst og fremst að
meta eftir árangri, en ekki eftir
glæsilegri skólasókn eöa skóla-
byggingum, þótt slíkt skipti auð-
vitað miklu máli út af fyrir sig.
— Við höfurn byggt flesta skól-
ana okkar á tiltölulega mjög
skömmum tíma. Þar höfum við
orðið að fara það í einum á-
fanga, sem nágrannaþjóðirnar
hafa getað farið í mörgum, af
því að þær byrjuðu fyrr og geta
byggt á langri reynslu og eigin
athugunum. Þær eiga sína mót-
uðu skólamenningu. Okkar er í
deiglunni. Við höfum stu.ðzt við
erlendar fyrirmyndir. — Á síð-
ustu árum hefir þó mátt eygja
ætíð að leggja neðan við botn
vatnsbóls.
Það er vitanlegt að taugaveiki
og ýmsa aðra næma kvilla, má
oft rekja til brunnanna, og í
Svíþjóð hafa menn t. d. gildar
ástæður til að ætla, að hinn
skæði lömunarveikisfaraldur,
sem undanfarin ár hefir geisað
þar í landi, standi í sambandi
við slæman frágang á skólp-
veitum og illa gerðum brunnum.
Á þessu sést að í sveitum, eða
annars staðar, þar sem skilyrði
eru slæm til beinnar afveitu, er
hreinsun skolpsins nauðsynleg,
en til þessa er rotþróin ætluð, og
skal einni þeirra lýst hér.
Þró sú, sem hér um ræðir, á
að vera það fullkomin, að hún
skili vatninu sem næst skaðlausu
að hreinsuninni lokinni. Nokkur
kostnaður er að sjálfsögðu við
byggingu slíkrar þróar, en þar
sem hún skilar miklu af góðum
áburði, ætti hún að bera sig
fljótlega, ekki hvað sízt nú, þeg-
ar fyrirsjáanlegur er hörgull á
aðkeyptum áburðarefnum, og vil
ég í því sambandi vísa til erindis
Pálma Einarssonar ráðunautar,
flutt í útvarp 23. sept, er fjallaði
um áburðarnýtingu. Hvatti hann
þar til að hagnýta salernisáburð-
inn sem bezt.
Myndin sýnir rotþró með svo-
kallaðri „fitugildru". Fitugildran
er brunnur, steyptur eða gerður
úr víðum steinsteypupípum. Inn
ýms ný vormörk í skólastarf-
semi okkar. Aukning íþrótta-
náms, vinnukennslu og sjálf-
stæðra starfshátta bendir ein-
dregið í þá átt. — Þessi vormörk
— þessi nýja stefna í skólamál-
um okkar, þarf aðeins að verða
enn skýrari.
í stuttu máli má segja, að
starfsemi hinna almennu fram-
haldsskóla — og að sumu leyti
einnig barnaskólanna — þurfi að
verða raunhæfari. Hún þarf að
vera meira í samræmi við hina
almennu lífsbaráttu. Yfirleitt er
kennslan nú ofmikið einskorðuð
við bóklegt nám. Skólarnir eiga
fyrst og fremst að kenna þau
grundvallaratriði, sem sjálfs-
námið byggist á. Þeir eiga að
leggja meiri rækt við móður-
málsnámið,sérstaklega stílleikni
og ræðumennsku. — Æskan
verður að nenna að brjóta erfið
viðfangsefni til mergjar. Vak-
andi og íhugul þarf hún að yf-
irgefa skólann. — Kennslan fyr-
ir þroskaðri nemendur má
gjarna vera mikið í fyrirlestr-
um. Með því gefast tækifæri til
að læra að vinna úr þeim. Slík
kunnátta er nauðsynleg, meðal
annars vegna starfsemi útvarps-
ins. Allt bóklegt nám þarf að
vera hfrænt starf, en ekki að-
eins viðtaka utanaðlærðra hug-
mynda. Líkamsrækt og verklegt
nám eiga líka að vera megin-
þættir skólastarfseminnar. Nem-
andinn yfirgefur þá ekki skóla
sinn einungis ríkari af bóklegri
þekkingu. Hann er jafnframt
betur fær en ella til að reynast
liðtækur í starfslífi hins fulltíða
manns. Hann þarf að kunna til
almennra verka og vita hvað
erfiðisvinna er, hafa lært að
meta hana, sem undirstöðu þjóð-
félagsframleiðslunnar. Skólinn á
líka að innræta nemandanum
daglega líkamsrækt — ekki að
búa hann sérstaklega undir að
vinna svokölluð íþróttaafrek eða
að setja met, heldur kenna hon-
um varanlega heilsuvernd.
Góður skóli er bæði náms- og
uppeldisstofnun. Með því að ein-
blína ekki á bóklega námið gefst
betur tækifæri til að vera einn-
ig hið síðarnefnda. í skólastarf-
seminni er reynt að benda nem-
andanum á veginn til vaxandi
þroska og farsælla lífs. Á þeim
vegi er hvergi neitt mark, sem
á er letrað: Hingað og ekki
lengra. — Það er heldur ekki
hægt að setja því takmörk,
hverju starfsfús og framgjörn
æska getur áorkað.
Okkar litla þjóðfélag hefir ver-
ið furöu mikilvirkt við að bæta
aöstöðu æskulýðsins til hvers-
konar námsiðkana. Við hljótum
að vænta þess, að árangurinn
komi fram í auknum lífsþrótti,
mikilli færni og heilbrigðu við-
horfi þeirrar kynslóðar, sem nú
vex upp í landinu.
um vegg þessa brunns liggur
skolpleiðslan frá húsinu, og er
stútur hennar beygður þannig,
að opið komi um 30 cm. undir
vatnsborðið. Andspænis þessu
skolpinntaki er frárennslið til
rotþróarinnar, en fyrir framan
þann stút er þétt tréloka, sem
gengur 50 cm. niður fyrir yfir-
borð vatnsins í brunninum. Á
botn þessa brunns setjast stærri
föst efni, svo sem beinflísar,
mold, eggjaskurn o. fl. en við yf-
irborðið fita og önnur léttari
efni.
Á fitugildrunni er hleri úr tré
og er fitan og botngruggið
hreinsað eftir hendinni. Fitu-
gildra getur staðið nálægt húsi,
en lok hennar verður að vera
vel þétt.
Rotþróin ætti að standa 15—
ATHAFNIR OG
ÆFINTÝRI
Hugleiðingar
Barðsirendíngs
i.
Megin hluti Barðastrandar-
sýslu er sundur skorinn af há-
um fjöllum og djúpum fjörð-
um. Fólkið býr í sveit og í þorp-
um. Rær á sjóinn og stundar
landbúnað eða hvorttveggja.
Lífsskilyrðin eru víða erfið og
krefjast dug og þrautseigju.
Samgöngur eru torveldar,
einkum að vetri til, þegar snjó-
ar eru miklir. Sökum landshátta
hlýtur vegakerfinu að miða
hægt áfram. Bílfær vegur er nú
kominn að Kinnarstöðum í
Reykhólasveit og út frá Pat-
reksfirði þokar vegunum nokk-
uð áfram, bæði til Bíldudals og
austur á Barðaströnd. Má gera
ráð fyrir, að sá fyrrnefndi taki
ekki ýkja langan tíma úr þessu.
Þá er vegur kominn frá Hval-
skeri við Patreksfjörð og á
Rauðasand, erfiður og dýr veg-
ur, en til mikils gagns fyrir
alla Rauðsendinga. Brýr eru
komnar á stærstu árnar í miðri
sýslunni. Voru það þýðingar-
miklar samgöngubætur. Sími
liggur eftir allri sýslunni með
nokkrum álmum. Er ekki mjög
langt síðan enginn sími var á
milli Króksfjarðarness og Pat-
reksfjarðar. Eru þetta feikna
þægindi fyrir jafn strjálbýlar
og afskekktar sveitir sem á
Barðaströnd eru.
Allt þetta og miklu meira hef-
ir unnizt fyrir ötula og farsæla
forystu Bergs Jónssonar al-
þingismanns, undanfarin 8 ár.
En mörg aðkallandi verkefni
bíða enn í samgöngumálunum,
enda ekki óeðlilegt, þar sem
sýslan var um langan tíma
vanrækt og fullkomlega íhaldi
og kyrrstöðu undirorpin í einu
og öllu.
Á það ber að líta, að erfiðleik-
arnir í samgöngubótunum eru
miklir, svo að þær verða fremur
togandi. Við höfum fagnað
þeim framförum, er hafa orðið,
og vonum að þeim megi miða
drjúgt áfram. — Það er og al-
mennt vilji fólksins.
Margir eru því undrandi yfir
því, hversu mikið kapp Gísli
Jónsson vélaeftirlitsmaður í
Reykjavík leggur á sýsluna, vit-
andi hina vondu fortíð síns
flokks annars vegar og óskir
og þarfir Barðstrendinga hins
vegar.
Athugandi þessar andstæður
mætti ætla að maðurinn væri
hlédrægur, en það ber annað
við. Framhleypni hans og
grunnfærni i pólitískum efnum
er umtals- og hláturefni um
endilanga sýsluna. Nýjasta
dæmið er, þegar Bergur Jóns-
son alþm. kom vestur á áliðnu
sumri til hressingar eftir lang-
varandi veikindi og til að ræða
viði kjósendur um málefni
fio/jbrJ
30 m. frá húsi, og skal yfirborð
vatnsins liggja lægra en botn
vatnsbóls, sé það í grennd.
Eins og myndin sýnir er þrónni
skipt í þrjú hólf. Fyrsta skilrúm-
ið er þannig, að úr því er tekið
op, sem er 30 cm. á breidd og
nær yfir þróna þvera, en neðri
brún opsins er 30 cm. frá botni.
Annað skilrúmið nær ekki al-
veg upp að þaki þróarinnar. Efri
brún þessa skilrúms endar í
hvössum hrygg og skal þess
vandlega gætt að hann sé bæði
beinn og láréttur, því yfir hann
á vatnið að, fara í sem þynnstum
og jöfnustum straumi. Ytri hlið
þessa skilrúms sé gerð hrjúf í
þeim tilgangi að auka yfirborð
hennar og lofthreinsa (viðra)
þar með hinn þunna vatns-
straum sem bezt.
J. E. G.
(Framh. á 3. síöuj