Tíminn - 07.12.1940, Qupperneq 2

186
TÍMIMV, lawgardagiim 7. des. 1940
122. blað
Efnalegt sjálfstæði
Eltír Vígíús Guðmundsson
‘gíminn
Lauyardafiinn 7. des.
Tekjurnar og
ráðstöfun þeirra
Hér í blaðinu hefir áður verið
bent á það, að tekjur ríkissjóðs
hljóta að aukast gífu,rlega á
þessu og næsta ári. Tekjur
margra atvinnufyrirtækja og
einstaklinga hafa aukizt mikið
og nýtt fjör færzt í viðskipta-
lífið, vegna breytinga á gjald-
eyrisástandinu. Ríkið hlýtur því
að fá miklu meiri tekjur nú en
áður af sköttum og tollum.
Skatta- og tollalöggjöf sú, er
nú gildir, er við það miðuð, að
veita ríkissjóði nægar tekjur til
óhjákvæmilegra útgjalda á erf-
iðum tímum eins og verið hafa
um nokkurra ára skeið. Útkom-
an varð líka þannig, að þrátt
fyrir viðskiptaerfiðleikana varð
tekjuafgangur hjá ríkinu árin
1935—1938, til jafnaðar um .8G0
þús. kr. á ári, og þarf því ekki
að verja meinu af þeim auknu
tekjum, sem ríkissjóður fær nú,
til að greiða eyðsluskuldir frá^
þeim árum.
Áður en þjóðstjórnin var
mynduð, og jafnvel fyrst eftir
það, urðu Framsóknarmenn
fyrir miklu aðkasti frá Sjálf-
stæðisflokknum fyrir skatta- og
tollalöggjöfina. Sjálfsagt muna
margir eftir. greinum Sjálfstæð-
isflokksblaðanna um „skatta- og
tollabrjálæðið.“ Eh þrátt fyrir
allar þær ásakanir á liðnum ár-
um, lagði fjármálaráðherra
Sjálfstæðismanna til á síðasta
þingi, að tekjulöggjöf sú, sem
Framsóknarmenn höfðu komið
á, yrði látin gilda áfram.
Um síðustu áramót gengu í
gildi lög um tollskrá. Voru þar
færð saman í eina heild laga-
fyrirmæli um tolla. í þessum
nýju lögum vax ákveðið, að við
ákvörðun verðtolls af innflutt-
um vörum, skyldi telja flutn-
ingsgjaldið með vöruverðinu.
En með bráðabirgðaákvæði í
lögunum, var fjármálaráðherra
heimilað, að láta draga frá al-
mennum farmgjöldum af vörum
frá útlöndum þá hækkun, sem
orðið hefði á farmgjöldunum
vegna stríðsins, áður en 'verð-
tollur yrði reiknaður af vörun-
um. Þessa heimild hefir fjár-
málaráðherrann enn ekki not-
að. Hafa því innflytjendur orð-
ið að greiða verðtoll af stríðs-
farmgjöldunum. Veldur þetta
mikilli hækkun á tollatekjum
ríkisins, þar sem farmgjöldin á
flestum vörutegundum eru nú
hlutfallslega miklu hærri en
áður, samanborið við innkaups-
verðið á vörunum.
Af skrifum Sjálfstæðismanna
um tollana á undanförnum ár-
um, geta menn gert sér í hug-
arlund, hvort þeir hefðu látið
það afskiptalaust með öllu, ef
fjármálaráðherrann hefði ver-
ið Framsóknarmaður, að hann
væri ekki enn farinn að nota
heimild Alþingis til að undan-
skilja farmgjaldahækkun af
völdum ófriðarins við útreikn-
ing á verðtollinum.
En jafnvel þótt fjármálaráð-
herrann noti einhvern tíma
þessa heimild, og hætti að láta
reikna verðtoll af öllum þeim
geysiháu farmgjöldum, sem nú
eru greidd af verðtollsskyldum
vörum, hlýtur að verða mikill
tekjuafgangur hjá ríkinu. Þeim
tekjuafgangi þarf að verja á
réttan hátt.
í útvarpsræðu, sem Hermann
Jónasson forsætisráðherra flutti
1. des. síðastliðinn, lagði hann
áherzlu á það, að fjárhagslegt
sjálfstæði væri grundvöllur hins
stjórnarfarslega og menningar-
lega sjálfstæðis þjóðarinnar, og
því væri áríðandi að fara rétt
með það fé, sem þjóðinni berst
nú í hendur. Um þetta fórust
forsætisráðherranum orð á
þessa leið:
„Það væri hróplegt glap-
ræffi, ef viff nú færum gá-
lauslega með þá fjármuni, er
viff kynnum aff afla, og viff
myndum sennilega seint eða
aldrei bíða þess bætur.“
Ráðherrann benti á það, að
úr augnabliksléttúð í þessum
efnum „gæti orðiff það ský, sem
Menn nota mikið orðið sjálf-
stæði sem tákn, er merki fag-
urt hugtak eða eftirsótt tak-
mark. Einn stjórnmálaflokkur-
inn kennir sig við sjálfstæðið
— í orði.
En hvað gera einstaklingar
og þjóðarheildin til þess að
upp vaxi og skapist sem flestir
sjálfstæðir menn? Mjög lítið.
Nú er óðfluga stefnt að því
víðast um heim að gera ein-
staklingana sem háðasta heild-
inni — samanþjappaða sem
verkfæri undir bæja- eða ríkis-
valdi eða auðvaldi örfárra ein-
staklinga, þótt dálítið misjafnt
sé í hinum ýmsu löndum.
Það er ekki efamál, að ríkið
eða aðrir heildarhópar eru á
vissan hátt sterkari eftir því
sem þeir eru betur samstilltir.
En þetta má verða á tvennan
hátt og er hinn mikli eðlis-
munur á hvern háttinn það
verður. Annars vegar er t. d. rík-
isvald, sem með alls konar höft-
um, nefndum, „ráðum“, „skipu-
lagningu", skriffinnsku og
margs konar flækjum verður
sterkt með því að gera þegnana
sem minnst sjálfstæða, en sem
mest ófrjálsa. Hins vegar eru
vel sjálfstæðir einstaklingar,sem
sjá sjálfum sér og góðum mál-
efnum borgið með því að mynda
sjálfir stærri eða minni félags-
heildir. Sameinaðir með frjáls-
um vilja . mynda þeir þannig
sterkt félagsvald, sniðið eftir
eigin þörfum. Þannig auka ein-
staklingarnir sjálfstæði sitt og
eigin mátt til framkvæmda.
En þjóðfélagið vanrækir að
kappkosta sköpun og uppeldi
sjálfstæðra manna. Einnig er
vanrækt að glæða skilninginn
á þeim sterka mætti, sem fé-
lagsvald sjálfstæðra og vel
þroskaðra einstaklinga er, þó er
byrgt gæti sól og sumar frelsis-
ins um langan aldur.“
Þessi sannindi ættu allir
landsmenn að hafa í huga og
hegða sér eftir þeim, jafnt ein-
staklingarnir, sem nú fá aukið
fjármagn til umráða, og full-
trúar þjóðarinnar á Alþingi.
Á næsta þingi verða væntan-
lega teknar ákvarðanir um
sjálfstæðismálið, sem svo er
nefnt. Þá þarf einnig að ráð-
stafa þeim tekjuafgangi, sem
fyrirsj áanlega verður hjá ríkis-
sjóði. Skynsamleg meðferð þess
fjár er nauðsynlegur þáttur í
bví, að tryggja þjóðinni stjórn-
arfarslegt sjálfstæði á kom-
andi árum. Sk. G.
Hin pólska þjóff hefir oft
þolað mikla kúgun, en sjald-
an mun hún hafa búiff viff
öllu meiri harffýðgi en hún er
beitt um þessar mundir. Eft-
irfarandi grein, sem nýlega
birtist í „The Times“ og er
lauslega þýdd og stytt í þýff-
ingunni, gefur nokkura hug-
mynd um, hversu erfiff kjör
Pólverja munu vera.
— Rúmt ár er liðið síðan Pól-
landsstyrjöldinni lauk. Þjóð-
/e'rjar hertóku um helming
landsins með nærri 23 millj. í-
búa. Þeir skiptu svo aftur þess-
um landshluta í tvennt. Annan
'■relminginn með tæplega 11
millj. íbúa, þar af 600 þús. Þjóð-
verja, sameinuðu þeir ■ Þýzka-
landi. Hinn helmingurinn var
settur undir sérstaka stjórn með
beim ummælum, að þar ætti að
/era heimkynni pólsku þjóðar-
innar í framtíðinni.
Þjóðverjar sameinuðu Þýzka-
landi héruðin, sem höfðu verið
prússnesk fyrir 1918, allmikið
landsvæði, sem áður hafði ver-
ið rússneskt, og nokkur héruð
vestan við Krakov, sem áður
höfðu verið austurrísk. Nálega
helmingurinn af því landi, sem
var sameina,ð Þýzkalandi, hefir
aldrei áður tilheyrt þýzka rík-
inu. Landið, sem hefir verið
sameinað Þýzkalandi, nær yfir
margt að þakka í þessu síðara,
sa'mvinnufélögunúm o. fl. fé-
lagssamtökum.
Það heyrist varla um, að
nokkur af hinum mörgu menn-
ingartækjum nútímans séu not-
uð neitt verulega í þá átt að ala
upp sjálfstæffa menn. Hvár
heyrist um slíkt í skólum, út-
varpi, dagblöðum, leikhúsum
eða hreyfimyndahúsum? Eins
og ég minntist nýlega á í grein
í Tímanum eru menningartæk-
in of oft notuð til þess að
heimska almenning, ala upp
hópsálir og til þess að blinda
sýn á ýmis helztu verðmæti.
Jafnvel eru þau beinlínis notuð
til þess að sópa stórgróða í vasa
örfárra manna (t. d. hreyfi-
myndahúsin) og oft þá unrleið
til að veikja viðnámsþrótt dóm-
greindar og annars þroska ein-
staklingannna. Það er rétt —
þó að það sé hart — að menn-
ingartækin eru ósjaldan notuð
til að auka múgmennskuna eða
múgsefjunina, sem sjálfstæði
einstaklinganna stafar máske
meiri hætta af heldur en nokkru
öðru. Þau eru notuð til þess að
eyðileggja menninguna. Alþekkt
er að margir gera sér sérstakt
far um að gera gælur við
heimsku og ósjálfstæði annarra
til þess að hafa sem mestan á-
góða af slíku. Jafnvel þekkjast
heilir stjórnmálaflokkar á því
sem höfuðeinkenni sínu, að vera
stöðugt á harðaspretti undan
brekkunni við að elta minnst
þroskuðu kjósendurna, til þess
að reyna að fá atkvæði þeirra
á kjördegi. Þetta gera þeir í stað
þess að standa eða falla með
góðum málum og láta þá minna
þroskuðu koma til þeirra, sem
lengra eru komnir á þroska-
leiðinni.
Sjálfstæðið þykir ennþá fag-
urt í orði, en er þess minna
hlynnt að því á borði. Einn
sterkasti þáttur þess, að vera
sjálfstæður maður, er að vera
vel efnalega sjálfstæffur. Sá,sem
alltaf þarf að lifa á snöpum
hjá öðrum og á lífsafkomu sína
og sinna undir sveitarstjóxnum,
bitlingum frá bæja- eðá ríkis-
völdum eða öðru þess háttar,
getur tæpast verið frjáls; djarf-
ur og sjálfstæöur maður. Hann
verður sí og æ að vera að beygja
af þeirri braut, sem hann hefir
máske langað til að fara. Loks
er hann kominn svo nærri
skriðdýrunum á margan hátt í
lífsbreytni sinni, að ekki aðeins
allir finna aumingjaskap hans,
heldur flökrar honum hvað
kola- og málmnámurnar og
iðjuverin í Efri-Schlesiu, Tes-
chen, Dombrowa og Sosnowiec,
vefnaðar-miðstöðvarnar í Lodz
og nokkur auðugustu landbún-
aðarhéruð hins gamla Póllands.
Hin pólska Efri-Schlesia hefir
verið sameinuð Austur-Prúss-
landi. En meginhluta hins her-
numda lands, sem hefir verið
sameinað Þýzkalandi, hefir ver-
ið skipt í tvö fylki (Reichs-
gaue), Wartheland, undir stjóm
hins alkunna Greisers, fyrrum
forseta senatsins í Danzig, og
Danzig-Westpreussen, undir
stjórn hins enn þekktara För-
sters, fyrrverandi leiðtoga naz-
ista í Danzig. Förster hefir frá
fyrstu tíð verið mjög fjandsam-
legur Pólverjum. Á þeim tímum
þegar nazistar í Þýzkalandi sótt-
ust eftir vinfengi Pólverja gat
Förster ekki stillt sig um að velja
þeim hin háðulegustu orð. Raus-
chning segir, „að þegar Förster
hafi farið mildustum orðum um
Pólverja, hafi hann kallað
þá lýs.“ í ræðu, sem Förster
flutti í Bromberg 27. nóv. 1939
sagði hann m. a.: „Á næstu ár-
um verður það mitt glæsta hlut-
verk að afmá allt, sem minnir
á Pólland, hvað svo sem það
kann að vera.“ Ennfremur sagði
hann: „Hver sá, sem tilheyrir
hinni pólsku þjóð, verður að
yfirgefa landið.“
mest sjálfum við þeim beinum,
sem hann og hans nánustu
verða að sætta sig við, sér til
lífsframfæris. Þetta er þó aðal-
lega á meðan sjálfstæðiskennd-
in er að reitast úr mönnum.
Það halda margir því fram,
að örðugt sé íyrir fátæka ung-
linga að verða að efnalega sjálf-
stæðum mönnum. Víst kostar
það oft sjálfsafneitun og mikla
áreynslu. En oft borgar sig vel
að leggja á brekkuna og ná
þeim tindi, sem ætlað er að
klífa. Og viljaþrek og kjarkur
eflist venjulega við hverja sigr-
aða þraut. Hver meðalmaður,
sem ætlar sér að verða efna-
lega sjálfstæður, getur vel
orðið það á miðjum aldri —
vilji engin sérstök óhöpp til. En
til þess að verða efnalega sjálf-
bjarga af sinni eigin vinnu þarf
sérstaka aðgætni og iðjusemi,
einkum meðan efnin eru engin.
Það eru fæstir, sem athuga,
hve dagleg eyðsla á smámunum
eru miklir peningar, þegar
saman er safnað um langan
tíma. Tökum til skýringar þessu
aðeins eitt dæmi um mjög al-*
genga eyðslu ungs fólks: tóbaks-
reykingarnar. Byrji 15 ára ung-
lingur að reykja sígarettur og
reyki þær til 30 ára aldurs, og
noti hann sem svarar hálfum
Commánderpakka á dag til
jafnaðar, sem þykir ekkert sér-
staklega mikið, þá væri hann
með núverandi búðarverði í
Reykjavík á þessum vindlingum,
búinn á þessum 15 árum að
reykja fyrir kr. 4653,75 miðað
við 365 daga á ári. Hefðu pen-
ingarnir verið settir á hagan-
lega vöxtu jafnóðum og þeim
var eytt, þá ætti þessi 30 ára
maður um sjö þúsund krónur
í sjóði, aðeins fyrir að spara
þennan eina útgjaldalið og
varðveita aurana. Og hver vill
halda því fram, að 30 ára mað-
urinn sé ekki eins sæll og þrosk-
aður, þó að hann hafi engan
vindling reykt? Þó að sjö þús-
und krónur sé ekki há upp-
hæð nú á dögum, þá eru þær þó
góður styrkur fyrir hvern frum-
býling, að eiga þær til hjálpar,
þegar hann myndar sitt eigið
heimili. En ávaxti hann svo á-
fram þessar krónur í tryggum
sjóðum og leggi til hliðar í við-
bót sem svarar þessum 85 aur-
um á dag, þar til hann er 45
ára, þá er eignin orðin með
vöxtum og vaxtavöxtum um 20
þúsund krónur.
Þó að rúmsins vegna sé aðeins
látið nægja þetta eina dæmi, þá
eru nóg önnur dæmi til úr dag-
legu lífi fjöldans nærtæk um
það, hvernig má með vakandi
áhuga og stefnufestu verða
efnalega sjálfstæður maður
fyrr eða síðar á lífsleiðinni. Og
meðan þjóðfélagið er þannig,
að einkaeign er svo miklu ráð-
andi að sem flestir þegnar þess
Hitler sagði í ríkisþinginu 17.
maí 1933: “Sú trú seinustu
aldar, að hægt væri að gera
Þjóðverja úr Pólverjum og
Frökkum er framandi fyrir
oss.“ Það er nú fyrst ljóst, hvað
hann meinti. Það á að gera
löndin þýzk með því að gjör-
eyða fyrri íbúum þeirra, en ekki
með því að reyna að afmá þjóð-
areinkenni þeirra. Landeignir,
sem Pólverjar áttu í hinum her-
teknu héruðum, sem hafa verið
sameinuð Þýzkalandi, hafa
raunverulega verið teknjar af
þeim og jarðirnar settar undir
sérstaka stjórn (Zwangsver-
waltung, samkvæmt tilskipun
frá 12. febrúar 1940.) Jafnframt
hefir verið hafist handa um
brottflutning íbúanna. Þetta
verkefni er vitanlega það um-
fangsmikið og torvelt, að það
verður ekki leyst eftir neinum
föstum reglum, enda hafa lang-
flestar þær tilskipanir, sem um
þetta hafa verið settar, svo-
hljóðandi ákvæði: „Þar, sem lög
ná ekki beint yfir eitthvert til-
felli, skal ráðið fram úr því
samkvæmt anda þeirra.“
Útrýming hinna pólsku íbúa
byrjaði meðal hinna menntuðu
stétta, stórjarðeigenda, lækna,
lögfræðinga, kennara, presta og
verzlunarmanna. Þannig átti að
svipta pólsku þjóðina foringj-
um hennar. Þúsundir þeirra
voru teknir af lífi fyrstu mán-
uði hertökunnar, tugir þúsunda
af þeim hafa síðan verið fluttir
til þess landshluta, sem er ætl-
aður sem heimkynni pólsku
bjóðarinnar í framtíðinni. Brátt
náði þessi útrýming einnig til
séu vel sjálfbjarga efnalega.
Höfuðókostir séreignafyrir-
komulagsins koma verulega að
skaða, þegar flestir eru ósjálf-
bjarga öreigar, en örfáir ein-
stakir menn hafa mestöll auð-
æfin í einkaeign sinni. Það er
hættulegt, meðal annars vegna
þess, að stórríkir verða fremur
fáir, nema þeir, sem eru hálf-
gerðir óþokkar að meira eða
minna leyti. Og þjóöfélag,
sem samanstendur aðallega af
„miljónerum og þrælum“, er á
glötunarinnar barmi. Má um
slíkt þjóðfélag segja með réttu,
svipað og Bólu-Hjálmar kvað
forðum um Akrahrepp: „Eru þar
flestir aumingjar, en illgjarnir
þeir, sem betur mega.“
Afleiðingarnar af misskipting
auðsins er eitthvert mesta böl
nútíðarmenningarinnar. En séu
sem allra flestir einstaklingar
vel sjálfstæðir efnalega eykur
það farsæld, ekki eingöngu
þeirra, sem eru það, heldur líka
öryggi, afkomu og margs konar
menningu alls þjóðfélagsins.
Meðal annars verður þá miklu
hægara fyrir almenning að vera
sjálfur þátttakandi í atvinnu-
fyrirtækjunum, eins og er svo
heilbrigt að sé, að sjómaðurinn
eigi hlut sinn í aflanum og helzt
í skipinu líka; verkamaður í
sveit eigi kindur og hross með
búi bóndans, iðnaðarmaðurinn
eigi áhöld og fl. í verkstæðinu
o. s. frv. Og þá er ekki sízt
ánægjulegt fyrir ungan og vel-
vinnandi mann að vinna vel og
spara á beztu árunum með það
fyrir augum að geta haft það
hægara og frjálsara, þegar líður
á æfina.
En fyrst að þetta er svona, þá
væri nú líklegt, að þjófffélagið
styddi að því að gera sem flesta
þegna sína efnalega sjálfstæða.
En á slíku ber fremur lítið.
Miklu frekar fá margir ámæli
fyrir nurl og nízku, sem hafa
viljaþrek, djörfung og fram-
sýni til þess að neita sér um
hverskonar léttvægt glys, gling-
ur og eiturlyf, en kappkosta að
draga saman í sjóð þá aura,
sem þeir geta.
Skólar, dagblöð o. fl. menn-
ingartæki gætu haft mikil á-
hrif á, að fleiri en nú gera, legðu
stund á að verða efnalega sjálf-
stæðir menn. Þau gætu m. a.
haft áhrif á almenningsálitið,
að meiri heiður þætti að því að
vera iðjusamur og sparsamur og
reyna af sjálfsdáðum að verða
efnalega sjálfstæður, frekar en
eins og undanfarið hefir jafn-
vel. þótt mest um vert, að vera
sem ■ duglegastur að heimta af
öffrum, vinna sem minnst og
eyða sem mestu og sýna á sér
og sínum sem mestan „flottræf-
ilshátt". Til þess að verulega
mikill árangur fáist, af því að
gera sem flesta efnalega sjálf-
stæða, þarf strax að byrja á
verkamanna. Það var byrjað í
Gdynia (sem Þjóðverjar hafa
skírt Gotenhafen), þar næst í
Posnan og síðan var allstórt
landsvæði hreinsað af hinum
pólsku íbúum. Brottflutning-
arnir eru í höndum Himmlers
og leynilögreglunnar, Gestapo.
Harðýðgi er ekki spöruð.
í marzmánuði siðastliðnum
voru Þjóðverjar búnir að flytja
í burtu um 700 þús. Pólverja og
Gyðinga, nú mun vera búið að
flytja í burtu rúmlega eina
milljón. í hinum ægilegu kuld-
um í janúar síðastliðnum, fóru
daglega 10 járnbrautarlestir
með fólk úr hernumdu héruð-
unum, sem sameinuð voru
Þýzkalandi, til hinna fyrirhug-
uðu heimkýfina pólsku þjóðar-
innar. Iðulega voru notaðir
gripavagnar til flutninga. Það
er kunnugt, að stundum tóku
flutningarnir 18 daga og að
margt fólk fraus í hel. Þeir, sem
af komust, rændir eignum og
allslausir, komu til staða, þar
sem engar vistir voru til. Hin
þýzka fyndni er jafnvel enn
verri en hin þýzka grimmd. í
sumum tilfellum voru fórnar-
lömbum greiddar bætur með
ríkisbankaseðlum, sem höfðu
verið teknir úr gildi fyrir 10 ár-
um síðan. í Posnan var Gyðing-
um, sem áttu að fara til Luber-
ton, leyft að taka með sér dá-
lítiö af munum sínum, og voru
þeir látnir setja þennan far-
angur í vöruflutningavagna. En
þeir voru síðan leystir úr tengsl-
um við lestina rétt áður en
hún fór af stað.
Bændabýli, hús eða verk-
börnunum. Mætti þá ef til vill
hafa til hliðsjónar þá þjóð, sem
er einna jafnbezt menntuð allra
þjóða og flestir einstaklingar vel
efnalega sjálfstæðir — Svíana.
Þeir byrja strax á börnunum.
Eitt gott dæmi um, hvernig
þeir reyna að glæða söfnunar-
þrá barnanna og hjálpa þeifft til
þess að byrja að eignast eitt-
hvað, er það, að Póstbankinn,
sem er dreifður með sín útibú
við hvert pósthús um land allt,
gefur hverju ungbaxni spari-
sjóðsbók með tíu krónum í, er
ávaxtast þar til barnið stálpast.
En sé ekkert lagt inn í bókina
frá barnsins hálfu né aðstand-
enda þess innan viss árafjölda,
þá gengur bókin, með því sem
í henni er, aftur til bankans.
En hvað lítið, sem bætt er við
í bókina, þá verður hún varan-
leg eign barnsins. Léttir þetta
mjög og örfar byrjunarsöfnun
barnanna — hvetur þau til þess
að varðveita vel aurana, sjálfum
sér til hagsældar í framtíðinni.
Nú árar óvenjulega hér á
landi að því leyti, að hinir sorg-
legu heimsviðburðir valda oss
íslendingum öflun stóraukins
krónufjölda. Ef vér yrðum nú
svo lánsamir, að sleppa við
eyðileggingu morðtólanna á
landi voru, þá er ekki ósenni-
legt, að íslenzka krónan verði í
nokkuð háu verði eftir stríðið.
Það eru því margfaldar ástæð-
ur, einmitt nú, fyrir einstakling-
ana að varðveita vel þær krón-
ur, er þeir afla.
Það er mikið talað um sjálf-
stæði þjóðarinnar nú á dögum.
En hvaða gagn er að sjálfstæði
í orði, ef einstaklingar hennar
eru ekki þroskaðir og efnalega
sjálfstæðir menn? Sjálfstæðið
getur þá jafnvel orðið hættu-
legt.
ísland og fámenni þjóðarinn-
ar er sérstaklega vel lagað til
þess að ala upp sjálfstæða
menn og þróttmikla, en ekki
skálka og skækjur, sem hætt er
við að myndist óeðlilega mikið
af sem afleiðing af örbirgð,
menntunarskorti — og stefnu-
leysi. Auðvitað er nauðsynlegt
að einstaklingshyggjan verði
ekki of mikil. Félagsþroskinn
þarf að haldast í hendur við
einstaklingss j álf stæðið.
Það er vonandi liðinn sá tími,
að þjóðfélagið og margar
helztu stofnanir í því verðlauni
sérstaklega ráðleysingjana og
vanskilamennina á kostnað
ráðdeildar- og skilamannanna.
Það er óskandi, að þjóðfélagið
fari að vakna betur en áður til
vits um það, að þess eigin
traustustu hornsteinar eru:
Sem allra flestir einstaklingar
efnalega sjálfstæffir. V. G.
ÚtbreilSill Tímaim!
smiðjur hinna burtreknu Pól-
verja og Gyðinga, ásamt til-
heyrandi birgðum, verkfærum,
húsgögnum, jafnvel fatnaði,
voru fengnar í hendur Þjóðverj-
um, sem í skáldlegum blaða-
skrifum eru kallaðir „siðprúðir,
starfsamir menn“. Hinn þýzki
minnihluti, sem var í þessum
borgum eða héruðum, fær
nægju sína af herfanginu og
skemmtuninni, sem hin kynvill-
ingslega grimmd veitir. Því
fólki fjölgar líka stöðugt, sem
nú kýs að muna hinn þýzka
uppruna sinn. enda sæta þeir,
sem eru af þýzku ætterni, —
hversu fjarlægt, sem það er, —
jafnvel enn verri meðferð en
Gyðingar, ef þeir neita að telja
sig Volksdeutsche.
Þá eru fluttir til þessara borga
eða héraða Þjóðverjar, sem hafa
verið búsettir í löndum, er nú
hafa komizt undir vald Rússa.
Um 70 þús. Þjóðverjar hafa ver-
ið fluttir úr Eystrasaltslöndum
og hafa þeir aðallega verið látn-
ir taka sér bólfestu í hinum
„hreinsuðu“ borgum. Um 70 þús.
Þjóðverjar frá Ukrainu hafa
verið látnir setjast að í þorpun-
um, aðallega austan við landa-
mæri Þýzkalands, eins og þau
voru 1914. Þá verða um 150 þús.
Þjóðverjar frá Bessarabíu og
Bukovina fluttir til þessara hér-
aða. Þá er ráðgert að flytja
Þjóðverja frá Vestur- og Suð-
ur-Þýzkalandi, £ar sem land-
þrengsli eru orðin mest, til þess-
ara héraða. Það virðist ekki
ráðgert að flytja heim Þjóð-
verja frá Rúmeníu, Ungverja-
landi og Júgóslavíu. Innan
„THE T I M E S“;
Stjórn Þjóðverja í Póllandi