Alþýðublaðið - 24.12.1948, Síða 7

Jólablað 'Alþýðublaðslns

7

Þorpið ÁnSTnagsálik.
ci) liafði þá ekki lenguv um hönd scm
Irúaratliafnir, heldur noíaði þá scm
skemmtiatriðL þegar svo bar u.nd.ir.
Sýndu þeir okkur trumbudans og
sungu viðcigandi söngva, og virtust
skemmta scr því sem næst eins vel
og við.
Og svo tók aftur aö lengja d.aginn.
cn lítt virtist bæjarbragurinn í kast-
alanum batna íyrir það. Margir
kenndu þjáninga og máttleysis í
hnjám, cn það er eitt cinkenni skyr-
bjúgsins, og varð þáð til þcss að þoir
lióldu sig oftast inni viö, TJm þctta _
lcyti voru bjarndýr nokkuð á fcrli
á þcssum slóðum. Síra Rossing skaut
citt og Eskimói nokkur skaut annað.
Við, scm cnn vorum bressir og íærir,
gcngmn undan .þndrum okkar í bjarn-
dýraleit, ,cn ckki bar leitin ncinn
árangur.
Við vorum fjórir, sem uröum fyr-
ir því láni, að olikur var boðið í af-
mælishóf öldungs nokkurs. cr Justus
neíndist og bjó við Scrmilgakí.jörð.
Við íófum sextán saman, þcirfa á
meðal við félagarnir fjórir, og höfðu
þau iorustuna, Nikolaj, sonur Justus-
ar gamla, ög Ólína, cn hún var yfir-
setukona í kanptúnimi. Bar samt
öllu méira á förtistu yíirsetukonunn-
ar. Kyiilcg virðisl sú nýsköpun að
skýra Eskimóa nöfnum eihs og ]:oim
sem nú hal'a vcfiö talin, cn Justus
gamli var hciöurskarl, bar sítl hár
cins og tikaði.st cr iand var cnn
Iiciðið, var clziur allra karla á þess-
um stóðum, og'haíði tekið þátt í lciö-
angri þcirra Kolms og Gartícs.
La ;l var af stað árla morguns og
gcngum við á skíðum. Vcður var cins
og bczt varð kpsið, og c.kki cr unnt
að liugaa sér sámferöamónn ‘Eskimó-
um skemmtilogri. keir cr.u -glaöi -nd-
ir svo rí bcr, og viröast þvi glaðari
scm flciri cru saman í hóp, og 'bcr
fátí viö, svo þci.m vcröi ckki að liláf,-
ursefni. Hc,v-rt bcf cg þú sögu, að
þorpsstjóri nokkur ók á sicða fy.vir
brattan hjalia og sá hóp Eskimóa
statK'a við ræfuf brckkurmar og
hlógu ]>eir svo iiátt aö hcyra mátti
iaiigar leiöir. llann slöövaði sk'öa
sinn, því l’iáhn íýsti að vila hvaö
ylli glcöi þcirra og sá þá ðótlur sina,
cr vcriö hafði á skiðum í brakkunni,
liggja þar fólbrotna. Þegar Eskinió-
ar.iv.r gátu ráðið viö hlátur sinn,
rcyndust þeir tclpunni og föður
hennar lúnir hjálpfúsustu, cnda lilógu.
þcir ckki af meinfýsnil Þcim þótt
aöcins svo kátbroslegt aö sjá þegar
hún steyptist í brekkunni.
Og enda þótt okkur væri ekki
boöiö í þcssá för til þcss aö hafa
okkur að íifium, nrðum við okkur.
ofl til athlægis. Við kunnum að vísu
töluvcrt í grænlenzkri tungu, cn rnál-
fræði okkar var ckki á marga fisk-
ana, svo að mörg ambagan varð okk-'
ur af munni, og oft var numiö slað-
ar til þoKS að aiiir mættu njóta g'óðs
af þcirri skcmmtun. Margaf brekk-
uí’ iiröu á lcið okkar og brást þá sum-
um, gönguleiknih, cn öll urðum við
að srijast og hlægja, í irvert Skipli
Scm cinhvcr íéll.
Tekið var að kvölda cr við nálg-
uöums.t ákvörðunafstaö, og brá þá
mciri alvöru á hópinn. Justus var
mikiisvirliir ölcungur, og Ólína, sem
taidi sig bera ábyrgö á frami'eröi
c.kkar, brýndi fyrir okkur góða siði
og taldi víst ekki af vcita. Hún kvað