Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 24.12.1939, Blaðsíða 25

ALÞÝÐUBLAÐSINS
25
ina. Svera kaðalinn, sem hún
hafði um hálsinn, gátu allir séð,
en alla hina grönnu og sterku
þræði, sem teymdu „Jólarós“
heim, gat enginn fengið hug-
mynd um, nema með því að
lesa langa nafnalistann.
Það var kennarinn, sem kom
með hana. Og auk þess stórt
umslag með yfir þúsund krón-
um í.
Þarna stóð „Jólarós11 aftur á
gamla básnum sínum — og
pabbi með alla peningana í
hendinni — og mamma og
börnin umhverfis hann. Jafnvel
Marta með „svörtu gluggatjöld-
in“, þrátt fyrir feimni sína og
fáskiptni. Því að kennarinn
hafði sagt dálítið merkilegt: að
allir í sveitinni væru svo glaðir
vegna þess, að þeir hefðu flutt
jólagleðina til Bjölluáss.
Hve oft hafði Mörtu ekki
dreymt prinsessudrauminn sinn,
en í hvert sinn, sem hún kom
heim til Bjölluáss, var þar jafn-
fátæklegt og Gunnar kom
hlaupandi 1 sömu bættu tötrun-
um. ...
Nú var ævintýrið komið al-
veg inn í stofuna- til þeirra,
raunverulegt og satt — hið
gamla en þó sífellt nýja ævin-
týri um jól og mannkærleika.
JÓL LISTMÁLARANS.
Frh. af 6. síðu.
hann bjó. Hún náði sér í bíl og
ók þangað. En þar var allt harð-
læst. Hvað átti nú að taka til
bragðs? Ef til vill bjó húsbónd-
inn uppi? Hún ætlaði að ganga
úr skugga um það. Og sú varð
raunin á, að bóksalinn bjó í í-
búðinni uppi yfir búðinni. Jú,
hann mundi vel eftir dönsku
konunum, sem höfðu komið til
hans. Og hann vissi, hvar Linde
hafði búið, þegar hann fór einu
sinni til Rómaborgar. Ef til vill
bjó hann þar líka núna. Hann
fór að leita að heimilisfanginu,
en fann það ekki. Svo fóru þau
ofan í búðina og þar leitaði
hann, en því miður var hann
búinn að týna því.
Gerða fór heim á gistihúsið
sitt og tók á sig náðir. En hún
gat ekki sofnað. Alla nóttina lá
hún andvaka og hugsaði um
það, hvernig hún ætti að fara
að því að finna Jörgen Linde.
Stúlkan kom upp með morg-
unkaffið. Hún snerti ekki kaff-
ið, en lá með lokuð augun. Hún
varð þá að fara heim við svo
búið. En átti hún þá að koma
hingað aftur einhvern tíma í
sumar? Nei, það gat hún ekki
Skömmu seinna var bankað
gert.
á dyrnar. Hún lá og mókti með
lokuð augun. Stúlkan kom aft-
ur. — Hér er heimilisfang til
ungfrúarinnar frá bóksalanum,
sagði hún á bjagaðri þýzku og
rétti Gerðu blað.
Gerða spratt á fætur og gekk
inn í snyrtiklefann. Aftur var
kominn roði í kinnar hennar.
Skömmu seinna sat hún í
lestinni og var á leið til Róma-
borgar. Voru miklar líkur til
þess, að hann byggi nú á sama
stað og þá? Hún hristi höfuðið.
Á járnbrautarstöðinni í
Rómaborg náði hún í bíl og
nefndi heimilisfangið, sem stóð
á blaðinu. — En það liggur á,
sagði hún við bílstjórann og
borgaði honum ríflega þjórfé.
Herra Linde? Jú, hann bjó
hérna. En hann var úti að mála
og kom víst ekki heim fyrr en
með kvöldinu.
— En kemur hann þá í
kvöld? spurði Gerða.
— Já, auðvitað.
— Klukkan hvað?
— í síðasta lagi klukkan 8.
— Þá ætla ég að koma klukk-
an sjö. Verður þá opnað fyrir
mér?
— Já, auðvitað.
Dagurinn silaðist áfram. Hún
gekk eins og í svefni og vissi
ekki á eftir, hvað hún hafði
tekið sér fyrir hendur. En kl. 7
hringdi hún aftur.
Gat hún fengið að koma inn
á herbergi hans og bíða hans
þar?
— Já, það er sjálfsagt, gerið
svo vel.
Og maðurinn vísaði henni
veginn. Það var lítið herbergi
og húsráðandinn kveikti ljós.
Þegar hún var orðin einsöm-
ul tók hún af sér hattinn og
kápuna og settist í hægindastól-
inn.
Þá sat hún nú í herberginu
hans. Hér bjó hann. Hér voru
málaraáhöld hans og hálfunnin
listaverk. Hún stóð á fætur og
gekk að borðinu. Þar var bréf,
sem hann var rétt byrjaður að
skrifa.
„Góða ungfrú Gerða!
Þá er ég nú kominn aftur til
Rómaborgar. Ég ætla að byrja
aftur á myndinni frá Palatín-
hæðinni, sem misheppnaðist hjá
mér í fyrra. En nú skal það
heppnast. Allt, sem ég tek mér
fyrir hendur núna, heppnast.
Eftir fáeina daga, ef til vill
strax á morgun, fer ég aftur til
Florens. Ég hlakka til þess, ef
það skyldi liggja þar bréf til
mín, þegar ég kem heim.
— Góði Jörgen, hvíslaði hún.
Loksins hefi ég fundið þig.
Hún kveikti á litla, róm-
verska lampanum, sem stóð á
borðinu — og slökkti rafljósið.
Svo settist hún í hæginda-
stólinn og beið.
Allt í einu heyrði hún fóta-
tak úti á ganginum. Svo var
tekið um hurðarhúninn.
Þama stóð hann í dyrunum
með málaraáhöldin.
Hvorugt þeirra sagði orð.
Stundarkorn stóð hann og
horfði á hana.
— Gerða, hvíslaði hann. —
Hvernig stendur á því að þú
ert hér?
Hún stóð á fætur og kastaði
sér í fang hans.
— Ég kom, eins og ég lofaði,
til að sækja þig.