Teningur - 01.01.1989, Blaðsíða 23

brosti og sagöi glaðlega, „Skríðandi?
Jæja, að minnsta kosti færist ég úr
stað."
„Þú talar ekki við mig lengur,"
sagði hún, „þú leikur á mig eins og
kúluspil til þess að safna stigum."
„Góðan daginn, Hamlet," svaraði
ég, sat í stól mínum og beið þolin-
móður eftir því sem hún hafði að
segja næst. En hún mælti ekki orð,
hún fór og lokaði hurð vinnuherberg-
isins hljóðlega á eftir sér.
„í september 1870“, byrjaði M frá-
sögn sína í áheyrn langafa míns,
áskotnuðust mér viss skjöl sem
ekki aðeins ógilda öll grundvállar-
atriði vísinda okkar um hagnýta
rúmfræði, heldur grafa einnig
undan heildarkerfi eðlisfræðilög-
mála okkar og neyða okkur til að
endurskilgreina stöðu okkar í
heildargerð náttúrunnar. Þessi
plögg eru þyngri á metunum en
samanlögð verk þeirra Marx og
Darwins. Mér voru þau falin í
hendur af ungum bandarískum
stærðfræðingi, en höfundur þeirra
er annar stærðfræðingur, David
Hunter, sem er Skoti. Bandaríkja-
maðurinn hét Goodman. Um ára-
bil hafði ég skrifast á við föður
hans í sambandi við vinnu hans að
kenningunni um tímabundnar
blæðingar, sem er enn ekki al-
mennt metin að verðleikum hér á
landi þótt ótrúlegt megi virðast. Ég
hitti Goodman yngri í Vínarborg,
en þar hafði hann sótt alþjóðlega
stærðfræðiráðstefnu ásamt Hunt-
er og fleirí stærðfræðingum frá
ýmsum löndum. Goodman var föl-
ur yfirlitum og allur í uppnámi er
ég hitti hann og ráðgerði að snúa
aftur til Ameríku næsta dag þó að
ráðstefnunni væri enn ekki hálf-
lokið. Hann fól plöggin i mínar
hendur með þeim fyrirmælum að
ég skyldi afhenda David Hunter
þau, ef ég öðlaðist einhvern tíma
vitneskju um dvalarstað hans. Eftir
miklar fortölur og þrákelkni af
minni hálfu fékk ég hann síðan til
að segja mér hverju hann hefði
orðið vitni að á þríðja degi ráð-
stefnunnar. Ráðstefnufundir hóf-
ust á hverjum morgni klukkan hálf
tíu með því að flutt var erindi en á
eftir fylgdu almennar umræður.
Klukkan ellefu voru bornar fram
veitingar og margir stærðfræðing-
anna stóðu upp frá löngu gljá-
fægðu borðinu sem þeir sátu í
kring um, röltu um stóran glæsi-
legan salinn og tóku þátt I óform-
legum umræðum við starfsbræður
sína. Ráðstefnan stóð tvær vikur,
og samkvæmt rótgrónu fyrirkomu-
lagi lásu kunnustu stærðfræðing-
arnir sínar ritgerðir fyrst, því næst
þeir sem voru dálítið minna þekktir
og þannig áfram niður virðingar-
stigann þessar tvær vikur út í
gegn. Þetta olli stundum djúpri
öfund eins og títt er meðal bráð-
gáfaðra manna. Þótt Hunter væri
stórsnjall stærðfræðingur, var
hann ungur og í raun óþekktur
utan háskóla síns, sem er í Edin-
borg. Hann hafði sótt um að flytja
erindi um hagnýta rúmfræði sem
hann kvað vera geysimikilvægt, en
þar sem hann var ekki í háum
metum í þessu menntahófi, hafði
hann verið settur á mælendaskrá
næstsíðasta dag ráðstefnunnar,
en þegar þar að kæmi myndu
flestir hinna mikilvægustu fulltrúa
hafa horfið aftur hver til síns
heima. Því varþað á þríðja degi, er
þjónarnir voru að bera inn veiting-
arnar, að Hunter stóð skyndilega
upp og ávarpaði starfsbræður sina í
þann mund sem þeir voru að risa
úr sætum. Hann var stórvaxinn,
strýhærður maður, og þótt hann
væri ungur að árum hafði hann
sérstakt viðmót sem þaggaði klið
samræðnanna algerlega niður.
„ Herrar mínir, “ tók Hunter til
máls, „ég verð að biðja yður að
afsaka þetta ósæmilega ávarps-
form, en ég hef dálítið gífurlega
mikilvægt að segja yður. Ég hef
uppgötvað hinn yfirborðslausa
flöt. “ Umkrlngdur háðslegum
brosum og hljóðlátum hæðnis-
hlátri tók Hunter stórt hvítt papp-
írsblað af borðinu. Með vasahníf
skar hann um það bil þriggja þum-
lunga langa skurð í blaðið, örlítið
til hliðar við miðjuna. Því næst
gerði hann nokkur snögg, flókin
brot i blaðið og á meðan hann hélt
því hátt á lofti svo allir mættu sjá,
virtist hann draga eitt horn þess
gegnum rifuna og við það hvarf
blaðið.
„ Sjáið, herrar mínir, “ mælti
Hunter og beindi tómum höndum
sínum í átt að þingheimi, „yfir-
borðslausa flötinn. “
Maisie kom inn í herbergið,
nýþvegin og lyktaði dauflega af ilm-
sápu. Hún kom og tók sér stöðu bak
við stólinn sem ég sat á og lagði
hendur sínar á axlir mér.
„Hvað ertu að lesa?“ spurði hún.
„Bara glefsur úr dagbókinni sem
ég hef ekki litið á áður." Hún hóf að
nudda herðar mínar blíðlega. Mér
hefði þótt fróun í því ef enn hefði
verið um fyrsta hjónabandsár okkar
að ræða. En þetta var sjötta árið og
þetta olli eins konar spennu sem
breiddist niður eftir hryggnum á mér.
Það var eitthvað sem Maisie var að
sækjast eftir. Til að halda aftur af
henni lagði ég hægri hönd mína á
vinstri hönd hennar. Hún misskildi
þetta sem alúð, laut fram og gaf mér
koss undir eyrað. Andardráttur
hennar lyktaði af tannkremi og ristuðu
brauði. Hún togaði í öxl mér.
„Komdu inn í svefnherbergi,"
hvíslaði hún. „Við höfum ekki elskast
í nærri tvær vikur núna.“
„Ég veit," svaraði ég. „Þú veist
hvernig þetta er. . . með vinnuna
mína.“Ég fann ekki fyrir neinni löngun
til Maisie né nokkurrar annarrar konu.
Það eina sem mig fýsti að gera var að
fletta næstu síðu í dagbók langafa
míns. Maisie létti höndunum af öxlum
mér og stóð við hlið mér. Það var slík
grimmd í þögn hennar að ég fann
spennu færast um mig líkt og sprett-
hlaupara á viðbragðslínu. Hún teygði
sig fram á við og tók upp innsigluðu
krukkuna sem geymdi Nicholls skip-
stjóra. Þegar hún lyfti henni leið
reðurinn sem í draumi enda á milli í
ílátinu.
„ Þú ert svo SJÁLFUMGLAÐUR,"
skrækti Maisie og þeytti síðan gler-
flöskunni í vegginn fyrir framan skrif-
borð mitt. Ósjálfrátt huldi ég andlit mitt
með höndunum til að skýla því fyrir
glerbrotunum. Er ég lauk upp augun-
21