Vísir - 07.05.1915, Blaðsíða 3

\j isiH
sttxom. og &%mpao\n. S'»\ \96. ~gs^g
Bjellands-
Fiskboliur
Ansjósur
Gaffaibitar
Sardínur
og
^ mr Síld
fœst í verslun
jóns Hjartars.
& Co.
Hafnarstr. 4 Sími 40.
íslenskt smjör, hvergi betra né
ódýrara, en í versl. Vegamót,
Lvg. 19. Sími 445.
Mysuosturinn góði fæst altaf
í versl. Vegamót, Laugaveg 19.
Simi 445.
Heiðraðaviðskiftavini
bið eg vinsamlegast að gefa mér upplýsingar um það, hvað þeir hafa
fengið úttekið við verslun mína í síðastliðnum mánuði, vegna þess að
útlánabókin kiaddinn) fórst í brunanum.
Mig er að hitta fyrst um sinn í
(
Lækjargötu 4
(niðri að norðarverðu) milli 1 og 5. j
Virðingarfylst.
EMil Jacoi)sen.
Hafnargerð
Brent og maiað
—=v_Kaffi^=—
best í verslun
Asgríms Eyþórssonar,
Sími 316. Austurstr. 18.
og
langmestar byrgðir, alt vönduð
vinna.
Skólavörðustíg 22. — Sími 497
Matthías Matthíasson.
Det kgí octr.
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vörur
alskonar o. fl.
Skrifstofutími 8-12 og 2-8 Austurstr.
N. B. Nieisen.
Þurkuð bláber, aprikósur, epli
og kirsiber fást í versl. Vegamót,
Lvg. 19. Sími 445.
Agætar kartöflur
fást nú í versl. Vegamóí,
Lvg. 19. Simi 445.
Reykjavlkur,
Skrifstofan verður fyrst um sinn opin alla virka daga í húsi
A.s. P. J. Thorsteinsson & Co. í Pósthússtræti 11, niðri, frá kl. 11-3.
Útborganir að eins á laugardögum frá kl. 1—3.
Sjálfur til viðfals á skrifstofunni frá kl. I1/*—2V2-
H P. Kirk
&u^$\w^avt\at \ *M\s\\
£ö$w\ewt\
ÓLAFUR LÁRUSSON
yfirdómsögm. Póstliússtr. 19.
Sími 215.Venjulega heima kl.l 1 —12
og 4—5
Bogi Brynjólfsson
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Skrifstofa Aðalstiæti 6 (uppi.)
Venjnl heima kl. 12-1 og 4-6 síðd.
Talsíml 250.
Brauð
lang ódýrust í
Versl. H I í f, Grettisgötu 26.
ya\xp\S Jvá Q^evl\t\t\\ Sfeatla^vuwss&w.
Úr dagbók
læknisins.
(Lauslega þýtt.)
Frh.
En nokkru seinna, þegar eg stóð
uppi í herberginu mínu, — klukk-
an var þá að ganga eitt, — þreif
einhver opnar dyrnar í óstjórnlegu
æði. Eg leit upp — það var Arthur
— hann næstum reikaði inn í her-
bergið. Hárið hafði hann strokið
í óreiðu frá enninu, og augun voru
s'irð og gljáandi. Hann gekk að
arninum og studdi sig uppvið hann«.
»Hvað hafði þá komið fyrir?«
sagfti eg, —
»Hann reif í hálsmálið á skyrt-
unni sinni, eins og hann væri að
ka(na, áður en hann gæti svarað.
er nýbúmn að fremja morð«,
sagði hann, og því næst starði hann
þeint fram undan sér, eins og hann
alls ekki sæi mig.«
»Hvaða vitleysa er þetta. Þú veist
víst ekki sjálfur, hvað þú erf að
segja«, sagði eg.
»Jú, það er satt, eg liefi drepið
mann«, endurtók hann. »Eg er
eyðilagður. Það er úti utn mig.
Hendur mínar eru flekkaðar blóði.«
»Sestu nú niður, góði Arthur, og
segðu mér frá öl!u saman«, sagði
eg við hann.
Eg gekk til hans. En hann ýtti
mér frá sér,
»Komdu ekki nálægt mér«, æpti
hann. »Hendur mír.ar eru ataðar
blóði. Eg er ekki verður þess, að
snerta við þér.«
»Já, en þú getur þá að minsta
kosti sagt mér frá, hvað fyrir hefir
komið«, bað eg.
Eftir stundarkorn varð hann ró-
legri og eg fékk hann til að tala
dálitið ofsaminna.
»Þú þekkir þenna hræðilega minn-
isskort«, byrjaði hann: »Ungur
maður, sem eg alls ekki þekti, kom í
morgun til að leita ráða hjá mér.
Eg rannsakaði með venjulegri ná-
kvæmni, hvað að honum gekk, og
fór þvínæst inn í efnarannsókna-
stofuna til þess að búa til handa
honum lyf. Mér fanst eg alheilbrigft-
ur og mér fanst jafnvel, sem eg
væri óvanalega skýr og skilnings-
góður. Eg man svo greinilega, að
eg lét dálítið af ammoníaki og
salicíu í glas — en svo kom alt í
einu yfir mig hið hræðilega minnis-
leysi. Nokkru seinna varð eg var
við, að eg hélt á flösku í annari
hendinni og glasi með meðali í
hinni. — Eg hafði gert eitthvað við
flöskuna, en eg gat ekki munað,
hvað það var. Svo leið aftur stund-
arkorn, sem eg mundi alls ekki neitt,
og þegar eg rankaði við mér aftur,
var eg að fá sjúkling rnínurn með-
alaflösku, sem vafin var innan í
pappír og bundið fyrir á venjuleg-
an hált.
»Heyrið mér«, sagði eg við
hann, »finst yður ekki aðþérættuð
að taka einn skamt inn strax? Nú
skal eg sækja skJð. Þér megið vera
viss um, að eftir fyrstu inntökuna,
munuð þér að mestu ná yður.«
»Maðurinn, sem eg var að tala
við, var laglegur, ungur maður, á
að giska 23—24 ára gamall. Hann
hikaði dálítið við, þegar eg ráð-
lagði honum að taka dálítiö af með-
alinu strax, en eftir stundar þögn
sagðist hann heldur ætla að taka
inn meðalið, þegar hann væri kom-
inn heim á hótelið, þar sem hann
átti heima. Því næst borgaði hann
mér laun mín, eg rétti honum
hendina til kveðju, og svo fór hann.
Stundu síðar gekk eg aftur inn í
efnarannsóknastofuna, og þar upp-
götvaði eg það voðalegasta, sem
fyrir gat komið. í augnabliks
gleymsKU hafði eg helt »stryknini«
í staðinn fyrir »ba!erian« í meðal-
ið, og strykninið, sem eg haföi lielt
í meðalið, var svo mikið, að það
hlaut að drepa undir eins, hvað
hraustan mann sem væri. Eg æddi
út úr húsinu eius og vitskertur
maður, því eg vonaöi að geta enn-
þá náð í sjúklinginn. Eg spurði alla,
sem eg mætti á götunni um hann,
en enginn hafði tekið eftir honum,
og sjálfur gat eg hvergi fundið
hann. Einn einasti skamtur af með-
aljnu drepur hann strax, — hann
deyr í krampateygjum eftir fyrsta
skamtinn — að öllum líkindum er
hann dauður nú.