Teningur - 01.01.1989, Blaðsíða 18

JONAS ÞORBJARNARSON
STRÁKASAGA
Hann vill deyja. Gott og vel. En ekki
í fyllingu tímans, eftir sextíu áttatíu ár,
viöurkenndur gæfumaöur og tuttugu
barna faöir, ævi hans og ástir efni í
minningargreinar, erfiljóð, og upp af
leiðinu risi stór steinsúla: Omar Sól-
mundarson, fæddur og dáinn.
Ómar Sólmundarson vinur minn.
Af hverju geturðu ekki hundskast til
aö lifa! Ég vil sjá þig eldast, missa hár
og tennur, og svo veröum viö aftur
litlir snaggaralegir strákar, og bökum
drullukökur hvor ofan í annan.
Nei þér líst ekki á þaö. Þú ert fífl, og
þegar þar aö kemur skal ég öskra þaö
yfir þér dauðum: fífl! og ekki bara þaö,
sá sem ekki getur þraukaö eitt
mannslíf er aumingi.
Ég veit ekki af hverju ég, sem
kemst vel af án vina, er orðinn vinur
svona náunga. Hann hugsar varla um
annaö en að deyja. Maður eins og ég,
segir hann, sem er og verö ekki neitt
á að hafa vit á að deyja eins fljótt og
auðið er: Á hátindi óhamingjunnar,
barnlaus, ókvæntur.
Ó!
Þetta er dálítið sorglegt, þaö hlýtur
aö vera.
Dálítiö asnalegt, þykir mér, gerir
mig snarringlaðan, ég kann ekki að
hugsa um þetta. Og það er ekki nema
von, þetta er svo fjarstæðukennt. Það
gæti engan grunað hvað hann er með
á prjónunum ef hann ekki segði
manni það skýrt og skorinort, undir
fjögur augu, tíu fingur upp til Guðs og
ég veit ekki hvað þarf til áður en hægt
er að trúa slíkri firru. En hann er vita-
skuld ekki að gaspra því í Pétur og
Pál, þótt hann hafi að vísu sagt mér
það, daginn sem við kynntumst. Ég
sagði bara jæja. Því svonalagað þarf
að secjja mér oftar en þrisvar. Og það
vantar reyndar ekki að hann tönnlist á
þessu við mig, enda er mig nú farið
að gruna að honum sé alvara.
Og þá sem sagt býst ég við að
þetta sé hið alvarlegasta mál.
Skrattinn sjálfur.
Ég er sá eini sem veit áform hans,
reyndar eini maðurinn í Reykjavík
sem hann þekkir, því hann er hér um
bil sami einfarinn og ég, utanbæjar-
maður eins og ég. Furðuleg tilviljun
að við skyldum kynnast.
Geðveiki. Er þetta ekki hrein og klár
geðveiki? Eða er ég bara svona ungur
og fáfróður um mennina? Og finnst
þetta þess vegna skrítið? Ég veit það
ekki. Ég veit jú að ég er dálítið ungur
og fáfróður um flest, og skal meira að
segja viðurkenna að það hefur aldrei
hvarflað að mér að mitt líf gæti orðið
of langt, en samt: Manstu eftir unga
myndarlega manninum fyrir framan
þig í röðinni í búðinni, hávöxnum með
stutt skollitt hár; hann snéri að vísu í
þig baki, en þú mætir honum iðulega
þegar þú ferð í bæinn, og þá horfist
þið í augu eitt andartak, og kannskí
lengur, varla þætti þér, hver sem þú
ert, ég á við: Það getur engum þótt
neitt vit í því ef Ómar tæki upp á þeim
fjanda að hvolfa í sig hundrað svefn-
töflum, svo að eftir klukkutíma væri
útilokað að hann myndi svo mikið
sem rumska þótt tígrisdýr öskraði upp
í eyrað á honum - martröð sem ég
hef oft fengið - og hótaði að bíta af
honum höfuðið, víst til að standa við
það. Nei, ég er viss um það þætti
flestum einkennilegt athæfi ef jDessi
maður, sem greinilega er hinn hraust-
asti og á ævina fram undan, tæki upp
á því að vera allt í einu orðinn svo
dauður að hann myndi ekki vakna við
slíkan voða.
Hvað svo sem yrði um hann ef
hann vaknaði, það er önnur saga; ég
bakka ekki með það að þetta sé hrein
og klár geðveiki. En rneira veit ég
ekki, ég veit ekki hvernig á að lækna
manninn. Efast um að það sé hægt.
Flestir alvarlegir sjúkdómar eru
ólæknandi.
Það má sjá hann á gangi upp eða
niður Laugaveginn á öllum tímum
dags, og oft um nætur líka; hann fer
út að ganga ef hann getur ekki sofið.
Nei Ómar vinur minn er ekki róni.
Hann er yfirleitt edrú, og alltaf hinn
snyrtilegasti, í þessum stóra góða
frakka sínum, með þykkan trefil marg-
vafinn um hálsinn, og í nýburstuðum
Lloydsskóm. Honum liggur ekkert á,
og það er ekki gott að segja af hverju
hann er að vafra þetta um bæinn. Ekki
er hann að skoða í búðaglugga, gjóar
ekki svo mikið sem öðru auganu
þangað sem gefur að líta bak við
glerið nýjustu tísku í karlmannafatn-
aði, og fáklæddar kvengínurnar sér
hann ekki heldur sama hvernig þær
glenna sig. En það þýðir ekki að hann
sé náttúrulaus þótt hörð plastbrjóst
vekji ekki áhuga hans eða girnd; ég er
náttúrulaus, ekki hann. Við erum já
ólíkir um margt, og sýnist sitt hvorum,
þótt við séum báðir nákvæmlega
16