Tíminn - 27.06.1964, Blaðsíða 9

HUN SYNDIR I
GEGNUM LÍFID
Ein er sú kona íslenzk, sem
oftast allra heyrir nafn sitt í
fréttunum. Og við og við birt
ast myndir af henni í blöðun.
um með fangið fullt af bikur-
um og medalíum á barmi. Það
er talað um, að sumir syndi í
gegnum lífið. Þessi kona ger
ir það — bókstaflega. Hrafn-
hildur Guðmundsdóttir heitir
hún, og flestir þekkja nafnið.
Okkur datt í hug, að gaman
væri að kynnast persónunni á
bak við nafnið. Við hringdum
í Hrafnhildi og báðum um
spjall við hana um allt annað
en sund. Hún hikaði við, hef-
ur sennilega vitað sem var,
að við munum alls ekki geta
spjallað saman lengi, án þess
að minnast á sund. Hún hafði
heldur ekki mikinn tíma til
viðræðna — æfing kl- þetta,
mót annað kvöld, vinna . .
— Kannski í matartímanum,
sagði hún svo. Svo kom hún
í matartímanum, há og spengi
leg — 183 sentimetrar, sagði
hún, og við máttum líta upp.
Hárið var rakt undan sund-
hettunni og þrátt fyrir góðan
ásetning og vilja, varð fyrsta
spurningin: — Ertu að koma
úr sundi?
— Já, matartíminn fer í
sundið.
Svo tókum við okkur á og
reyndum að sneiða hjá sund-
inu.
— Hvert er áhugamál núm-
er tvö?
— Hestamennska. Eg á hest
uppi í Kjós og fer þangað um
helgar, þegar ég get, var þar í
sveit þegar ég var yngri, og
þar er mitt annað heimili.
— M ert nýkomin frá ítal-
íu. Hvemig stóð á ferðum þín
um þangað?
— Ásgeir Bjarnþórsson, list-
málari, er heimilisvinur okkar.
Hann var með sýningu í Róm
og bauð mér þangað til að
vera viðstödd opnunina, klædd
íslenzkum búningi. Við mátt-
um bíða lengi eftir myndunum
hans, sýningin átti að standa yf
ir í hálfan mánuð, en gat bara
verið í 2Vís dag af því að mynd
irnar komu svo seint. En við
notuðum tímann vel.
— Heilsaðirðu kannski upp
á páfann eða Soffíu Lóren?
— Hvorugt. Eg hafði ekki
áhuga á því.
— Hvað sástu markverðast?
— Eg vona, að ég hafi séð
flest það markvert, sem hægt
er að sjá í Róm. Hrifnust held
ég, að ég hafi verið, þegar ég
kom í Sixtínsku kapelluna í
Vatíkaninu, sem Michelangelo
myndskreytti. Það var dásam-
legt. — Svo fór ég á söfn, ótal
söfn. Heimsótti kirkjur, Péturs
kirkjuna og fleiri. Og svo auð
vitað Colosseum.
— í tunglsljósi?
— Bæði að nóttu og degi.
— Fórstu víðar um Ítalíu?
— Nei, bara Róm. Á heim-
leiðinni dvöldumst við svo um
viku í London. London er ekki
borg fyrir mig, aldrei sól alla
vikuna. Þar fór ég líka á ótal
söfn og klifraði m. a. upp í
topp á Pálskirkju. En nei, Róm
er miklu dásamlegri, þó að
betra sé að verzla í London.
— Hvað ertu gömul?
— Bráðum tuttugu og eins.
— Sem sagt rétt komin yf-
ir ólátaaldurinn. Hefurðu nokk
uð hugsað um vandamál æsk-
unnar, sem allir tala um núna?
— Nei, jú, ég veit ekki. Eg
held bara, að þessa krakka
vanti áhugamál. Þau þurfa að
hafa eitthvað við að vera. Ef
til vill yrði árangursríkast að
reyna að vekja áhuga unglinga
á einhvérju öðru c/i sjálfum
sér, til dæmis íþróttum eða
öðru útilífi.
— Þú hefur synt yfir óláta
aldurinn?
— Það má líklega segja það.
— Þú hefur ferðast talsvert
í sambandi við sundið, er það
ekki?
— Jú, ég hef komið víða, en
fceppnisferðalög eru ekki eig-
inleg ferðalög. Seinna vonast
ég til að geta ferðast mikið.
— Seinna, þegar þú ert hætt
að synda?
— Þegar ég er hætt að keppa
— Hvað heldurðu, að þú getir
lengi haldið áfram?
— Flestar hætta fyrir eða
um tvítugt, gifta sig kannski.
— Er sund og hjónaband
ekki samræmanlegt?
— Ekki hér. Æfin^ar eru
alltaf á matartímum, einmitt
þegar húsmóðirin hefur mest
að gera.
— Hugsarðu til Tókíó?
— Ja-á, auðvitað geri ég það.
Það verður bráðum úrtökumót,
og við höfum möguleika fjög-
ur.
— Hvað viltu segja um getu
leysi íslenzkra íþróttamanna,
sem oft er rætt? Margir eru
þeirrar skoðunar, að íslending
ar eigi ekkert erindi á erlend
mót, eins og t. d. Ólympíuleik
ana.
— íslendingar voru samt
nógu glaðir, þegar Vilhjálmur
Einarsson náði í silfrið. Ástæð
an til getuleysis íslenzkra
íþróttamanna er fyrst og
fremst slæm aðstaða og skort
ur á þjálfurum. Við verðum
að fara út og læra til þess að
fá þá þjálfun, sem þarf. Eg
ætlaði til Stokkhólms í fyrra
haust, en vinnan kom ekki
heim og sam/n við sundið.
Þess vegna vinn ég núna á
skrifstofu í Húsbúnaði og
syndi í matartímunum, oftast
tvisvar á dag.
Við vorum að kveðjast, og
þá minntist einhver
á rússneska ballettinn frammi
á ganginum. Samstundis flaug
í gegnum hugann, að Hrafnhild
ur væri vís til að hafa áhuga á
ballett. Og viti menn • • .
— Eg var í ballett til 13 ára
aldurs, þá tók sundið við. Eg
sé altaf eftir að hafa hætt.
— Ætlarðu kannski að sji
þann rússneska?
Framhald é 15 «f8u
HILDIGUÐMUNDSD.
UM ALLT ANNAD EN
SUNDlÞRÚTTINA
»i
T í U I N N, laugardagur, 27. júní 1964.