Tíminn - 14.06.1941, Síða 2

258
TfMKVN, iaMgardagimn 14. |úní 1941
65. blað
Tveim ikipnm bjargað
Mor^miMaðið
f | árreiti n ^anef nd
‘gímirm
LMugurdaginn 14. júnt
Bessasfaðir
Það má telja fullráðið, að
Bessastaðir á Álftanesi, eitt-
hvert sögufrægasta höfuðból
landsins, verður aðsetursstaður
ríkisstjóra og síðar forseta,
þegar íslenzka lýðveldið hefir
verið stofnað formlega. Mikill
meirihluti þingmanna hefir
veitt ríkisstjórninni heimild til
að kaupa Bessastaði í þessu
skyni.
Með þessari ráðstöfun er stig-
ið merkilegt spor. Það er hafizt
handa um að tengja saman for-
tíð og framtíð á þann hátt, að
weita sögufrægum höfuðbólum
á ný þann virðingarsess, sem
þau hafa áður skipað. Það er
hafizt handa um að láta hina
dreifðu byggð landsins endur-
heimta þá aðstöðu í þessum
efnum, sem hún hefir verið svift
ranglega á mestu niðurlæging-
artímum þjóðarinnar.
Steinkaldir efnishyggjumenn
kunna að segja, að slíkt sé ein-
skis virði. En reynslan hefir
sýnt, að þegar miklar hættur
steðja að þjóðerninu, eru
tengslin við fortíðina ein örugg-
asta stoðin. Þess vegna halda
allar þjóðræknar þjóðir sögu-
stöðum sínum í heiðri. Má í
þeim efnum minna á þá helgi,
sem hvílir yfir Dybböl í hugum
dönsku þjóðarinnar. Danir biðu
þar einn mesta ósigur sinn fyrir
tæpum 80 árum. En þeir fengu
ekki andúð á staðnum vegna ó-
sigursins. Ósigurinn var þeim
hvatning til aukins starfs og
dáða. Dybböl var sameiginlegt
tákn um ósigurinn og hina nýju
sókn.
En þótt þessu sé sleppt og
eingöngu sé litið á málið frá
sjónarhæð efnishyggjunnar, eru
Bessastaðir ákjósanlegur aðset-
ursstaður fyrir æðsta mann
landsins. Þar er mikill og vand-
aður húsakostur. Fjarlægðin frá
höfuðborginni er ekki meiri en
sem svarar því, að staðurinn
væri í úthverfi, ef um stórborg
væri að ræða. Embættisrekstur
ríkisstjóra eða forseta verður
naumast það mikill, að þessi
fjarlægð valdi erfiðleikum.
Hins vegar losnar hann við eril
og ónæði bæjarlífsins. í Reykja-
vík er heldur ekki völ á húsi,
sem hæfilegt er til forsetabú-
staðar, er hefði reynzt ódýrara.
Skipulag bæjarins hefir heldur
ekki verið miðuð við það, að
slíku húsi væri komið fyrir á
stað, sem sómasamlegur mætti
teljast, ef höfð eru til hliðsjón-
ar erlend fordæmi.
I.
Síðara hluta vetrar 1940—41
var unnið að því, að bjarga
tveim erlendum skipum, sem
strandað höfðu í Vestur-
Skaftafellssýslu. Það tókst aö
bjarga báðum skipunum. Fyrir
öðru björgunarstarfinu stóðu
þrír ungir Skaftfellingar, tveir
synir Lárusar í Klaustri, Július
og Siggeir, og systurson Lárus-
ar, Sigfús bóndi á Geirlandi.
Þeir fengu með sér úr Reykjavik
Markús ívarsson vélfræðing,
Fyrir hinni björguninni stóð
Pálmi Loftsson, forstjóri Skipa-
útgerðar ríkisins. Sagan um
það hversu tókst að bjarga þess-
um tveim skipum, undir hinum
erfiðustu kringumstæðum, er til
mikils sóma þeim, sem að verk-
inu standa, og til hvatningar
öðrum mönnum um það, hversu
mannshöndin og mannvitið
geta stjórnað óstýrilátum öfl-
um náttúrunnar.
II.
Milli jóla og nýárs í vetur
strandaði á Meðallandsfjöru
brezkt skip, nálega nýtt, talið
vera um 800 smálestir að stærð.
Mannbjörg varð af skipinu, en
annars þótti óálitlegt að tak-
ast mætti að bjarga skipinu.
Það var rekið langt upp á fjörur
og útgrynni mikið. Bretar vildu,
sem von var, bjarga skipinu og
séndu snemma í janúar eftir-
litsmann á strandstaðinn. Fóru
með honum, þegar í hina fyrstu
ferð, þeir þrír menn, sem seinna
stóðu fyrir björguninni, þeir
Júlíus og Siggeir í Klaustri og
Sigfús á Geirlandi. Skipið hall-
aðist þá mikið, var mjög sokk-
ið í sand og fullt af sjó. Björg-
uðu þeir félagar lauslegu verð-
mæti- úr skipinu, loftskeyta-
stöðinni, siglingaáhöldum og
Bessastöðum, hafa ekkert haft
við það að athuga! .
Þeir munu margir, sem ein-
mitt telja það auka gildi Bessa-
staða sem forsetaseturs, að þar
bjuggu áður helztu umboðs-
menn hins erlenda valds. Það
ætti að minna vel á sigurinn,
sem unnizt hefir, að hafa æðsta
valdamann hins íslenzka lýð-
veldis á sama stað. Ósigrunum
og kúguninni megum við aldrei
gleyma, því að það tvennt sýn-
ir bezt, hvers virði sigurinn og
frelsið er. Þess vegna fer vel á
því, að dvalarstaður hins æðsta
valdamanns minni okkur jafnt
á sigurinn og ósigurinn, á
frelsið og kúgunina, á það,
sem hefir unnizt, og á það, sem
getur komið, ef við vanrækjum
að gæta vel frelsisins og köllum
yfir okkur svipaða áþján og hér
var, þegar danskir hirðstjórar
bjuggu á Bessastöðum. Þ. Þ.
fleiri dýrum, en léttum hlutum.
Skaftfellingarnir töldu aö
hugsanlegt væri að bjarga
mætti skipinu, með þeirri að-
ferð, sem Bjarni Runólfsson í
Hólmi hafði fundið upp, þegar
þýzkur togari var tekinn út af
söndunum, með því að leggja
vírstrengi að akkerum út við
yzta stórstraumsfjöruborð, láta
vindur skipsins taka í strengina
með stórstraumsfjöru, setja vél
skipsins á hreyfingu, svo að
skrúfan gæti sópað sandinum
frá skipinu og myndað rennu
gegnum flæðarmálið, sem skipið
rynni eftir, jafnframt því sem
það hreyfðist af því að vind-
urnar störfuðu að akkeris-
strengjunum. Enski eftirlits-
maðurinn fól þeim Skaftfell-
ingunum að reyna þessa nýstár-
legu björgunaraðferð, og heim-
ilaði þeim í því skyni 2000 kr.
til íramkvæmda. Fyrsti vand-
inn í þeim efnum var að fá
véldælu, til að tæma sjóinn úr
skipinu og gera við lekastaði til
bráðabirgða. Júlíus og Sigfús
fóru nú til Reykjavíkur með
hið bjargaða verðmæti úr skip-
inu, og til að fá véldælu leigða.
Það gekk erfiðlega, en að lokum
lánaði Hamar dælu fyrir til-
stilli hins brezka eftirlits-
manns. Fóru þeir félagar með
dæluna austur og á strandstað-
inn. En þegar til kom reyndist
hún ófullnægjandi. Nú voru
góð ráð dýr. Sneru þeir Klaust-
urfrændur sér þá til Reykja-
víkurbæjar um leyfi til að fá
lánaða góða dælu, en Valgeir
Björnsson verkfræðingur synj-
aði þeirri beiðni þverlega. Ekki
létu þeir Skaftfellingar hug-
fallast við þetta. Þeir sneru sér
til forstöðumanns vélsmiðjunn-
ar Héðins, Markúsar ívarsson-
ar. Er hann, sem kunnugt er,
maður hugkvæmur í bezta lagi,
og einhver bezti stuðningsmað-
ur íslenzkrar listar. Tók Mark-
ús vel þessari málaleitun og
gerðist fjórði aðili í björgunar-
starfseminni. Fékk hann lán-
aðar tvær véldælur hjá danska
firmanu Höjgaard & Schults.
Kom Markús sjálfur austur og
vann af alefli að björgunarmál-
inu. Voru dælurnar látnar
starfa dag og nótt, þar til skip-
ið var þurausið eftir þrjá sólar-
hringa. Síðan var mikil og erfið
vinna við að rétta skipið við,
svo að það hallaðist ekki, og að
halda því uppréttu meðan verið
var að koma akkerum og vírum
út fyrir allar sandeyrar, eins og
fjara verður mest. En það verk
varð ekki unnið nema í logni og
ládeyðu. Leið nú alllöng stund,
svo að austanveður hindruðu
framkvæmdir. Þá kom skip-
stjórinn af hinu strandaða
skipi austur, og hafði með sér
Sigfús Vigfússon
Siggeir Lárusson
vanan íslenzkan björgunar-
mann, sem hafði áður fyr unnið
með Bjarna í Hólmi við að ná
út fyrsta skipinu, sem raun-
verulega var siglt út af sönd-
unum. Urðu þessir aðkomu-
menn brátt á öndverðum meið
við Skaftfellingana og töldu
framkvæmanlegt að koma skip-
(Framh. á 3. siðu)
Morgunblaðið hefir nýverið ’
d.eilt á fjárveitinganefnd og tel-
ur, að hún beri ábyrgð á því, að
fjárlög verða með tekjuhalla
árið 1942. Hér er um meirihátt-
ar rangfærslu að ræða og ástæða
til að rétt sé sagt frá því máli.
Sá maður, sem undirbýr fjár-
lagafrumvarpið er vitaskuld
fjármálaráðherrann. Allir, sem
þekkja Jakob Möller vita, að
hann er skýr maður og tölu-
glöggur. Hann lagði að sjálf-
sögðu grundvöllinn að fjárlög-
unum með frv. sínu.
Formaður fjárveitinganefnd-
ar er Pétur Ottesen. Hann er
annar elzti þingmaður, sem nú
á sæti á Alþingi. Enginn nú-
verandi þingmaður hefir jafn-
cft átt sæti í fjárveitinganefnd.
Það er ekki sagt til að halla á
nokkurn af fylgismönnum Mbl.
á þingi þó sagt sé, að Pétur
Ottesen nýtur einna mest
trausts af þeim öllum, fyrir ráð-
deild og búhyggindi í meðferð
á ríkisfé. Ráðdeild Péturs og
margra annarra samflokks-
manna hans í fjárveitinga-
nefnd er kunn á því, að þeir
hafa jafnt Framsóknarmönn-
um gert sitt ítrasta til að af-
greiða gætileg fjárlög, þó að
þeir væru í stjórnarandstöðu.
Það má þess vegna geta nærri,
hvort þeir Sjálfstæðismenn,
sem hafa sýnt gætni. og var-
færni í fjárveitinganefnd, þeg-
ar andstæðingur fór með yfir-
stjórn fjármálanna, muni hafa
haft meiri hneigð til óhæfilegr-
ar eyðslu þegar þeirra eigin
flokkur ber ábyrgð á fjármála-
stjórninni. Um Emil Jónsson er
það að segja, að hann er miklu
betur uppalinn um meðferð
fjármála heldur en flestir leið-
togar í Alþýðuflokknum, frá
því að hann var í bæjarstjórn
í Hafnarfirði á erfiðum tímum.
Hefir hann jafnan reynzt mjög
nýtur maður í fjárveitinga'-
nefnd. Um Framsóknarmenn-
ina vil ég segja það eitt, að þeir
hafa langa æfingu við að styðja
ríkisstjórn að gætilegri meðferð
fjárlaga, og er svo enn. Stóðu
þeir og flestir Framsóknarmenn
mjög eindregið að því, að halda
hinni gömlu aðferð við með-
ferð fjárlaga.
Et Mbl. vill leita að ástæðum
fyrir háum fjárlögum, verður
að leita annars staðar en að
vanmætti fjárveitinganefndar.
Ég hygg, að enginn, sem til
þekkir, muni neita því, að bæði
formaðurinn og einstakir
nefndarmenn lögðu sig fram um
að stilla hóf um fjárveitingar,
en verða þó við sanngjörnum
lóskum þingmanna. Sáust þess
merki við 3. umræðu, áð þing-
menn vildu miklu meiri fjár-
eyðslu heldur en nefndin, og
kom fram fjöldi tillagna í þá
átt. Stóðu 10 þingmenn að einni.
En fjárveitinganefnd hafði for-
ustu um að stöðva þessa upp-
lausn og tókst það að mestu
með hjálp margra annarra
þingmanna, sem voru orðnir
vanir samheldni í þeim efnum
frá undangengnum árum.
Ég vil nú benda Mbl. á nokk-
ur atriði, sem sýna, hve ósann-
gjarnt er að saka fjárvéitinga-
nefnd fyrir alla eyðslu. Fyrst
og fremst sættir enginn fjár-
málaráðherra sig við, að nefnd-
in umturni frumvarpi hans og
geri hann ómerkan orða sinna.
Næst koma lög, sem Alþingi
samþykkir. Eftir að atvinnu-
rekendur höfðu samið við
verkamenn um kauphækkun og
fulla dýrtíðaruppbót, lét þingið
eftir kröfu um fulla dýrtíðar-
uppbót til starfsmanna lands-
ins. Á þann hátt bættust við 2
miljóna útgjöld. Á sama hátt
lagði stjórnin til, að hækka tolla
á ýmsum nauðsynjavörum til
að minnka dýrtíðina, og nemur
það ríkissjóð einni miljón kr.
Alþýðuflokksmenn höfðu ná-
lega fengið samþykkt lög um
byggingu sjómannaskóla, og
skyldi fyrsta greiðsla vera 300
þús. kr. Atvinnumálaráðherra
stöðvaði að vísu þetta mál, af
því að það var lítt undirbúið, en
lagði til að hærri heimild væri
sett á fjárlög. Þá kom frá for-
ustumönnujm búnaðarmáiannia
krafa um mikla hækkun til ný-
býla og varð Alþingi að nokkru
leyti við þeim óskum.
Mér þykir ósennilegt að Mbl.
ætlist til, að íjárveitinganefnd
geri ríkisstjórnina ómerka að
tillögum sínum, eða stöðva lög-
gjöf eins og dýrtíðaruppbót-
ina og hækkun tolla. Slík mál
koma ekki einu sinni til um-
ræðu í fjárveitinganefnd.
Þingið hefir að vísu sam-
þykkt mikil útgjöld, og gert það
vitandi vits. En þingið er
smækkuð mynd af allri þjóð-
inni. Enn halda flestir íslend-
ingar, að þeir hafi miklu rýmri
fjárhag en áður og lifa sam-
kvæmt því. Gróðahyggjan fer
eins og skæður hitasóttarfar-
aldur um landið og kemur víða
við. Fleiri orsakir liggja til þess
að þingið samþykkir mikil út-
gjöld. En ábyrgðin á eyðslu
þingsins er að minnstu leyti á
fjárveitinganefnd. Þvert á móti
hefir hún þrætt hinn erfiða veg,
að hindra það að hitasótt hinna
óvissu og ótryggu fjármála næði
undirtökum á öllum fjárveit-
ingum Alþingis. J. J.
Bjarul Asgeirsson, alþm.:
Frá Jökulijörðum og Djúpi
Valið á Bessastöðum sem for-
setasetri hefir mætt furðuleg-
um andblæstri hjá ýmsum
mönnum innan Sjálfstæðis-.
flokksins, Hér skal ekki reynt
að leita hinna raunverulegu
orsaka, heldur aðeins rætt um
þá mótbáru, sem þeir hafa
hampað opinberlega. Hún er
sú, að danskir valdamenn hafi
setið langdvölum á Bessastöð-
um og að það hafi unnið staðn-
um slíka óhelgi, að hann sé ó-
hafandi sem forsetasetur.
Forsætisráðherra svaraði
þessu rækilega í þingræðu fyrir
nokkru. Ef þessi röksemd væri
rétt, væru allir helztu sögu-
staðir landsins vanhelgir, Þing-
vellir, Skálholt, Hólar o. s. frv.
Á öllum þessum stöðum hefir
þjóðin meira og minna mætt
yfirtroðslum erlends valds. En
einna sterkust ítök hefir hin
erlenda kúgun þó átt á þeim
stað, þar sem nú er stjórnar-
setur íslands. Þar átti danska
einokunarverzlunin eitthvert
helzta vígið. Þar braut það á
bak aftur einn mesta eða mesta
dugnaðarmann endurreisnar-
baráttunnar, Skúla fógeta. Þar
var íslenzk tunga komin í mesta
hættu. Þar mættu sjálfstæðis-
garpar 19. aldarinnar mestri
mótstöðu. Enn hefir Reykjavík
ekki losnað til fullnustu við hin
dönsku áhrif.
Eitt enn: Stjórnarráð íslands
hefir síðan sjálfstæðið var end-
urheimt, verið í húsi, sem einu
sinni var danskt fangelsi. Og
þeir, sem hrópa nú hæst gegn
NIÐURLAG.
Skammt frá Laugabóli er
stórbýlið Múli. Þar bjó fram um
síðustu aldamót tengdasonur
Jóns á Laugabóli, Kristján Þor-
láksson. Nú býr þar tengdason-
ur Kristjáns, Sturlaugur Ein-
arsson og kona hans, Guðrún,
og virðist því, sem sú jörð ætli
að ganga í kvenlegginn. Krist-
ján heitinn var mikill búhöld-
ur og athafnamaður og vann
Múlann upp og hefir því starfi
verið fram haldið af börnum
hans og tengdasyni og er hann
nú prýðileg jörð og vel setin.
Voru þeir mágarnir, Þórður á
Laugabóli og Kristján í Múla,
einhverjir aflahæstu formenn
þar um slóðir á sínum tíma —
auk búskaparins.
Einn son og annan sonarson
Jóns heitins á Laugabóli auðn-
aðist mér að heimsækja. En
sonur hans er Halldór bóndi á
Rauðamýri, inn af ísafjarðar-
djúpi. Halldór er nú 83 ára
gamall og hefir verið bóndi um
sextíu ára skeið. Hann stóð við
slátt, er við komum til hans,
teinréttur ennþá og eldfjörugur.
Hann nam ungur búfræði í
Noregi og varð fyrstur manna
þar um slóðir til að hefja jarð-
yrkjustörf með nýjum aðferð-
um og breiða út frá sér kunn-
áttu á jarðyrkjustörfum með
hestaverkfærum. Hann er ung-
ur í anda, þótt aldurinn sé hár,
fullur af áhuga og starfslöng-
un.
Jörðin Rauðamýri er ein af
beztu jörðum sveitarinnar.
Ræktunarskilyrði mikil, engjar
góðar og laxveiði nokkur. Sonur
Halldórs og sonarsonur Jóns
gamla á Laugabóli er svo Jón
bóndi Fj ajldal á Melgraseyri.
En Melgraseyri liggur við ísa-
fjarðardjúp nokkru innar en
Kaldalön. Jón hefir nú búið að
Melgraseyri full 30 ár. Hann
tók jörðina í niðurníðslu, eins
og margar jarðir voru á þeim
árum. Hann hefir nú sléttað
allt túnið og stóraukið með út-
græðslú og nýrækt, og byggt úr
steini mikið og vandað íbúðar-
hús, hlöðu, fjós, fjárhús og
áburðargeymslu, allt í einni
hvirfingu, vandað og svo
smekklega fyrirkomið, að unun
er á að líta. En skemmst af að
segja, að Melgraseyri er nú eitt
hið fegursta býli, sem ég hefi
séð á landinu, frá hvaða hlið,
sem á er litið. Jón er norskur
búfræðingur eins og faðir hans
og ágætur jarðyrkjumaður og
garðyrkju. Ræktar hann þarna
venjulega um 100 tunnur af
kartöflum, feikn af rabarbara
og öðrum garðávöxtum. Þá hef-
ir og verið byggt í landi hans
nýbýli, mjög snoturt, sem hann
hefir aðstoðað við. Hann er mik-
ill áhuga- og framfaramaður og
athafnamikill í öllum félags-
málum bænda.
Þá vil ég í sambandi við Mel-
graseyri nefna býli, sem um
stórhuga framkvæmdir og
snyrtimennsku minnir mjög á
hana, en.það er-jörðin Skála-
vík við Mjóafjörð, sem liggur
inn af Djúpinu, nokkru sunnar.
Þar býr bóndi, er Ólafur heitir
Ólafsson. Er hann fyrirmyndar
bóndi um allar framkvæmdir
og umgengni.
Tún er þar bæði mikið og
grasgefið, jarðarhús öll nýgerð
og vönduð rafstöð til ljósa og
suðu og á öllum framkvæmdum
og umhirðu er snyrtimennska
svo af ber. Auk þessara tveggja
nýju höfuðbóla, sem ég hefi nú
drepið á, vil ég minnast á eitt
enn, sem virtist vel á vegi að
rísa úr moldu. En það var býli
fylgdarmannsins okkar, Páls
Pálssonar. Páll er uppalinn í
Vatnsfirði, hjá föður sínum, sr.
Páli Ólafssyni. Hann nam bú-
fræði og gerðist bústjóri föður
síns, síðari ár hans. Þá var hann
um tíma bóndi á Vatnsfirði, er
brauðið var á milli presta, en
varð svo að víkja, er það var
veitt á ný. Þá flutti hann sig
um set og stökk á næstu þúfu,
en það var jörðin Þúfur,
skammt frá prestssetrinu. Þúf-
ur voru þá álitnar rýrðarkot og
lítt eftirsóknarvert. Nú hefir
það tekið þeim stakkaskiptum,
að það ber um 400 fjár, auk
nauðsynlegra nautgripa og
hesta. Að vísu keypti Páll ann-
að kot álíka, sem var að fara í
eyði og lagði við. En svo er
breytingin orðin mikil á kotinu,
að næst er að skipta um nafn
og nefna það Sléttu. Nú er kom-
ið þarna mikið og rénnslétt
tún og hafði þó margar dag-
sláttur undir í nýrækt, þegar
við komum þar. Öll jarðarhús
hefir hann orðið að reisa að
nýju og þar á meðal mjög snot-
urt og vandað íbúðarhús úr
steini. Geng ég þess ekki dul-
inn, að ef Páli endist aldur og
heilsa, þá muni hann reisa
þarna veglegt höfuðból úr þessu
niðurnídda koti. Það er annars
einkennilegt um þá bræður,
sonu séra Páls í Vatnsfirði,
hversu þeir hafa verið tryggir
við torfuna. Af sex bræðrunum
gerðust fimm bændur, þar af
fjórir í nágrenninu. Ég heim-
sótti einn þeirra, auk Páls, Sig-
urð bónda á Nauteyri. Hann er
búfræðingur eins og Páll bróð-
ir hans. Mér virtist Nauteyri
ekki meir en miðlungs jörð, en
prýðilega setin. Sigurður hefir
lengst af verið einyrki og að
mestu sjálfur byggt upp öll hús
jarðarinnar úr steinsteypu og
hin vönduðustu. Sléttað túnið
og stórbætt og var aðdáanlegt
að sjá, hve miklu hann hefir
afkastað. Þeir báðir eru bjart-
sýnir búmenn og æðrulausir.
Dáðist ég einkum að því um
Pál, að hitta þar búmann, sem
ekki kunni að berja sér. Hann
var alveg laus við þann sið
margra bænda, að gera lítið úr
bújörð sinni eða stækka fyrir
sér örðugleikana. Hann trúir
á mátt moldarinnar og farsæld
landbúnaðarins og verður að
trú sinni, eins og flestum.
Inn af Djúpinu liggur hið
fornfræga höfuðból, Vatnsfjörð-
ur, bújörð mikil og hlunninda,
enda þótti þar löngum gott til
fanga. Undir Vatnsfjörð liggur
Borgareyjan nokkru framar í
Djúpinu og er hún hið mesta
gersemi. Þar er æðarvarp mik-
ið, selveiði, heyskapur og haga-
ganga á vetrum. Á Vatnsfirði
býr séra Þorsteinn Jóhanneson,
prófastur, miklu myndarbúi.
Nokkru sunnar en Vatns-
fjörður liggur Reykjarfjörður,
einnig fornt stórbýli og vel set-
ið. Þar býr Salvar Ólafsson,
bróðir Ólafs í Skálavík. Er hann
búfræðingur og bóndi góður.
Undir Reykjafjörðinn hefir leg-
ið Reykjanesið, sem frægt er
fyrir hina miklu jarðhita og
saltvinnslu, sem þar var stund-
uð til forna. Nú hefir Reykja-
nesið verið selt undan jörðinni
og tekið til annarrar notkunar
og er nú vel á vegi að verða
allra merkilegasti staðurinn við
Djúpið. Þar hefir Kaupfélag ís-
firðinga nú komið upp garð-
yrkjustöð með miklum gróður-
húsum við jarðhitann, og úti-
ræktun eftir því sem land leyf-
ir. Ræktunarskilyrði eru þarna
ekki góð. Landið er grýtt og
gróðurlítið og auk þess næsta