Alþýðublaðið - 16.10.1946, Blaðsíða 6

6
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Miðvikudagur 16. okt. 1046.
■ ■ - ■ . — ...
86 TJARNARBÍÓ
Tvö þusund konur
(Tvvo Thousand Women)
Spennandi mynd frá
fangabúðum kvenna í
Frakklandi.
Phyllis Calvert
Flora Robson
Patricia Roc
Bönnuð innan 14 ára
sýnd kl. 5—7—9
æ BÆJARBSO a
Hafnarfirðlí
Ásfaræði
Frásaga um sterkar
kenndir, um ást tveggja
manna á sömu konunni
sem er eiginkona ann-
ars en ástmey hins.
Aðalhlutverk:
Jean Gabin
Gaby Morlay
Jean-Pierre Aumont
Mona Goya
Sýnd kl. 7 og 9.
Sími 9184.
Myndin hefur ekki verið
sýnd í Beykjavík.
Sunnudag nokkurn sumar-
ið 1941 fór fram barnaskírn
í kirkju í Norður-Þrænda-
lögum í Noregi.
Fyrsta barnið, sem var
sveinbarn, vaf heitið Vidkunl
Vidkun Adolf.
Þegar presturinn spurði
konuna, sem hélt næsta barni
undir skírn, hvað sveinninn
ætti að heita, svaraði hún:
-—Hann á að heita Hákon;
en fyrst verður að skipta um
vatnl
„Þú ert heppin að eiga Tom og Harriet fyrir foreldra,“
sagði Henry. „Þau munu annast um þig og drenginn sem þú
sjálfsagt veizt. Og eins og ég sagði þér áðan, þá erfir þessi
drengur allt, þegar ég dey.“
Hann horfði rannsakandi á litla, alvarlega drenginn
í dökkgrænu flauelsfötunum. „Tómt hús, aragrúa af efa-
semdum og draumum — örlítinn lífeyri,“ sagði hann.
John-Henry hallaði sér upp að móður sinni og togaði
í hönd hennar til merkis um að hann vildi fara. Honum
leizt ekki, á þennan ókunnuga mann, sem horfði vorkun-
araugum á hann, og hann vildi fara heim á prestsetrið til
afa, þar sem hann þekkti allt og skildi allt.
„Hann er búinn að fá nóg af mér,“ sagði Henry og
brosti við. „Gott og vel, ungi maður, ég skal ekki tefja
þig lengur. Ég er líka að fara.“
Hann gekk með þeim fra mí anddyrið. Það var búið
að hlaða farangrinum upp í vagninn og þjónninn stóð fyrir
framan dyrnar í ferðafötum.
„Það er misskilningur,“ sagði Henry, „að reyna að
lifa sig inn í fortíðina Líttu ævinlega fram á við, ef þú get-
ur “
Hann horfði á húsið, gluggana á nýju álmunni með
hlerum fyrir og li.tlu svalirnar fyrir ofan dyrnar. Svo tók
hann í höndina á Jinný og klappaði léttilega á kollinn á
drengnum. Hann steig upp í vagninn, þjónninn skellti
hurðinni og settist fram í við hliðina á ökumanninum.
„Viltu skila lcveðju til Tom og móður þinnar frá mér,“
sagði Henry. „Ég hitti þau aldrei framar. Spurðu Tom, hvort
hann muni effeir því, þegar hann sagði við mi.g fyrir meira
en þrjátíu árum: „Ég vildi heldur vera góður eins og Eyre-
fjölskyldan en duglegur eins og Brodrickarnix.“ Gallinn er
sá, að hið góða deyr og er grafið í jörð niður. Dugnaðurinn
lific, hjarir og úrskynjast.“
Hann lei.t í hinzta sinn á steinveggi kastalans og niður
aflíðandi grasflötina á víkina og Dooneyju og gráa og svip-
mikla Hungurhlíð. Svo brosti hann enn einu sinni til Jinný.
„Þú þekktir aldrei móður mína?“ sagð hann. „Hún dó
fyrir mörgum árum í Ni.ce. Síðustu orðin sem hún sagði við
mig voru: „Vertu ekki alvarlegur, Henry minn. Enginn hef-
ur gott af að hugsa of mikið.“ Ég veit ekki hvort hún hefur
haft á réttu eða röngu að standa, en of mikil íhugun hefur
aldrei reynzt mér vel. Þú getur sagt syni þínum þessa sögu,
þegar hann kemur til vits og ára.“
Hann talaði eitthvað við ökumanninn, lyfti hattinum
og vagninn skrölti niður eftir akbrautinni og hvarf síðan
milli trjánna. Um leið og hann ók inn í skóginn, flögruðu
hegrarnr upp úr hreiðrum sínum í trjágreinunum og svifu
kveiiiandi yfir víkina í áttina til Dooneyju.
ARFLEIFÐIN, 1920.
Um leið og John-Henry beygði inn í DrottningargötUj
kom vörður út úr einu húsinu.
„Það er tæplega óhætt að fara lengra,“ sagði hann. „Það
er skothríð í hinum enda götunnar og þú gætir fengið kúlu í
bakið frá einhverjum hermanninum.“
Um leið og hann sagði þetta, heyrðu þeir í vélbyssu og
æ nyja bió æ æ gamla bió æ
Helja í heljarklóm
(„Captain Eddie“)
Atburðarík stórmynd
um ævi flughetjunnar og
kappaksturskappans Ed-
ward Rickenbacker.
Aðalhlutverk:
Fred MacMurry,
Lynn Bari,
Thomas Mitchell,
Lloyd Nolan.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
Walerloobrúin
(Waterloo Bridge)
Vivien Leigh
Robert Taylor
Sýnd kl. 9.
UPPÞOT í ÚTVARPS-
SAL
(Rado Stars on Parade)
Amerísk gamanmynd.
Skopleikarnir
Wally Brown og
Alan Carney
Söngmærin
Frances Langfard
Sýnd kl. 5 <
það ýskraði í hemlum á bifreið. Vörðurinn glotti.
„Einhver hætt staddur,“ sagði hann.
í hinum enda götunnar stóð bifreið uppi við gangstétt-
ina og gegnum rúðuna sást í byssu, sem miðað var út á torg-
ið. Þrír menn á gangstéttinni fleygðu sér til jarðar. Einhver
kom hlaupandi, út úr húsi og stökk upp í bílinn. Hann var
með byssu í hendinni. Lítill hermannaflokkur kom í ljós hjá
torginu, bíllinn jók ferðina og beygði til hliðar upp þver-
götu. Hermennirnir skutu á bílinn og svo hlupu þeir yfir
torgið í áttina til stóra pósthússins á horninu. Mennirnir,
sem höfðu fleygt sér á grúfu á gangstéttina, stóðu nú á fætur
aftur og hristu af sér rykið eins og ekkert hefði í skorizt.
Kvenmaður kallaði skrækri röddu úr Ioftglugga eins húss-
ins, Kirkjuklukkan sló fimm. John-Henry kveikti sér í sígar
ettu og brosti til hermannsins.
„Manni dettur ósjálfrátt í hug“, sagði hann, „að menn
væru orðnir þreyttir á að skjóta hver annan eftir meira en
fjögurra ára stríð.“
Hermaðurinn tók fram stubb, sem hann hafði geymt
bak við eyrað á sér og fékk léða eldspýtu.
„Ekki í þessu landi,“ sagði hann. Ekki einn einasti
þeirra mundi hika vi.ð að reka hníf í bezta vin sinn ef hon-
um dytti í hug, og fara svo með blóm á leiði hans.“
John-Henry hló og fleygði frá sér eldspýtunni.
„Þetta er ekki. rétt,“ sagði hann. „Ég er einn þeirra og
mig hefur aldrei langað til að reka neinn í gegn.“
Hann gekk niður strætið, í áttina ao torginu, þar sem
skothríðin hafði verið. Margir gluggar voru brotnir, ekki
eftir þessa nýafstöðnu atburði, heldur eftir margra vikna
óeirðir. Á torginu voru nú engir hermenn, nema hervörður
stóð við lögreglustöðina. Ungur maður var að tala við konu
á götubrúninni. Andlit hans var tekið og þungbúið. Hann
var með hendur í vösum.
„Þeir náðu í Micky Farran,“ sagði hann vi.ð konuna, og
um leið og John-Henry gekk frám hjá, þagnaði hann og leit
niður fyrir sig.
Þau gengu bæði. af stað, og John-Henry fannst göturnar
tómar og undarlega þögular. Hinum megin við torgið voru
leifar af dálitlu götuvirki. Gaddavír lá í flækjum hér og þar.
Skyndileg regnskúr skall yfir en stytti upp strax aftur. í f jar
lægð heyrðust skellir í gufuskipi, dimmir og þungir, og í.
sömu andránni heyrðist hvellt ýskur í dráttarskipi. John-
Henry var að hugsa um orð varðmannsins: „Ekki einn ein-
am
- Myndasaga Alþýðublaðslns: ðrn elding -
GOOp/ IVE CAN
íSET OUT OF HEITE
NOW-.IT'S STAPTIN&
7 TO SNOW/
AlN'T HE CUTE?. — T'M
CALLING- HIM “SNOYVSALL
THE POOK UTTLE GuVS
s. SCAfSEP STIFF/ 5------
YEAtf, TH£f?E HE 15..
POWN EELOW, LOOKS
LIKE HE'S HAVIN5
v TeoUBLE ---- T
HE'5 GOT
SOMETHING
... IT'ð the
CUB/
\VHEI?E PID 5LIM \THIS 15 WHESE
GET TO?-_HEWAS \ THEV BOTH
HOT ON THE TKAIL / BOLLEP .POWN
OF THAT SEAK A THE HILL------
i cub/ T&i—ii................
m/UDOK
WE HAVE
MASCQTf
-sjuiOn
Reg,:Ö. S. Pot. Ofí.
AP Ncwsfcatures
ÖRN: Flvert fór Slim? Hann var
að elta húninn.
BLINKIE: Hérna ultu þeir niður
brekkuna.
ÖRN: Það er allt í lagi, bara að
við komumst héðan, nú byrjar
að snjóa.
SLIM: Sjáið þið bara, hér er
ÖRN: Já, þarna er hann, ég held
hann sé í vandræðum.
CELIA: Sjáðu, hann er búinn að
ná í eitthvað, það er húnninn.
minjagripur. — Finnst ykkur
hann ekki fallegur? Sá er nú
hræddur.