Teningur - 01.01.1989, Blaðsíða 10

ALVARO SALVADOR
ÞRJÚ LJÓÐ
SÖNGLAG Á HÁDEGI
Maöur kysi, stundum, að hafa ekki veriö
þetta hamingjusama ungmenni sem í samkvæmum
komst í vímu af þunglyndi.
Því maður viröir fyrir sér, stundum, í morgunsáriö
andlit sársaukans andspænis speglinum,
meö plógför eftir angistina, illa fariö,
þokkinn og hárin horfin
andliti einfarans: dapurleikinn
einsog altumlykjandi vafningsviöur.
Og maöur finnur í beinunum aö það er kalt,
aö hitatækiö virkar ekki, að inn í húsið
smýgur síðdegisgolan hægt og hægt
einsog dapurlegt kvikasilfur einsemdar og niðurlægingar.
Hve einmanalegt er lífiö á þessu hádegi
þegar þú færö þér göngutúr og reikar um
í hita eigin líkama einsog villidýr!
Hve einmanalegt verður lífið á útlendum breiðgötum
fyrst augu þín munu varla ná aö greina návist blámans
sem dagsljósið hefur skilið eftir á trjánum.
Því maður virðir fyrir sér, stundum, í morgunsáriö
rigningu sársaukans á gangstéttunum,
markaður genginni leið, útlægur orðinn,
og hefur tapað voninni og gleðinni
úr rökum augunum: dapurleikinn
einsog altumlykjandi mannfjöldi.
Og í einni svipan finnur maður hrópið,
hrópið á vörunum og inn í augun
smýgur geisli af brosi hægt og hægt
einsog Ijósgjafinn Ijúfi sem brýst að hjartanu.
8
Maður kysi, þá, að vera aftur orðinn
þetta hamingjusama ungmenni sem í samkvæmum
komst í vímu af þunglyndi.