Kristniboðinn - 01.05.1933, Qupperneq 1

i-AN03L> 0 K A S AI" N
JV3 133374
Útgefandi: Kristniboðsfélögin í Reykjavík
i.
Reykjavík, í maí 1933
Ávavpsorð.
Sölmm þess, live blaðakostur evangel-
isk-lúterskrar kristni hér á landi er
Htill, þá er miklum erfiðieikum bundið
að rœða kristniboðsmálið og áhugaefni
kristniboðsfélaganna á þeim vettvangi,
eins og nú standa sakir.
Kristniboðsfél 'ógin hér % Reyhjavih
liafa fundið mjög til þessa og því ráð-
ist í að gefa út þetta blað, sem nefnt
er » K r i s t n i b o ð i n n «. Gera þau
það í þeirri von, að það bœti ofurlítið
úr þeirri þörf, er að ofan greinir, og
til þess að inna af liendi ofurlítinn vott
kristniboðsskyldu sinnar á þessu sviði.
Vér vonum, að félagssystkin og vinir
kristmboðsins í landinu taki þessu litla
blaði tveim h'öndum og líti á það eins
og útrétta bróðurhönd til sameiningar
og nánari samvinnu að liinu ábyrgðar-
mikla og liáleita hlutverki, er vér sér-
stahlega höfum tekið að oss í starfinu
fyrir Guðs ríki.
Vér þykjumst viss um, að öll get-
um vér verið sammála um það, að mjög
vœri æskilegt, ef unt væri að gefa íit
slíkt blað að staðaldri, jafnvel þó ekki
vœri nema einu sinni í mánuði hverj-
um, og þó helzt vikublað, en litlar lík-
ur eru til, að nokkur tök verði á því
fyrst um sinn.
Engin ákvörðun hefir verið tekin um
það, hvort þetta blað kemur út oftar
en í þetta eina sinn; það fer algerlega
eftir því, hvernig þér takið á móti því.
Séuð þér oss sammála um þörfina fyr-
ir slíkt blað og sýnið það í orði og á
borði, með þvi. að fá nógu. marga til
að kaupa. þetta blað og lesa það, og
leggið með því, og á annan hátt er yður
hughvœmist, yðar skerf til þess að það
komi oftar út, þá mun það gera það,
annars ekki.
Að svo mœltu felum vér Drotni vor-
um og Frelsara tilraun vora og biðjum
hann þess, að liún mætti verða mál-
efninu, sem vér berum fyrir brjósti, til
gagns og blessunar, nafni hans til
vegsemdar og ríki lians hjá þjóð vorri
til eflingar. Útg.
SÓlafuv Ólafsson
kristniboði, kona hans og börn.
mm
Vér gerum ráð fyrir, að íslenzkum
knstniboðsvinum og öðrum, sé kœrt
að fá nokkra vitneskju um hag
kristniboða vors og fjölskyldu hans.
Þess vegna flytur »Kristniboðinn« nú
nýjustu myndina, sem vér vitum að
til sé af lionum, Herborgu konu hans
og börum þeirra þrem:
Jóliannes, fæddur 26. marz 1928.
Guðrún Margot, fœdd 12. febr. 1930.
Hjördis, fædd 12. október 1931.
Byrjið í Jerúsalem.
Trúboðið er æðsta hlutverk kristninn-
ar. Þeim sem sjálfir hafa öðlast lífið,
er ekkert ljúfara en að flytja þeim það,
sem stynja undan helgreipum syndar-
innar og dauðans. Jesús sá vald myrk-
ursins þjaka þennan guðvana heim, og
hann kom í heiminn sem hið sanna ljós,
til þess að hver sem tekur við honum
stigi yfir frá myrkrinu til ljóssins, frá
dauöanum til lífsins. Og er hann hafði
fullkomnað hina miklu friðþægingar-
fórn, þá gaf hann lærisveinum sínum
þá skipun, að þeir skyldu flytja heim-
inum fagnaðarerindið um hið sanna ljós
— um Frelsarann, sem sviftir oki dauð-
ans af iðrandi syndurum.
»Farið því og gerið allar þjóðir að
mínum lærisveinum«. Þessi orð eru
letruð á gunnfána kristninnar fram á
þennan dag. Og fyrir Guðs náð er mik-
ið unnið að trúboði meðal heiðingja á
vorum dögum. Margir og stórfeldir sigr-
ar eru unnir, og mjög víða standa fagn-
aðarerindinu opnar dyr. Heiðingjana
þyrstir eftir lífsins vatni. En það er
undir lærisveinum Drottins komið,
hvort þeir fá það, því að fagnaðarer-
indið nær ekki lengra en þangað, sem
lærisveinarnir vilja flytja það. Þannig
hefir Guð takmarkað almætti sitt, til
þess að fela oss á hendur dýrmætt hlut-
verk, sem jafnframt hefir í för með
sér eilífa alvöru — þrungna ábyrgð fyr-
ir oss. En vér getum ekkert í eigin
mætti, nema þyrlað upp ryki. Og Drott-
'MU
inn ætlast heldur ekki til þess. Vér eig-
um aðeins að vera farvegur fyrir kraft
hans, og þá er öllu borgið, því að hans
er allur mátturinn á himni og jörðu.
Þegar vér því rekum oss á þá stað-
reynd, að þorsti heiðingjanna er meiri
en fórnfýsi lærisveinanna, þá vitum vér
hvar sökin liggur. Þegar oss ógnar
starfssviðið og oss finst lítið ávinnast,
þá stingum hendinni í vorn eigin barm,
því au það er sjálfs vor sök, að vér höf-
um ekki veitt viðtöku þeim eilífðar-
mætti, sem oss stendur til boða.
Jesús fól lærisveinum sínum að hafa
allan heiminn að starfssviði, en hann
sagði þeim að byrja í Jerúsalem. Þeir
áttu ekki að byrja í Róm, heimsborg-
inni miklu, aðalvígi heiðninnar. Þeir
áttu að byrja heima. Þar áttu þeir að
styrkjast til hins mikla starfs og safna
liði — og gera síðan áhlaup.
Þetta á við nú engu síður en þá. Það
gefur enginn það, sem hann á ekki til.
Ef söfnuðurinn á ekki kraftinn frá
Guði, þá flytur hann hann ekki til ann-
ara. Þess vegna liggur það í augum
uppi, að sé ekki lögð áherzla á að efla
starfið í heimalöndum kristninnar, þá er
úti um það, að heiðingjatrúboðið geti
fengið þann styrk, sem það þarfnast.
Undirstaða heiðingjatrúboðsins er því
heimatrúboð, og án þess svífur heið-
ingjatrúboðið í’ lausu lofti. öllum, sem
um þetta mál vilja hugsa í alvöru, hlýt-
ur að vera það ljóst, að þegar vantrú,
hjátrú og guðleysi blómgast meðal hinna
svo nefndu kristnu þjóða og sé ekki lögð
rík áherzla á að vinna á móti því, þá
l