Vísir - 01.09.1914, Blaðsíða 3

Ví SIR
SUJut
til
Ödds kotvsúls S^ovakvexvscn o^ &ot\u haxv^
31. ág úst 1914.
þar sem heiðfjöllin blá
fram við blælygnan sjá
yfir blómgrundir rennsljettar gnæfa,
og um fegurstan flörð
hald’ í faðmlögum vörð
erfðafylgjurnar: heiður og gæfa.
þar ber sólin í dag
einna svipmestan brag:
heilög sigurdís árroða’ og friðar
opnar glaðheima tjöld,
lætur glitblóma fjöld
hátt úr glóheiði rigna til yðar.
Silfurbrúðhjónin kær,
yður kallar vor bær
fram í kærleika’ á blómþakið sviðið,
til að árna’ yður hags,
indæls hamingju dags,
þakka’ af hjarta það alt sem er liðið!
Og vjer heilsum þjer nú,
göfga, háttvirta frú,
með ið hljómfagra samnefnið: bliða, —
þú sem hlýindin ber
um alt húsið með þjer,
voHglöð horf þú til komandi tíða!
Dulið engum það ef*;v. ^
það býr, Oddur, hjá þjer
fornrar ættgöfgi óg' höfðingja bragur, —
þar er risna og ráð,
þar er röggsemi og dáð,
þar skín roði’ um þinn aðalsskjöid fagur!
þú ert brjóstvörn þeim lýð
sem á bjartari tíð
hjer í bænum og framtíð hans trúir, —
sú cr ósk vor og þrá
að þú hollvinum hjá
oss til heilla sem alira Jengst búir.
Sjá, hve gulldregin rún
yfir brekkum og brún
skært á brúðhjóna silfurkrans ljómar, —
spáir gullbrúðkaups tíð
sjerhver geislinn í hlíð
með gleðiljóð vort yður hljómar.
Guðm. Guðmundsson.
Olympísku leikarnir.
Millilandanefnd olympisku leik-
anna var 20 ára gömul í júní s.
1. Hjelt hún þá þing í París og
sóttu þangað fulltrúar frá 29 þjóð-
um samtals 165.
Meðal annars er þar hafði bor-
ið á góma, var það, hvort þjóðir
sem teldust til annara ríkja fengju
að koma fram á leikjunum sem
sjálfstæðar heildir. — Um þetta
segir sænskt íþróttablað:
„Eftir því sem skilja má á-
kvarðanir þær er gjörðar voru á
Parísarfundinum, eiga t.d. Finnar
°g Bæheimsmenn hjer eftir að
vera neyddir til að koma fram
undir rússnesku og austurrísku
merki. Má ganga að því vísu
að þessar þjóðir sjeu þá hjer
með útilokaðar frá því að geta
tekið þátt í olympísku leikjunum
úr því að ekki var hægt að finna
liðlegri úrlausn.
þetta þjóðernismál olli miklum
umræðum. Black hershöfðingi
lagði til fyrir hönd Svía að sama
regla skyldi gilda og sú er höfð
var við leikina í Stokkhólmi síð-
ast. Samkvæmt því hefðu Finnar
og Bæheimsmenn hlotið nokkra
sjerstöðu. þá kom önnur tillaga
frá þjóðverjum, þar sem töld voru
upp öll þau þjóðerni, sem mættu
koma fram á leikjunum og voru
í þrí útilokaðar hinar fyrnefndu
þjóðir.
Á móti þessari tillögu greiddu
atkvæði Svíar, Norðmenn og Dan-
ir, en hún var þó samþykt.
fer beint til Kaupmannahafnar
2. sepí. kl. ó síðdegis.
C. Zimsen.
H. TH. A. THOMSEN
umboðs- og heíldsölu-
verslun
útvegar kaupmönnum og pöntunarfje-
lögum vörur frá 150 erlendum verk-
smiðjum og stórkaupmönnum, þaraf
mörgum norskum og dönskum Versl-
unin hefur skrifstofu í Kaupmannahöfn,
sem sjer um fljóta og áreiðanlega af-
greiðslu.
Reyndar lýstu rússnesku fund-
armennirnir því yfir að Finnar
skyldu samt fá sitt leyfi til þess
að koma fram sjerstaklega, ef
olympíska þingið að eins viður-
kendi að Finnar teldust tilRússa.
— Líklega verður nú olmympíu-
nefnd Finna að ganga inn í þá
rússnesku og Finnar munu að
eins fá að koma fram sem sjer-
stakur flokkur undir rússneskum
fána á eftir Rússum sjálfum*.
það sem hjer er sagt um Finna
og Bæheimsbúa á auðvitað líka
við íslendinga. Vjer verðum að
eiga það undir náð Dana að fá
j að koma fram sem sjerstakur
! flokkur. Br það skapraun ekki
alllítil og óvíst hvort borgar sig
að vera að því. — Að því leyti
stöndum vjer þó betur að vígi en
Finnar, að Danir munu tæplega
getað meinað oss að koma fram
undir íslenskum fána.
Uw-mexVv^le^
fæst á afgr
Vísis.
Höllin
Karpatafjöllunum
eftir
Jules Verne.
---- Frb.
„Gætið betur að, fjárhirðir, og
þjer munduð þekkja hana eins og
unga manninn . . . “.
„Já . . . , að mjer heiíum og
lifandi það er Miriota . . . Miri-
ota hin fagra! Já — þetta ást-
fangna fólk . . . “.
„Nú er betra fyrir þau að fara
gætilega, því nú eru þau hjer
rjett fyrir framan sjónaukann svo
að ekkert af ástaratlotum þeirra
getur farið fram hjá mjer“.
„Jæja, hvað segið þjer þá um
sjónaukann minn ?“
„Hvað á jeg að segja . . . ?,
Að maður getur sjeð lengra með
honum en án hans“.
þar sem Friðrik hafði aldrei á
æfi sinni horft í gegn um sjón-
auka fyrr, hlaut Werstþorpið
að vera í þeim hluta fylkisins,
sem var lengst á eftir tímanum,
enda mun lesarinn brátt sann-
færast um, að svo var.
„Jæja, fjárhirðir," hjelt ókunni
maðurinn ifram, líttu afturí sjón-
aukann, og horfðu lengra en til
Werstþorpsins, það er alt of ná-
lægt“.
„Kostar það ekkert?“.
„Ekki eyri“.
„Jæja, þá ætla jeg að skoöa
hjeraðið í kringum Sílána.
„Nei 'sko. . .! þarna erkirkju-
turninn í Livadzel. Jeg þekki
hann á því að það vantar aðra
álmuna á krossinn, og þarna
lengra í burtu, sje jeg turninn í